ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 932

ซูเหอเวิ่นตกใจจนตัวชาไปหมด

โดนหลอกจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว

“เธอ…” เขาจ้องไปที่เสี่ยวจิ่วและไม่ได้พูดอะไรเลย

เสี่ยวจิ่วทําหน้าสงสัย “ไหนบอกมาหาหนูไม่ใช่เหรอ？ หนูแค่ขึ้นไปเอาของแป๊บหนึ่ง พอลงมาก็เห็นพวกพี่หาเสี่ยวเหม่ยเจอก่อนแล้ว…”

ซู่เป่าถามด้วยความสงสัย “เธอกับเสี่ยวเหม่ยรู้จักกันไหม？”

เสี่ยวจิ่วหยักหน้า “รู้จักค่ะ ก่อนหน้านี้พวกเราป่วยก็เลยได้อยู่ด้วยกัน”

พวกเธอทั้งคู่เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวและถูกกักอยู่ในหอผู้ป่วยพิเศษเมื่อป้องกันการติดเชื้อ ทำให้พ่อแม่ไม่สามารถเข้ามาได้ง่ายๆ

เพราะฉะนั้นเธอกับเสี่ยวเหม่ยเลยกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน พออยู่ในชุดผู้ป่วยด้วยกันเป็นเวลานาน พวกเขาย่อมไม่ชอบมันอยู่แล้ว

ทุกครั้งที่ได้ออกจากโรงพยาบาลจะเป็นช่วงเวลาที่พวกเธอมีความสุขที่สุด ไม่เพียงแต่จะไม่ต้องใส่ชุดป่วยอีก แต่ในที่สุดก็ได้เป็นอิสระเหมือนนกน้อยที่ออกจากกรงขัง

เสี่ยวจิ่วและเสี่ยวเหม่ยต่างก็ชื่นชอบการใส่กระโปรงมาก พอสาวน้อยที่รักสวยรักงามทั้งสองคนออกจากรพ.เมื่อไหร่ก็ต่างชื่นชอบกระโปรงของกันและกันอยู่ตลอด

“เพราะฉะนั้นพวกเราก็เลยสลับกระโปรงกัน！”

แต่นั่นก็เป็นกระโปรงตัวโปรดของพวกเธอทั้งสองคน แถมพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายก็รู้ว่าลูกสาวของตัวเองชอบกระโปรง ดังนั้นทุกครั้งที่ออกจากโรงพยาบาลก็จะพาพวกเธอไปซื้อกระโปรงที่พวกเธอชอบมากที่สุด

เด็กสาวทั้งสองคนสลับกันไปใส่สักพักแล้วตอนกลับมารพ.ก็ค่อยเอามาเปลี่ยนกลับ

แต่ไม่คิดว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเธอ

“หนูกับเสี่ยวเหม่ยไม่สามารถมีชีวิตรอดได้” เสี่ยวจิ่วพูดอย่างอึดอัดว่า “เธอใส่กระโปรงของหนูมานอนรพ.แต่กลับถูกนำตัวไปช่วยชีวิตซะงั้น”

“แต่หนูยังโชคดีที่สามารถมีชีวิตรอดจนถึงวันที่สอง”

เพราะฉะนั้นตอนที่เสี่ยวเหม่ยตายนั้นสวมกระโปรงของเสี่ยวจิ่วอยู่ แต่ตอนเธอตายนั้นเธอก็ยังคงหมกมุ่นอยู่กับกระโปรงของตัวเองพ่อแม่ของเธอก็เลยซื้อชุดใหม่ที่เหมือนกันและเปลี่ยนให้เธอตอนจะบรรจุศพ

ซูเหอเวิ่นถามทันที “เพราะฉะนั้นพวกเธอสองคนก็เลยใส่กระโปรงที่เหมือนกันเป๊ะ”

ตกใจหมดเลย

เขาก็นึกว่ามีการเผาศพผิดตัวหรือเปล่า แล้วเสี่ยวจิ่วก็เลยจะมาขอร้องให้เขาไปบอกพ่อกับแม่ว่าทำอะไรผิดหรือเปล่าอะไรอย่างงี้

หรือว่าจะโดนคนอื่นมาเปลี่ยนตัวศพแล้วควักหัวใจควักปอดอะไรทํานองนั้น

แต่ที่ไหนได้ดูเหมือนว่าเขาจะคิดมากไปเอง

“เพราะฉะนั้นเธอบอกให้ฉันช่วยเธอทําสิ่งๆ หนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องกับเสี่ยวเหม่ยงั้นเหรอ？”

เสี่ยวเหม่ยลังเล…

“สองชุด…โอเคไหม？” เธอพูดอย่างเขินอาย

ซูเหอเวิ่น “…”

เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแปลกๆ

มู่กุยฝานกอดอกแล้วพูดเสริมว่า “เรื่องแรกก็คือเสี่ยวเหม่ยตายก่อนเสี่ยวจิ่วหนึ่งวัน แต่ทําไมศพของเสี่ยวจิ่วถึงถูกเผาและฝังไปแล้ว แต่ศพของเสี่ยวเหม่ยยังอยู่ที่นี่ล่ะ”

“เรื่องที่สองก็คือวิญญาณของเสี่ยวเหม่ยล่ะ？ ถ้าเกิดวิญญาณของเธอไม่อยู่ที่นี่ แล้วศพจะพูดได้ยังไง”

นี่คือสองเรื่องที่ตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ

ซูเหอเวิ่นและซู่เป่าพยักหน้าอย่างกับไก่จิกข้าว “ใช่ๆ！”

เสี่ยวจิ่วเอ่ย “วิญญาณของเสี่ยวเหม่ยถูกนักพรตที่พ่อแม่ของเธอพามาเอาตัวไปแล้ว”

เสี่ยวจิ่วรีบตอบทันที “วันเกิดแม่ของหนูใกล้จะถึงแล้ว แต่เพราะหนูป่วยแม่ก็เลยไม่สามารถมีความสุขได้ ตอนที่แม่ยิ้ม หนูดูออกว่าแม่ฝืนยิ้มให้หนูและแม่อยากร้องไห้แต่ก็กลั้นเอาไว้…”

เสี่ยวจิ่วก้มหน้าก้มตาจับของในมือไว้แน่น

“หลังจากวันเชงเม้งก็เป็นวันเกิดของแม่แล้ว เดิมทีหนูก็คิดว่าจะสามารถมีชีวิตอยู่จนถึงวันเกิดอายุ 30 ปีของแม่ได้”

“เพราะฉะนั้นหนูก็เลยแอบเตรียมเซอร์ไพรส์ให้แม่ลับๆ หนูอาศัยช่วงเวลาที่พ่อแม่ไม่รู้แล้วแอบไปเก็บดอกไม้จํานวนมากเพื่อซ่อนไว้

ดอกไม้สดเก็บไว้ไม่ได้ มันจะแห้ง

แต่ก็ไม่เป็นไร เธอคิดว่าจะเอาดอกไม้ไปตากแห้งจะได้เก็บไว้ได้นานๆ

“แต่ดอกไม้ที่ตากแห้งแล้วก็จะเปลี่ยนสี และโดยส่วนใหญ่สีก็จะซีด หนูลองทดลองมานานแล้วและพบว่าควรเก็บมันไว้ในทางเดินตอนที่ดอกไม้เพิ่งร่วงหล่น

แม้จะอึมครึม แต่ก็ได้รับแสงจากดวงอาทิตย์อยู่บ้าง ดอกไม้แห้งแบบนี้พอเก็บไว้แล้วจะดูสวยที่สุด

เธอเก็บดอกไม้มาเยอะมากและก็แอบซ่อนดอกไม้ไว้เยอะมากเช่นกัน และสุดท้ายก็ได้เก็บสะสมพวกมันไว้ในขวดโหลอันสวยงาม

และก่อนที่จะเสียชีวิตเธอก็ได้นำขวดโหลนี้ไปที่รพ.ด้วย เพื่อเตรียมพร้อมจะพับดาวน้อยอีกร้อยดวงใส่ขวดให้แม่

“นี่มันโปรเจคใหญ่เลยนะ！” เสี่ยวจิ่วเอ่ย “ต้องปิดบังแม่และเก็บไว้เซอร์ไพรส์ หนูไม่รู้จะทํายังไงก็เลยรอให้เสี่ยวเหม่ยกลับมาเพื่อวางแผนด้วยกัน”

แต่จู่ๆ เสี่ยวเหม่ยก็ตายไปก่อน

เธอเสียใจและกลัวมาก เธอกลัวว่าเธอจะเตรียมเซอร์ไพรส์ให้แม่ไม่ทัน

เพราะฉะนั้นเธอก็เลยจะแอบตื่นขึ้นมาพับดาวให้แม่ในตอนกลางคืน

เสี่ยวจิ่วเล่าถึงตรงนี้ก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่และร้องไห้ออกมา “แต่ว่าหนูพับดาวไปแค่เก้าดวงเท่านั้น”

ยังเหลือดาวอีกตั้งเก้าสิบเอ็ดดวงที่ยังไม่ได้พับเลย แต่เธอก็ไม่สามารถทํามันได้อีกต่อไปแล้ว…