ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 473

ในใจก็คิดว่าไม่ได้การแล้ว พระชายาเฒ่าหนิงยิ่งไม่ชอบนางอยู่ด้วย ถ้าเห็นนางอยู่ตรงนี้ จะต้องหาทางฟ้องฮ่องเต้แน่ งั้นรางวัลของเฉินจื่ออานก็ได้ยึดกลับไปทั้งหมดน่ะสิ?

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ลู่ม่านกำลังจะวิ่งนั้น ก็ได้ยินด้านหลังมีคนตะโกนเรียก “ลู่อันเหริน ช้าก่อน”

เสียงของพระชายาเฒ่าหนิงดังขึ้น ขณะเดียวกันก็ดึงดูดสายตาของฮ่องเต้กับสตรีที่มียศบรรดาศักดิ์คนอื่นๆด้วย ทุกคนหันมามองกันหมด เห็นแต่พระชายาเฒ่าหนิงลุกขึ้นช้าๆ แล้วเดินมาทางลู่ม่าน

“ลู่อันเหริน ในเมื่อมาแล้ว ทำไมถึงไปล่ะ? เร็ว มานั่งด้วยกันเร็ว!”

พระชายาเฒ่าหนิงพูดจาเป็นมิตรมาก ฟังเหมือนเป็นเพื่อนกัน เหมือนกำลังเรียกเพื่อนตัวเองให้เดินไปหา แต่ลู่ม่านกลับรู้สึกขนลุกซู่ ทั้งที่นางก็รู้ว่า ระดับของลู่ม่านไม่มีสิทธิ์มาเข้าร่วมงานนี้ แต่นางตั้งใจขานเรียกตำแหน่งของตัวเองออกมา และยังเรียกให้นางไปนั่งอีก นั่งตรงไหนก่อน?

ที่นั่งตรงนี้ก็จัดเรียงมาหมดแล้ว ไม่มีที่นั่งที่เหลือให้นั่งเลย

ทุกคนเงียบไปสามวินาที มีทหารที่รับผิดชอบรักษาความปลอดภัยก็พุ่งออกมา “ทหาร จับตัวผู้บุกรุก”

เฉินจื่ออานรีบลุกขึ้น “หยุดนะ!”

ขณะเดียวกัน คนที่พูดขึ้นพร้อมกันกับเขาก็ยังมีจวงลี่จ้งที่อยู่ด้านหลังอ๋องหนิงด้วย

อ๋องหนิงอึ้งเล็กน้อย หันไปมองจวงลี่จ้งที่เสียสติ จวงลี่จ้งรีบพูดกับอ๋องหนิงเสียงเบาว่า “ท่านอ๋อง ลู่อันเหรินมาถวายของขวัญขอรับ!”

อ๋องหนิงพยักหน้า “ไม่ต้องรีบร้อนไป ให้เฉินจื่ออานเขาพูดเอง”

จวงลี่จ้งก็เลยเงียบลง แต่สายตายังคงมองไปยังลู่ม่าน

เฉินจื่ออานพุ่งออกไป ปกป้องลู่ม่านไว้ข้างหลัง ท่าทางนี้ดึงดูดสายตาของฮ่องเต้ได้ ฮ่องเต้ถามเสียงทุ้มต่ำว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ทหารรักษาการณ์ก็พูดว่า “ฝ่าบาท มีคนบุกรุกงานเลี้ยง กระหม่อมกำลังจัดการพ่ะย่ะค่ะ”

“ฝ่าบาท……” เฉินจื่ออานก็พูดต่อว่า “นางไม่ได้ตั้งใจบุกรุกพ่ะย่ะค่ะ นางมาทำอาหารถวายให้ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้ได้ยินแล้วก็เลิกคิ้วขึ้น “อาหารพวกนั้นที่พวกเจ้าถวายขึ้นมา เป็นฝีมือนางงั้นหรือ?”

“พ่ะย่ะค่ะ!” เฉินจื่ออานพูด

“ดีเลย ข้ากำลังมีเรื่องสงสัยอยากจะถามอยู่พอดี เดินเข้ามาพูดสิ” ได้ยินดังนั้น ทหารรักษาการณ์ก็ถึงถอยออก ลู่ม่านเดินไปข้างหน้า

รอเห็นลู่ม่านชัดๆแล้ว ฮ่องเต้ก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ที่แท้ก็เป็นลู่อันเหรินนี่เอง ข้าเจอเจ้าอีกแล้วนะ”

น้ำเสียงของฮ่องเต้ดูเป็นมิตรมาก พระชายาเฒ่าหนิงที่ได้ยินก็กัดฟันกรอดอย่างไม่พอใจ

ลู่ม่านพูด “ได้เจอพระพักตร์ของท่านต่อหน้า เป็นเกียรติของข้ามากเพคะ”

ฮ่องเต้หัวเราะ “ตำพริกหยวก เจ้าคิดออกมาได้ยังไงหรือ?”

ลู่ม่านคิดว่า ฮ่องเต้จะสงสัยพริกชี้ฟ้าลายเสือเสียอีก ไม่คิดว่าจะถามถึงเมนูนั้นขึ้นมา

นางจึงตอบไปตามความจริง แน่นอนว่า ก็ต้องใส่นมใส่ไข่ไปบ้าง

“อาหารจานนี้ มีการรักษารสชาติเดิมของวัตถุดิบไว้ ไม่มีการปรุงอะไรเพิ่ม ที่ฝ่าบาทกินในตอนนี้เป็นรสชาติที่แท้จริงของพริกหยวก ก็เหมือนกับชีวิตของเรา เริ่มต้นเผ็ดร้อน กินเสร็จแล้วก็จะมีรสชาติหอมหวานที่ชวนหวนรำลึก”

“พูดดีมาก!” ฮ่องเต้พูดด้วยรอยยิ้ม “ลู่อันเหรินพูดได้น่าฟังเหมือนเดิมเลยนะ”

ลู่ม่านเงียบไม่พูด บนโลกนี้ ไม่มีคนไม่ชอบฟังคำพูดดีๆ ฮ่องเต้ชอบ นางก็พูดเยอะๆ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องร้ายๆอะไร

“วันนี้เป็นวันเกิดของข้า เจ้าไปนั่งกับเฉินซือหนงแล้วกัน!”

ครั้งนี้ไม่รอพระชายาพูด ก็ถูกหลี่ยวี่ดึงกลับมา หลี่ยวี่ดูออกว่า ฮ่องเต้โกรธแล้วจริงๆ ถ้าแม่ตัวเองยังพูดมากกว่านี้ ไม่แน่ฮ่องเต้อาจจะโกรธแล้วลงโทษเขาด้วย

เป็นแค่ขุนนาง ริอ่านชี้นิ้วสั่งสอนการตัดสินใจของฮ่องเต้ ไม่งั้นสิ่งที่รอพวกเขาก็คือการเมินเฉยของฮ่องเต้

พระชายาเฒ่าหนิงก็นั่งลงในที่สุด ขันทีทำทุกอย่างเร็วมาก เตรียมที่นั่งของลู่ม่านอยู่ข้างกับเฉินจื่ออาน

จวงลี่จ้งที่ยืนอยู่ด้านหลังอ๋องหนิง เห็นลู่ม่านนั่งลงแล้ว ก็พยักหน้าให้กับนาง ถือเป็นการแสดงคำยินดีด้วย

ลู่ม่านไม่คิดว่า ทำอาหารแค่ไม่กี่จาน ก็ได้เลื่อนขั้นแล้ว พูดมาแล้ว ยังต้องขอบใจพระชายาเฒ่าหนิงด้วยนะ!

เพิ่งนั่งได้ไม่นาน ก็มีสาวรับใช้ยกอาหารมา งานเลี้ยงในวันนี้ก็ถึงเริ่มต้นขึ้นจริงๆ

ล้วนแต่เป็นอาหารราคาแพงทั้งนั้น ลู่ม่านหยิบตะเกียบขึ้นมาเริ่มกินอย่างมีความสุข เฉินจื่ออานนั่งมองอย่างเอ็นดูอยู่ข้างๆ

“อาหารที่เจ้าทำก็อร่อยมากเลยนี่?”

“เทียบกับพ่อครัวในวังแล้ว ยังขาดอีกเยอะเลยล่ะ!” ลู่ม่านรู้ตัวเองดี ที่ฮ่องเต้ชอบเพราะกินอาหารอันโอชะจนชินไปแล้ว อยากเปลี่ยนรสชาติบ้าง

“งั้นก็กินเยอะหน่อยนะ” เฉินจื่ออานพูด แล้วเอาอาหารของตัวเองยื่นให้นาง

สามีภรรยาพลอดรักกัน ทำเอาคนรอบข้างอิจฉา

อ๋องหนิงถอนหายใจเป็นระยะ “ความสัมพันธ์ของเฉินซือหนงกับลู่ซูเหรินดีจริงๆเลยนะ ใช่ไหม?”

จวงลี่จ้งที่ดื่มเหล้าเงียบๆก็ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “ขอรับ”

“แล้วเจ้าล่ะ? อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ยังไม่คิดจะมีครอบครัวอีกหรือ? ข้าเห็นน้องสาวข้าหว่านถิงชอบเจ้ามาตลอด ให้ข้าเป็นพ่อสื่อให้ไหม?”