ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 910

เหลียงเจิ้นอ้าวเหมือนประทัดที่โดนไฟเผา แค่เสี้ยววินาทีก็กระโดดพุ่งขึ้นมา!

แต่น่าเสียดายเมื่อเขากำลังจะก้าวขาวิ่ง ก็ถูกผีขวางทางเอาไว้

“น้องชาย จะวิ่งไปไหน?” ผีขี้ขลาดพูดด้วยน้ำเสียงโหยหวน “ช่วยเรียกรถพยาบาลให้หน่อย…”

“ผมต้องการรถพยาบาลจริงๆ…”

ตอนแรกผีขี้ขลาดแค่ต้องการหลอกให้เหลียงเจิ้นอ้าวตกใจ

แต่ว่า…

บรรยากาศในตอนนี้ ที่ไม่มีคนอยู่ในโรงเรียนและอาคารเรียนที่เงียบกริบ…เขาเคยถูกลากตัวไปทำร้ายที่ใต้ต้นไม้

กระอักเลือดอยู่ในห้อง ร้องตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างสุดเสียงแต่ก็ไม่มีผู้ปกครองท่านไหนได้ยิน

เขาแค่ต้องการจะบอกให้ช่วยเรียกรถพยาบาล เขาต้องการเพียงแค่นี้จริงๆ…

“…ช่วยผมด้วย” ในดวงตาของผีขี้ขลาดมีเลือดไหลรินออกมาเป็นสาย “ช่วยด้วย…ช่วยผมด้วย”

เขากวักมือให้เหลียงเจิ้นอ้าว

เหลียงเจิ้นอ้าวอยากจะกรีดร้องอย่างสุดเสียง แต่เหมือนมีใครมาบีบลูกกระเดือกเอาไว้ ทำให้ร้องยังไงก็ไม่มีเสียงดังออกมา

เขาเบิกตากลมโต อยากจะสลบเต็มทีแต่ก็ทำไม่ได้ จึงต้องฝืนใจมองผีที่อยู่ตรงหน้า

จากนั้นไม่นาน เหลียงเจิ้นอ้าวรู้สึกเหมือนรอบตัวหมุนวนไปมา จนทำให้เกิดอาการเวียนหัว…

ในหูมีเสียงดังอื้ออึง เสียงของคนรอบข้างค่อยๆฟังไม่ชัดเจน เหมือนตัวเองกำลังจะจมลงไปในน้ำ

พันเจิ้นเอ๋า…ฮาๆๆ…พันเจิ้นเอ๋า!

มีคนเรียกชื่อเขาอยู่ข้างหู

เหลียงเจิ้นอ้าวได้ยินเสียงไม่ชัดเจน เหมือนชื่อนี้ไม่ใช่ชื่อของเขา แต่ก็ฟังเหมือนชื่อของเขา

สุดท้ายชื่อของพันเจิ้นเอ๋าและเหลียงเจิ้นอ้าวก็รวมอยู่ด้วยกัน จนเสียงเรียกนั้นค่อยๆกลายเป็นชื่อของเขา

“ฮาๆๆ เหลียงเจิ้นอ้าว คนขี้ขลาดอย่างแก ถ้าแน่จริงก็ลุกขึ้นมาสู้สิ!”

“โธ่~โธ่~แค่โดนต่อยไม่กี่หมัด ก็นอนหมอบอยู่กับพื้นเหมือนสุนัขที่ไม่มีแรงยืนแล้วเหรอ ?”

“ฮาๆๆ…”

ข้างหูมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้น

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหลียงเจิ้นอ้าว จู่ๆก็มีพลังบางอย่างผลักดันให้เขาฮึดสู้ขึ้นมา!

“พวกแก…อย่าคิดแต่จะรังแกผู้อื่นนะ!” เขาพูดอย่างโมโห พยายามจะยืนขึ้นมาอย่างสุดเรี่ยวแรง

แต่ก็ลุกขึ้นมาไม่ไหว จึงถูกเหยียบไปที่ท้องด้วยฝ่าบาทอย่างแรง

โอ๊ย..เจ็บ!!

เหลียงเจิ้นอ้าวหายใจเข้าลึกๆ

“ฮาๆๆ…แค่นี้ก็ลุกไม่ขึ้นแล้วเหรอ? เมื่อกี้ยังพูดว่าอย่ามารังแกกันอยู่เลย！”

“โธ่เอ๊ย ฉันหมั่นไส้ขี้หน้าแกมานานแล้ว! คนขี้ขลาด ผิวพรรณขาวใส ไม่เหมือนลูกผู้ชายเลยสักนิด”

“เจ้าหน้าขาว! แกคงคิดว่าผู้หญิงทั้งห้องจะหลงใหลในใบหน้าอันขาวใสของแกอยู่ใช่ไหม คิดแต่เรื่องชั่วๆอยู่ในใจ? ให้ตายสิ ฉันทนเห็นผู้ชายที่มีความคิดวิปริตอย่างแกไม่ไหวแล้ว!”

ความเจ็บใจ ความอับอาย ความโกรธ ที่อยู่ในตัวเหลียงเจิ้นอ้าวประทุออกมาแล้ว

เขาไม่กล้าโต้ตอบกลับไป ได้แต่งอตัวกอดหัวอดทนไว้อย่างนั้น จนเมื่อพวกเขารู้สึกหมดแรงแล้ว แต่ละคนก็พากันถุยน้ำลายใส่ตัวเขา ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจ

เหลียงเจิ้นอ้าวรู้สึกใบหน้าของเขาร้อนดั่งไฟเผา และปวดท้องอย่างหนัก ลุกขึ้นมาอย่างทรมาน ทุกก้าวที่เดินไปก็จะมีเหงื่อเย็นไหลออกมาพร้อมกัน

ทางเดินกลับบ้านช่างไกลเหลือเกิน…

ไม่รู้ว่าเดินไปได้นานเท่าไหร่ เขาเริ่มจะอดทนต่อความเจ็บปวดบนร่างกายไม่ไหวแล้ว

ไม่ง่ายเลยที่จะเดินกลับมาถึงบ้านจนได้ เขาใช้แรงที่ยังเหลืออีกนิดหน่อย พยายามปรับตัวเองให้เหมือนปกติ จากนั้นก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ถ้าพ่อแม่รู้ว่าเขาไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นมา ก็คงจะไม่ถามก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น มีแต่จะโทษเขาว่าไม่ยอมพูดคุยกับเพื่อนดีๆ หาเรื่องให้พวกเขาต้องเดือดร้อนตลอด

เหลียงเจิ้นอ้าวจับราวบันไดไว้ เหมือนบันไดตรงหน้ากำลังบอกกับเขาว่าแต่ละก้าวที่เดินไปจะต้องเจอแต่ความยากลำบาก

สุดท้ายก็มาถึงชั้นที่เป็นบ้านของตัวเอง ตรงหน้ามีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นมา และถามขึ้นว่า “พันเจิ้นเอ๋า เกิดอะไรขึ้นกับนาย？”

พันเจิ้นเอ๋ารู้สึกมึงงง เวลานี้เขาได้เดินอยู่บนเส้นทางของผีขี้ขลาดแล้ว และพันเจิ้นเอ๋าก็คือชื่อของเขา

“ไม่มีอะไร…” เขาตอบอย่างเสียงเบา “แค่ยังไม่ได้กินข้าวจึงรู้สึกปวดทองนิดหน่อย”

หญิงคนนั้น ——แม่ของเขาไม่ได้ถามอะไรมาก ในปากก็พูดบ่นพึมพำตามปกติ จากนั้นก็ไปทำอาหาร

เมื่อถึงเวลาอาหารมื้อค่ำ เขาเจ็บปวดจนอดทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว

ระหว่างที่ทานข้าวอยู่ด้วยกัน พ่อกับแม่ก็มีปากเสียงขึ้นมา ทั้งสองทะเลาะกันอย่างดุเดือด ในคำพูดที่ด่ากันนั้นมีบางประโยคทำให้เขารู้สึกเศร้าขึ้นมา

【ถ้าไม่ใช่เพราะลูก แกคิดว่าฉันจะทนอยู่กับแกมาจนถึงตอนนี้เหรอ!】

【ถ้าไม่ใช่เพราะลูก ฉันก็หย่ากับแกตั้งนานแล้ว!】

ทันใดนั้นเหลียงเจิ้นอ้าวก็รู้สึกเสียใจอย่างสุดขีด…