ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 200

เดิมทีเฉินจูชิงคิดว่าเฉินหลิ่วเอ๋อนั้นเป็นหญิงสาวที่สงบเสงี่ยมรู้จักวางตัว ได้เห็นนางแสดงท่าทีการพูดจาด้วยเสียงเล็กแหลมอย่างกะทันหัน ก็นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ แต่ความงดงามของใบหน้านั้นได้ทำให้เฉินจูชิงหน้ามืดตามัวไปหมดแล้ว

เขาไม่ค่อยสนใจในกิริยาไม่งามของเฉินหลิ่วเอ๋อนัก พยักหน้ารับ “ข้าเอง ข้าชื่อเฉินจูชิง”

“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะชื่ออะไร เจ้าอาศัยอะไรมานัดดูตัวข้า”เฉินหลิ่วเอ๋อยิ่งอยู่ก็ยิ่งไร้มารยาท

ตาแก่เฉินสีหน้าดำคล้ำไปหมด “หลิ่วเอ๋อ พูดจาเหลวไหลอะไร”

“ข้าไม่ได้พูดเหลวไหล ”นิสัยดื้อรั้นของเฉินหลิ่วเอ๋อเผยออกมาแล้ว เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านนางถูกตามใจจนเคยตัว บวกกับตอนนี้นางกำลังโมโหมาก ยิ่งทำให้ไม่รู้สึกไม่กลัวอะไรเพราะมีที่พึ่งนั่นเอง

เฉินจูชิงที่อยู่ข้างๆดูออก เฉินหลิ่วเอ๋อนั้นไม่ยินดีจะมาดูตัวเลย จึงขมวดคิ้วขึ้นมา เขาเอ่ยขึ้นว่า “ในใจของเจ้าคิดเช่นไร ไม่สู้พวกเราคุยกันต่อหน้าให้เข้าใจจะดีกว่า”

“ข้า……”เฉินหลิ่วเอ๋อยังอยากจะพูดต่อ เฉินหลี่ซื่อได้ปิดปากของเฉินหลิ่วเอ๋อเอาไว้ “วันนี้ลูกสาวข้าอารมณ์ไม่ดี ก็ยกเลิกการดูตัวซะดีกว่า ไว้วันหน้าค่อยว่ากันใหม่”

“ท่านป้า ให้นางพูดเถอะ”ครั้งนี้คนที่พูดขึ้นคือเฉินเหมยเซียง “พวกนางสองคน วันหน้าก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน มีเรื่องอะไรก็คุยกันให้ชัดเจนตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า เพื่อหลีกเลี่ยง ปัญหาที่จะตามมาในภายหน้า”

ที่เฉินเหมยเซียงพูดก็มีเหตุผล แต่คนของตระกูลเฉิน กลับไม่กล้าปล่อยมือเลย

ตอนนี้เฉินหลิ่วเอ๋อเกือบจะกลายเป็นคนบ้าไปแล้ว ถ้าหากทำตามความคิดของนาง เกรงว่าการแต่งงานครั้งนี้คงล้มเหลวแน่

“ท่านป้า ให้นางพูดเถอะ”ครั้งนี้ เป็นเฉินจูชิงที่พูดขึ้น “แม่นางหลิ่วเอ๋อมีความคิดของตนเอง พวกเราไม่ควรบังคับนาง”

เฉินหลิ่วเอ๋อขมวดคิ้ว เป็นครั้งแรกที่เกิดความรู้สึกดีๆขึ้นมากับผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ แต่พอนึกถึงเรื่องที่ว่า นางเป็นผู้ที่มีชะตาชีวิตสูงส่งร่ำรวย แต่ตอนนี้ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายที่เป็นชาวนาแม้แต่บ้านก็ไม่มีคนนี้ นางจึงทำลายความรู้สึกดีๆที่มีอยู่ในใจเพียงน้อยนิดนั้นทิ้งไป

เปิดปากพูดขึ้นอย่างหยิ่งยโสและไร้มารยาท เฉินหลิ่วเอ๋อพูดว่า “เจ้ามันก็แค่ชาวนาที่แม้แต่บ้านของตนเองก็ยังไม่มี อาศัยอะไรมาดูตัวข้า เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใคร”

เฉินจูชิงคงคิดไม่ถึงว่าเฉินหลิ่วเอ่อจะพูดเช่นนี้ คนทั้งตระกูลเฉินต่างก็ไม่มีใครคาดคิดว่าเฉินหลิ่วเอ๋อจะพูดจาเช่นนี้ ต่างก็นิ่งอึ้งทันที

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ ตาแก่เฉินยกฝ่ามือขึ้นฟาดลงไปที่ใบหน้าของเฉินหลิ่วเอ๋อหนึ่งที “เจ้ามันลูกไม่รักดี ข้าจะตีเจ้าให้ตาย”

เฉินหลิ่วเอ๋อกุมใบหน้าเอาไว้ จ้องมองตาแก่เฉินอย่างไม่พอใจ “ข้าไม่ได้พูดอะไรผิด”

“ช่างเถอะ”สีหน้าของเฉินจูชิงก็ดูไม่ดีเลยสักนิด ความรู้สึกดีๆที่มีต่อเฉินหลิ่วเอ๋อแต่แรกนั้น ทั้งหมดถูกพังทลายไปจนสิ้นในพริบตา

กำมือไว้แน่น เขาเอ่ยอย่างไม่หยิ่งยโสและไม่ถ่อมตนจนเกินไปว่า “แม่นางหลิ่วเอ๋อพูดถูก ข้าไม่มีอะไรเลย ไม่ควรจะทำให้แม่นางหลิ่วเอ๋อเสียเวลาด้วย เรื่องของวันนี้ เป็นข้าที่คิดเพ้อเจ้อไปเอง วันหลัง ข้าจะไม่รบกวนแม่นางหลิ่วเอ๋ออีก ขอตัวลา”

พูดจบ เขาก็เดินตัวตรงออกไปจากภัตตาคารเฟิ่งหลายทันที

เฉินเหมยเซียงขมวดคิ้ว ส่งสายตาให้กับลู่ม่านครู่หนึ่ง แล้วตามออกไป

เดิมทีเป็นเรื่องดีๆเรื่องหนึ่ง แค่ชั่วพริบตา ก็กลายเป็นเรื่องบาดหมางกันเสียแล้ว

ตาแก่เฉินโมโหจนแทบจะกระอักเลือด เดิมทีก็มีท่าทีไม่เลวนัก ตอนนี้ร่างกายเริ่มโอนเอน แทบจะล้มลงไปกับพื้นแล้ว

หลังจากกลับไปแล้ว ตาแก่เฉินก็ล้มป่วยลง

เรื่องของเฉินหลิ่วเอ๋อจึงต้องทิ้งไว้ก่อน และไม่มีใครเอ่ยถึงอีก

ทางด้านเฉินจูชิง ยังคงทำงานเหมือนปกติ การทำงานในทุกวัน กลับยิ่งทุ่มเทกว่าเดิมอีกมากมายนัก

เพียงแต่เฉินจื่ออาน เป็นเพราะรู้สึกไม่ผิด จึงคิดเชิญเฉินจูชิงมากินข้าวที่บ้านตั้งหลายครั้ง แต่ก็ถูกเฉินจูชิงปฏิเสธทุกครั้ง

หลังจากนั้นลู่ม่านบอกว่าเกรงว่าเด็กคนนี้จะถูกทำลายศักดิ์ศรีแล้ว ให้เฉินจื่ออานปล่อยให้เขาได้สงบจิตใจสักพัก

……

เมื่อเข้าสู่เดือนหก ในเมืองเกิดคึกคักขึ้นมาอย่างกะทันหัน

หลังจากกลับถึงบ้าน เหอซานได้ยินข่าวคราวนี้แล้วก็ตื้นตันจนน้ำตาไหล รีบไปหยิบธูปกับเทียนออกมา จุดคำนับไปยังทิศทางบ้านเกิดของตนเองอยู่เป็นเวลานานกว่าจะลุกขึ้นมา

“คิดไม่ถึงว่า ในช่วงที่ยังมีชีวิตอยู่ ยังสามารถได้เห็นบ้านเกิดถูกกู้คืนมาได้”

“ท่านปู่ ” เหอเยว่ก็รู้สึกดีใจจนร้องไห้ออกมา

ร้องไห้อยู่พักใหญ่ ทั้งสองก็ยืนลุกขึ้นมา แล้วก็เริ่มคำนับลู่ม่านกับเฉินจื่ออาน “ถ้าหากไม่ได้การดูแลจากท่านทั้งสอง พวกเราคงไม่มีชีวิตรอดมาจนป่านนี้”

ลู่ม่านรีบเข้าไปห้ามเอาไว้ “พวกเจ้าก็ช่วยเหลือข้าไม่น้อย อย่าพูดเช่นนี้เลย”

“ใช่แล้ว ถ้าหากไม่มีพวกเจ้า บ้านของพวกเราก็คงจะวุ่นวายน่าดู”เฉินจื่ออานพูดยิ้มๆ “วันนี้เป็นวันดี พวกเราทำกับข้าวให้มากหน่อย ฉลองกันให้เต็มที่ ข้าจะไปรับท่านพ่อจากบ้านหลังเก่า พวกเจ้าก็คุยกันไปก่อน”

หลังจากที่ตาแก่เฉินป่วยจนหายดีแล้ว ร่างกายก็ไม่สู้จะดีนัก ดูแล้วไม่ค่อยจะดีกว่าอาการหลังหายป่วยเมื่อสองครั้งก่อนหน้านี้

ฉะนั้น เฉินจื่ออานไปรับเขามา ที่จริงก็หวังว่าจะให้เขาได้คุยกับเหอซานที่เขารู้สึกคุยถูกคอ เพื่อผ่อนคลาย

ลู่ม่านจึงไปช่วยงานเหอเยว่ ไม่ช้าเฉินจื่ออานก็รับตัวตาแก่เฉินมาถึง

คนแก่ทั้งสองคุยกันถึงเรื่องในวัยหนุ่ม คุยถึงเรื่องบ้านเกิดและดูมีความสุขกันมาก

เมื่อถึงตอนค่ำ หลังจากตาแก่เฉินกลับไปแล้ว เหอซานกับเหอเยว่จึงเดินเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าพวกลู่ม่าน “ขอบคุณการดูแลอย่างดีจากแม่นางและนายท่าน ถ้าหากไม่ได้ทั้งสองคนช่วยไว้พวกเราคงตายไปนานแล้ว ตามหลักแล้ว ตอนแรกพวกเราทำเพื่อตอบแทนบุญคุณ ไม่ควรยื่นข้อเสนอที่มากเกินไป แต่ข้าอายุมากแล้ว……”

ระหว่างที่เหอซานพูด น้ำตาก็ไหลพรากลงมาด้วย

เฉินจื่ออานรีบยื่นมือออกไปเพื่อจะประคองเขา แต่เหอซานกลับปฏิเสธ

“ข้าอายุมากแล้ว คิดว่าคงเหลือเวลาอีกไม่มาก ความหวังสุดท้าย คือก่อนจะตายสามารถกลับไปยังบ้านเกิดของตนเอง……”