ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 574

ไม่คิดว่าเฉินจื่ออานจะคิดได้ แต่ลู่ม่านที่เป็นคนในโลกอนาคตกลับรู้สึกละอายใจ

นางคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ทันสมัย แต่ใครจะรู้ หลังจากที่ได้เป็นแม่คนแล้ว ก็กระทำความผิดเดียวกับที่แม่ทุกคนทำผิดกัน

โชคดีที่เฉินจื่ออานเตือนนางได้ก่อน

ลู่ม่านพยักหน้า “ได้ ข้าจะฟังเจ้า!”

ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น ด้านนอกก็มีเสียงของหรูอวี่ดังขึ้น “นายท่าน ฮูหยิน...”

“พวกเราตื่นแล้ว เข้ามาได้”

ลู่ม่านพูดจบ หรูอวี่ก็นำขบวนข้ารับใช้เข้ามา ยกกะละมังล้างหน้าและแปรงฟันเข้ามาจากด้านนอก

หรูอวี่รับใช้ไปด้วย และพูดไปด้วยว่า “ฮูหยิน นี่เป็นคนที่ฮูหยินกั๋วกงเลือกเองกับมือ บอกว่า จะไปหมู่บ้านไป่ฮัวพร้อมกับท่าน”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “ที่บ้านมีคนพอแล้ว ไม่ต้องใช้เยอะขนาดนี้หรอก?”

“จะต้องเอาไปด้วย!” ฮูหยินกั๋วกงเดินเข้ามา “ยังไงตอนนี้เจ้าก็เป็นจวิ้นจู่ ที่บ้านมีแค่คนรับใช้ไม่กี่คนได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าไปแดนไกลขนาดนั้น ข้าเป็นแม่แต่กลับไม่เจอหน้าเจ้า ข้าจะสบายใจได้ยังไง?”

ฮูหยินกั๋วกงดีกับลู่ม่านมาก ลู่ม่านไม่รู้ว่าควรจะปฏิเสธยังไงจริงๆ

ช่างเถอะ ทำเพื่อให้นางสบายใจแล้วกัน? ลู่ม่านก็ถึงพยักหน้าตกลง “เจ้าค่ะ ข้าพากลับไปด้วยก็ได้”

“ดีมาก ตอนนี้พวกเจ้ายังไม่ไป งั้นก็ส่งให้โมโม่สั่งสอนแทนเจ้าแล้วกัน”

ฮูหยินกั๋วกงว่าแล้วก็ให้โมโม่ไปสั่งสอนเด็กรับใช้ใหม่ ลู่ม่านทำอะไรไม่ได้ แต่ก็ต้องปล่อยให้พวกเขาทำไป

ตอนแรกแค่อยากพักผ่อนสองวันก็กลับไป

แต่ใครจะรู้ว่า ไม่มีโอกาสให้พักผ่อนเลย วันนี้ เป็นพวกคนที่มาเข้าร่วมพิธีแต่งงานของเมื่อวานไม่ทัน ต่างก็มาแสดงความยินดีกันวันนี้ มีแต่คนมาส่งของขวัญอวยพรกัน

ถึงจะไม่ได้รับ ลู่ม่านก็ปฏิเสธจนเหนื่อยแล้วล่ะ

บวกกับที่ เฉินจื่ออานยังรู้สึกเสียใจกับเรื่องของเฉินจื่อฟู่ที่ลู่ม่านบอกเขาเมื่อวาน ลู่ม่านก็ไม่ได้อยู่ต่ออีก เช้าวันต่อมา ก็บอกให้หรูอวี่เก็บของเ เตรียมตัวกลับไป

ตอนกินข้าวเย็น ลู่ม่านก็ประกาศเรื่องที่จะกลับในวันนี้

ฮูหยินกั๋วกงไม่อยากให้ไป “ทำไมถึงกะทันหันแบบนี้ล่ะ? ไหนว่าจะอยู่ต่ออีกสองสามวันไง?”

“ท่านแม่! วันนี้ท่านก็เห็นแล้ว พวกเราอยู่ที่นี่ มีแต่คนมาอวยพรแสดงความยินดีกันไม่หยุด แต่ตำแหน่งของจื่ออานพิเศษ ฝ่าบาทมีรับสั่งว่า ไม่ให้จื่ออานเข้ารับราชการไปตลอดชีวิต ถ้ามีคนคิดไม่ซื่อแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป เกรงว่าจะดูเหมือนขัดคำสั่งฝ่าบาทได้ และอาจจะทำให้เขาถูกลงโทษ”

“ชิงเหยียนพูดถูก!” ใต้เท้ากั๋วกงพูด “ถ้าอยู่ต่อไป สุดท้ายก็ต้องกลับไปอยู่ดี พวกเจ้ารีบกลับไปดีกว่า! หว่านเอ๋ออยู่บ้านคงจะคิดถึงพวกเจ้าแย่...”

ฮูหยินกั๋วกงเป็นห่วงลูกสาว พอได้ยินว่าจะไม่เป็นผลดีต่อลูกเขย ก็ไม่ได้ขอให้อยู่ต่ออีก

“งั้นข้าให้คนไปเตรียมของนะ พรุ่งนี้เอากลับไปด้วย”

“ท่านแม่!” ลู่ม่านรีบจับมือฮูหยินกั๋วกงไว้ “ข้าให้คนเตรียมไว้แล้ว ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

“ข้าไม่ได้เป็นห่วง ข้าแค่อยากเตรียมของให้เจ้านำกลับไปด้วย”

ฮูหยินกั๋วกงกลัวว่าลู่ม่านจะลำบากใจ แต่ก็ยังดึงดัน ลู่ม่านก็รู้สึกไม่อยากกลับไปแล้วเหมือนกัน ครอบครัวเป็นแบบนี้กันหมดเลยไหมนะ

ความสัมพันธ์นี้มีพลังมาก หากได้ครอบครองแล้ว ก็ยากที่จะไม่รู้สึกอะไร

“ท่านแม่ คืนนี้ข้านอนกับท่านแม่ได้หรือไม่?”

ตามหลักแล้ว ไม่ว่ายังไง ก็จะไล่ให้เจ้าของห้องไปนอนห้องอื่นไม่ได้!

แต่ว่า สถานการณ์ของฮูหยินกั๋วกงพิเศษกว่า นางมองไม่เห็น และไม่ค่อยคุ้นชินกับห้องอื่น

นี่คงเป็นความรักที่ใต้เท้ากั๋วกงมีให้ฮูหยินกั๋วกงสินะ

ทั้งสองนอนอยู่บนเตียง นอนคุยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ

ฮูหยินกั๋วกงพูดรำลึก “ตลอดยี่สิบปีมานี้ ตอนที่เจ้าหายไปจากจวนกั๋วกง ก็ไม่ได้นอนกับข้ามานานหลายปีแล้ว ชาตินี้ มีโอกาสได้นอนกับเจ้า ขอบคุณฟ้าสวรรค์ที่เมตตา”

“ท่านแม่ หลังบ้านเราขังคนไว้ใช่หรือไม่?” ลู่ม่านถามขึ้นกะทันหัน

พูดถึงเรื่องเมื่อก่อน นางก็นึกถึงลู่ซูซื่อขึ้นมา หลังจากวันนั้นที่เจอนางก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ลงโทษนานขนาดนี้ น่าจะพอแล้วนะ

“ชิงเหยียน เจ้ารู้ได้อย่างไร? เรื่องนี้ พ่อเจ้ายังไม่บอกข้าเลย”

“ข้าบังเอิญรู้มา เป็นนายหญิงบ้านนั้นที่เคยดูแลข้ามาก่อน แต่นี่ก็นานมากแล้ว พ่อคงจะปล่อยนางออกมาแล้วล่ะ? หวังว่าท่านแม่จะบอกกับท่านพ่อได้ บ้านนั้นได้รับบทลงโทษแล้ว เรื่องผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป”

ฮูหยินกั๋วกงพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว พรุ่งนี้ ข้าจะไปถามพ่อเจ้าให้นะ”

กำลังพูดอยู่นั้น ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าผีเสื้อบินมาจากไหน ถูกแสงไฟสาดส่องเข้ามาในมุ้ง กระพือปีกอยู่บนหัวของลู่ม่าน

ลู่ม่านตั้งตัวไม่ทัน ตกใจหมด รอรู้สึกตัวอีกที นางก็เอาของฟาดไปยังผีเสื้อยักษ์ตัวนั้น แต่ไม่คิดว่าฮูหยินกั๋วกงจะไล่ผีเสื้อนั้นออกไปก่อน

“ชิงเหยียน ไม่เป็นไรนะ?” ฮูหยินกั๋วกงรีบจับมือลู่ม่าน แล้วถามอย่างร้อนรนใจ

ลู่ม่านไม่เคยเห็นฮูหยินกั๋วกงเป็นแบบนี้เลย ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่ตอนที่ต้องปกป้องลูกตัวเอง นางกลับเหมือนแม่ทัพหญิงที่กล้าหาญเลย