ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 940

เย่อวี่ซินพูดกับพ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยว่า “คนนี้ก็เป็นจอมลวงโลก พ.ศ.นี้คนโกหกมีมากเกินไป ไม่นึกเลยว่ายังจะพาลูกมาล่อลวงด้วย จะให้อภัยไม่ได้!”

พ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยมองไปทางมู่กุยฝานอย่างอึ้งทึ่ง จากนั้นมองไปที่ซู่เป่า

แต่ว่า...พวกเขาบอกว่าเห็นเสี่ยวเหม่ยลูกสาว...

พ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยในตอนนี้ราวกับคนที่จมน้ำ หากเห็นความหวังแม้เพียงน้อยนิดก็เชื่อทั้งนั้น...

สีหน้าของเย่อวี่ซินปั้นยากเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้หากเจอนักพรตตัวปลอมหลอก เขาก็จะถีบแสงแห่งการเรียนรู้ให้เขาไปทีหนึ่งโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

แต่ตอนนี้เมื่อเห็นซู่เป่ากับซูเหอเวิ่น นัยน์ตาของเด็กทั้งสองคนไร้เดียงสาและใสซื่อ โดยเฉพาะเด็กผู้ชายที่กอดกระบี่ไม้ท้อไว้ในอ้อมอกคนนี้ ในตาแฝงไปด้วยความเขลาแสนใสซื่ออยู่เล็กน้อย

เดาว่าคงเชื่อในตัวพ่อของตัวเองอย่างไร้ข้อสงสัย ทำร้ายคนอื่นเป็นอย่างมาก！

เย่อวี่ซินกดอารมณ์โกรธเอาไว้ เดินขึ้นหน้าจะไปลากคนออกไป

ทว่าจู่ๆ ซู่เป่าก็เอ่ยขึ้นว่า “เอาแบบนี้ก็แล้วกัน พวกเราพูดแล้วลุงก็ไม่เชื่อ งั้นเรามาแข่งกันก็เรียบร้อยแล้ว”

เย่อวี่ซินชะงัก ก่อนจะถามขึ้นว่า “แข่งอะไร? คนแพ้ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้เองใช่ไหม?”

เขาชี้ไปที่ประตู

ซู่เป่ามองเสี่ยวเหม่ยทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “แน่นอน”

เย่อวี่ซินรีบพยักหน้า “ไม่มีปัญหา!”

ถึงยังไงเขาก็ไม่ใช่คนที่ต้องออกไปอยู่แล้ว ให้พวกเขาไปเองได้ก็ดี!

“ตกลง” เขาเอ่ย “แพ้แล้วอย่านึกเสียใจก็แล้วกัน! ใครนึกเสียใจคนนั้นเป็นหมา”

ซู่เป่า “ได้!”

“แข่งอะไร?”

ซู่เป่าเอ่ย “ก็แข่งกันว่าใครทำให้พ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยมองเห็นเสี่ยวเหม่ยก็แล้วกัน!”

เย่อวี่ซิน “…”

นี่มันพูดไปเรื่อยเปื่อยหรือเปล่า?

“เธอรู้ดีว่าในใจพ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยบ้าคลั่งไปแล้ว ก็เลยตั้งใจพูดแบบนี้ใช่ไหม?”

เมื่อพ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยได้ยิน ก็ตื่นเต้นไปหมดอย่างที่คิดเอาไว้ กระทั่งตื่นเต้นจนเนื้อตัวสั่นเทา

“เยี่ยมๆ ให้เสี่ยวเหม่ยกลับมา” แม่ของเสี่ยวเหม่ยเอ่ยทั้งน้ำตา “ขอแค่ทำให้พวกเรามองเห็นเสี่ยวเหม่ยได้ พวกเราจะยอมทุ่มสุดตัว เท่าไรก็ให้เธอหมด”

เย่อวี่ซินเดือดดาลจะตายอยู่แล้ว วินาทีนี้ภาพลักษณ์จอมลวงโลกของมู่กุยฝานยิ่งหยั่งรากลึกในใจเขา

“พวกเธอ...” เย่อวี่ซินอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้ไม่ไหว “ถ้าพวกเธอจะทำแบบนี้ละก็ ฉันจะไม่เกรงใจแล้ว!”

“คนตายไปก็เป็นผี จะมองเห็นได้ยังไง?”

ซู่เป่าจ้องเขา “ในเมื่อลุงรู้ว่าคนตายไปแล้วก็เป็นผี แล้วทำไมถึงให้วิญญาณกลับมาอีกล่ะ?”

พูดจี้จุด พูดแทงใจดำ เย่อวี่ซินเผยอปาก ที่น่าอึ้งคือพูดไม่ออกเลยสักประโยค!

พ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยเชื่อใจเย่อวี่ซินมาตลอด เป็นเพราะเขาจัดการให้อยู่ตลอด อีกทั้งยังบอกว่าไม่เก็บเงินพวกเขา พวกเขารู้สึกว่าได้เจอคนดีเข้าแล้ว

ตอนนี้ห้ามใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยมองเขา

เรื่องมาถึงตอนนี้ เย่อวี่ซินเองทำได้เพียงพูดความจริงแล้ว “คนตายไปแล้วจะฟื้นคืนมาอีกไม่ได้ ผมก็แค่ทนเห็นพวกคุณผิดหวังไม่ได้...”

เขาเดือดดาลจนไม่เห็นซู่เป่าเป็นแค่เด็กคนหนึ่งแล้ว เห็นซู่เป่าเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งไปโดยปริยาย ถึงขั้นที่เขาเขวี้ยงมู่กุยฝานจอมลวงโลกที่หยั่งลึกลงไปในหัวใจของเขาในตอนแรกไปด้านหลังแล้ว

เห็นแค่ซู่เป่าโบกไม้โบกมือ ไม่นึกเลยว่าธูปหรือเงินกระดาษอะไรก็ไร้ประโยชน์

เธอเอ่ยกับอากาศอีกด้านเลยว่า “เสี่ยวเหม่ย มาสิ ไม่ต้องกลัว”

เย่อวี่ซินหัวเราะเยาะเสียงหนึ่ง กำลังจะวิจารณ์สองประโยคอย่างอดรนทนไม่ไหว

ทว่าตรงหน้ากับตาลาย เงาร่างน้อยๆ ร่างหนึ่งปรากฏตัวออกมาในทันใด!

ใบหน้าน้อยๆ ของเสี่ยวเหม่ยขาวซีด น้ำตาหยดลงมาติ๋งๆ จับมือน้อยๆ ของตัวเองเอาไว้แน่น พูดอะไรไม่ออก

วินาทีนี้ ทุกคนต่างเงียบสงบลง!

เย่อวี่ซินถลึงตาโต เหลือเชื่อ!

พ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยเองก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก พวกเขาตอบสนองกลับมาโดยทันที พวกเขาพุ่งเข้าไปกอดเสี่ยวเหม่ยเอาไว้ “ลูกจ๋า! เด็กดีของแม่!”

เย่อวี่ซินยิ่งตกตะลึง อยู่ในภาวะสงสัยในชีวิต

ผีอะไรกัน...

เห็นผีจริงๆ ยังพอว่า ไม่นึกเลยว่ายังกอดได้ด้วย?

นี่...นี่ถ้าไม่เห็นการปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหันของเสี่ยวเหม่ยกับตาตัวเอง เขาก็คงสงสัยว่าพวกเขาพาเด็กหญิงตัวน้อยที่ตาเหมือนเสี่ยวเหม่ยกลับมา!

“เธอ...เธอๆๆ!” เย่อวี่ซินถอยหลังสองก้าว มองซู่เป่าด้วยความตื่นกลัว

นี่ออกมาจากสำนักจีฉางอะไร ทำไมถึงเก่งกาจขนาดนี้???