ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 29

บทที่ 29 ใช้ขาแทนได้นะ

ภูเขาหิมะที่อวบอึ๋ม ที่นุ่มนิ่มเต็มมือนั้นทำให้ผมหลงใหล ทำให้ผมใจสั่นเป็นบ้า

และท่าทางของผมที่กระทำต่อเธอทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์นี้เช่นกัน

เธอปฏิเสธผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นว่า “เฉินเฟิง อย่าเลย เพราะอีกไม่นานฉันก็จะต้องแต่งงานกลายเป็นเจ้าสาวของคนอื่นไปแล้ว อย่าทำแบบนี้เลย”

แต่ผมก็ไม่ได้สนในจุดนั้น สิ่งที่ผมต้องการจะพิชิตในตอนนี้คือใจของเธอ ไม่ใช่ร่างกาย

คำพูดที่หวานทุกคำ ทุกคำล้วนมาจากความคิดถึงที่ผมมีให้เธอจริง ๆ มันล้วนรวมกันเป็นสายไปพันกันอย่างบังเอิญใจที่สับสนผมอยากจะผนึกหัวใจของเธอให้ตายอย่างสมบูรณ์ที่ว่างในใจของเธอนั้นเป็นได้แค่ผมคนเดียว

มือทั้งสองข้างนวดเบาๆที่หน้าอกเต็มของเธอเป็นครั้งคราว และเจาะเข้าไปในชุดชั้นในสีม่วงอ่อนของเธอเพื่อหยอกล้อจุดชมพูสองเม็ด และทุกครั้งที่สัมผัสก็จะทำให้เธอเสียว

และเธอก็ไม่ตั้งใจที่จะโดนมังกรแข็งของผม เมื่อเธอแตะเข้าโดนมันก็ทำให้มันอยากผงาดขึ้นมาเหมือนทุก ๆ ครั้ง

เสียงที่ถูกปฏิเสธของเฉียวเฉียวก็เริ่มเล็กลงเรื่อย ๆ และเสียงที่ยั่วยวนใจก็เริ่มบ่อยขึ้นเรื่อย ๆเหมือนเสียงธรรมชาติที่มีเสน่ห์ล่อลวงผมให้ติดกับ

เมื่อบราจะถูกปลดล็อคอย่างสมบูรณ์และตกอยู่บนพื้น,ใบหน้าที่ชาญฉลาดเป็นสีแดง,ปิดตาจี๋,ใบหน้าที่น่าคล้อยตามเป็นสัญญาณ

ผมไม่สามารถทนได้ ผมต้องการเธอ และตอนนี้ผมยังมีสิทธิ์ที่จะทวงเธอกลับมา

มือข้างนึงของผมคลึงที่เนินเขาของเธอ และมืออีกข้างนึงก็ได้ลูบไล้ตรงจุดหวงห้าม และกำลังจะปลดกางเกงเธอ

"เฉินเฟิง อย่านะ..."

โจงเฉียวเฉียวปฏิเสธอย่างไร้เรี่ยวแรง และเป็นการปฏิเสธแบบครึ่งๆกลางๆ และต่อมากางเกงของเธอได้ถูกถอดออก เผยให้เห็นขาที่เพรียวบางและขาวและชิ้นส่วนที่ลอยอยู่กับเสื้อคลุมสีขาวมีจุกสีชมพูที่ปรากฏอยู่ภายใน

ผมได้เอื้อมมือไปจับเบาๆและค่อยๆลูบ ทำให้เธอสั่นเป็นระยะ ที่ขาของเธอก็ได้หนีบมือของผมเอาไว้แน่น

"เฉินเฟิง มันไม่เหมาะ ไม่เหมาะสมจริง ๆ ฉันขอคุณล่ะ อย่าทำแบบนี้"

โจงเฉียวเฉียวอ้อนวอนด้วยสีหน้าอมทุกข์ แต่ก็มีความต้องการมันอยู่ในนั้นเช่นกัน ผมก็ไม่ได้รั้งไว้หนิ ถ้าจะไปก็ใส่เสื้อแล้วออกไปได้เลย

ดังนั้นมันทำให้ฉันนึกถึงมุกตลกคลาสสิกนั้น การล้ำเส้นเป็นสัตว์ร้าย แต่สัตว์ร้ายก็ไม่เท่ากับการล้ำเส้น

ดังนั้นผมได้จับที่มือเล็ก ๆของเธอ จับมาที่ร่างกายของผมและกระซิบเบา ๆข้างหูของเธอ "เฉียวเฉียว ผมรักคุณ ฉันต้องการมอบครั้งแรกของผมให้คุณ เพราะนอกจากคุณแล้วก็ไม่มีใครที่สมควรได้รับมัน "

ผมแค่อยากจะใช้คำพูดเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของโจงเฉียวเฉียวเท่านั้น แต่ผมไม่เคยคิดเลยว่าเธอตอบอย่างอาย ๆ ว่า "ฉันก็ด้วย"

เธอคืออะไร ต้องเป็นครั้งแรกแน่นอน!

ผมรอคอยจนถึงช่วงเวลาที่เธอสัมผัสร่างกายของผมแทบรอไม่ไหวที่จะได้ครอบครองเธอ

และเธอก็ไม่ปฏิเสธอีกต่อไปราวกับว่าเธอได้ทำตามใจไปแล้วยอมรับในสิ่งนี้และสิ่งที่จะเกิดขึ้น

แต่ น่าเศร้าที่ผมได้ยินสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอ จากมีบทสนทนาข้างนอก

“ ดร. โจงไปไหน”

“ ฉันไม่ได้สนใจ ตอนนั้นเธอยังอยู่นิ แต่เมื่อมีคนไข้มาเธอบอกว่าเธอจะช่วยคนไข้ให้เปลี่ยนผ้าพันแผล แต่ฉันไม่ทราบรายละเอียดน่าจะอยู่ในห้องผู้ป่วยมั้ง?

ประโยคก่อนหน้านี้ไม่ใช่แค่เพียงผมที่ได้ยิน เฉียวเฉียวเองก็ได้ยิน เธอตื่นเต้นขึ้นมาทันทีและผลักผมออกไปอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

"แฟนฉัน เขาอยู่ที่นี่แล้ว!"

ในวินาทีต่อมาเธอรีบหยิบเสื้อผ้าของเธอขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าสายเกินไปที่จะสวมใส่ยกทรง และได้ลากผมเข้าไปที่ใต้เตียง

ผมไม่มีอะไรจะต้องเก็บบนตัวของผมถูกพันไปด้วยผ้าพันแผล

หลังจากพูดแล้วเธอก็จูบผม และเดินจากไป

เธอเดินอย่างกระวนกระวายราวกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีไป ดังนั้นผมจึงไม่มีโอกาสพูดในสิ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอ

ผมไม่สามารถไล่ตามเธอออกจาก ห้องผู้ป่วยและตะโกนบอกเธอว่า 'ยกทรงของคุณยังอยู่ใต้เตียง' ...

ระหว่างทางออกจากโรงพยาบาลและกลับไปที่บ้านของผม ก็ได้เห็นรถสปอร์ตซึ่งเป็นปอร์เช่ ถ้าผมจำไม่ผิดล่ะก็ สไตล์สีและป้ายทะเบียนแบบนี้ เหมือนกับของเจิงห้าว

ในขณะที่ขับรถ เขาก็แยกซ้ายและขวาอย่างหยิ่ง ผมอยากจะกระแทกเขากับฮัมเมอร์ของผมอย่าง หลาย ๆ ครั้งเพราะแต่รอยแผลเป็นบนร่างกายของผมยังทำให้นึกถึงที่มาของความเจ็บปวด

แต่สุดท้ายนี้ผมต้องหยุดยั้งไว้ได้ เพราะถ้าขับรถโดยไม่มีใบขับขี่ความรับผิดชอบต่ออุบัติเหตุขึ้นอยู่กับผม ไม่ใช่รังเกียจที่จะถูกควบคุมตัวในบางเวลา แต่สำหรับผมเวลานี้มีค่า และผมไม่สามารถให้มันผ่านไปโดยสูญเปล่า

"เจิงห้าวเตรียมรอไว้ได้เลย แผลสิบแปดเข็มนี้จะไม่เย็บฟรี ๆแน่นอน!"

เมื่อคิดอย่างโกรธแค้นรถสปอร์ตก็หายตัวไปจากถนน

ในขณะนี้เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น และผมก็รับโทรศัพท์ด้วยความไม่สบอารมณ์ ปลายเสียงปรากฏเสียงจากดี๋ชิงโถง

"ทำไมถึงโกรธขนาดนั้น ให้พี่ดี๋ชิงโถงคนนี้ช่วยระบายอารมณ์ไหมจ๊ะ?"

“ แน่นอนมันเป็นสิ่งที่ดี เธออาสาผมก็ไม่ปฏิเสธ แต่ผมกลัวว่าถ้าปล่อยไฟไป ถ้าพี่แกก็อารมณ์ไม่ดี ผมควรทำยังไงดี?”

"ฉันจะทำอะไรใช้ แท่งในร่างกายของคุณไง!"

ผมคิดอยู่ครู่นึงและตอบว่า: "ผมใช้ขาได้นะ แต่เกรงว่ามันจะเข้าไปข้างในของพี่ไม่ได้!"

"ไปตายซะ!!!"