ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 886

ครูชิวอยากจะหัวเราะออกมา

เธอหรือพวกเขากันแน่ที่เป็นครู!

ขณะที่เธอกำลังจะพูด นายหญิงซูก็พูดออกมา “ครูชิว อย่ามัวแต่พูดเรื่องไร้สาระพวกนั้นเลยค่ะ เรามาที่นี่เพื่อจัดการปัญหาของเด็ก ๆ ไม่ได้มาเพื่อฟังคุณอบรมสั่งสอน”

“ทำไมเด็กสองคนถึงทะเลาะกัน และทำไมคุณถึงพูดทางโทรศัพท์ว่าเป็นซู่เป่าของเราที่ทะเลาะกับเด็กชายคนนี้”

นายหญิงซูยังคงไม่พอใจที่ครูชิวโยนความผิดทุกอย่างไปที่ซู่เป่าทันทีที่รับสาย

มาถึงนานแล้ว แต่เธอกลับไม่พูดให้เข้าใจสักทีว่าเกิดอะไรขึ้น!

เธอทนไม่ไหวแล้ว!

คนแบบนี้ยังเป็นครูอยู่อีกเหรอ

ครูชิวอ้าปากค้าง

หน้าแทบหงาย

เคยมีผู้ปกครองที่ก่อกวนปั่นป่วนเธอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกกดดันขนาดนี้...

เธอยังมีภาพหลอนว่าคนแก่สองคนนี้ไม่ใช่ผู้ปกครอง แต่เป็นผู้นำอะไรสักอย่าง...

เมื่อแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวเห็น เธอก็คิดว่าไม่ธรรมดา!

เป็นผู้ปกครองคิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าเถียงกับครู?

เธอยิ้มและพูดอย่างรวดเร็ว “ครูชิว ใจเย็น ๆ ค่ะ ใจเย็น ๆ...”

จากนั้นก็แอบใส่ความต่อนายหญิงซู “ทุกคนใจเย็น ๆ นะคะ งานของครูไม่ใช่เรื่องง่าย เราอย่าสร้างปัญหาเพิ่มให้ครูจะดีกว่าไหมคะ”

“เป็นเด็กก็ต้องซนเป็นธรรมดา ทะเลาะกันหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทางเราเป็นเด็กผู้ชาย ก็ไม่ควรจะโต้เถียงกับเพื่อนผู้หญิงด้วย”

“แต่วิธีสื่อสารของพวกคุณแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะคะ พูดกับครูแบบนี้ได้ที่ไหนกัน ถึงตอนนั้นเด็ก ๆ ก็จะเอาเป็นเยี่ยงอย่าง แล้วแบบนี้จะมีครูอยู่ไปทำไม แล้วจะให้ครูจัดการยังไง…”

“พวกเราส่งลูกไปโรงเรียนก็ควรจะไว้วางใจคุณครู เชื่อว่าครูทำเพื่อให้ลูกของเราได้ดี! เราต้องร่วมมือกับคุณครูเพื่อให้การทำงานแต่ละอย่างออกมาดีสิคะ...”

คำพูดของคุณแม่เหลียงทำให้ครูชิวค่อย ๆ กลับมามีสติอีกครั้ง

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเอามาก ๆ ใช่ เธอทำอะไรผิดกัน

การทุ่มเททั้งกายและใจขอวเธออบรมสั่งสอนลูก ๆ ของพวกเขานั้นผิดอะไร

นายหญิงซูพูดไม่ออก และพูดกับซู่เป่า “ซู่เป่า เธอพูดซิ”

ครูชิวเหลือบมองที่ซู่เป่าทันที

ซู่เป่าไม่มีความกลัวเลยแม้แต้น้อย และพูดว่า “คือแบบนี้ค่ะ หนูเพิ่งจะมาโรงเรียน พวกเพื่อนในห้องถามหนูว่าชื่ออะไร”

“หนูก็เลยบอกว่าหนูชื่อซูจื่อซู่ และเหลียงเจิ้นอ้าวก็เป็นคนแรกที่พูดว่าจะมีคนชื่อมันเทศได้ยังไง มันน่าเกลียดมาก และเขายังพูดอีกว่าหนูชื่อมันเทศใหญ่!”

“และเขายังบอกอีกว่า ตอนที่แม่ของเขาว่าใครก็จะพูดว่า ‘ทำไมถึงโง่เหมือนมันเทศเลยล่ะ’ เขาก็เลยเรียกหนูตลอดเลยว่ามันเทศใหญ่!”

คำอธิบายของซู่เป่าชัดเจนมาก และแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวก็รู้สึกอายขึ้นมาทันที...

แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกอายไม่ใช่การที่ลูกชายของเธอตั้งฉายาให้คนอื่น แต่เป็นการที่ลูกชายของเธอเอาคำด่าของเธอออกมาพูด และทำให้ครูรู้...

ครูชิวโกรธจัด และแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวก็ไม่สบายใจเช่นกัน

ทำไมถึงเรียกลูกของเธอว่าตัวก่อปัญหา?

ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ การตั้งฉายาให้เรียกว่าก่อปัญหาอย่างนั้นเหรอ มีเด็กคนไหนที่ไม่เคยตั้งฉายาให้คนอื่นบ้าง

“เราไปกันเถอะ!” นายหญิงซูจูงมือซู่เป่าไว้ข้าง ส่วนอีกข้างก็จูงมือหานหาน และจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่น และซูจื่อซีที่เดินตามหลังมา คุณท่านซูเอามือไพล่หลัง สีหน้าบูดบึ้ง

“ครูชิว ทำตัวให้ดี ๆ ล่ะ!” คุณท่านกล่าวทิ้งท้าย

ครูชิวโกรธจนเจ็บหน้าอก ลูบหน้าอกไม่หยุด โกรธจนพูดไม่ออก

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวรีบพูดอย่างรวดเร็ว “พวกเขาจะมากเกินไปแล้ว ฉันไม่เคยเห็นผู้ปกครองแบบนี้มาก่อน ไม่ช้าก็จะทำให้เด็กเอาแต่ใจ...”

“โธ่ ครูชิวอย่าโกรธนะคะ ใจเย็น ๆ ไว้ค่ะ ใจเย็น ๆ ไว้ เดี๋ยวสุขภาพแย่เอาจะทำยังไงคะ คุณต้องรับผิดชอบการเรียนของเด็กทั้งหมดสี่สิบคนในชั้นเรียน เรารู้ว่ามันยากแค่ไหน ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำก็เพื่อเด็ก ๆ ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ผู้ปกครองอย่างพวกเราล้วนเข้าใจและสนับสนุนคุณนะคะ!”

“เรื่องในวันนี้มันเป็นความผิดของเหลียงเจิ้นอ้าวของเราเอง เพื่อนผู้หญิงเองก็ไม่ยอมและยังทำร้ายคนอื่น ๆ...เรื่องนี้จะไม่เป็นปัญหาสำหรับคุณเลย!”

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวพูดเป็นต่อยหอย และแปดประโยคในสิบประโยคก็ล้วนประจบสอพลอ

ผีประจบสอพลอที่เกาะอยู่บนหัวเธอ “...”

จบแล้ว วันนี้ก็นับว่าเจอของแข็งเข้า ไม่ต้องมองสาวน้อยคนนั้นก็รู้ว่าเธอเก่งกาจมาก...ออร่าบนตัวเธอทำให้ผู้คนหวาดหวั่น!

แต่...ทำไมเธอไม่จับเขาไว้ล่ะ