ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 925

ซู่เป่าตั้งใจฟังท่านอาจารย์เล่าเรื่องราวในอดีตอย่างเงียบๆ

พอพูดถึงตอนที่เขาโมโหสิ้นหวังและวิธีที่เขาแก้แค้นอย่างบ้าคลั่ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองเขา

แต่กลับเห็นเขามีสีหน้านิ่งเฉย ตอนนี้พอพูดถึงเรื่องในอดีตก็เหมือนกับกําลังพูดถึงชีวิตของคนอื่นอยู่

“ท่านอาจารย์ หลังจากนั้นจักรพรรดิองค์นั้นเป็นอย่างไรบ้างคะ？”

ซู่เป่าในตอนนี้ยังไม่ใช่พญายมคนเดิม และรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่จักรพรรดิที่ทําร้ายท่านอาจารย์ไม่ได้รับผลกรรมอะไร

จี้ฉางลูบหัวเธอแล้วเอ่ย “ยังจำรายละเอียดที่อาจารย์เคยพูดถึงได้ไหม ก่อนที่ลูกคนเล็กสุดของหลีจื่ออานจะคลอด ในตอนนั้นภัยแล้งรุนแรงมาก สิบแปดเมืองรอบๆ เมืองหลวงล้วนประสบความหายนะ”

ซู่เป่าพยักหน้า

จี้ฉางเล่าต่อ “หลังจากภัยแล้งครั้งใหญ่ก็เกิดน้ำท่วม ภัยแล้งทำให้คนจํานวนมากอดตาย และอดอาหารอยู่ทั่วเมือง…”

“หลังจากน้ำท่วมและมีศพลอยอยู่ไปทั่วก็เกิดโรคระบาดขึ้น”

คนในจวนตระกูลหลีตายกันทั้งบ้าน แต่ละคนรูปลักษณ์เหี้ยมโหด ดวงตาเบิกกว้าง ตายอย่างน่าสยดสยอง

บวกกับโรคระบาดที่ตามมา จักรพรรดิก็โกรธมากและคิดว่าจวนตระกูลหลีทําให้พระเจ้าโกรธและได้รับการลงโทษจากสวรรค์ก็เลยสั่งให้เผาจวนตระกูลหลีทันที！

ซู่เป่าอ้าปากค้าง

ด้านหลังมีผีดวงซวยที่แอบฟังอยู่ที่มุมกําแพงอุทานขึ้นมาว่า “สุดท้ายแล้วทำกรรมอะไรไว้ก็จะได้รับผมกรรมในที่สุดจริงๆ…หลีจื่ออานต้องทนทุกข์ทรมานในสิ่งที่ใต้เท้าจี้เคยประสบมา！”

ผีหลายใจเอ่ย “ไม่ใช่นะ”

ความเจ็บปวดและทรยศหักหลังที่จี้ฉางเคยรู้สึก หลีจื่ออานก็ได้รู้สึกแล้ว

จวนตระกูลจี้ถูกเผาวอดไปหมด รวมถึงศพก็ถูกเผาไปด้วย

ส่วนจวนตระกูลหลีก็ถูกเผาจนวอดเช่นกัน และรวมถึงศพด้วย…

ซู่เป่ารีบถามต่อว่า “แล้วเด็กที่ยังไม่ตายล่ะคะ？”

จี้ฉางมองไปที่ไกลๆ และตอบชิวๆ ว่า “ให้พ่อของแต่ละคนรับกลับไป”

ผีหลายใจ “ฟู่ว…”

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ให้พ่อของแต่ละคนรับกลับไปน่ะเหรอ…ฮ่าๆ！

“ขอโทษๆ ปกติฉันไม่ขำง่ายๆ นะ ยกเว้นว่ามันจะทนไม่ไหวจริงๆ！”

ลูกหลานที่มาจากพ่อเป็นหมันมีอยู่เต็มห้องไปหมด ว่าไม่ได้นะ พี่สาวจูอวี่ทำดีมาก！

แต่ผีหลายใจก็ยังรู้สึกสงสัยว่า “ใต้เท้าจี้ พี่สาวจูอวี่ไม่ได้ทำอะไรท่าน แถมยังช่วยท่านแก้แค้นหลีจื่ออานอีก…แล้วทำไมสุดท้ายท่านถึงได้ฆ่าเธอล่ะ？”

จี้ฉางตอบเบาๆ ว่า “ถึงข้าไม่ฆ่าเธอ เธอก็จะตายอยู่ดี”

ซู่เป่าถาม “ทำไมล่ะ？”

จี้ฉางตอบ “ตอนสุดท้ายที่ข้าเจอเธอ เธอก็กินยาพิษไปแล้ว”

ดังนั้นถึงแม้สุดท้ายแล้วเขาจะไม่ได้ฆ่าเธอ เธอก็ต้องตายอยู่ดี

บางทีอาจเป็นเพราะต้องการประคับประคองเพื่อที่จะได้เจอเขา ดังนั้นยาพิษนั้นเลยค่อยๆ พ่นพิษ และสามารถทนอยู่ได้เป็นระยะเวลาหนึ่ง แต่ก็แลกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

ในโลกใต้พิภพ หลัวอีตายก่อนและตามมาด้วยจักรพรรดิ หลังทุกข์ทรมานด้วยโรคระบาด แล้วตายด้วยรูปลักษณ์ที่น่าสยดสยองอย่างมาก

พอมาถึงที่ตำหนักพญายม วิญญาณของหลัวอีไม่ได้หลงเหลือความงามและสดใสเหมือนเมื่อตอนยังมีชีวิตอยู่ แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยหนองและส่งกลิ่นเหม็น

เธอคุกเข่าลงใต้เท้าพญายมและตัวสั่นไปหมด

“เจ้าเป็นใคร เกิดเมื่อไหร่ เกิดที่ไหน ตายเพราะอะไร？”

ที่บัลลังก์พญายม เสียงแหบเบาๆของพญายมที่แฝงไปด้วยความเคร่งขรึม พอได้ยินแล้วล้วนทำให้คนเกิดความเกรงกลัวและรู้สึกเคารพ

“ข้าคือหลัวอี ข้า…”

หลัวอีร้องไห้และบอกเล่าว่าตัวเองตายอย่างไรไปด้วย และบอกเล่าว่าตัวเองน่าสงสารแค่ไหนไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม แต่งงานกับลูกชายของขุนนางแต่ไม่มีความสุข แถมยังโดนสามีทุบตีหากพูดจาไม่ถูกใจ

สามีเอาแต่ตามใจสนม ที่เธอติดโรคระบาดก็เพราะสนมคนนั้นจงใจแถมสามีก็ไม่ใยดี

“ท่านพญายม ชีวิตของข้าลําบากเหลือเกิน ขอร้องท่านให้ข้าได้ไปเกิดใหม่ในชาติหน้าในที่ดีๆ เถิด…”

หลัวอีเล่าไปด้วยและเงยหน้าขึ้นมาอย่างน่าสงสาร แต่เธอกลับต้องประหลาดใจเมื่อเจอคนคุ้นหน้านั่งอยู่ข้างล่างที่นั่งพญายม！

เขาสวมชุดสีแดงและหมวกของผู้พิพากษา ในมือจับพู่กันและสีหน้าเย็นชาที่กำลังจดบันทึกอะไรสักอย่างไว้ในสมุด

“จี้…จี้ฉาง！” หลัวอีตกใจ

พญายมยกมุมปาก และยิ้มเบาๆ “หลัวอี การตายของครอบครัวตระกูลจี้เจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยหรือไม่？”

หลัวอีตกใจ “ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ไม่มีอะไรเกี่ยวกับข้าเลย！”