ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 465

ลู่ม่านตกใจกับคำพูดของตาแก่เฉินเหมือนกัน

วันก่อน เพราะนางโกรธมากจริงๆ ในใจยังโกรธตาแก่เฉินอยู่ แต่ตอนนี้คิดดูแล้ว ที่จริงปฏิกิริยาของตาแก่เฉินพวกเขาก็เหมือนกับคนยุคโบราณที่คิดว่าการสืบทอดตระกูลเป็นความสำคัญมาก

ดังนั้น วันนี้ท่านหมอหวงถึงได้บอกว่า นางโชคดีมาก

ถ้าเปลี่ยนเป็นครอบครัวอื่น อาจจะทะเลาะกันจนบ้านแตก

พอคิดแบบนี้ได้แล้ว ลู่ม่านก็รีบวิ่งตามออกไป ก็เห็นเฉินจื่ออานกลับมาพอดี เขากำลังยืนคุยอยู่กับตาแก่เฉิน

รอลู่ม่านไปถึง ก็เห็นเฉินจื่ออานพยักหน้าแล้วพูดกับเหอฉวนว่า “เจ้าไปส่งพวกเขากลับเถอะ เดินทางระวังด้วยนะ”

เหอฉวนได้รับคำสั่งก็ไปขึ้นรถม้ากำลังจะขับออกไป

รอพวกเขาไปไกลแล้ว เฉินจื่ออานถึงได้พูดว่า “ท่านพ่อบอกให้ข้าบอกกับเจ้าว่า ขอโทษด้วย”

ลู่ม่านใจสั่น รู้สึกแสบจมูกขึ้นมา “อ้อ ข้ารู้แล้ว”

เฉินจื่ออานเห็นแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แค่ถามหรูอวี่ว่า “ฮูหยินกินยาหรือยัง?”

หรูอวี่ตอบรายงานเสร็จแล้ว ทั้งสองก็จับมือกันเดินกลับบ้าน

ยาตัวใหม่ขมมาก ขมกว่าก่อนหน้านี้อีก ลู่ม่านกินไปแค่ไม่กี่ครั้ง ก็รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นมะระไปแล้ว

กำลังจะปฏิเสธนั้น ด้านนอกก็มีเสียงของจวงลี่จ้งดังขึ้น

ลู่ม่านรีบวางถ้วยยาลง ก็เห็นจวงลี่จ้งกำลังเรียกคนขนของลงจากรถม้า

“คุณชายจวง นี่คือ?” ลู่ม่านถามอย่างแปลกใจ

“ผลไม้กวนชนิดใหม่ในปีนี้” จวงลี่จ้งพูด “เตรียมให้เจ้าไว้ทุกครั้งแล้ว แต่เจ้าไม่ได้เอาไปสักที ก็เลยวางไว้ในโกดัง มันเปลืองพื้นที่ วันนี้ข้ามาทำธุระที่นี่พอดี ก็เรียกใช้คนให้ส่งมาที่นี่”

“งั้นก็ขอบใจคุณชายจวงมาก” ลู่ม่านพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

จวงลี่จ้งเห็นแล้วก็มองเข้าไปด้านใน “ในบ้านมีคนป่วยหรือ?”

“ไม่มี!” ลู่ม่านรีบพูด พอพูดจบ ก็รู้สึกว่าตัวเองตอบเสียงสูงไป ก็เลยรีบอธิบายว่า “เป็นแค่พวกยาบำรุงน่ะ!”

จวงลี่จ้งไม่พูด แต่มองไปยังแยมผลไม้พวกนั้น

“แยมผลไม้นี้หวานมาก ถ้ากินของขมๆเข้าไป เอาไปกินให้หายขมก็ได้นะ”

หรูอวี่รีบมองไป “ว้าว มีหลายรสชาติเลย ฮูหยินของเราจะได้เปลี่ยนกินทุกรสชาติเลย”

ว่าแล้ว นางก็เรียกเถียนโหย่วเต๋อมาขนของเข้าไป ลู่ม่านรีบเรียกนางไว้ “ของเยอะขนาดนี้ ข้ากินไม่หมดหรอก? ส่งไปให้พี่ชายพวกเขาหน่อย แล้วเอาพวกนี้ส่งให้จวิ้นจู่”

หรูเฟิงพยักหน้า หรูอวี่ก็พูดอีกว่า “งั้นยังเยอะขนาดนี้ เอาไปไว้ไหนเจ้าคะ?”

ลู่ม่านเห็นแล้ว ก็พูดว่า “ส่งกลับไปที่หมู่บ้านไป่ฮัว!”

หรูอวี่กับหรูเฟิงได้ยินแล้วก็สบตากัน ฮูหยินของพวกเขานี่ ปากร้ายแต่ใจดีนะ

“เจ้าค่ะ!” หรูอวี่ตอบเสร็จแล้ว ก็สั่งคนให้ไปส่ง

ลู่ม่านกำลังจะกลับห้อง ก็ถึงเห็นว่าจวงลี่จ้งยังไม่กลับ นางจึงถามว่า “คุณชายจวงจะดื่มชาไหมเจ้าคะ?”

จวงลี่จ้งพยักหน้า “ได้”

ไม่เกรงใจกันเลยนะ! ลู่ม่านจึงต้องใช้ให้หรูเฟิงไปเทชา

รอเข้าไปด้านในกับนางแล้ว ก็ถึงเห็นจวงลี่จ้งกำลังมองถ้วยยาของนางอยู่ ลู่ม่านรู้สึกกระอักกระอ่วน จึงรีบเดินไปยกถ้วยยาขึ้นมาดื่มจนหมด

“งั้นฮูหยินท่านจะให้อะไรหรือเจ้าคะ?” ทั้งสองมองไปที่นาง ลู่ม่านครุ่นคิด แล้วก็พูดว่า “ข้ารู้แล้ว! พวกเจ้าสองคนออกไปกับข้าหน่อย”

“ฮูหยิน นี่……” หรูอวี่กำลังจะห้าม

“หุบปาก!” ลู่ม่านพูดตัดนาง “ข้าจะออกไปซื้อของขวัญ ถึงจื่ออานจะรู้ เขาก็ต้องให้ข้าไปแน่นอน ไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง!”

หรูอวี่รีบเงียบปาก แล้วตามลู่ม่านออกไป

หรูเฟิงขับรถม้า วนเวียนอยู่กับลู่ม่านทั้งบ่าย ทั้งสามไปร้านที่พวกขายหยกอัญมณีโดยเฉพาะ ตอนแรกทั้งสองคิดว่าลู่ม่านจะไปซื้อหยกอัญมณี แต่ใครจะรู้ว่า หลังจากนางเข้าไปเดินรอบหนึ่งแล้วก็ออกมาเลย

สุดท้าย พวกเขาก็ไปเดินมาเกือบจะทุกร้านในย่านนี้แล้ว ในที่สุดหรูอวี่ก็ทนไม่ไหวจึงถามไปว่า “ฮูหยินหาอะไรอยู่กันแน่เจ้าคะ? ไม่แน่บอกมาแล้ว ข้ากับหรูเฟิงอาจจะช่วยหาได้!”

ลู่ม่านคิดแล้วก็เห็นด้วย คนเขลาสามคน เทียบเท่าหนึ่งจูกัดเหลียง

“เป็นหินที่แข็งมาก น่าจะเรียกว่าหินเหล็ก!”

ตอนนี้เอง เพชรน่าจะยังไม่มี ลู่ม่านจึงหวังอยากให้มีหินเหล็กก็ไม่เลวเหมือนกัน

ทั้งสองครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็ส่ายหน้าพร้อมกัน “อันนี้พวกข้าไม่รู้จักจริงๆ!”

ลู่ม่านก็พรรณนารูปพรรณอีกครั้ง “ก็คือหินที่แข็งมาก แม้แต่มีดก็ทำอะไรหินก้อนนั้นไม่ได้”

หรูเฟิงส่ายหน้า หรูอวี่ถอนหายใจแล้วพูดว่า “หินที่ท่านบอก ข้ายังไม่เคยเจอเลย แต่ว่าลูกประคำแบบนี้ ข้าเคยได้ยินมาก่อน”

“ลูกประคำ?” ลู่ม่านสนใจขึ้นมาทันที “อยู่ไหนหรือ?”

“อยู่ที่วัดฝอหยวนตรงชานเมือง!” หรูอวี่พูด “ข้าก็ได้ยินพ่อค้าที่ขายของพูดกัน ตอนที่ข้าออกมาซื้อผักกับพี่หวังเมื่อวันก่อน บอกว่า เจ้าอาวาสของวัดฝอหยวนออกเดินสองปี ตอนที่กลับมาก็เอาของแปลกกลับมาด้วย บอกว่า ถ้ามีคนสามารถผ่าลูกปัดนั้นได้ เขาก็จะให้คนผู้นั้น”

“ไปดูกัน!” ลู่ม่านพูด