ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 890

หลังจากครูชิวกลับมา

ตอนเย็นเธอจึงไปหาพี่สาวเพื่อระบายความทุกข์ให้ฟัง น้ำตาเธอไหลเผาะ ๆ และพูดว่าครูใหญ่กลั่นแกล้งเธอ

เธอหลีกเลี่ยงการพูดถึงสาเหตุ และเน้นความจริงที่ว่าเธอได้รับการปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมและเธอทุ่มเททั้งกายและใจแค่ไหน...

พี่สาวเธอโกรธมากจนไปหาเจ้านายในวันรุ่งขึ้น และให้ตาย เธอถูกด่าใส่หน้าโครม ๆ และยังเกือบจะตกงาน...

หลังจากนั้นเธอก็ได้รู้เรื่องราวจริง ๆ น้องของเธอไม่ได้บอกความจริงกับเธอ!

ดังนั้นเมื่อครูชิวโทรมาถามถึงผลลัพธ์ เธอก็โดนพี่สาวด่าไปยกใหญ่ แถมยังพูดจารุนแรงว่าจะเลิกคบ...

ครูชิวรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด

นี่มันเกิดอะไรขึ้น!

เรื่องเล็ก ๆ แค่นี้ทำไมมันถึงเกิดเรื่องราวใหญ่โตจนทำให้เธอตกงานได้อย่างไร

ต้องเป็นซูจื่อซู่ ...ใช่ ต้องเป็นเธอแน่ ๆ!

ครูชิวจึงรีบโทรหาตระกูลซูทันที

เมื่อนายหญิงซูได้ยินเสียงของครูชิว เธอก็วางสายโทรศัพท์โดยไม่พูดอะไร

ครูชิวไม่ยอมแพ้ ในฐานะครูประจำชั้น นักเรียนทุกคนจะต้องกรอกที่อยู่ของบ้านตัวเองตอนเปิดเทอม และเธอรู้ว่าซูจื่อซู่อาศัยอยู่ที่ไหน

เธอมาหาถึงที่ แต่ก่อนที่เธอจะเห็นว่าใครเปิดประตู เธอก็เห็นเงาวิ่งพุ่งเข้ามา ตามด้วยประโยค “ออกไปซะ” เธอก็รีบวิ่งทันที

ประตูก็เข้าไม่ได้...

ครูชิวออกมาจากชุมชนด้วยความอับอาย เดินไปบนถนนด้วยความโกรธจัด และคิดซ้ำไปซ้ำมาว่าเรื่องต่าง ๆ มัน มาถึงจุดที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ได้อย่างไร...

ขณะที่กำลังคิด ท้องฟ้าก็มืดครึ้มและส่งเสียงดังกึกก้อง ฟ้าร้องดังขึ้น เมฆดำทะมึนปกคลุมเมือง และดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตก

คนบนถนนรีบเดินอย่างเร่งรีบ แต่ครูชิวกลับไม่มีอารมณ์และเดินกะโผลกกะเผลกไปเรื่อย ๆ...

ได้ยินเสียงตูม - เปรี้ยง!

ทันใดนั้นสายฟ้าก็ฟาดลงมาบนต้นไม้เล็ก ๆ ไม่ไกลจากตรงหน้าเธอ!

ครูชิวตกใจสะดุ้ง เธออยู่ใกล้มากจนขนบนแขนของเธอลุกชันเพราะฟ้าผ่า

เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าโดยไม่รู้ตัว และทันใดนั้นรูม่านตาของเธอก็หดเล็กลง และสายฟ้าก็ฟาดลงมาอีกลูกหนึ่ง เธอตกใจมากจนไม่สนใจเล็บเท้าของเธอ และรีบวิ่งหนี...

เปรี้ยง!

สายฟ้าฟาดลงมาบนหัวของครูชิว ทำให้หัวเธอถูกผ่าฟูฟ่องเป็นไก่

โชคดีที่เธอไม่ได้ถูกผ่าจนเป็นถ่าน แต่สิ่งนี้ก็ทำให้เธอหวาดกลัวจนสามจิตสูญหกวิญญาณ

ผีดวงซวยที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ชายคาตึกมานาน เอาแต่พูดว่า “ไม่ใช่ฉัน คราวนี้ไม่ใช่ฉันจริง ๆ!”

เดิมทีสถานการณ์ที่โชคร้ายของครูชิวก่อนหน้านี้ล้วนมาจากฝีมือของผีโชคร้าย

ผีหลายใจกล่าว “เอาล่ะ ๆ รู้แล้วว่าแกไม่ได้ทำ และแกก็คงไม่สามารถปล่อยสายฟ้าให้ผ่าลงมาได้ขนาดนั้น!”

ผีโชคร้าย “...”

ผู้ปกครองคนหนึ่งพูดว่า: [ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราให้ของขวัญใช่ไหม...]

แม่ขอเหลียงเจิ้นอ้าว: [ไม่มีทาง เราทำอย่างลับ ๆ และปกป้องครูชิวเป็นอย่างดี ก่อนจะไปฉันยืนยันว่าให้คนเฝ้าดูซ้ำไปซ้ำมากี่ครั้งแล้ว]

ทุกคนก็คิดอย่างนั้น พวกเขาจะส่งแค่ในบ้านตัวเองหรือไม่ก็ไปส่งถึงหน้าบ้าน

ใครจะมีความสามารถและสอดแนมถึงในบ้านของพวกเขาได้?

แม้ว่าบนถนนจะมองเห็นได้ แต่ใครจะแน่ใจได้ว่าพวกเขาจะเอาของขวัญไปให้ครูชิว?

ทันใดนั้นก็มีผู้ปกครองคนหนึ่งพูดว่า “เรื่องนี้ด้วย...ฉันสนิทกับครูอีกคน และเธอยังเอาเอกสารการลงโทษทางวินัยของครูชิวให้ฉันดูด้วย]

ผู้ปกครองในกลุ่มเล็กต่างก็เงียบไปทันที

[แรก ๆ มันก็ดีอยู่แล้ว ความพยายามร่วมมือกันของเราเมื่อเทอมที่แล้วทำให้ห้องหนึ่งของเราดีขึ้นแค่ไหน! เป็นที่หนึ่งในทุกด้านของโรงเรียน และไม่มีปัญหาอะไรเลย]

[ใช่แล้ว พอเด็กนักเรียนคนใหม่นี้กลับมาหลังจากหยุดเรียนไปหนึ่งปี ก็มีเรื่องเกิดขึ้นเลย]

[พวกเขาเรื่องเยอะ! ฉันกล้าพูดได้เลยว่าการลาออกของครูชิวต้องเกี่ยวกับการร้องเรียนของพวกเขา ต้องมีการร้องเรียนแน่ ๆ]

[มีเรื่องขวางเธออยู่จริง ๆ]

ทุกคนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย พวกเขาคุ้นเคยกับการที่เด็ก ๆ ได้รับความสนใจและการดูแลเอาใจใส่จากครู และผลการเรียนของเด็ก ๆ ก็อยู่ในอันดับแรก ๆ มาโดยตลอด

ตอนนี้ครูชิวไปแล้ว ก็หมายความว่าเด็ก ๆ ของพวกเขาจะกลายเป็นเหมือนเด็กคนอื่น ๆ ซึ่งไม่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษ จะได้ได้อย่างไรล่ะ

หลังจากใช้เงินและของขวัญไปมากมาย ทุกอย่างก็ไร้ผล ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ และยิ่งไม่พอใจซูจื่อซู่และผู้ปกครองของเธอมากขึ้นเท่านั้น