ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 883

ครูประจำชั้นมองดู 'ใจกลางสมรภูมิ' ด้วยความโกรธ เด็กในห้องเธอถูกต่อยจนจมูกช้ำ หน้าบวม และร้องไห้เสียงดัง

อีกสามคนที่ไม่ได้อยู่ในห้องเรียนของเธอต่างรวมตัวกันรอบ ๆ ซู่เป่าและปกป้องเธอที่อยู่ด้านหลัง!

ซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวินเธอรู้จัก พวกเขาทั้งคู่ต่างเป็นนักเรียนตัวท็อป ซูเหอเวิ่นเคยมาเอาหนังสือเรียนที่เธอ ส่วนอีกคนน่าจะเป็นพี่สาวของเขา

“ซูจื่อซู่! เกิดอะไรขึ้น!” ครูประจำชั้นทำหน้าขรึม พอเข้ามาก็ถามซู่เป่าว่าเกิดอะไรขึ้น

ซูเหอเหวินขมวดคิ้ว

“ครูชิว ครู...”

ครูประจำชั้นของซู่เป่าแซ่ชิว

เธอมองซูเหอเหวินอย่างไม่พอใจ “ฉันไม่อนุญาตให้เธอพูด!”

แม้ว่าเธอจะชอบนักเรียนที่มีผลการเรียนดี ตราบใดที่ผลการเรียนดี เรื่องอื่น ๆ เธอก็จะสามารถผ่อนปรนได้บ้างเล็กน้อย

แต่น่าเสียดายที่ซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นเด็กท็อปทั้งคู่ไม่ใช่ลูกศิษย์ของเธอ

นอกจากนี้เธอซึ่งเป็นครูประจำชั้นที่นี่ นักเรียนทั้งคู่จะไปมีสิทธิ์พูดอะไร

ครูชิวมองซู่เป่าอย่างเข้มงวด แต่เด็กชายคนนั้นที่ร้องไห้อยู่ข้าง ๆ กลับไม่กล้าพูดอะไรและเอาแต่สะอื้นต่อไป

ซู่เป่าไม่กลัวและแสดงออกมาอย่างชัดเจน “เหลียงเจิ้นอ้าวตั้งฉายาให้หนู เรียกหนูว่ามันเทศใหญ่ หนูบอกให้เขาหยุดพูด แต่เขาก็ไม่ฟัง! จากนั้น...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ครูชิวก็พูดเสียงเฉียบขาด “การตั้งฉายาให้เธอเป็นเรื่องผิด แต่เธอคิดว่ามันถูกต้องไหมที่ไปตีเขา”

“ถ้าเขาตั้งฉายาให้เธอ เธอก็แค่พูดกับเขาดี ๆ ก็ได้! แต่ลงไม้ลงมือแบบนี้มันไม่ถูกต้อง! ทั้งหมดไปยืนข้างนอก!”

เธอชี้ไปที่ซู่เป่า หานหาน ซูเหอเวิ่น และซูเหอเหวิน

ซู่เป่าอ้าปากด้วยความตกใจ

ไม่ใช่สิ ในฐานะครู ก็ควรจะยึดมั่นในความยุติธรรมและรักษาความเป็นธรรมสิ

เธอเป็นยมบาล ยังไม่กล้าตัดสินมั่วซั่วแบบนี้เลย

ทำไมครูชิวถึงทำโทษให้เธอออกไปยืนล่ะ

นิสัยของซู่เป่าไม่ใช่คนยอมอะไรง่าย ๆ อยู่แล้ว ในตอนแรกที่เธอถูกใส่ร้ายจนแม่เลี้ยงแท้ง เธอไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของเธอทำร้ายเธอแบบนั้น

แน่นอนว่าตอนนี้ก็จำไม่ได้แล้ว!

“มันไม่ใช่ความผิดของหนู!” ซู่เป่าพูดเสียงดัง “เขาเป็นคนตั้งฉายาให้หนูซ้ำแล้วซ้ำอีก หนูบอกเขาหลายครั้งแล้วว่าการตั้งฉายาให้คนอื่นเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง หนูไม่ชอบ แต่เขากลับยิ่งสนุกมากขึ้น ดังนั้นพี่สาวของหนูก็เลยตีเขา!”

ครูประจำชั้นโกรธมาก

เธอยังคิดว่ามันสมเหตุสมผลอยู่ใช่ไหม

“ฉันไม่สนใจว่าเหตุผลของเธอคืออะไร เธอตีเขาหรือเปล่า” ครูประจำชั้นพูดด้วยความโมโห

ซู่เป่าเถียงกลับ “งั้นเขาก็ตีพี่สาวหนูด้วย!”

หานหานตะโกนเสียงดังมาจากด้านข้าง “ถูกต้อง! ทุกคนก็ตีกันหมด ทำไมครูไม่ให้เขาออกไปโดนทำโทษบ้างล่ะคะ”

การเถียงอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ทำให้ครูชิวโกรธมาก

อำนาจของครูไม่ยอมให้ใครมาท้าทายได้!

ตอนนี้เป็นเด็กยังกล้าต่อล้อต่อเถียงกับครู แล้วโตขึ้นมาจะเป็นยังไง? !

ถ้าให้เธอออกไปยืน เธอก็ต้องออกไปยืนสิ!

สิ่งที่ซู่เป่าทิ้งไว้ให้คือเบอร์โทรศัพท์ของนายหญิงซู และเป็นบัตรคนในพื้นที่ที่นายหญิงซูทำไว้โดยเฉพาะในอำเภอหง

“ผู้ปกครองของซูจื่อซู่ใช่ไหมคะ!” เมื่อรับสาย ครูชิวก็เลิกคิ้วแล้วพูด “คุณมาที่นี่หน่อยค่ะ! เด็กของพวกคุณทะเลาะวิวาทกันที่โรงเรียน!”

“เด็กของพวกคุณฉันดูแลไม่ไหวแล้วค่ะ! อกตัญญูต่อครูอาจารย์ สอนไม่ฟัง พวกคุณมารับกลับไปเถอะค่ะ!”

นายหญิงซู “?”

อะไร...? ซู่เป่าทะเลาะวิวาท?

เป็นไปไม่ได้ เธอยอมเชื่อว่าซู่เหอเหวินทะเลาะวิวาทมากกว่าที่จะเชื่อว่าซู่เป่าทะเลาะวิวาทเสียอีก

“เกิดเรื่องเข้าใจผิดกันหรือเปล่าคะ” นายหญิงซูกล่าว “ซู่เป่าไม่ทะเลาะกับคนอื่นโดยไม่มีเหตุผลหรอกค่ะ”

ครูชิวเยาะเย้ย “ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม การตบตีกันก็เป็นเรื่องผิด เอาเป็นว่าผู้ปกครองรีบมานะคะ”

หลังจากพูดจบเธอก็วางสายโทรศัพท์

จากนั้นก็โทรหาแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าว

เหลียงเจิ้นอ้าวเดิมทีเป็นเด็กซุกซน พ่อแม่ของเขาก็รู้ ดังนั้นเมื่อไปโรงเรียนช่วงแรก ๆ จึงไปหาครูชิวเพื่อเลี้ยงอาหารเธอ ให้ของขวัญ และขอให้ครูดูแลใส่ใจเขามากหน่อย

ทันทีที่ได้ยินว่าลูกชายทะเลาะวิวาท เธอก็รีบพูดทันที “อ้าว...เป็นไปได้ยังไงคะ สร้างความเดือดร้อนให้ครูจริง ๆ! ทุกวันนี้ครูก็เหนื่อยมาก ๆ แล้ว ลูกเรายังไม่รู้ประสีประสา เดี๋ยวฉันจะไปรับเขากลับมา และอบรมสั่งสอนเขาเองค่ะ!”

คุณแม่เหลียงเป็นคนที่ฉลาดและมีไหวพริบ หลังจากวางสาย ความโกรธของครูชิวก็ลดลงไปครึ่งหนึ่ง

ใช่แล้ว ผู้ปกครองทุกคนให้ความร่วมมือแบบนี้กันหมด การศึกษาแบบโฮมสคูลเป็นสิ่งดีสำหรับผู้ปกครอง ครู และนักเรียน!

แต่สำหรับผู้ปกครองของซูจื่อซู่ เธอนี่มันจริง ๆ ไม่อยากพูดถึงเลย!