ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 876

มู่กุยฝานครุ่นคิด จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ถ้าหนูวิ่งเพ่นพ่านไปทั่ว พ่อก็จะซ่อนตัว แล้วแอบตามหนูไป”

“ไม่ให้หนูจับได้ รอหนูเล่นจนเหนื่อยแล้ว คิดอยากจะมาหาพ่อแล้ว จู่ๆ ก็พบว่าพ่อหายไป...”

คราวนี้เด็กก็ตื่นตระหนกแล้ว รอเธอร้องไห้จนพอก็จะรู้จักกลัวแล้วจริงๆ แล้วเขาค่อยปรากฏตัว

“แน่นอนว่า นี่เป็นสไตล์การจัดการของพ่อเท่านั้น”

มีผู้ปกครองที่ชอบสอนอย่างไม่รังเกียจความยุ่งยากและความลำบาก ตามพูดข้างหูเด็กไม่หยุด

มีผู้ปกครองที่ตีลูกเดียว ลูกกตัญญูได้ด้วยไม้เรียว

มีผู้ปกครองที่เอาแต่พูดจารุนแรงโหดร้ายอย่างเดียว ถ้าแกเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้อีกก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว...

ระหว่างพูด ระหว่างทางก็มีพ่อลูกคู่หนึ่ง ลูกชายกำลังถือของเล่นที่ซื้อมาใหม่ ประกอบอยู่ด้านหลังด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก

คนเป็นพ่อถือของพลางเร่งเร้าให้เขาไปเร็วเข้าไม่หยุด แต่เด็กราวกับไม่ได้ยิน ทำเอาคนเป็นพ่อโกรธจนไม่เก็บของเล่นของเด็กกลับไป

เด็กที่กำลังมีสมาธิสูญเสียของเล่นไปในชั่วพริบตา จึงร้องไห้โฮขึ้นมา...พ่อหมดความอดทน จึงเอ็ดและด่าบนถนนตรงนั้นเลย

บนถนนมีพ่อแม่ที่พาลูกมาด้วยมากมาย

พ่อแม่แต่ละคนล้วนแตกต่างกันไป

ซู่เป่าบีบพู่กันชี้ชะตา ไม่ลงมือเขียนอยู่นานสองนาน

จี้ฉางมองเธอเงียบๆ อยากรู้ว่าเธอจะเขียนอะไรลงไป

หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดก็เห็นซู่เป่าเขียนตัวอักษรลงบนตำราเล่มใหม่อย่างช้าๆ

[ความชั่วร้ายมากมายบนโลกมนุษย์ บนโลกมนุษย์มีความรุนแรงประเภทหนึ่ง เป็นความรุนแรงที่พ่อแม่กระทำต่อลูก]

ความรุนแรงประเภทนี้มีอยู่แทบจะในทุกครอบครัว

เด็กที่ร้องไห้จ๊ากอยู่บนถนน แม่เดือดดาลจนตะคอกว่า ‘แกไปซะ! ฉันไม่ต้องการแกแล้ว!’ เป็นความรุนแรงประเภทหนึ่ง

เด็กอืดอาดนิดหน่อย พ่อแม่ใช้คำพูดดุด่าสาดเสียเทเสียก็เป็นความรุนแรง...

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกที่พูดจาไม่เข้าหูก็ลงไม้ลงมือพวกนั้น...

แต่ว่า เหมือนที่เยียนจื้ออวิ๋นทำกับลี่ลี่ กลับเป็นความโหดร้ายอย่างที่สุด

[แค่ชั่ววูบเดียวก็เป็นสวรรค์หรือนรกได้]

ซู่เป่าเขียนอักษรประโยคนี้ลงไป สุดท้ายก็วางพู่กันลง

“เพราะงั้น ทุกอย่างล้วนมีระดับใช่ไหมคะ?” ซู่เป่าเผยรอยยิ้มรอยยิ้มหนึ่งพลางมองท่านอาจารย์

การสั่งสอนสำหรับเด็กควรผ่อนตึงอย่างมีระดับและมีความยืดหยุ่น แต่จะระบายอารมณ์ออกมาอย่างเต็มที่ไม่ได้

เริ่มตั้งแต่วินาทีที่ขาดสติ ก็คือตอนที่ปีศาจร้ายปรากฏตัว

จี้ฉางตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ใช่แล้ว...แค่ชั่ววูบเดียวก็เป็นสวรรค์หรือนรกได้”

ความคิดแบบไหน ที่ตัดสินว่าตัวเองจะได้ยืนอยู่บนสวรรค์หรืออยู่ในนรก

เยียนจื้ออวิ๋นซ่อนตัวอยู่ในห้อง มองดูรถออฟโรดคันสูงใหญ่ขับออกไปจากตำบลเล็กๆ จนหายลับตาไป

เธอพูดพึมพำขึ้นว่า “หมายความว่าอะไร...”

มาถามเรื่องในปีนั้นแล้วก็จากไป เธอยังคิดว่ามาเพื่อจับเธอซะอีก!

หลายปีมานี้ เยียนจื้ออวิ๋นไม่กลัวว่าลี่ลี่จะเปลี่ยนเป็นวิญญาณพยาบาทมาหาเธอ แต่กลัวว่าจะถูกจับเข้าไปขังอีกหลายปี

ทว่าพ่อแม่คนไหนบ้างที่ไม่ตีลูก? มีแค่เธอที่ซวยซ้ำยังถูกขังอีกตั้งเจ็ดปี ตอนนี้ลี่ลี่ก็ตายไปแล้ว นอกจากขุดเถ้ากระดูกของลี่ลี่มาโปรยตอนออกจากคุก หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ทำอะไรเลย

เยียนอวิ๋นเสียประหลาดใจเป็นอย่างมาก จึงฮัลโหลๆ ไปอีกสองสามที ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบกลับ ไม่นานก็วางสายไป

“บ้าชะมัด” เยียนอวิ๋นเสียด่าด้วยเสียงแผ่วเบาทีหนึ่ง จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าไปใส่เครื่องซักผ้าต่อ

หลังทำเสร็จแล้วเธอก็กึ่งทอดตัวนอนลงบนโซฟา จากนั้นก็เริ่มเลื่อนวิดีโอดู

ในขณะที่กำลังเลื่อนดูอย่างมีความสุข จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก เยียนอวิ๋นเสียกำลังเลื่อนดูวิดีโอก็พลันกดรับสายพอดี

บนหน้าจอโทรศัพท์ จู่ๆ ก็มีหัวคนหัวหนึ่งปรากฏขึ้นมา

เยียนอวิ๋นเสียตกใจจนสั่นหงึกๆ เกือบจะโยนโทรศัพท์ทิ้งไปแล้ว!

ผ่านไปแป๊บหนึ่งเธอถึงเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อครู่ตนกำลังเลื่อนดูวิดีโออยู่ และคิดว่าสิ่งที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอคือวิดีโอสั้น ไม่รู้ว่าไอ้คนสมควรตายที่ไหนทำวิดีโอน่ากลัวแบบนี้ออกมา!

เยียนอวิ๋นเสียไถโทรศัพท์อย่างต่อเรื่อง เพราะอยากจะปัด ‘วิดีโอสั้น’ บนหน้าจอทิ้งไป

แต่ไม่รู้ว่าทำไมโทรศัพท์ถึงค้าง ไม่ว่าเธอจะปัดยังไง หัวคนบนหน้าจอหัวนั้นก็ยังอยู่ ตาทั้งสองจ้องเธอเขม็ง

เยียนอวิ๋นเสียตื่นกลัวแล้ว ไม่กล้ามองตรงๆ และรู้สึกว่าใบหน้านี้ดูคุ้นตานิดหน่อยอย่างไร้สาเหตุ

ทันใดนั้น ก็มีเสียงคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยแว่วออกมาจากโทรศัพท์ เธอพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “แม่ แม่กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

เยียนอวิ๋นเสียเบิกตาโพลงในทันใด จากนั้นก็โยนโทรศัพท์ออกไปโดยอัตโนมัติ!

ตุบ!

โทรศัพท์ตกลงบนพื้น หน้าจอแตก!

สิ่งที่น่าแปลกคือ โทรศัพท์ที่เดิมหน้าจอคว่ำอยู่ จู่ๆ ก็ขยับขึ้นมาเอง ตุบพลิกอีกด้านขึ้นมา

หัวคนที่ชุ่มไปด้วยเลือดในหน้าจอปรากฏตรงหน้าเธออีกครั้ง!