ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 926

แต่ที่ตำหนักพญายมจะปล่อยให้หลัวอีโกหกได้อย่างไร？

ทุกสิ่งที่เธอทําก่อนตายถูกเปิดโปงออกมา เธอเป็นเพียงเบี้ยตัวหนึ่งที่พ่อและพี่ชายเอามารั้งจี้ฉางไว้เฉยๆ และเธอก็สัญญากับพ่อและพี่ชายว่าจะให้ความร่วมมือ

เงื่อนไขคือต้องหาสามีที่ดีให้เธอในภายหลัง…

“มีโทษ แต่โทษไม่ถึงสิบแปดชั้น งั้นก็ลงกระทะเสีย！” พญายมยกมือและพู่กันที่อยู่ตรงหน้าก็เคลื่อนโดยอัตโนมัติและเขียนคําตัดสินออกมา

“ชาติหน้าเป็นไปไม่ได้ที่จะไปเกิดในที่ดีๆ ได้ คงต้องไปเกิดเป็นทาสและทนทุกข์ทรมาน”

คำพูดของพญายมกำหนดชะตาชาติหน้าของหลัวอีไว้ทันที

สีหน้าหลัวอีเปลี่ยนไปและก้มหัวขอร้องว่า “อย่านะ ท่านพญายม อย่าเลย…”

เมื่อเห็นพญายมที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มีสีหน้าเย็นชา และที่มุมริมฝีปากไม่มีทีท่าจะยกขึ้น แถมดวงตาก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ

หลัวอีรีบกระโจนเข้าหาจี้ฉางทันที “พี่จี้ฉาง พี่ช่วยข้าที ช่วยข้าด้วยเถิด…”

จี้ฉางทำเหมือนไม่ได้ยิน

หลัวอีถูกลากไปที่กระทะน้ำมัน

เธอเสียใจๆ ที่สุด！

ถ้ารู้แต่แรกว่าจี้ฉางตายแล้วจะได้เป็นผู้พิพากษาใต้บังลังก์ของพญายม เธอก็คงไม่ปล่อยเขาไป

เธอก็คงจะจริงใจกับเขา ช่วยเขาออกมา และอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต！

หลังจากที่หลัวอีลงไปแล้ว จักรพรรดิก็ถูกคุมตัวเข้ามาทันที

“ปล่อยข้าเสีย！” เขาโมโห “ข้าเป็นถึงบุตรของสวรรค์ ตายแล้วไม่ควรต้องมาจกนรก！ ข้าเป็นถึงโอรสคนโปรดของสวรรค์ มังกร…”

ป้าบ！

พลังบีบเค้นที่รุนแรงบีบให้จักรพรรดิต้องคุกเข่าลงจนเข่าแตก！

หางตาพญายมโน้มขึ้นเล็กน้อย และจ้องไปที่จักรพรรดิที่อยู่ข้างล่างด้วยความเย็นชา

“ผู้พิพากษา คนนี้ให้เจ้าจัดการแล้วกัน”

หลังจากนั้นเธอก็หยิบพู่กันชี้ชะตาออกมาและมัวแต่สนใจเขียนงานของตัวเอง

ในที่สุดจี้ฉางก็เลิกคิ้วและมองไปที่จักพรรดิที่คุกเข่าอยู่ข้างล่างอย่างไม่ยินดี

จักรพรรดิเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าผู้พิพากษาดันเป็นจี้ฉาง！

จี้ฉางยกมุมปากเล็กน้อย “เจ้าเป็นใคร เกิดเมื่อไหร่ เกิดที่ไหน ตายเพราะอะไร？”

เขาพูดประโยคเดียวกับพญายมเลย ส่วนพญายมก็เลิกคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่เขาแวบหนึ่ง

จักรพรรดิโกรธจัด “กล้าดียังไง！ เจ้ารู้อยู่แล้วมิใช่หรือ…”

ป้าบ！

พลังบีบเค้นที่เย็นเฉียบบดขยี้วิญญาณของจักรพรรดิในทันทีจนเกือบจะฉีกร่างเขาออก

พญายมเงยหน้าขึ้นและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “มาที่ตำหนักพญายมของข้าก็คือวิญญาณในวิหารของข้า！ ทำตัวสุภาพกับผู้พิพากษาของข้าด้วย”

จักรพรรดิตะลึง

ความกดดันของพญายม ณ ขณะนี้ทําให้เขารู้สึกหวาดกลัว สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าเหิมเกริมอะไร ได้แต่ลุกลี้ลุกลนสั่น และยอมรับความเป็นจริงที่ว่าเขากลายเป็นผีเหมือนคนธรรมดาทั่วไปหลังจากตายไปแล้ว…

“พูดมาสิว่าเจ้าเป็นใคร เกิดเมื่อไหร่ เกิดที่ไหน ตายเพราะอะไร？”

จี้ฉางพูดซ้ำอีกที จักรพรรดิรู้สึกอัดอั้นตันใจเป็นอย่างมาก เดิมทีเขาเป็นถึงจักรพรรดิและจี้ฉางเป็นแค่ข้าราชบริพารและต้องคุกเข่าต่อหน้าเขา

แต่ตอนนี้กลับตรงกันข้าม…จักรพรรดิผู้สง่างามของเขาต้องมาคุกเข่าต่อหน้ากบฏแบบข้า…

สิ่งนี้ทําให้เขารู้สึกอึดอัดจนแทบจะเป็นบ้า…

**

ซู่เป่าสักเกตเห็นท่านอาจารย์เหม่อลอยและมองไปที่ไกลๆ ไม่พูดอะไรอีกครั้ง

เธอเขย่าที่แขนเขาด้วยความระมัดระวัง “ท่านอาจารย์？”

จี้ฉางได้สติ “หืม？”

โกรธจะตายอยู่แล้ว ทำไมเขาถึงได้ดวงซวยแบบนี้ งือๆๆ！

ผีสองสามตัวแถวนี้ทำเป็นแกล้งเล่นกัน แต่ทันใดนั้นจู่ๆ ที่ต้นสนหิมะที่อยู่ข้างๆ ก็สั่นเล็กน้อย

มู่กุยฝานแบกพลั่วไว้ในมือออกมาแถมยังมีอมยิ้มคาไว้ในปาก

“เอิ่ม…ทำงานๆ บังเอิญมาพักผ่อนที่นี่น่ะ”

ซูเหอเวิ่นตามมาด้านหลังและปัดเศษหญ้าที่ก้นออกอย่างทุลักทุเล “พวกเธอคุยกันต่อได้เลย พี่แค่เดินผ่านเฉยๆ”

ซู่เป่าไม่เชื่อ “พ่อมาแอบฟัง！”

ปกติพ่อทำอะไรก็เปิดเผยไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้ถึงมาแอบฟังล่ะ

พี่ด้วย ไปซ่อนตัวอยู่หลังต้นสนหิมะกับพ่อได้ยังไง？

มู่กุยฝานเอาอมยิ้มยัดลงในมือของซู่เป่าแล้วยกริมฝีปาก “มาบอกว่าแอบฟังได้ยังไงเล่า？”

เดิมทีมู่กุยฟานก็แค่เดินผ่านโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่พอดีได้ยินเรื่องที่จี้ฉางถูกฆ่ายกครัว…

เธอยกมือและกดซูเหอเวิ่นที่เตรียมจะหนีไว้และถามเขาว่า

“พี่ชายล่ะมาแอบฟังด้วยทำไม？” ซู่เป่าถาม

ซูเหอเวิ่นลูบจมูกเหมือนตัวเองบริสุทธิ์แล้วก็เห็นสีหน้าที่เตือนของอาเขย…

ได้แต่พูดไปว่า “พี่ๆๆ ถ้าพี่บอกว่ามาขี้เธอจะเชื่อไหม？”

จี้ฉาง “…”

ซู่เป่า “ห้ามปัสสาวะหรืออุจจาระเรี่ยราดไปเรื่อย！”

จี้ฉางยกมุมปาก

เดิมทีก็คิดว่าที่หลังต้นสนหิมะจะมีแค่มู่กุยฟานและซูเหอเวิ่น แต่ที่ไหนได้ไม่คิดว่าต้นสนหิมะจะยังขยับอีก และมี ‘คน’ มุดออกมา…

ซูเหอเวิ่นขนลุกในทันที