ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 924

หลีจื่ออานที่เหลือลมหายใจอยู่เฮือกสุดท้ายเอ่ย “จี้ฉาง…นั่น…นั่นมันท่านอาจารย์ของเจ้า…！ เจ้า…”

เจ้าลงมือกับท่านอาจารย์ของตัวเองได้ยังไง…？

หลีจื่ออานตกใจจนบอกไม่ถูกและไม่มีแรงจะพูดต่อแล้ว

เขารู้สึกถึงความสิ้นหวัง！

เดิมทีก็คิดว่าอย่างน้อยจี้ฉางก็คงยังหลงเหลือความรู้สึกเก่าๆ อยู่บ้าง แต่ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าได้ล้มล้างความเข้าใจของเขาที่มีต่อจี้ฉางไปหมด

จี้ฉางสีหน้าเย็นชาแล้วยิ้มประหลาดๆ “ท่านอาจารย์？”

“พวกเจ้าไม่ควร…ที่จะมาฆ่าครอบครัวของข้า！ มายั่วยุวิญญาณพยาบาทอย่างข้าแล้ว ก็ถือว่าพวกเจ้าสมควรแล้ว”

ขณะพูดอยู่ จู่ๆ ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งกรีดร้องและวิ่งเข้ามาหา คนๆ นั้นก็คือลูกชายคนโตของหลีจื่ออาน

“พ่อ！ ปู่！”

จี้ฉางหันหลังไปอย่างงงงวย…

หลีจื่ออานและหลีเหล่าไท่ฟู่เบิกตากว้างทันที “อย่า…อย่า”

เด็กอายุแปดเก้าขวบเบิกตากว้างมองไปตรงหน้าอย่างงงงวย

หลีจื่ออานพูดอะไรไม่ออกแล้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความกลัว

หลีเหล่าไท่ฟู่ก็ใจจะขาดเช่นกัน “จี้ฉาง…จี้ฉาง！ ทำไมเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมอำมหิตเพียงนี้？！ เขายังเป็นแค่เด็ก…”

ทำไมเขาถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้

เขาถึงขั้นลงมือกับเด็กเลยหรือ？！

จี้ฉางเลือดขึ้นหน้าและปลดปล่อยความชั่วร้ายของเขาออกมา

มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่กระหายเลือดแถมยังเอ่ยเบาๆ ว่า “โหดเหี้ยมอำมหิตงั้นหรือ？”

หลีจื่ออานพยายามดิ้นรนลืมตา เขาไม่รู้ว่าจี้ฉางใช้วิธีอะไรเหมือนเขากำลังจะตายแต่ก็ยังไม่ตาย

เห็นแต่ลูกชายคนโตที่ตัวเองโปรดปรานที่สุดเสียชีวิตต่อหน้าต่อตาก็ตาแดงขึ้นมาทันที

เขาตะโกนร้องอย่างจนปัญญาและร้องเบาๆ ว่า “เขายังเป็นแค่…เด็ก！”

“จี้ฉาง…เจ้านี่มัน…โหดเหี้ยมยิ่งนัก！”

โหดเหี้ยมงั้นหรือ？

“ตอนที่เจ้าฆ่าหรูหรู่และจิ่งเอ๋อร์ทำไมไม่รู้สึกว่าโหดเหี้ยมล่ะ？”

จี้ฉางยกมือ ต้นหอมหมื่นลี้เล็กๆ ในสวนก็หักและบินไปแทงที่ตัวของหลีจื่ออานและหลีเหล่าไท่ฟู่อย่างรวดเร็ว！

กิ่งก้านที่แตกกิ่งปักอยู่ในเนื้อและพัดไหวตามสายลม

หลีจื่ออานและหลีเหล่าไท่ฟู่กรีดร้องโหยหวนอย่างทรมาน แทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าตายเสียตอนนี้

“จี้ฉาง…เจ้าฆ่าข้าเสียเถิด！” หลีจื่ออานเจ็บปวดจนตัวสั่นไปหมด “แน่จริงก็ฆ่าข้าเสีย！”

เขารู้ว่าวันนี้คงไม่ตายหรอก

จี้ฉางกลับไม่ยอม “รีบร้อนอะไรเล่า？ ยังมีอีก？”

เขาโบกมือและลากหลีจื่ออานและหลีเหล่าไท่ฟู่สองพ่อลูกเสียบเข้าด้วยกันและเดินไปรอบๆ จวนตระกูลหลีอยู่แบบนี้

โคมแดงขนาดใหญ่ยังแขวนอยู่ที่สูงๆ และมีป้ายอวยพรสิริมงคลสีแดงติดอยู่เต็มไปทั่ว

แต่ใต้ทางเดินกลับมีชายคนหนึ่งในชุดผาวสีขาวลากสองพ่อลูกตระกูลหลีที่ถูกเสียบเข้าด้วยกันเดินไปรอบๆ และทิ้งรอยเลือดสยดสยองไว้บนพื้น！

วิญญาณพยาบาทจะมาเอาชีวิต！

ทั้งแก่ทั้งเด็ก ไม่ปล่อยไว้สักราย！

จวนตระกูลหลีกลายเป็นนรกบนดินในทันที

“ช่วยด้วย…ช่วยด้วย！”

“ได้โปรด ปล่อยข้า ปล่อยข้าไปเถิด…”

“อย่าฆ่าลูกชายข้าเลยๆๆ”

ส่วนเหล่าสนมที่เหลือของหลีจื่ออานก็ต่างตกใจกลัวและพาลูกวิ่งหนีเอาชีวิตรอด แต่ก็ไม่มีใครสามารถหลบได้

“จี้ฉาง…จี้ฉาง！ อย่าฆ่าอีกเลย อย่าๆ…” หลีจื่ออานร้องไห้ด้วยความเศร้าโศกและโกรธ “ปล่อยลูกข้าไปเถิด！ ลูกข้าแค่สามขวบ…”

“จี้ฉางข้าขอร้อง ได้โปรดเถิด อวี้เอ๋อร์เพิ่งคลอดเมื่อวาน！ เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย เขาบริสุทธิ์ ได้โปรดอย่าลงมือเลยนะ จี้ฉาง！”

“ไม่”

ผ้าคลุมปักด้ายอย่างประณีตคลุมใบหน้าของทารก ส่วนทารกที่ร้องไห้งอแงอยู่นั้นจู่ๆ ก็เงียบทันทีทันใด

หลีเหล่าไท่ฟู่ร้องไห้อย่างขมขื่น “จี้ฉาง ทําไมเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้ เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือเปล่า เจ้ามันไม่ใช่คนแล้ว？！”

“จี้ฉาง เจ้าไม่ตายดีแน่！”

จี้ฉางสีหน้าตายด้าน

รายสุดท้ายที่ลานบ้าน

ฮูหยินของหลีจื่ออาน จูอวี่อยู่ที่ลานบ้าน！

ในจวนตระกูลหลีไม่มีใครสักคนที่สามารถเปล่งเสียงอะไรออกมาได้อีก ทุกคนที่ล้มลงอยู่ใต้เท้าของเขาทั้งหมดต่างก็มีใบหน้าที่หวาดกลัวและเบิกตากว้าง…

ชั่วขณะหนึ่ง ความรู้สึกว่างเปล่าที่อธิบายไม่ถูกก็พัดกรูมา

แก้แค้นแล้ว…เขาแก้แค้นสำเร็จแล้ว

แล้วต่อไปเขาจะทำอะไรล่ะ？

โลกนี้มันกว้างใหญ่มาก แต่กลับไม่มีที่ให้เขาปักหลักอยู่

เขาคิดถึงพ่อแม่ของเขา คิดถึงน้องชายน้องสาว คิดถึงพวกเขามากจริงๆ ถ้าพวกเขาได้ไปเกิดใหม่หลังจากตายไปแล้ว เขาก็ยังสามารถใช้เวลาทั้งหมดในอนาคตเพื่อค้นหาพวกเขาได้…

แต่เขาก็คงไม่มีโอกาสนี้แล้ว

พอนึกถึงเรื่องนี้แล้ว เขาก็จมปลักอยู่กับความเจ็บปวดที่ใหญ่กว่านั้น！

“แก้แค้นเสร็จแล้วหรือ？” ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดผาวสีดําแดงจู่ๆ ก็มาปรากฏตัวและลอยอยู่ตรงหน้าของจี้ฉาง

เธอมีหน้าตาที่โดดเด่น ผิวขาว แต่ก็ไม่ได้ขาวซีดขนาดนั้น แต่ก็ขาวจนต่างจากคนทั่วไปอยู่มาก

เธอถอนหายใจและมองไปรอบๆ

ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีพยานปากสำคัญ

ทารกที่อยู่ในห่อผ้าก็ยังไม่ตายและยังมีโอกาสรอดอยู่

ส่วนเด็กที่เหลือที่ถึงแม้จะโดนลูกธนูปัก แต่สุดท้ายก็ยังมีโอกาสในการมีชีวิตอยู่

แต่คนที่สมควรตายนั้นไม่รอดสักรายแถมยังตายอย่างน่าสยดสยอง…

หญิงสาวส่ายหัว “ตามข้าลงไปเถิด”

จี้ฉางสีหน้างงงวยเลยถามไปว่า “เจ้าเป็นใคร…”

“ข้าคือพญายม”

“พญายมหรือ？ แล้วทำไม…ข้าทําอะไรผิด ทำไมต้องทําให้ข้ารู้สึกสิ้นหวังเพียงนี้？” จี้ฉางมองไปที่พญายมด้วยดวงตาแดงก่ำ

พญายมมองไปที่เขาด้วยความเมตตา “ความเศร้าโศกที่เกิดขึ้นในโลกใบนี้ไม่ได้เพราะสิ่งที่เจ้าทําอะไรผิดถึงต้องมาประสบพบเจออะไรแบบนี้หรอก”

จี้ฉางเงียบ

เขาเดินตามหลังพญายมโดยไม่รู้ตัวและเห็นเธอเก็บวิญญาณของหลีจื่ออานและคนอื่นๆ และทันใดนั้นก็พูดว่า

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าตัดสินพวกเขาด้วยตัวเอง”

“ในโลกนี้ไม่มีผู้พิพากษา แต่ที่โลกใต้พิภพนั้นมี ข้าจะให้เวลาเจ้าสามพันปี บางทีเจ้าอาจจะรู้ว่าเป็นเพราะอะไร…”