ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 934

ตอนที่ซูเหอเวิ่นถือขวดโหลนี้ไว้ก็ตะลึงอยู่นานมาก

เขาเงียบไปพักหนึ่งและนึกถึงช่วงเวลานานมาแล้วตอนที่เขาไม่มีแม่

เสี่ยวจิ่วรู้ว่าตัวเองจะต้องจากไปแล้วและไม่สามารถเก็บอะไรไว้ได้หลังไปเกิดใหม่ และเหตุผลที่เธอมาที่โลกมนุษย์ก็น่าจะเป็นเพราะดอกไม้แห้งขวดนี้…

เสี่ยวจิ่วเร่งเขาอยู่ข้างๆ “พี่ชาย กระดาษที่พับดาวอยู่ในตุ๊กตาคิตตี้นะคะ พี่รีบๆ หน่อย！”

ซูเหอเวิ่นรีบเอาตุ๊กตาคิตตี้ขึ้นมาแล้วควักดูข้างในอีกที

มีกระดาษพับดาวอยู่จริงด้วย

ซูเหอเวิ่นกอดขวดโหลไว้และนั่งพับดาวอยู่ตรงบันได

เขาไม่นึกเลยว่าตัวเองจะมีวันแบบนี้ด้วย วันที่ต้องมานั่งพับดาวที่ประตูห้องดับจิตของโรงพยาบาลตอนเที่ยงคืน…

มู่กุยฝานเห็นซู่เป่านั่งปุ๊บ เขาก็เดินขึ้นบันไดสองขั้นและนั่งลงอย่างสบายๆ ขายาวๆ ของเขาวางอยู่บนบันไดสองขั้นด้านล่าง ด้วยความที่รูปร่างของเขาสูงใหญ่ พอนั่งแบบนี้แล้วก็ทำให้มีความรู้สึกเหมือนกำลังปกป้องเด็กสองคนตรงหน้าอยู่อย่างนั้นแหละ

เขายื่นมือไปหยิบกระดาษพับดาวมาแล้วจ้องอยู่ตั้งนาน

กระดาษยาวๆ มีสีม่วงอ่อนที่สวยมาก ส่วนในมือของซูเหอเวิ่นนั้นมีอยู่ทุกสี

ซู่เป่าถาม “พ่อพับเป็นเหรอ？”

มู่กุยฝาน “เอิ่ม…ไม่มีอะไรที่พ่อทําไม่เป็นหรอก”

เมื่อเจอปัญหาอย่าลน

เอาโทรศัพท์ออกมาเสิร์ชดูในติ้กต้อกว่าพับยังไง

ซู่เป่า “…”

ที่จริงซูเหอเวิ่นก็พับไม่เป็น เขาไม่เคยพับดาวมาก่อน เสี่ยวจิ่วนั่งสอนเขาอยู่ตั้งนานจนร้อนใจอยากเขย่าหัวเขา

“พี่ชาย พี่นี่โง่จริงๆ！ อันนี้มันง่ายมาก แค่ทำแบบนี้ๆๆ แล้วก็พับซ้ำไปเรื่อยๆ แค่นั้นแหละ！”

กระดาษในมือของซูเหอเวิ่นถูกพับจนยับยู่ยี่หมดแล้ว

ซู่เป่าเอากระดาษมาแล้วไม่รู้จะเริ่มลงมือยังไงดี

เด็กสองคนมองตาปริบๆ เข้าไปดูการสอนพับจากในคลิปติ้กต้อก

“มันก็ง่ายจริงๆ”

ซูเหอเวิ่นเงอะๆ งะๆ ในที่สุดก็พับเสร็จหนึ่งดวงสักที แต่ไม่สวยเหมือนในคลิป

ของมู่กุยฝานก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่ ถึงแม้จะมีรูปทรง แต่มันไม่สมบูรณ์เหมือนในคลิป

ซู่เป่าพับดาวในมือ “ดูนี่！”

ในมือของเธอคือดาวสีฟ้า พับออกมาได้สวยงามและสมบูรณ์ไม่มีที่ติ แถมยังพองสวยน่ารักสุดๆ

เสี่ยวจิ่วส่งเสียงว้าว “พี่สาวพับสวยกว่าของเสี่ยวจิ่วอีก！”

ซูเหอเวิ่นถาม “พับยังไง？”

ซู่เป่าตอบ “ก็แบบนี้ๆ แล้วก็แบบนี้ไงเล่า！”

ซูเหอเวิ่นและมู่กุยฝาน “…”

ซู่เป่าพูดต่อ “ไม่ต้องพับแน่นมาก ถ้าพับแน่นเกินไปมันจะไปกลมและพอง”

ซูเหอเวิ่นและมู่กุยฝานลองพับอีกครั้ง แต่ก็ยังออกมาบิดๆ เบี้ยวๆ หรือแบนอยู่เหมือนเดิม แต่ก็ยังดีกว่าเมื่อกี้นิดหนึ่ง

“เก้าสิบเอ็ดดวง…นี่จะต้องพับกันไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย？” ซูเหอเวิ่นเริ่มกังวล “หนึ่งคืนจะพับกันเสร็จไหมเนี่ย？”

ซู่เป่ายกมือขึ้นแล้วโบก “ไม่ต้องกังวล พวกเราคนเยอะ”

เหล่าบรรดาผีในน้ำเต้าวิญญาณถูกปล่อยออกมา

“โอเค！ พวกเรารีบเอาไปให้แม่กันเถอะ！”

หลังผ่านวันเชงเม้งไปก็เป็นวันเกิดของแม่เลย ตอนนี้ก็เลยเวลาเที่ยงคืนไปนานแล้ว เพราะฉะนั้นวันนี้ก็เลยเป็นวันเกิดของแม่แล้ว

เสี่ยวจิ่วตื่นเต้นเล็กน้อย

ถ้าเกิดแม่เห็นแล้วจะตกใจไหม？

หรือจู่ๆ ก็เห็นดาวกระดาษที่มาวางอยู่บนหัวเตียง แม่จะกลัวไหม？

ซู่เป่าจูงมือเธอไปแล้วเอ่ย “ไปกันเถอะ！”

เจอกันก่อนรุ่งสางคงไม่เป็นไรมั้ง ก็ให้ถือว่ามันเป็นความฝัน

มู่กุยฝานพาเด็กสองคนออกจากห้องดับจิต ด้านนอกตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่ที่โรงพยาบาลก็ยังมีคนจํานวนมาก ทั้งในห้องฉุกเฉินที่เต็มไปด้วยคนไข้ที่กำลังให้น้ำเกลือ หรือคนที่ได้รับบาดเจ็บแล้วมาทำแผลที่โรงพยาบาลเป็นต้น

รถออฟโรดขับออกจากโรงพยาบาลอย่างช้าๆ และขับผ่านเขตเมืองมาถึงที่เขตชุมชนธรรมดา

“บ้านหนูอยู่ไหน” เสี่ยวจิ่วชี้ไปที่ชั้นแปด “ห้องที่มีแสงไฟสว่าง…”

เธอสีหน้าอึมครึม “แม่ยังไม่นอนแน่เลย…”

พอกลับมายืนอยู่ที่หน้าบ้านอีกครั้ง เสี่ยวจิ่วกลับรู้สึกลังเลซะงั้น

“แม่จิตอ่อนมาก แม่จะกลัวหรือเปล่า？”

เสี่ยวจิ่วเม้มริมฝีปากและกอดขวดโหลไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง “งั้นหนูแค่วางขวดโหลไว้ที่หน้าประตู…ดีไหม…”

ซู่เป่าลูบหัวเธอแล้วให้กำลังใจ “ไม่เป็นไรหรอก พี่คิดว่าคุณลุงคุณป้าไม่มีทางกลัวหรอก เธอเคาะประตูเถอะ！”

เธอชี้ไปที่บันได “พวกรอเธออยู่ข้างนอกนะ”

เสี่ยวจิ่วรวบรวมความกล้าแล้วเคาะประตู…