ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 865

“ท่านอาจารย์! ข้างบนก็มีแต่หัวคนเหมือนกัน...”

พวกเขาเกาะติดอยู่กับผนังของหุบเหวลึก เวลานี้รอบด้านเต็มไปด้วยหัวคน ดวงตาเลือดมากมายกำลังจ้องพวกเขาอยู่ พูดพึมพำไม่หยุด

“พาฉันไปด้วย...พาฉันไปด้วย...”

ซู่เป่าหยิบกระทะก้นเรียบออกมา ก้นหุบเหวลึกมีเสียงเคร้ง ๆ ๆ ดังมาไม่ขาดสาย

จี้ฉางคิดหนัก ไม่รู้ว่าหัวคนพวกนี้มาจากไหน มันคือหนึ่งในสิ่งประหลาดในหุบเหวลึก บิ๊กบอสไม่ปรากฏ แต่บอสย่อยกลับโผล่ออกมาแล้ว

ถึงหัวคนจะเข้าใกล้พวกเขาไม่ได้ แต่ที่ทำให้รู้สึกแย่คือฆ่าไม่หมดสักที!

พวกมันราวกับไร้ความรู้สึกและไม่มีวันสิ้นสุด ขืนเขากับซู่เป่ายังสู้อยู่ที่นี่ต่อไป พอฆ่าไปถึงระดับหนึ่งแล้วจะต้องเป็นแบบเขาที่อยู่ก้นหุบเมื่อก่อนหน้านี้แน่ เกิดเป็นความยึดมั่นอย่างหนึ่ง...และกลับสู่ก้นหุบเหวลึกในท้ายที่สุด

ก็ขณะที่จี้ฉางกำลังร้อนใจ และซู่เป่ากำลังหวดกระทะจนข้อมือชาอยู่นั้น

ซืออี้หรันที่ถูกจี้ฉางแบกอยู่ตรงบ่าเริ่มได้สติช้า ๆ

เขาลืมตาขึ้น งุนงงชั่ววูบ แต่แล้วก็ตระหนักด้วยความรวดเร็ว

“หัวคน...?”

จี้ฉางกำลังแบกเขาอยู่ พอได้ยินว่า ‘หัวคน’ เขาก็ชะงัก นึกว่ามีหัวคนเข้ามาจากด้านข้างตอนที่เขาไม่ทันรู้ตัว

เขาเหวี่ยงซืออี้หรันออกไปทันที

ซืออี้หรัน “...”

จี้ฉาง “...อ้อ เป็นเจ้าเองรึ!”

ซู่เป่าดีใจ “พี่อี้หรัน พี่ฟื้นแล้วเหรอคะ”

ซืออี้หรันไม่ตอบ

เขาจ้องหัวคนที่ล้อมเข้ามาด้วยใบหน้าเย็นชา จากนั้นก็พลิกตัวลงพื้นอย่างสวยงาม...อ้อ ไม่ได้ลงพื้น แต่เป็นผนังต่างหาก!

เขาไต่ผนังเหมือนจิ้งจกทั้งอย่างนี้!

จี้ฉาง “...นี่มันเด็กมนุษย์พันธุ์ไหนกันเนี่ย”

ซืออี้หรันยกมือ ตบผนังอย่างแรง!

โครม...

แสงมืดสีดำสายหนึ่งแผ่ขยายออกไปราวกับคลื่นน้ำ!

หัวคนที่อยู่ใกล้ร่วงลงมาเหมือนตั๊กแตนดังตุบ ๆ ๆ

ซู่เป่าร้องว้าว “สุดยอดไปเลยค่ะ!”

ซืออี้หรันมองมาทางเธอฉับพลัน จากนั่นก็พุ่งตัวมาหา แย่ง...ไม่ใช่ จิ๊ก...หลอกเอาเธอไปจากอ้อมแขนของจี้ฉาง

จังหวะนี้เอง หัวคนหัวหน้าพุ่งเข้ามาหาปานสายฟ้าแลบ กระแทกกับหน้าอกของจี้ฉาง

“อัก...!”

พอถูกกระแทกแล้ว จี้ฉางก็ถอยหลังหนึ่งก้าว เมื่อนั้นถึงเข้าใจว่าซืออี้หรันต้องการช่วยซู่เป่า ไม่ให้หัวคนชนใส่เธอ

แต่ที่บาดเจ็บทำไมถึงเป็นเขานะ

จะดึงเขากับซู่เป่าไปด้วยกันไม่ได้หรือ

ไม่มีน้ำใจ!

จี้ฉางคว้าหัวคนขึ้นมา จากนั้นก็ขว้างออกไปอย่างแรง

หัวคนหมุนกลับมา ลอยละลิ่วไปทางซืออี้หรันอีกครั้ง

ซู่เป่ายกกระทะก้นเรียบแบบอัตโนมัติ หวดมันกลับไปดังเคร้ง ผลคือมันตรงดิ่งไปหาจี้ฉางอีก

จี้ฉาง “...”

ซู่เป่ารีบพูดขึ้น “ซอรี่ค่ะท่านอาจารย์! หนูไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!”

จี้ฉางกระโดดขึ้น เหยียบหัวนั้นอยู่ใต้เท้า!

จังหวะนี้เอง ซืออี้หรันผลักฝ่ามือออกไป หัวคนมากมายที่กระโจนมาส่งเสียงตู้ม ๆ ๆ ทันที กลายเป็นควันดำหายไปเกลี้ยง

มีแต่ที่อยู่ใต้เท้าของจี้ฉางที่ยังดิ้นอยู่

“เจ้าหนู เก่งไม่เบานี่” จี้ฉางมองซืออี้หรัน ลอบตกใจ

ซืออี้หรันเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “อาจารย์ก็ไม่เบาเหมือนกันนี่”

จี้ฉาง “...” บ้าเอ๊ย

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ ไม่ใช่การไต่ถาม แต่เป็นการยืนยัน

หัวคนนิ่งอยู่นาน และตอนที่จี้ฉางนึกว่าเธอจำอะไรไม่ได้นั้น จู่ ๆ ก็ร้องไห้

ลำคอส่งเสียงฮือ ๆ ๆ ประหลาด สะอึกสะอื้น “ฉันคือผีร้าย ฉันคือแม่ของฉัน ฉันคือเยียนจื้ออวิ๋น...”

“ฉันไม่ใช่ผีร้าย ฉันไม่ใช่แม่ของฉัน ฉันไม่ใช่เยียนจื้ออวิ๋น...”

เพราะตอนที่เธอตกเหว ขณะจะเปลี่ยนเป็นผีร้าย เธอจำได้แต่ความรักจากแม่ที่ตัวเองคาดหวัง ดังนั้นมันจึงกลายเป็นความยึดมั่น และนึกว่าตัวเองชื่อ ‘เยียนจื้ออวิ๋น’

เธอกลายเป็นตัวประหลาดที่น่ากลัวของเหวลึกนี้ สวมชื่อที่เธอคิดว่าชั่วร้ายมากที่สุดให้กับตัวเอง...

“ฉันแค่หิว” หัวคนสะอื้น “แม่ทำของกินให้แต่น้องชาย พาน้องไปซื้อของอร่อยที่ร้านชำ”

“แต่ฉันแค่ขโมยกินตีนไก่ กระดูกตีนไก่ที่แทะเนื้อไม่หมดบนโต๊ะ...”

แม่ก็เย็บปากเธอสด ๆ ทั้งอย่างนั้น

นับจากนั้นเธอก็ไม่กล้าอีก ต่อให้ถูกตีบ่อย ๆ ก็ไม่กล้า

วันนั้นเธอแค่หิวจัดมาก กลิ่นหอมของหมูทอดทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่อยู่ แอบกินกากหมูไปชิ้นหนึ่ง...

คิดไม่ถึงว่าแม่จะเจอเข้า

แม่ถลึงตาใส่เธอด้วยความดุร้าย ปากก็ด่าว่า “ขโมยกินใช่ไหม ขโมยกินใช่ไหม!” “ยัยเด็กบ้า!”

แม่คว้าช้อนแล้วตักน้ำมันร้อน ๆ กรอกเข้าปากของเธอ

เธอได้แต่มองควันขาวที่โพยพุ่งออกมาตรงหน้าตัวเองด้วยความตกใจหวาดกลัว ความเจ็บแสนสาหัสทำให้เธอหมดสติ และที่ตามมาติด ๆ ก็คือน้ำมันร้อนทีละช้อน ๆ...

สุดท้ายเธอถูกทิ้งอยู่ในมุมหนึ่ง จำไม่ได้ว่าตัวเองอดข้าวไปกี่วัน และไม่รู้ว่ามาถึงที่นี่ได้ยังไง

ซืออี้หรันพลิกตัวซู่เป่าตั้งขึ้นนานแล้ว เธอฟังไปก็จับเสื้อของซืออี้หรันแน่น ๆ ไปแบบไม่รู้ตัว...

เธอนึกว่าเรื่องน่าเศร้าที่เคยได้ยินมาทั้งหมดมันเศร้ามากแล้ว

แต่จู่ ๆ กลับพบว่าที่แท้แล้วหัวใจคนสุดจะหยั่งถึง

ที่น่ากลัวใช่หุบเหวลึกนี้จริง ๆ เหรอ

หุบเหวลึกนี้ใช่หุบเหวลึกจริง ๆ เหรอ...