ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 470

หลังจากกินข้าวหนึ่งมื้อเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็รู้สึกสถานะในตอนนี้ของนางกับฮูหยินกั๋วกง ดีกว่าแม่ลูกแท้ๆเสียอีก

ดังนั้น ทำไมต้องเปิดเผยความจริง แล้วสร้างความกดดันให้กันและกันด้วยล่ะ?

ตอนที่ออกจากจวนกั๋วกง จวงลี่จ้งก็ตามออกมา แล้วพูดว่า “วันนี้เจ้าไปที่หลังภูเขาจำลองหรือ?”

ต้องยอมรับเลยว่า จวงลี่จ้งฉลาดมาก เรื่องแบบนี้เขาก็ยังดูออกได้

“ใช่!” ลู่ม่านยอมรับตรงๆ “แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าเป็นคนจับคนมาจากหมู่บ้านไป่ฮัวหรือ?”

ลู่ม่านเพิ่งนึกได้ ตอนนั้นลู่ซูซื่อออกจากหมู่บ้านไป่ฮัวได้ไม่นาน จวงลี่จ้งก็ส่งของขวัญปีใหม่มาให้ เขาเป็นคนที่มีโอกาสจับตัวงลู่ซูซื่อไปมากที่สุด โดยเฉพาะ ความสัมพันธ์ของเขากับจวนกั๋วกงก็ไม่ได้ธรรมดาด้วย

“ข้าแค่อยากให้ใต้เท้ากั๋วกงกับฮูหยินมีความสุข ที่จริงเจ้า……”

จวงลี่จ้งยังพูดไม่ทันจบ ลู่ม่านก็พูดแทรกทันที “เจ้าทำได้แล้วล่ะ! ตอนนี้ ฮูหยินกั๋วกงมีความสุขมาก”

จวงลี่จ้งพูด “ที่จริง พวกนางดีใจได้มากกว่านี้”

เขากำลังพูดเป็นนัยๆ ลู่ม่านจะไม่รู้ได้ยังไง? ดีใจมากกว่านี้? นั่นก็คือการที่ลู่ม่านนับญาติกับพวกเขา?

“ไม่แน่หรอกนะ!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “เรื่องมีสองด้านเสมอ ได้มาอย่างหนึ่ง อาจจะเสียอีกอย่างไป ได้มาอย่างไม่คุ้มค่าแบบนี้ งั้นก็รักษาแบบเดิมเถอะ ทุกคนยืนอยู่ที่เดิมห้ามใจตัวเองไว้ จะดีต่อทุกฝ่ายเอง”

ว่าแล้ว ลู่ม่านก็ไม่รอจวงลี่จ้งพูด ก็พาหรูอวี่เดินออกไปทันที

เพิ่งมาถึงหน้าประตู ก็เห็นเฉินจื่ออานอยู่ข้างนอกประตูรออยู่พอดี

“ข้ามาช้าไปหรือเปล่า?”

“อืม……เหมือนจะช้าไปหน่อยนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ฮูหยินกั๋วกงมีความสุข ข้าก็บอกอวยพรแทนเจ้าแล้วล่ะ”

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ” เฉินจื่ออานพูด แล้วยื่นมือไปจับมือของลู่ม่านเอาไว้

ทั้งสองก็ถึงขึ้นรถจากไป

จวงลี่จ้งมองดูแผ่นหลังของทั้งสองที่เดินจากไปอยู่ด้านหลัง ในใจรู้สึก ระยะที่ต้องห้ามใจตัวเองไว้หรือ? นางไม่ใช่น้องสาวที่สนิทและเล่นกับเขามาตั้งแต่เด็กแล้วสินะ

ตอนนั้น นางบอกว่านางเป็นพี่ชายที่สนิทที่สุดของนาง

ตอนนี้ ไม่เจอกันนานหลายปี นางกลับมีสามีและครอบครัวของตัวเองแล้ว และจะรักษาระยะห่างกับเขาอีก

……

ระหว่างทางที่กลับไป เฉินจื่ออานถามถึงสถานการณ์ในวันนี้ หรูอวี่ก็พูดไปทันทีว่า “พระชายาอยากแกล้งฮูหยินของเรา แต่ยังดีที่ฮูหยินเอาของขวัญที่ดีที่สุดไป ดีกว่าของทุกคนในงานด้วยเจ้าค่ะ”

เฉินจื่ออานเม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม “นั่นสินะ เสี่ยวม่านละเอียดรอบคอบแบบนี้ ปกติไม่มีใครเอาชนะนางได้หรอก……”

หรูอวี่ยังคงพูดไม่หยุด “ต่อมา พวกเราไปที่ศาลา ที่นั่นมีภูเขาจำลองอยู่ หลังภูเขาจำลองก็……”

“หรูอวี่!” ลู่ม่านมองค้อนไม่ให้นางพูดออกมา แล้วพูดแทรกหรูอวี่ “ยัยเด็กคนนี้ พูดมาทั้งวันแล้ว ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง? ถ้าไม่เหนื่อย ก็ไปช่วยหรูเฟิงขับรถไป”

หรูอวี่เบะปาก “ฮูหยินรังแกข้าอีกแล้ว”

ลู่ม่านไม่สนใจนางอีก แล้วเปลี่ยนประเด็น “วันนี้เจ้ารีบไปทำอะไรที่กรมเกษตรหรือ? จัดการเสร็จหรือยัง?”

“จัดการเสร็จหมดแล้วล่ะ ก็คือเรื่องที่ถวายของขวัญให้ฮ่องเต้ ช่วงนี้พริกหยวกโตดีมาก พวกเราเลือกลูกสวยๆมา จัดให้ตะกร้าดีแล้วเอาไปถวายให้ในวันเกิดฮ่องเต้ แล้วส่งเข้าวังไป!”

“ไม่เหนื่อยเลย!” ลู่ม่านแทบจะขอร้อง “ข้ากินยาบำรุงอยู่ตลอด ข้าไม่ได้ป่วยจะตายสักหน่อย! ให้ข้าไปเถอะนะ!”

งานวันเกิดของฮ่องเต้ แค่ได้ยินก็รู้แล้วว่างานต้องใหญ่มากแน่ สังคมในโลกโบราณ ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีโทรทัศน์ ยากมากที่จะได้เจองานใหญ่ๆแบบนี้ นางก็สงสัยมากเหมือนกัน

“เสี่ยวม่าน……” เฉินจื่ออานลำบากใจกับคำขอร้องของนาง

“ก็แค่ผัดพริกหยวกจานเดียว ข้ารับรองว่า ข้าไม่เหนื่อยแน่นอน ทำเสร็จแล้ว ข้าจะกลับไปพักผ่อนทันที”

“ก็ได้!” ในที่สุดเฉินจื่ออานก็ยอม “ทำอะไรเจ้าไม่ได้จริงๆเล้ย!”

“เจ้าดีที่สุดเลย ข้ารู้ว่าเจ้าต้องตกลง” ลู่ม่านยิ้มแล้วพุ่งเข้าไปกอดเฉินจื่ออาน

เฉินจื่ออานทำเสียงเหอะอย่างออดอ้อน “ข้าตกลงแล้วก็จริง แต่เจ้าต้องไม่ลืมที่เจ้าสัญญาไว้เมื่อกี้นะ ถ้ากระทบถึงสุขภาพ จะต้องออกไปทันที ข้าค่อยคิดหาทางเอง”

“รับทราบเจ้าค่ะ!” ลู่ม่านเริ่มทนไม่ไหว จึงถามว่า “จื่ออาน เมนูของพวกเจ้าล่ะ ข้าขอดูหน่อย”

“ยังไม่มีเมนูเลย!” เฉินจื่ออานพูดอย่างลำบากใจ “ตอนแรกพ่อครัวคนนั้นจะเขียนมาให้พวกเรา แต่เขาป่วยก่อนกะทันหัน เมนูอาหารคงต้องไปจ้างคนมาทำอีก……”

ลู่ม่าน “……ช่างเถอะ ข้าทำเอง! เจ้าลืมไปแล้วหรือไง ข้าเป็นคนหาพริกมาเอง ของสิ่งนี้ทำอะไรอร่อย ข้ารู้ดีกว่าใครนะ”

เฉินจื่ออานคิดแล้วก็ใช่ ก็เลยปล่อยให้ลู่ม่านเตรียมไป

ลู่ม่านครุ่นคิด พริกหยวกในอนาคตกินคู่กับผักอะไรอร่อย แล้วเขียนเมนูอาหารออกมา

หมูผัดพริกหยวก พริกชี้ฟ้าลายเสือ หมูสามชั้นผัดพริก เนื้อผัดพริกหยวก ตำพริกหยวก พริกหยวกผัดไข่ สุดท้ายก็กินคู่กับข้าวหน้าหมูพริกหยวกอบหม้อดิน

เขียนเสร็จแล้ว เฉินจื่ออานเห็นเมนูอาหารแล้วก็มึนตึ้บ “พริกชี้ฟ้าลายเสือคืออะไร? เอาหนังเสือมาจากไหน? ยังมีตำพริกหยวกนี่อีก?”