ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 931

ห้องดับจิตที่มืดครึ้ม จู่ๆ ก็มีเสียงแค้กดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด

จู่ๆ ก็มีตู้แช่แข็งอยู่ช่องหนึ่งเปิดออกมาอย่างลึกลับ

ซูเหอเวิ่นกลัวจนขนลุกซู่ไปหมดเลยรีบไปกอดมู่กุยฝานทันที

มู่กุยฝาน “…”

รอบๆ เงียบสงัด แต่ตู้แช่แข็งที่เปิดอยู่นั้นกลับเงียบ ซูเหอเวิ่นจินตนาการถึงภาพที่จะมีมือหรือหัวยื่นออกมาหรือศพออกมาจากตรงขึ้นแต่กลับไม่มีภาพอะไรแบบนั้นเลย

แต่เพราะแบบนี้เลยทำให้ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่

ซูเหอเวิ่นกลืนน้ำลาย “อาเขยๆๆ อาลองขึ้นไปดูสิ…”

มู่กุยฝานดึงซูเหอเวิ่นมาแล้วโยนไปข้างหน้า “ขี้ขลาดขนาดนี้แล้วอนาคตจะรับภาระใหญ่ๆ ได้ยังไง？”

ซูเหอเวิ่น “แงงงง…”

เกรี้ยวกราดไปไหม！！

อนาคตก็คืออนาคต ปัจจุบันคือปัจจุบัน รอให้เขาโตขึ้นเขาก็ไม่กลัวแน่ๆ！

แจ๊บๆ

ซูเหอเวิ่นแนบติดอยู่บนตู้แช่แข็ง ยังไม่ทันจะขนลุก พอก้มหน้าก็สบตาเข้ากับศพในตู้แช่แข็งเสียแล้ว

ในตู้แช่แข็งที่หนาวเย็นนั้นข้างในมีศพเล็กๆ นอนตัวตรงและดวงตาของเธอเปิดอยู่ แถมยังจ้องเชม็งมาที่ซูเหอเวิ่นด้วย

“…”

“！！！！”

ซูเหอเวิ่นขนลุกซู่ไม่กล้าอาเจียนออกมาเลยต้องกลั้นไว้จนหน้าแดงไปหมด

เขากลัวว่าถ้าตัวเองถอนหายใจแล้วจะโดนศพ ‘จับได้’…

ซูเหอเวิ่นกลั้นไว้และลุกขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลน

แต่เขาขาอ่อนไปหมด แถมพออ้าแขนปุ๊บ ร่างกายก็เอียงไปข้างหน้าจนเสียสมดุลและตกลงไปในตู้แช่แข็งเสียงดังโครม…

มีคำหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของซูเหอเวิ่น “กะทันหันจริงๆ”！

ตัวของเขาเกือบจะแนบติดหน้าของศพแล้ว แต่สมองของเขากลับสงบลงอย่างน่าอัศจรรย์ กลัวก็กลัว สมองก็ร้องหึ่งๆ แต่สมองเด็กเนิร์ดก็ยังสามารถคิดวินิจฉัยได้ในทันทีอยู่ดี

ศพนี้ไม่ใช่เสี่ยวจิ่วนี่นา！

เดี๋ยวนะ ถึงแม้จะไม่ใช่เสี่ยวจิ่ว แต่ทำไมถึงใส่เสื้อผ้าของเสี่ยวจิ่วล่ะ？

เขามั่นใจมากว่าเสี่ยวจิ่วที่เขาเจอเมื่อตอนกลางวันที่ลานจอดรถสวมเสื้อผ้าเดียวกันกับเสื้อผ้าบนร่างกายของศพเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้าเธอ

แล้วเสี่ยวจิ่วล่ะ？

เธอเป็นคนนัดเขามาที่ห้องดับจิตตอนเที่ยงคืนเองนี่ พวกเขาเข้ามาที่นี่ก็ตั้งนานแล้วแถมยังมีการเคลื่อนไหวที่ชัดเจนขนาดนี้ ไม่มีทางที่เธอจะไม่รู้…

ในที่สุดซูเหอเวิ่นก็ค้นพบว่าตัวเองลืมถามคำถามที่สำคัญที่สุดไป ห้องดับจิตของโรงพยาบาลแห่งนี้ใหญ่มาก แถมยังมีศพอยู่ตั้งเยอะ ทำไมเมื่อตอนกลางวันเขาถึงได้ลืมนัดกับเสี่ยวจิ่วว่าจะให้ไปเจอกันที่ไหน？

ทำไมไม่ถามให้ชัดเจนว่าทําไมต้องมาที่ห้องดับจิต พอมาถึงที่ห้องดับจิตแล้วจะเจอกันยังไงหรือถามเจาะจงไปเลยว่าให้เจอกันที่ตู้แช่แข็งช่องไหน…

วินาทีนี้สมองและร่างกายของซูเหอเวิ่นนั้น ‘แยกออกจากกัน’ แล้ว สมองก็คิดไป ส่วนร่างกายก็กำลังพยายามคลานออกไปข้างนอกอย่างลุกลี้ลุกลน วุ่นวายสุดๆ

เกือบจะคลานออกมาได้แล้ว พอขาข้างหนึ่งกำลังจะก้าวออกจากตู้แช่แข็ง

จู่ๆ ก็มีมือเรียวเล็กที่เย็นยะเยือกคว้าแขนของเขาไว้

ซูเหอเวิ่นหันกลับไปดูและเห็นศพกําลังยืมแรงของเขาในการที่จะค่อยๆ ลุกขึ้นมา…

“แม่เจ้าโว้ย！”

ซูเหอเวิ่นกระโดดออกไปทันที เจอดีแล้ว “พ่อๆๆๆ！”

ซู่เป่า “…”

ศพในตู้แช่แข็งก็เป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ เหมือนกัน และน่าจะประมาณห้าขวบเหมือนกัน แต่เธอผอมกว่าเสี่ยวจิ่วมากๆ

ไม่รู้ว่าตอนตายเป็นยังไง เพราะดวงตาทั้งสองข้างของเธอดูโบ๋เป็นพิเศษ

ริมฝีปากของเธอขยับ ตั้งนานแล้วยังไม่พูดอะไรออกมาสักคํา ซูเหอเวิ่นลนจะตายแล้วเนี่ย

ตังงงง

ไม่รู้ว่าเสียงระฆังดังมาจากที่ไหน ไม่ใช่เสียงระฆังแบบที่ดังมาก แต่เป็นเสียงระฆังเล็กๆ ที่ดังมาจากระยะไกลๆ

เที่ยงคืนครึ่งแล้ว

เด็กหญิงตัวเล็กที่อยู่ในตู้แช่แข็งลุกขึ้นมานั่งหลังตรง！

เสียงบิดคอดังแคว่กแล้วหักในทันที จากนั้นก็ล้มลงไป

ซูเหอเวิ่น “？？”

ซู่เป่า จี้ฉางและมู่กุยฝาน “?????”

“ช่วยด้วย…” มือเล็กๆ ที่ซีดเซียวยื่นออกมาจากตู้แช่แข็งและจับแขนของซูเหอเวิ่นไว้แล้วเอ่ยว่า “หนูไม่อยาก…ตาย！”

ซูเหอเวิ่นหมดคำจะพูดในทันที

ไม่อยากตายแต่กลับบิดคอตัวเองแรงขนาดนี้เนี่ยนะ！

เมื่อกี้ที่เธอบิดคอลงมาเกือบทำให้เขาตกใจจนหัวใจวายตายแน่ะ

ปรากฏว่ายังไม่ทันตั้งตัวอะไรเธอก็บิดคอตัวเองแล้ว งงไปหมดจนไม่ทันได้ตกใจ

ซูเหอเวิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็กัดฟันเอาหัวเด็กหญิงและบิดกลับเข้าที่ให้เธอ

เพิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอกไปเมื่อกี้ จู่ๆ ก็มีหัวเล็กๆ โผล่เข้ามาจากด้านข้าง “พี่ชาย พี่ทําอะไรน่ะ？ ทําไมถึงมาบิดหัวเสี่ยวเหม่ยล่ะ？”

ซูเหอเวิ่น (‧̣̥̇꒪່⍢꒪່　)