ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 220

ลู่ม่านจึงต้องบอกไปตามตรง “รสชาติยังไม่เข้มข้นมากพอ ดังนั้นเลยต้องรออีกสักระยะ”

คงเป็นเพราะสีหน้าของนางดูจริงใจมาก ครั้งนี้จวงลี่จ้งจะเชื่อนาง เพราะเขาเห็นของแปลกใหม่อีกอย่าง นั่นก็คือพริกสับดองที่ลู่ม่านขนออกมา

พริกแดงที่ถูกดองเสร็จแล้ว สีดูสวยมากขึ้นกว่าเดิม มีกลิ่นเปรี้ยวๆและหอมโชยออกมาด้วย……

“นี่คือพริกสับดองเหรอ?”

“เจ้ารู้จักด้วยเหรอ?” ลู่ม่านสงสัยว่าเมื่อวานเขาแอบมายืนมองอยู่นอกประตู

จวงลี่จ้งพูดด้วยรอยยิ้ม “กงกงเอาเมนูให้ข้าดูน่ะ”

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ถึงว่ากงกงคนนั้นถึงได้เกรงใจต่อพวกเขามากนัก ที่แท้เขาก็สนิทกับตระกูลจวงนี่เอง

“ใช่ นี่เป็นพริกสับดอง” ลู่ม่านตอบไปตามตรง

“อร่อยขนาดนี้เชียว? ทำได้แค่หัวปลาเหรอ?” จวงลี่จ้งถาม ตอนที่เขาจริงจังขึ้นมา ที่จริงก็ไม่น่ารำคาญนะ แต่กลับดูน่าสนใจมาก ท่าทางเหมือนเด็กขี้สงสัยเลย

“ไม่ใช่อยู่แล้ว!” ลู่ม่านพูด “ทำอาหารได้หลายอย่างเลยนะ หัวปลาราดพริกเป็นแค่หนึ่งในนั้น ยังมีเต้าหู้ผัดพริกสับดอง กึ๋นไก่ทรงเครื่อง เผือกราดพริกสับดอง เห็ดเข็มทองพริกสับดอง มันฝรั่งเส้นผัดพริกสับดอง ขอแค่เจ้าชอบรสชาตินี้ ก็ทำได้ทั้งหมดเลยนะ”

จวงลี่จ้งเลิกคิ้วขึ้น “งั้นวันนี้วันนี้ตอนเที่ยงกินพวกนี้กันเถอะ!”

ลู่ม่าน “……” นี่ถือเป็นการยกก้อนหินทับขาตัวเองหรือเปล่า?

แต่ว่า จะปฏิเสธก็ไม่ได้ด้วยสิ? เพราะยังไงครั้งนี้จวงลี่จ้งมากงกงมาได้ทันเวลา ไม่งั้นเฉินจื่ออานคงตายไปแล้ว ถึงแม้ลู่ม่านจะทำหน้ารำคาญ แต่ในใจก็คิดว่าเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่ง

แต่ว่า ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ ลู่ม่านก็ยังพูดว่า

“ไม่มีวัตถุดิบเยอะขนาดนั้น”

“ไม่เป็นไร ข้าใช้คนไปซื้อมาได้” ว่าแล้ว ข้ารับใช้ของเขาก็เดินมา “แม่นางลู่ ต้องการซื้ออะไรขอรับ?”

ให้มันได้แบบนี้สิ ลู่ม่านก็ไม่หาข้ออ้างอีก เขียนสิ่งที่จะต้องซื้อให้เขา แล้วพูดว่า “แบบนี้ได้หรือยัง?”

จวงลี่จ้งพยักหน้าอย่างพึงพอใจ แล้วจิบน้ำหนึ่งคำ

“เจ้าฉลาดมากจริงๆที่เอาเมนูอาหารให้กงกง”

เขามองออกงั้นเหรอ ลู่ม่านยังแกล้งโง่อยู่ “เขาต้องการ ข้าก็แค่เขียนให้เท่านั้นเอง”

จวงลี่จ้งก็ไม่เถียงนางอีก พูดถึงเป้าหมายที่เขามาหาลู่ม่านในวันนี้ ที่แท้เขามาที่นี่เพราะมีธุระสำคัญจริงๆ ลู่ม่านคิดว่าเขามาเพื่อกินเสียอีก

“ครั้งนี้ที่ข้ามา ที่จริงเกี่ยวกับปัญหาของรูปแบบโรงงานในหมู่บ้านไป่ฮัวของเรา ข้าคิดว่าอยากจะเปิดสาขาที่ในเมือง เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

ลู่ม่านอึ้ง ข่าวนี้กะทันหันมากจริงๆ และตอนนี้นางยังไม่ได้วางแผนเลยด้วย

“เจ้าหมายถึงโรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเหรอ?” ลู่ม่านถาม

“ไม่ ทั้งหมด!” จวงลี่จ้งพูด “แยมผลไม้ ผงเครื่องเทศสิบสามชนิด บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป รวมไปถึงพริกสับดองและซีอิ๊วที่เจ้ากำลังทำอยู่ตอนนี้ และเครื่องเทศซุปหมูตุ๋นที่เจ้าทำเมื่อวานด้วย เราต้องการการพัฒนาแบบครบวงจรในที่เดียว”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “คุณชายจวงพูดดีขนาดนี้ แต่เท่าที่ข้าจำได้ มีแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเท่านั้นที่คุณชายจวงมีสิทธิ์ตัดสินใจ? ส่วนอย่างอื่น ตระกูลจวงเป็นได้แค่ที่ปรึกษา”

นางต่อต้านเขากะทันหัน จวงลี่จ้งแสยะยิ้มอย่างขมขื่น

“ดูท่าแล้ว เจ้ายังไม่เชื่อใจข้านะ”

เขาชอบลานนี้มาก ถึงแม้เขาจะเข้ามาครั้งแรก เขากลับรู้สึกได้ถึงความผ่อนคลายและสบายใจแปลกๆ

รูปร่างหญิงสาวที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้า จากนั้นก็เดินมาหาชายหนุ่ม ภาพนั้นช่างสวยงามมาก แต่ทันใดนั้นหัวใจของจวงลี่จ้งก็เจ็บจี๊ดขึ้นมา

ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นตัวเอง……

เขาไม่อยากจะคิดเลย

……

ลู่ม่านไม่ได้สนใจจวงลี่จ้งอีก นางเดินผ่านที่ร่มใต้ต้นไม้ใหญ่ ตอนแรกว่าจะไปดูในห้องครัว แต่สุดท้ายก็เห็นเฉินจื่ออานกลับมาพอดี

เขารีบเข้าไปถามว่า “ทำไมถึงกลับมาเร็วจังล่ะ?”

เฉินจื่ออานแตกต่างจากเมื่อเช้าที่ไปมาก ท่าทางเขาดูกังวลใจมาก และดูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย

“ทุกคนในซือหนงซื่อต่างก็มีเขตพื้นที่ที่ตัวเองรับผิดชอบ ข้าได้เขตตำบลชางผิงของเราพอดี หัวหน้าของข้ารู้ว่าข้ากำลังยุ่งอยู่กับการเพาะเลี้ยงพริก ก็ให้ข้าตั้งใจเพาะปลูกไป ส่วนเรื่องอื่นในตำบลชางผิง ก็ให้ผู้ดูแลในตำบลนั้นมาทำ ถ้าพวกเขามีเรื่องที่ไม่เข้าใจอะไร ก็จะมาถามเอง”

“แบบนี้ก็ดีแล้วนี่!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม แบบนี้ เฉินจื่ออานก็จะไม่ต้องลำบากขนาดนั้น แถมยังมีเวลาอ่านหนังสือด้วย

เพราะยังไง งานที่ซือหนงซื่อเป็นแค่งานชั่วคราว ในใจของเฉินจื่ออานคงอยากจะสอบชิ่วไฉ

“ข้าก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน” เฉินจื่ออานพูดจบก็ตามลู่ม่านเข้าไป ปล่อยให้นางช่วยตัวเองเปลี่ยนชุดราชการ และเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดา

เหอเย่วรีบเดินมาถึงหน้าประตู เฉินจื่ออานอึ้ง “วันนี้ที่บ้านมีแขกเหรอ? พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่?”