ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 512

“ข้าจะไปช่วยเฉินจื่ออาน!” ลู่ม่านกัดฟันพูด

เรื่องนี้แค่นางคนเดียวคงจะไม่ไหว ดังนั้นบอกฮูหยินกั๋วกงตรงๆเลยดีกว่า ไม่แน่ ฮูหยินอาจจะช่วยนางได้

แต่ใครจะรู้ว่า ฮูหยินกั๋วกงได้ยินแล้วก็ตกตะลึง “เจ้าจะไปไม่ได้นะ เรื่องนี้อันตรายเกินไป เจ้ายังไม่รู้ อาจ้งออกจากที่นี่เมื่อตอนบ่าย เพื่อที่จะช่วยเจ้าออกมา เขาถูกอ๋องหนิงจับตัวไว้แล้ว อ๋องหนิงมีอิทธิพลใหญ่โต ถ้าเจ้ายังไปท้าทายเขาอีก แม้แต่ข้ากับพ่อเจ้าก็ช่วยเจ้าไว้ไม่ได้แล้วนะ!”

“ท่านแม่!” ลู่ม่านคุกเข่าลง นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่นางมายุคโบราณแล้ว คุกเข่าให้คนคนหนึ่งอย่างจริงใจ

“ข้ารู้ ครั้งนี้ข้าอาจจะทำให้พวกท่านลำบากไปด้วย แต่ข้าจะต้องทำ ข้าจะเห็นเฉินจื่ออานตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้ เขาไม่ผิด ไม่ควรโดนประหารชีวิตไปด้วย”

“ถ้าข้าโดนลงโทษไปด้วย ท่านก็คิดเสียว่าไม่มีลูกคนนี้ก็แล้วกัน……” ว่าแล้ว นางก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป

เมื่อกี้ลู่ม่านเสียใจจริงๆ เพราะเฉินจื่ออานจะหย่ากับนาง แต่นางก็ออกมาได้เพราะเหตุนี้ ดังนั้น นางถึงเอาหนังสือหย่าแล้ววิ่งออกมา

หลังจากแยกกับฮูหยินกั๋วกง ลู่ม่านก็ตรงไปโรงเตี๊ยมทันที

ตอนเช้าที่หรูอวี่มาหา ลู่ม่านยังไม่รู้ว่าตัวเองจะออกมาได้ เดิมทียังอยากจะร่วมมือกับนางจากในคุก ตอนนี้ออกมาได้ ดังนั้นนางจะไปจัดแผนการใหม่

ภายในโรงเตี๊ยม ตอนที่ลู่ม่านเข้าไป หรูเฟิงกำลังยื้อแย่งอยู่กับหรูอวี่

“เจ้าปล่อยข้าไปนะ ข้าจะไปช่วยฮูหยิน”

หนูเฟิงพูดด้วยสีหน้าอันซีดเซียว

“เรื่องของฮูหยินยังมีข้าอยู่ เจ้าอยู่รักษาตัวที่นี่ไปก่อน” หรูอวี่พูด

“ไม่ต้องแย่งกันแล้ว!” ลู่ม่านพูด

ทั้งสองก็ดีใจกันมาก “ฮูหยิน ท่านออกมาแล้วเหรอ?”

“เรื่องมันยาว จื่ออานพวกเขายังอยู่ข้างใน พรุ่งนี้จะโดนประหาร ตอนนี้พวกเรามาวางแผนช่วยพวกเขากันเถอะ”

ทั้งสองคนรู้ว่าเรื่องนี้สำคัญมาก ก็เลยรีบเดินไปปิดประตู แล้วเชิญลู่ม่านเข้ามาด้านใน

“หรูอวี่ เรื่องที่ข้าพูดกับเจ้าเมื่อเช้านี้ เจ้ารีบไปจัดการพรุ่งนี้เช้าเถอะ!” ลู่ม่านพูด

หรูอวี่พยักหน้า “เจ้าค่ะ”

“เหอฉวนล่ะ?” ลู่ม่านถาม

“ฮูหยิน ข้ากลับมาแล้ว!” เหอฉวนเปิดประตูเดินเข้ามา “ตอนแรกข้าอยากไปดูสถานการณ์ภายนอกก่อน เดินไปถึงนอกคุกก็ได้ยินว่าท่านออกมาแล้ว ข้ารู้ว่าท่านจะต้องมาที่นี่แน่ ดังนั้นข้าจึงรีบตามมา”

“ดี!” ลู่ม่านพูด “เจ้าไปหาคนคนหนึ่งกลับมา”

“ใครขอรับ?” เหอฉวนถาม

ลู่ม่านรีบวาดรูปใบหน้าของเป๋าจ่างคนนั้นลงบนกระดาษ “ข้าคิดว่าเขาน่าจะยังไม่ออกจากเมืองหลวง ดังนั้นเจ้าจะต้องหาทางตามหาเขาให้เจอ เรื่องของจื่ออานถูกตัดสินไปแล้ว ตอนนี้มีวิธีเดียวคือให้จื่ออานสร้างคุณงามความดีเยอะๆ ถ้าฝ่าบาทอารมณ์ดีขึ้นมา ไม่แน่คนอื่นๆในตระกูลเฉินอาจจะไม่ต้องถูกลงโทษก็ได้”

“รับทราบขอรับ!” เหอฉวนพูดจบ ก็เอารูปพับเก็บไว้ในเสื้อแล้วเดินออกไป

“ตอนนี้ข้าจะกลับจวนกั๋วกง ถ้าข้าออกไปนาน กลัวจะมีคนสงสัย ยังไงก็ทำตามแผนที่วางไว้แล้วกัน!”

“งั้นข้าทำอะไร?” หรูเฟิงที่นั่งอยู่บนตเตียงไม่ยอม

ลู่ม่านเงยหน้ามองนาง ครั้งนี้ถึงแม้หรูเฟิงจะบาดเจ็บไม่หนักมาก แต่ก็เสียเลือดเยอะมาก สีหน้าในตอนนี้ก็ยังดูไม่ดีเท่าไหร่ ลู่ม่านส่ายหน้า “เจ้าก็ดูแลตัวเองพักผ่อนร่างกายก่อน!”

“ไม่ได้ ข้าจะไปช่วยด้วยคน” หรูเฟิงพูด

ลู่ม่านครุ่นคิดแล้วพูด “ไม่ใช่ไปช่วยคนนะ? ถ้าพรุ่งนี้แผนการของเราล้มเหลว งั้นไม่แน่อาจจะต้องไปชิงตัวที่ลานประหาร! ถ้าเจ้าไม่พักผ่อนแล้วจะมีแรงไปชิงตัวเหรอ?”

หรูเฟิงได้ยินแล้วก็รีบพยักหน้า รีบบอกกับหรูอวี่ว่า “รีบไปเอาของกินมาให้ข้าเร็ว ข้าจะกินแล้วจะได้พักผ่อน”

“พระชายา ท่านพูดแบบนี้ คุณชายรองก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ เมื่อกี้ตอนข้าอยู่ในคุก ข้าบังเอิญเจอกับคุณชายรองด้วย……”

ได้ยินดังนั้น พระชายาเฒ่าหนิงก็เงยหน้ามองลู่ม่าน

เสื้อผ้าที่นางสวมอยู่ยังมีเศษดินเศษฝุ่นติดอยู่ นางอดไม่ได้ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดจมูกไว้

“คุณหนูเพิ่งกลับมาจากด้านนอก ไปเปลี่ยนผ้ามาก่อนดีไหม!”

“เปลี่ยนทำไม? ไม่จำเป็นหรอก!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วกวาดตามองรอบๆ “คุณชายรองไม่มาเหรอ?”

พระชายาเฒ่าหนิงไม่ชอบลู่ม่านอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหลี่ยวี่ขอร้องมา ตอนนี้ลู่ม่านเป็นคุณหนูจวนกั๋วกงแล้ว และหย่ากับเฉินจื่ออานแล้วด้วย นางคงไม่มาหรอกนะ

โดยเฉพาะตอนที่เห็นลู่ม่านแต่งตัวโทรมๆ ในใจก็ไม่พอใจมาก

แต่พอนึกถึงอนาคตของลูกชายตัวเอง นางก็ต้องอดทนไว้ ถึงจะไม่ชอบแค่ไหน แต่ก็ต้องยอมรับว่า ลู่ม่านฉลาดจริง ตอนนี้ยังมีศักดิ์เป็นคุณหนูจวนกั๋วกงด้วย ถึงจะทนไม่ไหวแค่ไหนก็ต้องทนไว้ให้ได้

“ยวี่เอ๋ออยู่บ้าน ข้ามาดูก่อน” พระชายาเฒ่าหนิงพูด

“เขาอยู่บ้านทำไม? กำลังเตรียมของขวัญให้ข้าอยู่เหรอ? เมื่อกี้เขาพูดตอนอยู่ในคุก มีของขวัญชิ้นใหญ่ให้ข้า พวกเราลองไปดูกันก่อนไหมเจ้าคะ?”

พระชายาอึ้ง ไม่คิดว่าลู่ม่านจะเป็นมิตรขนาดนี้ ขนาดฮูหยินกั๋วกงยังอึ้งเลย ไม่รู้ว่าลู่ม่านคิดจะทำอะไรกันแน่

ลู่ม่านเห็นแล้วก็พูดเร่งว่า “ไม่ได้เหรอ? พระชายาคงไม่ได้รังเกียจข้าหรอกนะ? งั้นก็ช่างเถอะ ข้าคงไม่คู่ควรกับคุณชายรอง”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ!” พระชายารีบพูด “ในเมื่อคุณหนูอยากไป งั้นก็ไปได้อยู่แล้ว!”

ลู่ม่านแอบแสยะยิ้มในใจ เหอะ……

ไม่ไปบ้านเจ้าแล้วจะจับจุดอ่อนของพวกเจ้าได้ยังไง?