ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 929

เสี่ยวจิ่วถึงกับสตั้น ไม่คิดว่าประตูรถจะเปิดออกได้จริงๆ！

เธอรีบบินหนีออกไป แต่เพิ่งจะผ่านประตูรถมาได้ก็กระเด็นกลับมาที่เดิม

ซูเหอเวิ่นหัวเราะอย่างพอใจ “เหอะๆ คิดไม่ถึงใช่ไหมล่ะ！ เธอถูกล้อมรอบไว้หมดแล้ว！”

เห็นเพียงแต่ตาข่ายขาดๆ พาดอยู่บนรถ ถึงแม้ว่าตาข่ายนี้จะขาดแต่ฟังก์ชั่นของมันก็ไม่น้อยเลย

จับเสี่ยวจิ่วไว้ได้แน่นๆ！

เสี่ยวจิ่วที่เมื่อกี้ยังนอบน้อมน่ารักจู่ๆ ก็โมโหขึ้นมาทันที ใบหน้าเล็กๆ ของเขายืดยาวขึ้นและบิดเบี้ยวจนน่ากลัว “ปล่อยหนูนะ！”

เธอกรีดร้อง “ปล่อยหนูออกไป ไสหัวไป！”

ซูเหอเวิ่นตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธอ “เชี่ย！”

เขารีบถอยกลับแต่เท้าของเขาดันไปสะดุดก้อนหินและล้มลงกับพื้นทันที

เสี่ยวจิ่วไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบกระโจนเข้าไปและขี่หลังซูเหอเวิ่นและอ้าปากกัดเขา！

ซูเหอเวิ่น “！！！”

นี่เกิดปีหมาหรือไงเนี่ย？！

เขายกมือขึ้นอย่างฝืนและแปะยันต์บนหน้าผากของเสี่ยวจิ่ว！

เสี่ยวจิ่ว “อ้ากกก！！！”

ฟิ้ว ยันต์ไหม้หมดและปลิวไป

ซูเหอเวิ่นถึงกับช็อกและกลิ้งปนคลานไปหา “น้องสาวช่วยพี่ด้วย！”

เสี่ยวจิ่วเยาะเย้ย “กระจอกจริงๆ！”

ซูเหอเวิ่นโมโหมาก ทั้งโกรธทั้งหดหู่

น้องสาวพูดไว้ไม่ผิดจริงๆ บนตัวเสี่ยวจิ่วมีอะไรบางอย่างที่ปกป้องเธออยู่

คาดไม่ถึงว่าแม้แต่เครื่องรางที่น้องสาวให้มาก็ไร้ผล

เขาไม่ไหวจริงๆ！

น้องสาวคงไม่ได้ไม่สนใจเขาใช่ไหมเนี่ย…ใช่…ไหม…

ซูเหอเวิ่นมองไปที่น้องสาวที่อยู่ห่างออกไปสองเมตรอย่างอาลัยอาวรณ์ เธอกำลังนั่งยองๆ กอดเข่าอยู่ข้างถนนและกำลังถือไม้ไว้เหมือนกำลังแหย่รังมดอยู่

จี้ฉางนั่งไขว้ขาอยู่ข้างๆ และเอามือจับคางมองดูซู่เป่าที่กำลังแหย่รังมดอยู่

ดูเหมือนไม่มีใครสนใจเขาเลย

“…”

ก็ได้ๆๆ เขาทำเอง เขาทำได้！

ครั้งที่แล้วก็ผ่าเครื่องในของผีประจบสอพลอตัวร้ายไปแล้ว

คราวนี้คงไม่ต้องผ่าเอาเครื่องในอีกมั้ง！

ซูเหอเวิ่นกัดฟันคว้ากระบี่ไม้ท้อออกมาและฟันไปที่เอวของเสี่ยวจิ่ว

เสี่ยวจิ่ว “？”

“พี่กำลังขุดอะไรน่ะ？”

“ในตัวหนูมีสิ่งที่พี่ต้องการด้วยเหรอ？”

เสี่ยวจิ่วควักหัวใจของตัวเองออกมาให้ “หัวใจของหนูพี่จะเอาไหม？”

ซูเหอเวิ่นถึงกับช็อก “！！”

เสี่ยวจิ่วเห็นเขาไม่เอาก็ควักปอดออกมาอีก “แล้วปอดล่ะ？ เอาไหม？”

จริงๆ เลย…

ควักหัวใจควักปอดออกมาจริงด้วย！！

เอ๊ะ…ควักหัวใจควักปอด？

ขณะประกายไฟกำลังจุดอยู่ จู่ๆ ซูเหอเวิ่นก็นึกถึงเรื่องที่เมื่อกี้เสี่ยวจิ่วดูเหมือนกำลังหาอะไรอยู่ แถมน้องสาวก็เคยบอกว่าเธอยังมีความหมกมุ่นอยู่กับอะไรบางอย่าง

ซูเหอเวิ่นโพล่งออกมาทันทีว่า “เธอยังมีความปรารถนาสุดท้ายอะไรที่ยังทําไม่สำเร็จไหม ฉันสามารถช่วยเธอได้นะ！”

เสี่ยวจิ่วที่กำลังควักหัวใจและปอดของตัวเองและบีบคอเขาไปด้วยจู่ๆ ก็ชะงักลง

เธอยิ้มดีใจ “จริงเหรอ？ พี่ยอมช่วยหนูจริงๆ เหรอ？”

ซูเหอเวิ่น “…” จู่ๆ ก็ไม่แน่ใจขึ้นมา

แต่ถ้าไม่ช่วยเธอละก็ จะทำให้เสี่ยวจิ่วจากไปด้วยความเต็มใจได้ยังไงล่ะ

แต่เด็กตัวเล็กขนาดนี้คงไม่มีทางเป็นขโมยได้

อย่าบอกนะว่าเป็นพวกเด็กซนแล้วมาแอบเปิดประตูรถคนอื่นเล่นไปเรื่อยน่ะ？

ซู่เป่าและซูเหอเวิ่นได้ยินแบบนี้แล้วถึงกับสตั้น

ซูเหอเวิ่นมองไปที่ซู่เป่า ทั้งสองคนสบตากัน

-ซวยแล้ว！ ล็อคประตูไม่ได้！

-พี่อย่าลนสิ！ ประตูล็อคแล้ว！ พ่อสอนมา！

-…

ในเวลานี้เอง เสียงล็อคประตูรถก็ดังขึ้น ‘ปี๊บๆ’

รปภ.ก็กำลังคว้าตรงที่จับประตูอยู่พอดี แต่พอดึงปุ๊บกลับล็อคอยู่จริงๆ ด้วย

ซูเหอเวิ่นและซู่เป่าถึงกับงง แต่ซูเหอเวิ่นไม่ได้สนใจอะไรรีบดึงแขนซู่เป่าแล้ววิ่งหนีไป

พอวิ่งออกมาได้สักพัก ซูเหอเวิ่นถึงได้ถามด้วยความแปลกใจว่า “เมื่อกี้ใครเป็นคนล็อคประตูรถ？”

จี้ฉางมองไปข้างๆ เห็นแต่เพียงเงาสีเขียวเรืองแสง…วิ่งออกมาจากใต้ท้องรถด้วยความเร็วแสง

เสี่ยวอู่ “แน่นอนว่าต้องเป็นฉันน่ะสิ！”

ซู่เป่าตกใจ “เสี่ยวอู่？ มาได้ยังไงเนี่ย คุณยายไม่ให้ออกมาไม่ใช่เหรอ？”

คุณยายกลัวว่าเสี่ยวอู่จะส่งเสียงดังในสุสานก็เลยให้มันอยู่ในรถและขังมันไว้อยู่ในกรงนก

เสี่ยวอู่ส่งเสียงเชอะๆ “แค่กรงนกเองจะเอามาขังฉันได้ไงเล่า”

ปรากฏว่ารถของตระกูลซูก็จอดอยู่ไม่ไกลจากนี้นัก

เสี่ยวอู่อยู่ในรถก็รู้สึกเบื่อหน่าย แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของซู่เป่า

ก็เลยแอบออกมาน่ะสิ

ส่วนเสียง ‘ปี๊บๆ’ นั้นคือเสียงที่มันเลียนแบบเสียงล็อครถเอง พอดิบพอดีที่รปภ.ก็ดันไม่ได้เอะใจสงสัยอะไร

ซู่เป่าชื่นชม “เสี่ยวอู่เก่งจังเลย！”

เสี่ยวอู่ดีใจจนหางแทบจะกระดกขึ้นฟ้าเลย