ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 911

เหลียงเจิ้นอ้าวรู้สึกไม่สบายมากจึงวางตะเกียบลงแล้วกลับเข้าห้อง พ่อแม่ที่เอาตัวเองเป็นใหญ่ไม่ได้สังเกตุถึงความผิดปกติของเขาเลยแม้แต่น้อย

พอตกกลางคืนเขาเจ็บปวดจนไม่สามารถส่งเสียงได้และไม่รู้ว่าเป็นลมไปตั้งแต่ตอนไหน จากนั้นเสียงทะเลาะวิวาทก็ทำให้เขาตื่นอีกครั้ง

เขามองเห็นพ่อกับแม่กำลังทะเลาะกันอย่างดุเดือดผ่านประตู

“พ่อ... แม่... ช่วยผมด้วย...”

“ช่วยผม... เรียกรถพยาบาลทีครับ... พ่อ แม่...”

“แม่...”

เขาพยายามส่งเสียงอย่างสุดกำลัง แต่เสียงกลับเบาเหมือนยุงบิน

ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขา

ในโลกของเขา มีเพียงเขาที่พยายามดิ้นรนร้องตะโกนอย่างสุดแรง แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขาเลย

เขาตายด้วยอาการเลือดออกในช่องท้องรุนแรง เจ็บปวดทรมานจนตาย

เจ็บปวดมาก... เจ็บปวดมากจริงๆ

เมื่อเหลียงเจิ้นอ้าวตื่นขึ้นทั้งน้ำตาอาบแก้ม กุมท้องพลางกลิ้งตัวบนพื้นไปมา จากนั้นร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว

แววตาของผีขี้ขลาดเหม่อลอยเล็กน้อย เขาถอยหลังสองก้าวพลางมองเหลียงเจิ้นอ้าวที่นอนกับพื้นอย่างเงียบๆ

“เจ้าเด็กเหลือขอ... ไปดีซะเถอะ” ผีขี้ขลาดพึมพำเสียงเบา

ในขณะที่เขากำลังจะจากไปก็ได้ยินเสียงแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าววิ่งเข้ามา เมื่อครู่เธอถูกผีดวงซวยเล่นงานจนไม่รู้ว่าล้มกี่ครั้งและไม่รู้ว่าปล่อยไก่ไปกี่หน

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ทั้งตัวก็มอมแมมและเต็มไปด้วยน้ำเสียและฝุ่นชอล์ก

“เหลียงเจิ้นอ้าว! เป็นอะไร” คุณแม่เหลียงอุ้มเหลียงเจิ้นอ้าวขึ้นด้วยความร้อนรนใจและพูดอย่างตกใจว่า “เจ็บตรงไหน เกิดอะไรขึ้นกับแก เป็นอะไรกันแน่”

เหลียงเจิ้นอ้าวเพียงร้องไห้และตะโกนว่าเจ็บอย่างสุดแรง

ใบหน้าน้อยๆ ของเขาซีดเซียวและเต็มไปด้วยน้ำตา

“แม่... ผมเจ็บ แม่... ช่วยผมด้วย” เหลียงเจิ้นอ้าวร้องไห้พลางพูดว่า “ช่วยเรียกรถพยาบาลให้ผมที... ฮือๆๆ”

ตอนนี้เหลียงเจิ้นอ้าวยังแยกไม่ออกชัดเจนว่าตัวเองคือเหลียงเจิ้นอ้าวหรือพันเจิ้นเอ๋า

ความหวาดกลัว ความอัดอั้นตันใจและความโกรธจากการถูกทำร้าย อีกทั้งความเจ็บปวด ความสิ้นหวังและความทรมานจากการตายทั้งเป็นทำให้เขาไม่สามารถแยกความจริงและภาพลวงตาได้อย่างชัดเจนในตอนนี้

คุณแม่เหลียงตกใจมาก แม้ปกติจะชอบประจบเพื่อหวังผลประโยชน์ แต่ยังไงก็เป็นลูกของตัวเอง อีกทั้งท่าทางของเหลียงเจิ้นอ้าวก็ไม่เหมือนแกล้งทำจึงรีบอุ้มลูกชายของตัวเองวิ่งออกไปด้านนอกโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

ผีขี้ขลาดมองดูอย่างเงียบๆ จนกระทั่งสองแม่ลูกหายไปตรงสุดทาง

เขาซ่อนความอิจฉาและความท้อใจไว้ในใจ

ถึงแม้คุณแม่เหลียงจะไม่ดียังไง แต่ก็ดีกับลูกชายของตัวเอง...

ส่วนแม่ของเขาถึงแม้จะพูดว่าถ้าไม่ใช่เพราะลูกก็หย่ากับพ่อของเขาไปตั้งนานแล้ว แต่...

ผีดวงซวยที่ไม่รู้ว่าอยู่ด้านหลังเขาตั้งแต่ตอนไหนพูดด้วยความประหลาดใจว่า “เชี่ย! พี่พัน ร้ายมากนะ จุ๊ๆ พี่ทำเด็กตกใจจนผวาแล้ว”

ผีหลายใจถามเสียงเบาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยว่า “นายทำรุนแรงเกินไปหรือเปล่า”

พวกเขาแค่ต้องการสั่งสอนเหลียงเจิ้นอ้าวเพื่อให้เขาได้บทเรียน แต่ไม่ได้จะทำให้เขาตกใจแบบนี้...

ผีขี้ขลาดไม่พูดอะไรและลอยไปโดยไม่หันกลับมามอง เพียงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะตามซู่เป่าไม่ทัน”

แล้วจากไปทันทีที่พูดจบ

ผีดวงซวยอุทาน ‘ห๊า!’ “กลับแล้วเหรอ ฉันสนุกไม่พอเลย”

หลังจากตรวจเสร็จคุณหมอกลับส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่เป็นอะไร เขากินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่า”

คุณแม่เหลียงส่ายหน้า “เปล่าค่ะ...”

ในเวลานี้เหลียงเจิ้นอ้าวสงบลงแล้ว

เขามองเพดานของโรงพยาบาลด้วยความงุนงง

เมื่อเขามองเห็นครูเสี่ยวโอวที่อยู่อีกด้านก็นึกถึงคำพูดของครูเสี่ยวโอวที่พูดกับเขาเมื่อไม่กี่วันก่อนได้ว่าพวกเพื่อนๆ ยอมให้เขาเมื่ออยู่ในโรงเรียน แต่ถ้าเข้าสังคม แล้วโดนคนอื่นทำร้ายจนเลือดตกยางออกจะทำยังไง

ไม่ใช่ว่าเหลียงเจิ้นอ้าวไม่เคยได้ยินคำพูดทำนองนี้ แต่ก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

ทว่าครั้งนี้...

เขารับรู้ได้อย่างแท้จริงแล้วว่าการถูกทำร้ายจนเลือดตกยางออกนั้นเป็นยังไง

และเจ็บปวดทรมานจนตายนั้นเป็นยังไง

เมื่อก่อนเขาเคยเห็นข่าวเด็กถูกทำร้ายจนตายตอนที่แม่ของเขาเล่นโทรศัพท์ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก...

แต่ครั้งนี้เขาได้เผชิญกับชีวิตของพี่คนนั้นด้วยตัวเอง

ในเวลานี้ในหัวของเหลียงเจิ้นอ้าวชัดเจนขึ้นมาก เขาเจอผีแล้ว

และยังถูกผีสิง

แล้วยังตายแทนผีตัวนั้นอีกครั้ง

พี่ชายคนนั้น... ถูกทำร้ายจนตายทั้งเป็น

น่ากลัวมาก... น่ากลัวมากจริงๆ