ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 514

ลู่ม่านเดินเข้าไปแล้ว ก็ตรวจสอบค้นดูโต๊ะของอ๋องหนิงให้ทั่วแต่ก็หาอะไรไม่เจอ บนชั้นวางหนังสือก็เหมือนกัน

แต่พอมาคิดดูแล้ว ตัวเองก็ดูโง่จริง ถ้าคนปกติจะซ่อนของ ก็ต้องซ่อนไว้ที่ที่คนจะหาไม่เจอสิ

ลู่ม่านตั้งสติกวาดตามองในห้องหนังสือ

สุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ตรงโคมไฟ

โคมไฟนั้นดูแปลกมาก ที่บอกว่ามันแปลกเป็นเพราะข้างๆมีโคมไฟหนึ่งดวงแล้ว ตามหลักแล้ว ไม่มีใครเอาโคมไฟสองดวงไว้ที่เดียวกันหรอก

ลู่ม่านเดินเข้าไปดู แล้วหยิบฝาที่ปิดดวงไฟขึ้นมา

เป็นไปตามที่คิดไว้เลย ในฝาที่ปิดนั้นมีสมุดอยู่สองเล่ม ลู่ม่านหยิบขึ้นมาดู หนึ่งในนั้นก็คือหลักฐานที่ทุจริตโครงการสร้างเขื่อน

ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย ลู่ม่านรีบเอาหนังสือม้วนไว้แล้วซ่อนไว้ในตัว

ตอนหันหลังจะเดินออกไป ก็เหลือบไปเห็นด้านล่างของสมุดเล่มนั้น นางหยิบขึ้นมาเปิดดู ก็ต้องตกตะลึงจนพูดไม่ออก

นี่……นี่มัน……

ด้านนอกมีเสียงเท้าเดิมดังขึ้น ลู่ม่านรีบปิดฝาโคมไฟไว้ให้ดี จากนั้นก็เอาหนังสือทั้งสองเล่มซ่อนเอาไว้ แล้วกระโดดหน้าต่างด้านหลังออกไป

ตั้งสติสงบจิตสงบใจ จัดเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปช้าๆ

กระโดดเข้าไปจากหน้าต่างอีกครั้ง เซียงหยุนก็โล่งอก “คุณหนูกลับมาสักทีนะเจ้าคะ! ทำไมถึงไปนานเช่นนี้ล่ะเจ้าคะ?”

ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “นานมากเลยเหรอ? ข้าแค่เดินเล่นในลานบ้านนี้ก็เท่านั้น ยังดูไม่หมดเลยก็กลับมาก่อนแล้ว” นางเงียบสักพัก แล้วพูดต่อว่า “ไม่มีคนเข้ามาใช่ไหม?”

เซียงหยุนส่ายหน้า กำลังจะพูดอะไร ด้านนอกก็มีเสียงเท้าเดินดังขึ้น หลี่ยวี่พาสาวรับใช้เดินเข้ามา

หลี่ยวี่ทำหน้าได้อกได้ใจ สาวรับใช้ที่เดินตามหลังมาก็ถือถาดกับใบชาไว้

“คุณหนูชิงเหยียน นี่เป็นชาปี้หลัวที่ข้าตั้งใจเลือกให้เจ้า เป็นชาที่เพิ่งออกใหม่ในปีนี้ ดื่มคู่กับหยดน้ำหิมะบนดอกเหมยในฤดูหนาวปีก่อน เจ้าลองชิมดูสิ”

ลู่ม่านแอบบ่นพึมพำในใจ เศรษฐีชอบทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากจริงๆ เมื่อก่อนตอนอยู่โลกปัจจุบัน ดูละครจีนโบราณ ก็เคยเห็นมีคนเอาหยดน้ำหิมะกับหยาดน้ำค้างมาต้มชา

แต่นั่นก็แค่ในละครเท่านั้น ไม่คิดว่าจะมีอยู่จริง นั่นสิ! ศิลปะมาจากชีวิตประจำวัน ยังไงพวกคุณชายอย่างพวกเขาก็มีเวลาว่างอยู่แล้ว

“งั้นข้าดื่มล่ะนะ!” ลู่ม่านพูด

รับชาแก้วนั้นมาแล้วดื่มจนหมดแก้ว แล้วพูดว่า “ดีจริงๆ”

“ถ้าคุณหนูชิงเหยียนชอบ งั้นข้าจะบอกให้คนเอาให้เจ้าเอากลับไปด้วย” หลี่ยวี่ว่าแล้วก็เรียกให้ข้ารับใช้เตรียมตัว

ด้านนอกมีเสียงดังขึ้น หลี่ยวี่ขมวดคิ้ว “ไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ไม่นานก็มีข้ารับใช้กลับมาตอบว่า “ท่านอ๋องมาเจ้าค่ะ บอกว่าในจวนมีขโมย”

“ขโมย?” หลี่ยวี่ตกตะลึง “อะไรหายเหรอ?”

ข้ารับใช้พูด “แจกันที่ท่านอ๋องชอบที่สุดหายเจ้าค่ะ ตอนนี้กำลังปิดประตูจับโจรอยู่เจ้าค่ะ!”

ลู่ม่านใจสั่น แจกันหายจริงเหรอ? ถ้าเป็นแค่แจกัน ถึงอ๋องหนิงจะชอบแค่ไหน ก็ไม่จำเป็นต้องตามหาทั่วบ้านขนาดนี้หรอก

เห็นได้ชัดว่า เขามาเพราะสมุดสองเล่มที่ตัวเองเอาไป

“ตอนนี้พี่ใหญ่ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่จริงๆ ก็แค่แจกันเอง……” หลี่ยวี่แสยะยิ้มอย่างดูถูกแล้วหันไปมองลู่ม่าน “คุณหนูชิงเหยียน ชาก็ชิมแล้ว พวกเราไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้กันไหม?”

“เอาสิ!” ลู่ม่านยิ้มแล้วลุกขึ้น เดินออกไปข้างนอกกับหลี่ยวี่

หลี่ยวี่ก็จะบอกให้อยู่ต่อก็ไม่ได้ จึงรีบสั่งคนให้ส่งลู่ม่านกลับไป

แต่ไม่คิดว่า เพิ่งมาถึงหน้าประตู กลับถูกคนขวางไว้เสียก่อน

อ๋องหนิงยืนอยู่ตรงนั้นเอง มองลู่ม่านด้วยสีหน้ามืดมน “เจ้าอยู่ในคุกไม่ใช่เหรอ? เจ้ากล้าหนีออกจากคุกงั้นเหรอ?”

“พี่ใหญ่ นี่คือคุณหนูชิงเหยียน ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ปล่อยนางออกจากคุก พี่อย่าพูดจาไร้สาระนะ”

สีหน้าอ๋องหนิงเย็นยะเยือก ข้ารับใช้ข้างๆก็รีบพูดเตือนว่า “คุณชายรองพูดถูกแล้วขอรับ คุณหนูชิงเหยียนเป็นลูกสาวที่พลัดพรากจากกับจวนกั๋วกง ฝ่าบาทมีรับสั่งอนุญาตให้ครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน!”

“ฝ่าบาทอนุญาตเหรอ?” อ๋องหนิงไม่อยากจะเชื่อ

“ขอรับ ได้ยินว่านางหย่ากับเฉินจื่ออานแล้ว พระชายาเชิญนางมาที่จวนเองขอรับ……”

“เหอะ……” อ๋องหนิงแสยะยิ้มเย็นชา และมองหลี่ยวี่อย่างดูถูกด้วย

“น้องรอง เจ้าประเมินผู้หญิงคนนี้ต่ำไปหรือเปล่า? นางเป็นคนที่จะยอมจำนนง่ายๆงั้นเหรอ?”

หลี่ยวี่ก็ไม่ยอม “ขอบคุณพี่ใหญ่ที่ตักเตือน แต่ข้าเห็นคุณหนูชิงเหยียนเขียนใบหย่ากับเฉินจื่ออาน เรื่องนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน!”

ทั้งสองกำลังคุมเชิงกันอยู่นั้น ลู่ม่านก็แกล้งทำเป็นปวดท้องต่อไป เซียงหยุนเห็นแล้วก็ร้อนใจไปด้วย

รีบพูดเตือนว่า “ท่านอ๋อง คุณชายรอง คุณหนูของข้าไม่สบาย ขอให้คุณหนูกลับจวนก่อนได้หรือไม่?”

อ๋องหนิงเห็นแล้วก็พูดว่า “อยากออกไปได้ แต่ต้องค้นตัวก่อน”

“ท่านอ๋อง ไม่ได้นะ!” เซียงหยุนรีบพูด “คุณหนูที่เป็นกิ่งทองใบหยกจะถูกค้นตัวง่ายๆได้ยังไงกัน?”

อ๋องหนิงไม่สนใจ “แจกันที่ข้ารักหายไป ไม่ว่าใครออกจากจวนนี้ ต้องถูกค้นตัวทุกคน ถึงจะเป็นคุณหนูจวนกั๋วกงก็ตาม จะไม่มีการยกเว้นสักคน!”