ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 10

เซียวเฉวียน?

ก็คือลูกเขยที่มีครอบครัวที่ต่ำต่อยของตระกูลฉินคนนั้นไม่ใช่หรือ

นี่เป็นครั้งแรกที่ฝูงชนเห็นเซียวเฉวียน ทันใดนั้นมีการแสดงออกที่ไตร่ตรองในดวงตา

ตระกูลฉินเป็นถึงตระกูลระดับไหน นั่นเป็นถึงตระกูลชั้นหนึ่งในเมืองหลวง ตอนนี้ทำไมถึงเลือกคนแบบนี้มาเป็นลูกเขย

“คนแบบนี้สามารถแต่งเข้าตระกูลฉินได้ แปลกเกินไปแล้ว ข้าล้วนแล้วร้ายกาจกว่าเขาหลายเท่า!”

“ไม่น่าล่ะถึงต้องแต่งเข้าบ้านคนอื่น คนประเภทนี้สามารถอดตายในครอบครัวธรรมดาได้ ได้ยินมาว่าเป็นเรื่องปกติที่ครอบครัวของเขาจะไม่มีข้าวให้หุง!”

“ได้ยินมาว่ายังไปทดสอบระดับชนบท นี่เป็นครั้งที่สี่แล้ว จะล้มเหลวอีกครั้งแล้ว! ฮ่าฮ่า! บนโลกใบนี้มีผู้ชายที่น่าขำแบบนี้จริงๆ”

“ยังมาผู้ชายอีก เจ้าล้วนแล้วบอกว่าเขาไม่มีกระดูก จะเป็นผู้ชายคนหนึ่งได้อย่างไร”

“ฮ่าฮ่า จริงแท้แน่นอน!”

ผู้มีความรู้เริ่มพูดจาเจ็บแสบขึ้นมาทันที ร้ายยิ่งกว่าคำพูดของมนุษย์ป่าด่ากราดอีก

เซียวเฉวียนไม่ใส่ใจแม้แต่นิดเดียว เป็นถึงผู้ชายคนหนึ่ง คำหยาบเพียงไม่กี่คำ ทำร้ายเขาไม่ได้!

ฉินซูโหรวกำหมัดแน่น เซียวเฉวียนบ้าไปแล้วหรือ เป็นแค่คนธรรมดา คาดไม่ถึงว่าจะกล้าขึ้นไปบนเวทีบทกวี

เซียวเฉวียนเป็นลูกเขยของตระกูลฉิน เซียวเฉวียนขายหน้า ก็คือตระกูลฉินขายหน้า!

จูเหิ่งเหลือบไปเห็นนาง เดิมทีนะ เขาสามารถปล่อยเซียวเฉวียนไป แต่เขาต้องการให้ชื่อเสียงของเซียวเฉวียนเสื่อมเสีย เพิ่มปัญหาให้กับตระกูลฉิน

ถึงเวลานั้น บุคคลที่ไม่ได้อยู่ในสายตาคนนี้ตายอย่างลึกลับอยู่ที่ไหน ตระกูลฉินก็ไม่มีการเอาเรื่อง

ถึงเวลานั้น สามารถเก็บฉินซูโหรวเข้ามาในกระเป๋าของเขาอีกครั้ง

“ในเมื่อพี่น้องเซียวมีผลงาน ได้โปรดชี้แนะด้วย” จูเหิงถอยออกจากเวทีท่องบทกวีอย่างหน้าซื่อใจคด ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง ทุกคนเคารพนับถือจูเหิ่งยิ่งกว่าเดิม ผู้มีความสามารถไม่หยิ่งยโส ช่างเป็นคนมีเกียรติจริงๆ

จูเหิ่งล้วนแล้วเปิดปากแล้ว เถ๋าเหวินลิ่วทำความเคารพหนึ่งที เหลือบมองเซียวเฉวียนหนึ่งทีแล้วลงจากเวที แม้แต่เขายังสู้จูเหิ่งไม่ได้ เซียวเฉวียนช่างกล้าหาญจริงๆ!

จูเหิ่งแสดงท่าทางของการเชิญออกมา แม้ว่าน้ำเสียงจะมีความสุภาพ แต่ไม่เป็นมิตรอย่างมาก “พี่น้องเซียวเชิญ ช่วงเวลาที่แต่งบทกวี มีเวลาให้เพียงแค่ธูปครึ่งก้าน ถ้าเวลาผ่านไป.....”

จูเหิ่งยังเตือนไม่จบ เซียวเฉวียนสะบัดแขนเสื้อ “ไม่จำเป็นต้องธูปครึ่งก้าน ข้าเริ่มตอนนี้เลย”

เซียวเฉวียนยืนอยู่บนเวทีท่องบทกวี วันนี้เขาเตรียมจะใช้อารยธรรมที่สั่งสมมาห้าพันปีของประเทศจีน ไปกำจัดความขี้ขลาดของผู้มีความรู้กลุ่มนี้ที่ขึ้นเวทีไม่ได้ ชำระล้างความยากจนในครัวเรือนขนาดเล็กของพวกเขา!

เซียวเฉวียนโค้งคำนับให้กับผู้คนที่อยู่ตรงหน้า และพูด “ตอนนี้ศัตรูรอบๆกำลังจับตามองอยู่ เซียวไม่ได้มีพรสวรรค์ แม้ว่าจะเป็นสามัญชนคนหนึ่ง กลับไม่ดูกำลังความสามารถของตน มีความปรารถนาที่จะต่อสู้กับศัตรู วันนี้แต่งบทกวีหนึ่งกวี เพื่อแสดงความปรารถนาในใจของเซียวตอนที่กำลังเรียน”

เดิมทีผู้หญิงที่บันทึกบทกวีเห็นว่าเขามีความกล้าหาญ ยังมีความชื่นชมมากขึ้น ต่อมาได้ยินว่าเขาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน ในดวงตาล้วนแล้วมีการดูถูก มือที่จับพู่กันล้วนแล้วมีความเหลืออด

ผู้คนที่ด้านหลังกระซิบกัน หัวเราะไม่หยุด ล้วนแล้วมองเซียวเฉวียนเป็นตัวตลก คนหนึ่งที่เกาะผู้หญิงกิน ขึ้นไปสังหารศัตรูหรือ น่าขำจริงๆ!

ฉินซูโหรวกำหมัดแน่น น่ารังเกียจ! เซียวเฉวียนหน้าด้านจริงๆ เสียหน้าตระกูลฉิน! เขาจะเอาชนะจูเหิ่งได้อย่างไร

เพียงแค่เห็นเซียวเฉวียนเตรียมพร้อมมาอย่างดี พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

สามสิบชื่อเสียงเป็นเพียงผงธุลีดิน เมฆและดวงจันทร์แปดพันลี้——สองประโยคนี้ เหนือความคาดหมาย! ทำให้ผู้คนชื่นชม! หากเห็นนายพลผู้ทะเยอทะยานสูงส่งดูแลตัวเองมาครึ่งชีวิต เขาเป็นวีรบุรุษที่มีแต่คนหลงใหล ลองดูว่าจิตใจนั้นเป็นเช่นไร ความรู้และประสบการณ์เป็นเช่นไร

เต็มไปด้วยความภักดี หัวใจที่ภักดีและเลือดสีเขียว ระบายความในใจ! คำพูดทั้งหมดเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ ไร้ซึ่งความเสียใจใดๆ ทำให้ผู้คนกระฉับกระเฉง ร้องเพียงครั้งเดียว ทำคนตะลึงงัน!

เรียนหนังสือมีประโยชน์อะไร ผู้มีความรู้แห่งราชวงศ์เว่ยเรียนหนังสือจนไม่มีเวลาจมปลักอยู่กับความทุกข์!

การเรียนหนังสือควรล้างความขี้ขลาดของธรรมชาติและความคับแคบในกระดูกออกไป กลายเป็นทหารที่มีความรู้เพื่อบ้านเมืองและประเทศ แต่ไม่ใช่ทำเพื่อความสำเร็จ หรือเอาแต่แสดงลอดเต้นสนุกไปวันๆอยู่ที่นี่!

สนามรบของผู้ชาย มันจะเป็นแค่เวทีอ่านบทกวีที่อยู่ห่างออกไปหลายเมตรได้อย่างไร!

โลกของผู้ชาย ควรจะอยู่ในแผ่นดินอันกว้างใหญ่ อยู่บนแม่น้ำที่สวยงาม!

ในเวลานี้ สีหน้าของเถ๋าเหวินลิ่วและจูเหิ่งเปลี่ยนทันที ทุกคนตกตะลึงจนพูดไม่ออก

ฝูงชนไม่ยอมรับไม่ได้ บทกวีนี้ดีกว่าจูเหิ่งมาก ชนะขาด.....

ฟังจบทั้งบทกวี ฉินชูโหรวซึ่งคิดเรื่องนี้อยู่หลายครั้งก็ตกใจ นางเคยฟังเซียวเฉวียนท่องบทกวีอยู่ที่บ้าน ทุกบทกวีเป็นเลิศ

เดิมทีนางไม่เชื่อว่าเซียวเฉวียนมีพรสวรรค์และความทะเยอทะยานเช่นนี้ ตอนนี้ยิ่งไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นผลงานของเซียวเฉวียน จะมีคนท่องบทกวีที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณทุกบทได้อย่างไร แม้แต่จูเหิ่งก็ไม่สามารถทำได้

หลังจากที่ทุกคนประหลาดใจ เริ่มขมวดคิ้ว เริ่มพูดไปเรื่อยขึ้นมา “บทกวีนี้เขาไม่ใช่คนเขียนแน่นอน! เป็นไปได้อย่างไร!”

“ใช่ใช่ เป็นไปไม่ได้! เขาเป็นคนที่ส่งกระดาษเปล่าไม่ใช่เหรอ!”