ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 942

ซู่เปาฉงนป่นตกตะลึง

คุณลุงที่ทั้งสูงทั้งผอม แก่กว่าเธออย่างน้อยสิบห้าสิบหกปี คุกเข่าคำนับให้เธอบอกอยากกราบเธอเป็นอาจารย์

มิหนำซ้ำยังล้วงหนังสือรับรองการสำเร็จการศึกษาสำนักศึกษานักพรตออกมาอีก...

ซู่เป่าครุ่นคิด จากนั้นถามขึ้นอย่างงงงวย “นักพรตมีมหาวิทยาลัยด้วยเหรอคะ เงื่อนไขการเข้าเรียนคืออะไร?”

เย่อวี่ซินอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมา

แต่ก็ยังตอบกลับไป “หนึ่ง ต้องประพฤติตนดี ร่างกายแข็งแรง...สอง ต้องเคยศึกษาเรื่องที่เกี่ยวข้องหรือออกบวชหนึ่งปีขึ้นไป...สาม สามารถท่องบทสวดเช้าเย็นได้อย่างคล่องแคล่ว...สี่...ห้า...หก...เจ็ด...ที่สำคัญที่สุดคือต้องมีรากฐานความฉลาด...”

เย่อวี่ซินพูดมาทั้งหมดเจ็ดเงื่อนไข ซู่เป่าร้องอุทานว่ามหัศจรรย์เหลือเกิน

ซู่เป่าถามขึ้นอีกว่า “งั้นจบออกมามีงานทำไหมคะ?”

เย่อวี่ซินถูกเบี่ยงเบนแล้ว ตอบกลับต่อว่า “พอเรียนจบก็มีการจัดการให้ ไปออกบวชที่วัดเต๋าเลย”

ซู่เป่าซูเหอเวิ่น：“……”

ซู่เป่าและซูเหอเวิ่น “...”

มู่กุยฝานรีบกำจัดความคิดที่จะไปสอบนี่ทิ้งไป ออกบวชแล้วจะปกป้องเด็กดีของเขายังไง

ซู่เป่าถามต่ออีกว่า “งั้นมีเงินเดือนไหมคะ?”

เย่อวี่ซินพยักหน้า “กินฟรีอยู่ฟรี มีเงินอุดหนุน”

ซู่เป่า “ว้าว เปิดประสบการณ์แล้ว ดีใจที่ได้รู้จักคุณลุงนะคะ! ขอบคุณที่ลุงบอกหนูมากมายขนาดนี้ ลาก่อนค่ะ”

เย่อวี่ซินพยักหน้า “โอเค ลาก่อน...”

เขาถือของพลางหมุนตัวได้ก็เดินจากไป เดินไปจนถึงลิฟต์แล้วถึงจะได้สติกลับมาเต็มที่ ไม่ถูกสิ ลาก่อนอะไรกัน?

เขาอยากกราบเป็นอาจารย์นะ!

เขาเดินจากไปอย่างสะลึมสะลือได้ยังไง...

ในใจเย่อวี่ซินตกตะลึง รีบหมุนตัวกลับไป มองซู่เป่าตาปริบๆ “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์รับผมเป็นศิษย์เถอะ!”

โอ้โห ยังออดอ้อนเป็นด้วย

ซู่เป่ากระพริบตา “มีรากฐานความฉลาดนิดหน่อยเหมือนกันนี่ ยันต์ส่งตัวก็ส่งลุงไปไม่ได้”

ไม่นานก็ได้สติกลับคืนมาแล้ว ซู่เป่าตกตะลึงเล็กน้อย

เดิมคิดว่าเป็นนักพรตตัวปลอมไม่มีความสามารถ ไม่นึกเลยว่าเขาเองก็จะเก่งกาจอยู่บ้าง

เย่อวี่ซินอึ้งทึ่งไป มิน่าล่ะเมื่อครู่เขาถึงได้เดินจากไปอย่างสะลึมสะลือจริงๆ

ที่แท้มียันต์ส่งตัวของพรรค์นี้ด้วย?

เขาเองก็ไม่เห็นซู่เป่าวาดยันต์อะไรเลยนี่!

“ท่านอาจารย์เมื่อกี้อาจารย์วาดยันต์เหรอ?” เย่อวี่ซินพลันตื่นเต้นขึ้นมา “ยันต์ส่งตัว? มียันต์ประเภทนี้ด้วยเหรอ? วาดยังไง สอนผมหน่อยได้ไหม...”

เขาขาดแค่ไม่ได้กอดต้นขาของซู่เป่าเท่านั้น

ซูเหอเวิ่นพึมพำ “มีอะไรบ้างที่น้องสาวฉันวาดออกมาไม่ได้...ทำเป็นกระต่ายตื่นตูมไปได้”

นัยน์ตาของเย่อวี่ซินยิ่งบ้าคลั่ง ยันต์อะไรก็วาดออกมาได้ นี่มาถึงเขตแดนสวรรค์ต้าหลัวแล้วเหรอ!

สุดยอดไปเลย!

อยากเรียน! (ตาปริบๆ)

ซู่เป่ามองเย่อวี่ซินราวกับสุนัขตัวน้อยตัวหนึ่ง ตาทั้งสองมองเธอเป็นกระกายปิ๊งๆ

ไหนเลยจะมีทีท่าอบรมสั่งสอนเธออย่างเข้มงวดว่าไม่เข้าใจก็อย่ามามั่วอย่างเมื่อครู่!

เสี่ยวเหม่ยเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ “โอเคค่ะ งั้นหนูจะไปหาเธอ”

พ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยยืนใจสลายอยู่ตรงประตู

เมื่อกี้ในห้องเสี่ยวเหม่ยบอกแล้ว ตอนนี้เธอโอเคมากแล้ว แม้จะอาลัยอาวรณ์พ่อกับแม่มาก แต่ตอนนี้เธอเป็นผี อยู่กับพ่อแม่นานเกินไปจะเป็นการทำร้ายพวกเขาได้

พ่อกับแม่จะป่วย ป่วยแล้วทุกข์ทรมานมาก เธอไม่อยากให้พ่อกับแม่ป่วย

ฉะนั้นเธอจึงทำได้เพียงแสร้งทำเป็นดีใจ จากไปเร็วหน่อย

จากนั้นก็หมุนตัว เสี่ยวเหม่ยยิ้มตาหยี “พ่อคะแม่คะ หนูไปแล้วนะคะ!”

แม้ในห้องเมื่อครู่จะพูดเอาไว้อย่างดีแล้ว

แต่เมื่อเห็นท่าทีของเสี่ยวเหม่ยในตอนนี้แล้ว จู่ๆ แม่ของเสี่ยวเหม่ยก็ทำใจไม่ได้ขึ้นมา

เธอผละพ่อของเสี่ยวเหม่ยออก แล้วพุ่งเข้าไปกอดเสี่ยวเหม่ยเอาไว้แน่น

“เสี่ยวเหม่ย แม่จะไปเป็นเพื่อนหนูดีไหม?” เธอร้องไห้จนตาแดงระเรื่อ และไม่รู้ว่าร้องไห้มานานแค่ไหน ร้องไห้หนักเท่าไร

เธอไม่อยากให้ลูกของเธอจากไป คนเป็นแม่ ไม่ว่าจะไปที่ไหนเธอก็ยอมไปกับลูก

เสี่ยวเหม่ยของเธอกลัวความโดดเดี่ยวขนาดนี้ กลัวความหนาวขนาดนี้...

เธอทำพลาดแล้ว ปล่อยให้เธอหนาวอยู่ในห้องเย็นนานขนาดนั้น

จะปล่อยเธอไปได้ยังไง จะปล่อยให้เธอเก่งอยู่คนเดียวได้ยังไง เธอยังเด็กขนาดนี้...

ทีแรกซู่เป่าคิดว่าแม่ของเสี่ยวเหม่ยเพียงแค่พูดออกมาเพราะปวดใจเจียนจะขาด

ใครจะรู้ได้เลยจู่ๆ เธอก็ปล่อยเสี่ยวเหม่ย จากนั้นก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างร้อนใจและพยายาม “เสี่ยวเหม่ย รอแม่ด้วย แม่...แม่จะไปเดี๋ยวนี้!”

เธอพูดจบ จู่ๆ ก็พุ่งไปที่ขอบหน้าต่างตรงปลายทางเดิน...