ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 941

เสี่ยวเหม่ยขดตัวอยู่ในอ้อมอกของแม่ ร้องไห้อย่างน่าสงสารสุดๆ

เธอเอ่ยทั้งสะอึกกสะอื้นว่า “แม่ขา...”

ในใจของแม่เสี่ยวเหม่ยใกล้จะแตกสลายแล้ว “แม่อยู่นี่ แม่อยู่นี่นะ อยู่ตลอด...”

เบ้าตาพ่อเสี่ยวเหม่ยแดงจนผิดปกติ “เด็กดี ไม่ต้องกลัวนะ...พ่อจะปกป้องหนูเอง...”

เสี่ยวเหม่ยร้องไห้โฮจ๊ากเสียงหนึ่ง “พ่อคะแม่คะ ให้หนูไปเถอะค่ะ ลุงคนนี้ทำพิธีตอกจนหนูเจ็บไปหมดแล้ว เจ็บกว่ากินยาฉีดยาอีก...”

พ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยทั้งละอายใจและโทษตัวเองขึ้นมาในทันใด กอดไปด้วยพลางร้องไห้ไปด้วย “ขอโทษนะ พ่อกับแม่ผิดไปแล้ว พ่อกับแม่ไม่ได้เชิญคนดีมา...”

สามคนพ่อแม่ลูกกอดกันกลม ร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด

เย่อวี่ซินคิดว่า สิ่งที่ตนเรียนมาสิบกว่าปีเสียเปล่าแล้ว

ไม่ใช่สิ ไม่ควรบอกว่าเสียเปล่า ต้องบอกว่าแม้แต่เรียนยังไม่ได้เรียน เข้าสำนักก็ไม่ได้เข้า...

เขาไม่เคยเห็นคนที่เก่งกาจอย่างนี้มาก่อน แค่ยกมือขึ้นก็ทำให้วิญญาณปรากฏตัวได้แล้ว

ซู่เป่าเพียงแค่ชำเลืองมองเขาทีหนึ่ง ในแววตาแฝงไปด้วยความเดือดดาลน้อยๆ “ใครเป็นคนบอกว่าจะไปให้พ้นกันนะ! ไม่งั้นหนูให้เสี่ยวเหม่ยกลับไปอีกครั้ง แล้วลุงมาทำ?”

เย่อวี่ซินโบกไม้โบกมือโดยอัตโนมัติ “ไม่...ไม่แล้ว ฉันแพ้แล้ว ฉันแพ้...”

ถามหัวใจตัวเอง เขาทำไม่ได้ ทำไม่ได้อย่างแน่นอน!

เด็กผู้หญิงคนนี้มีความเป็นมายังไงกันแน่ ไม่นึกเลยว่าจะเก่งกาจขนาดนี้...

เย่อวี่ซินพูดไม่ออก

“ผู้ใหญ่...ผู้ใหญ่ชัดๆ!” เย่อวี่ซินมองซู่เป่าด้วยความตกตะลึง

มู่กุยฝานมองไปข้างนอกทีหนึ่ง จากนั้นก็ลวดปิดประตูห้อง

เสี่ยวเหม่ยกอดแม่ของตัวเองแน่น อาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากไป “แม่ค่ะ หลังจากนี้เสี่ยวเหม่ยอยู่เป็นเพื่อนแม่ไม่ได้แล้วนะคะ!”

“เสี่ยวเหม่ยจะคิดถึงแม่นะคะ” เธอพูดขึ้นอย่างเชื่อฟัง นิสัยเหมือนกับเสี่ยวจิ่วเล็กน้อย ทว่าสงบเสงี่ยมกว่านิดหน่อย

นี่ทำให้แม่ของเสี่ยวเหม่ยยิ่งปวดใจยากจะรับไหว “เด็กดี หนูไม่ต้องไปหรอก พ่อแม่กำลังคิดหาวิธีอยู่...”

อย่างมากก็แค่ให้เสี่ยวเหม่ยอยู่ข้างกายพวกเขาแบบนี้ไปตลอดชีวิตก็ได้

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่ได้ค่ะ คนตายไปแล้วก็ต้องจากไป ถ้าอยู่ในโลกมนุษย์นานจะกลายเป็นผีเร่ร่อน เกิดใหม่ไม่ได้อีก”

มีคนมากมายเท่าไรตายแล้วไม่ยอมไปจากโลกมนุษย์ สุดท้ายพลาดช่วงเวลาเกิดใหม่ จนต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อหาตัวตายตัวแทน

“อีกอย่าง ผีใช้ชีวิตอยู่กับคน ก็มีผลกระทบกับพวกป้าด้วยเหมือนกัน”

พ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยส่ายหน้าทั้งน้ำตา

พวกเขาไม่รังเกียจ เอาเลย...

แต่จะทำยังไง ถ้าเสี่ยวเหม่ยไปเกิดใหม่ไม่ได้ ก็เป็นการทำร้ายเธอเช่นกัน

เสี่ยวเหม่ยยิ้มเงียบๆ ส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า “พ่อคะแม่คะ หนูรู้สึกว่าตอนนี้สบายใจมากๆ แล้ว”

“พี่สาวบอกแล้ว จะฝืนอยู่ที่โลกมนุษย์ไม่ได้ หนูต้องลงไป”

“พ่อคะแม่คะ ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ...”

เธอกอดพ่อกับแม่แน่น น้ำตาคลอจนบดบังสายตา

ซู่เป่ารู้ว่าวินาทีนี้ไม่เหมาะที่จะพูดอะไร เพียงแค่มองพ่อทีหนึ่ง แล้วออกไปข้างนอกกับพ่อ

ซู่เป่า ให้ตายเถอะ!!

เย่อวี่ซินกราบซู่เป่าเสร็จก็กราบจี้ฉางต่อ “บรรพจารย์ คุณต้องเป็นบรรพจารย์แน่ๆ แม้ไม่รู้ว่าบรรพจารย์คือท่านไหน ศิษย์หลานก้าวล่วงแล้ว! แต่ได้โปรดรับการกราบของศิษย์หลานก่อน!!!”

มุมปากจี้ฉางกระตุก

นี่เขามีศิษย์หลานแล้วเหรอ??

ซูเหอเวิ่นมองจนตะลึงไปตั้งนานแล้ว

เห็นเพียงแต่เย่อวี่ซินยังไม่เสร็จ เขาล้วงของทั้งหมดออกมาจากย่ามของตัวเอง

“ท่านอาจารย์! นี่เป็นชะตาแปดอักษรของผม ให้อาจารย์!”

“ท่านอาจารย์ นี่เป็นใบรับรองนักพรตของผม ให้อาจารย์!”

“ท่านอาจารย์ๆ นี่เป็นหนังสือรับรองจบการศึกษามหาวิทยาลัยลัทธิเต๋าของผม ให้อาจารย์!”

ซูเหอเวิ่น มู่กุยฝาน “??”

จี้ฉาง “...”

ใบหน้าของเย่อวี่ซินเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น “ผมยังได้ใบประกาศจากทางการด้วย ใบรับรองคุณวุฒินักพรตสูงสุดที่ประทับตราโดยไต้ซือสำนักศึกษาลัทธิเต๋าเพียงหนึ่งเดียว!”

“แน่นอนว่า ที่พูดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เพื่อโอ้อวด ศิษย์ไม่กล้าสอนหนังสือสังฆราชต่อหน้าท่านอาจารย์ แต่เพียงเพื่อพิสูจน์ว่าศิษย์มีรากฐานความฉลาดให้ท่านอาจารย์เห็นเท่านั้น! ศิษย์มีอนาคตสอนได้!”

“บรรพจารย์ บรรพจารย์คิดเห็นว่ายังไง? รับศิษย์ได้ไหม?”

เย่อวี่ซินมองจี้ฉางและซู่เป่าตาปริบๆ

ซูเหอเวิ่นแสดงทีท่า ว้าว เปิดประสบการณ์แล้ว นักพรตมีมหาวิทยาลัยด้วย แถมยังมีหนังสือรับรองคุณวุฒิด้วย...