ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 935

ขณะอยู่ในบ้านของเสี่ยวจิ่ว

แม่ของเสี่ยวจิ่วกําลังนั่งอยู่บนโซฟาและดูทีวีอย่างเลื่อนลอย

แต่ทีวีไม่ได้เปิดอยู่ และทั้งห้องก็ดูเงียบเหงา

พ่อของเสี่ยวจิ่วเดินถือแก้วน้ำออกมาแล้วพูดว่า “ดื่มน้ำอุ่นและรีบนอนกันเถอะ”

จู่ๆ แม่ของเสี่ยวจิ่วก็ร้องไห้ “เสี่ยวจิ่วเคยบอกว่าจะให้ของขวัญวันเกิดฉัน”

“วันนี้ก็เป็นวันเกิดของฉันแล้ว แต่เสี่ยวจิ่วของฉันไม่มีวันหวนกลับมาอีกแล้ว…”

เตรียมใจซ้อมร่ำลามาเป็นสิบล้านครั้ง แต่ก็ไม่คิดว่าพอต้องบอกลาจริงๆ กลับยังทำใจไม่ได้

เธอเอามือปิดหน้า เสียงร้องไห้ที่หดหู่ของเธอออกมาจากมือที่ปิดไว้…

พ่อของเสี่ยวจิ่วปวดหัวใจจนแทบจะหายใจไม่ออก

เขาจับพนักโซฟาแล้วมานั่งลงอย่างช้าๆ และกอดแม่ของเสี่ยวจิ่วไว้ในอ้อมแขนของเขา

“ไม่เป็นไรๆ…” เขาพึมพำ “เสี่ยวจิ่วขึ้นสวรรค์ไปแล้ว ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานอีก…”

แม่ของเสี่ยวจิ่วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

ใช่ ขึ้นสวรรค์ไปแล้วจะได้ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานอีก

ไม่ต้องมานั่งกินยาทุกวันอีกแล้ว ไม่ต้องมาห้ามกินโน่นกินนี่หรือห้ามจับโน่นจับนี่อีกแล้ว

และไม่ต้องไปโรงพยาบาลอยู่ประจำ จนแม้กระทั่งวันตรุษจีนก็ยังต้องใช้เวลาอยู่แต่ในโรงพยาบาล

ยิ่งไม่ต้องระมัดระวังโน่นนี่ หรือกลัวกระแทกหรือสัมผัสอะไร ขนาดจะวิ่งก็ยังไม่กล้าก้าวเท้า…

ขณะกำลังเศร้าโศกอยู่ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ทีแรกทั้งสองคนก็ไม่ได้ยินหรอก แต่ตอนหลังกลับรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย

เสียงเคาะจังหวะนี้มันดูคุ้นๆ！

“เสี่ยว…เสี่ยวจิ่ว？” แม่ของเสี่ยวจิ่วมองไปที่หน้าประตูด้วยความตกตะลึง

พ่อของเสี่ยวจิ่วกลั้นความเจ็บปวดและปลอบใจเบาๆ ว่า “น่าจะเป็นคนอื่นมั้ง บางทีเราอาจจะเสียงดังจนรบกวนเพื่อนบ้านก็ได้？”

แต่ตอนนี้ที่บ้านก็ไม่ได้มีเสียงอะไร อย่าบอกนะว่าเป็น…

พ่อของเสี่ยวจิ่วลุกขึ้นด้วยความสงสัยและเตรียมจะเดินไปเปิดประตู

จู่ๆ แม่ของเสี่ยวจิ่วก็ลุกขึ้นตาม ฝีเท้าของเธอดูลนลานและลอยๆ “เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง”

เผื่อจะเป็นเสี่ยวจิ่ว

เสี่ยวจิ่วเคยบอกไว้ว่าจะฉลองวันเกิดเป็นเพื่อนเธอ

เผื่อว่าเสี่ยวจิ่วจะกลับมา…

สองสามีภรรยามาถึงที่ประตูและจับลูกบิดประตูไว้ แต่ไม่กล้าเปิดออก

ในที่สุด ที่นอกประตูก็มีเสียงดังก๊อกๆ ดังขึ้นอีกครั้ง

ที่นอกประตู เสี่ยวจิ่วสีหน้าดูกังวล

เธอมาเคาะประตูดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ พ่อแม่ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

เมื่อกี้เธอยังพอได้ยินเสียงพ่อกับแม่อยู่ แต่ตอนนี้เสียงกลับเงียบลงแล้ว

แต่ในวินาทีต่อมา กลับเห็นว่าประตูค่อยๆ เปิดออก

ส่วนเสื้อผ้าก็เป็นกระโปรงตัวโปรดของเธอ จำได้ว่าก่อนหน้านี้เห็นเธอร้องไห้และบอกว่าไม่มีผมแล้ว…แต่ตอนนี้ผมก็มีผมแล้วแถมยังถักเปียไว้ด้วย น่ารักมากๆ

ดวงตาโตๆ แค่กระพริบทีหนึ่งก็ทำหัวใจของเธอแทบจะละลาย

“เสี่ยวจิ่ว…” แม่ของเสี่ยวจิ่วจูบที่หน้าเธอ ช่วงเวลานี้ทั้งผ่อนคลายและมีความสุขมากๆ

พ่อของเสี่ยวจิ่วก็เช่นกัน ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกผ่อนคลายลงและเหมือนลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว

เขารีบยุ่งอยู่กับการเก็บโต๊ะให้เรียบร้อย แล้ววางเค้กและปัดเทียน

“มาแล้ว มาร้องเพลงวันเกิดกันเถอะ！” ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เสี่ยวจิ่วปรบมืออย่างมีความสุข “พ่อไม่ต้องปักเทียนสามสิบแท่งหรอกเหรอ？”

พ่อของเสี่ยวจิ่วหัวเราะและพูดว่า “ไม่ต้องๆ แค่สามแท่งก็พอ”

พอจุดเทียนเสร็จปุ๊บ ทั้งครอบครัวก็ร้องเพลงวันเกิดกัน โดยเฉพาะแม่ของเสี่ยวจิ่วที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขภายใต้แสงเทียน ทำให้เสี่ยวจิ่วมีความสุขไปด้วย

แม่ของเสี่ยวจิ่วหลับตาขอพร แล้วก็มาเป่าเทียนด้วยกันกับเสี่ยวจิ่ว

แม้เค้กจะชิ้นเล็ก แต่ก็เพียงพอสําหรับครอบครัวสามคนในการกินแล้ว

เสี่ยวจิ่วชอบกินเค้กสุดๆ แต่หลังจากเริ่มรักษามะเร็ง เธอก็ลืมรสชาติของเค้กไปหมดแล้ว

ส่วนพ่อแม่ของเสี่ยวจิ่วก็ไม่ได้กินอาหารดีๆ มาหลายวันแล้ว ‘อาหาร’ มื้อนี้เลยกลายเป็น‘อาหารมื้อใหญ่’ ที่มีความสุขที่สุดของพวกเขา

“แม่ นี่คือของขวัญจากเสี่ยวจิ่ว…เซอร์ไพรส์！”

เสี่ยวจิ่วยกขวดโหลขึ้นมาอยู่ตรงหน้า “นี่เป็นของที่เสี่ยวจิ่วใช้เวลาทำมานานมาก！ ดอกไม้เสี่ยวจิ่วก็เป็นคนตากแห้งเองนะ！”

“แม่ แม่เห็นดาวน้อยที่อยู่ด้านบนสุดไหมคะ？ ข้างในมีคำพูดที่เสี่ยวจิ่วอยากจะพูดกับแม่อยู่ในนั้น！ แม่อย่าลืมอ่านนะคะ…”