ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 877

เยียนอวิ๋นเสียกรีดร้องขึ้นมา

“อ๊าๆๆ...”

เธอถอยหลังด้วยความตกตะลึง จนไปจนมุมอยู่บนโซฟา ปากก็พลางตะโกน “แกอย่าเข้ามานะ!”

เยียนอวิ๋นเสียคิดว่าตนจะลืมรูปร่างหน้าตาของลูกสาวของตัวเองไปตั้งนานแล้ว

ทว่าในคืนนี้ จู่ๆ ก็มีศีรษะที่ชุ่มไปด้วยเลือดศีรษะหนึ่งปรากฎขึ้นบนหน้าจอมือถือ

ความทรงจำอันน้อยนิดเกี่ยวกับลูกสาวในสมองของเธอ เกิดแจ่มชัดขึ้นมาในชั่วพริบตา!

“แก...แกอย่าเข้ามานะ!” เยียนอวิ๋นเสียตะโกนด้วยความตื่นกลัว “แก แกไปให้พ้น!”

โทรศัพท์ลอยขึ้นมานิ่งๆ

ลอยขึ้นมาประมาณหนึ่งเมตร เท่ากับความสูงของเด็กน้อยคนหนึ่งพอดี...

ราวกับมีร่างที่มองไม่เห็นยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ศีรษะที่ต่ออยู่บนคอของร่าง เป็นศีรษะที่อยู่ในมือถือพอดี

‘มัน’ ‘เดิน’ หน้ามาทีละก้าวๆ โทรศัพท์เลื่อนขึ้นเลื่อนลงไปข้างหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“แม่คะ แม่ลืมลี่ลี่แล้วเหรอ?” โทรศัพท์ลอยเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ “แม่ลืมลี่ลี่ไปได้ยังไง?”

เยียนอวิ๋นเสียกรีดร้องอ๊าๆ หยิบของบนโซฟาได้ก็เขวี้ยงไปทางโทรศัพท์

แต่โชคไม่ดี หมอนที่ใหญ่ขนาดนี้ก็ยังปาไม่โดน แต่ดันตกไปบนโต๊ะชาข้างๆ

“แม่ ดูท่าแม่ยังจำลี่ลี่ได้อยู่” น้ำตาเลือดสองสายไหลออกมาจากดวงตาของหัวคน “แม่เห็นหรือยัง? หนูเจ็บจังเลย ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว ร้องไห้จนเลือดออกแล้ว”

“แม่ หนูหิวมากจริงๆ...หนูอยากรู้ว่าทำไมแม่ถึงไม่ให้หนูกินของกิน!”

“แม่ แม่ดูปากดูคอของลี่ลี่สิ...ถูกแม่กรอกน้ำมันร้อน มันลวกจนเน่าเปื่อยเลย!”

เสียงเรียก ‘แม่’ เดิมควรจะเป็นการแลกเปลี่ยนที่อบอุ่นและสนิทที่สุดในโลก

ทว่ากลับน่ากลัวเป็นอย่างมากอย่างเห็นได้ชัด

ปากลี่ลี่ฉีกกว้าง กระทั่งมือเล็กๆ แดงเถือกเขียวช้ำสองข้างปรากฏขึ้นบนหน้าจอ แล้วฉีกคอของตัวเอง

แหวกเนื้อที่เน่าในลำคอและในปากของเธอโชว์ต่อหน้าเยียนอวิ๋นเสีย

เยียนอวิ๋นเสียรับการยั่วยุที่น่าสยดสยองนี้ไม่ไหว ตาเหลือกแล้วเป็นลมล้มพับไปเลย!

กึกๆ กึกๆ...กึกๆ กึกๆ...

เยียนอวิ๋นเสียสะดุ้งตื่นเพราะเสียงประหลาด เธอไม่รู้ว่าสลบไปนานเท่าไรแล้ว ลืมตาขึ้นมาอย่างงงงัน

ทันใดนั้นก็พบว่าเธอผล็อยหลับไป โทรศัพท์แปะอยู่บนหน้าเธอ

เยียนอวิ๋นเสียที่เพิ่งตื่นมึนงงเล็กน้อย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตามสัญชาตญาณ ทันใดนั้นก็ต้องชะงักไปอย่างแรง!

เธอนึกออกแล้ว เธอเป็นลมล้มพับไป เพราะถูกสิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์ทำให้ตกใจจนเป็นลม!

ตอนนี้โทรศัพท์มาแปะอยู่บนหน้าเธอได้ยังไง!

เยียนอวิ๋นเสียมองโทรศัพท์ที่แน่นิ่ง หน้าจอโทรศัพท์ยังคงเป็นสีดำ แสงไฟในห้องรับจ้าแสบตาเล็กน้อย สามารถมองเห็นหน้าของตัวเองจากหน้าจอโทรศัพท์สีดำได้

เธอรู้สึกเพียงหนังศีรษะชาขึ้นมา จากนั้นลุกขึ้นยืนอย่างเงอะๆ งะๆ แล้วออกแรงโยนโทรศัพท์ออกไปนอกหน้าต่าง!

ใครจะรู้ได้เลยเธอเพิ่งจะหันหลังกลับมา ก็เห็นโทรศัพท์ปรากฏอยู่บนโต๊ะน้ำชาเบื้องหลัง!

โทรศัพท์เคสสีม่วง หน้าจอแตก...ก็คือเครื่องที่เธอเพิ่งโยนออกไปเมื่อครู่ไม่ผิดแน่!

เยียนอวิ๋นเสียกรีดร้องเสียงหนึ่ง วิ่งพังประตูออกไป เธอพุ่งออกไปยังถนน กรีดร้องพลางวิ่งหนีราวกับคนบ้า

เพื่อนบ้านแถวละแวกบ้านต่างประหลาดใจกันเป็นอย่างมาก แต่ละคนชะโงกหน้าออกมาดู

“อวิ๋นเสีย?!” มีคนตะโกนพูดขึ้นว่า “คุณเป็นอะไรไป คุณจะไปไหนน่ะ!”

เสียงเบรกรถแสบแก้วหูเสียงหนึ่งดังขึ้น เยียนอวิ๋นเสียถูกรถที่ขับมาจากทางแยกชนกระเด็นออกไป...

เยียนอวิ๋นเสียมองไม่เห็นทางตรงหน้า

ทุกอย่างมืดสนิท ถนนที่ปกติมองเห็นได้อย่างชัดเจนตอนนี้มืดสลัวเป็นอย่างมาก เธอวิ่งด้วยความตื่นกลัวอยู่นานสองนาน เมื่อหันหลังกลับมาก็พบว่าโทรศัพท์ยังคงตามติดเธออยู่เบื้องหลัง

ความสูงประมาณหนึ่งเมตร ก็คือความสูงก่อนตายของลี่ลี่

รอบด้านมืดมิด มองไม่ชัด มีเพียงเสียงร้องไห้นับไม่ถ้วน ชายหญิงคนชราเด็กมีครบ!

เยียนอวิ๋นเสียยังไม่ได้สติกลับมา ก็ถูกชายหนุ่มชั่วช้าราวกับผีร้ายสองคนกดเอาไว้ จากนั้นก็หยิบเข็มและด้ายที่หนากว่าปลายปากกามาแทงเข้าไปที่ผิวตรงมุมปากของเธอ

“อ๊าๆๆๆๆๆ...!!”

เยียนอวิ๋นเสียกรีดร้องขึ้นมา!

แต่ไม่นานเธอก็ร้องไม่ออกแล้ว เข็มกับด้ายเจาะทะลุผิวปากบนล่างของเธอ ไม่นานก็เย็บปากของเธอติดกัน...เลือดไหลไม่หยุด!

เยียนอวิ๋นเสียเจ็บจนเกือบจะเป็นลมล้มพับไป

โหดเหี้ยมสุดๆ โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว! ยังมีคุณธรรมอยู่บ้างไหม เย็บปากเธอไปทั้งแบบนี้ มันผิดกฎหมายนะ! ใครก็ได้มาจับพวกเขาที!

เยียนอวิ๋นเสียร้องไห้ฮือๆๆ ไม่หยุด ในใจร้องตะโกนช่วยด้วย ใครก็ได้มาจับพวกเขาไปที

ผ่านไปชั่วครู่ ปากของเธอก็ถูกคนบีบเอาไว้ เข็มและด้ายที่เย็บไปเมื่อครู่เสียงดังพรืด ถูกดึงลงมาเลย!

“อ๊า...”

เยียนอวิ๋นเสียเจ็บจนเป็นลมล้มพับไป

วินาทีต่อมา ถูกน้ำเย็นถังหนึ่งสาดจนตื่น!

ชายหนุ่มสองคนตรงหน้าใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ ราวกับกำลังจัดการเรื่องตามกระบวนการ

คนหนึ่งกำลังทอดหมูเอาน้ำมัน น้ำมันในกระทะควันพวยพุ่ง...

อีกคนหนึ่งบีบปากของเธอเอาไว้ ในมือถือช้อนคันใหญ่คันหนึ่ง...

เยียนอวิ๋นเสียนึกถึงเรื่องเมื่อสามสิบปีก่อนขึ้นมาโดยพลัน แต่ละภาพในวันนั้น หวนปรากฏอยู่ในหัวของเธออย่างชัดเจนไร้ที่เปรียบ!

เพียงแต่ครั้งนี้ฐานะสับเปลี่ยน สามสิบปีก่อนคนที่ถูกจับบีบปากกรอกน้ำมันร้อนคือลูกสาวของเธอ ส่วนตอนนี้เป็นเธอ!

“อย่านะ...อย่านะ...ช่วยด้วย ช่วยด้วย...”

ในขุมนรก เสียงร้องแห่งความทุกข์ทรมานของเยียนอวิ๋นเสียดังก้อง