CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 77

EP.77 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน หึง หวง ห่าม หื่น

"เธออยากเจ็บตัวรึไง ถึงกล้ามาห้ามฉันแบบนี้?"

ฟาเรนหันมาตะคอกใส่น้ำขิง

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีกอดรั้งเขาเอาไว้ คนตัวเล็กพยายามจะรั้งเขาให้ออกมาห่างจากไรอันให้ได้มากที่สุด

"หนีไปสิไรอัน!! หนีไป!"

น้ำขิงตะโกนบอกไรอันไป ซึ่งเขาเองก็เลือดท่วมทั้งหน้าและไม่มีแรงจะสู้กับฟาเรนได้จริง ๆ

ไรอันจ้องหน้าฟาเรนอย่างเคียดแค้น แต่เขาก็ลุกขึ้นและรีบวิ่งหนีไปทันทีอย่างลนลาน

เพราะแม้ว่าเขาจะมีทั้งสนับมือหรืออะไรก็ตาม เขาก็รับมือกับคนบ้าเลือดอย่างฟาเรนไม่ได้อยู่ดี

"เป็นห่วงมันมากใช่ปะ?"

ฟาเรนสะบัดตัวของเธอออกอย่างแรง จนน้ำขิงแทบจะกระเด็นออกไป

เธอรีบกระชากคว้าข้อมือของฟาเรนจับเอาไว้แน่น ซึ่งเขาก็ดึงลากเธอไปด้วยจนเธอล้มลงกระแทกพื้นอย่างทรงตัวไม่อยู่

ตุ้บ!

"อะโอ้ย"

น้ำขิงล้มลงกับพื้นทันที แต่ฟาเรนไม่ได้สนใจหันกลับมามอง เขาวิ่งตามไรอันไปอย่างไม่ยอมจบง่าย ๆ

ทางด้านไรอันเอง เขาก็วิ่งหนีอย่างสุดชีวิต และยังโชคดีที่มีรถแท็กซี่ขับผ่านมาพอดี จึงทำให้เขาสามารถหนีออกไปได้ทันที

"…"

น้ำขิงนั่งหายใจหอบเหนื่อย

ลึก ๆ เธอลุ้นให้ไรอันหนีไปให้ได้ ไม่งั้นเขาต้องตายวันนี้แน่ ๆ

คราบเลือดของไรอันยังคงติดอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนอยู่เลย และรวมไปถึงสนับมือและมีดพกเล็ก ๆ ของไรอันที่ตกอยู่กับพื้นไม่ไกลจากที่น้ำขิงล้มลง

เธอตกใจเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าไรอันจะพกอุปกรณ์พวกนี้มาด้วย ซึ่งมันดูเหมือนกับว่าเขาจะตั้งใจมามีเรื่องกับฟาเรนจริง ๆ

เธอชะงักไปที่เห็นมีดพก เพราะว่าถ้าไรอันใช้มันขึ้นมาจริง ๆ ในตอนที่ฟาเรนเผลอ เขาคงเจ็บหนักมากแน่ ๆ

"You did it, finally you’ve graduated! Congratulations!"

น้ำขิงเหลือบไปเห็นช่อดอกกุหลาบสีแดงใหญ่มหึมาที่กองอยู่กับพื้นตรงหน้าของเธอ และบนช่อกุหลาบหรูมีข้อความแสดงความยินดีสำหรับวันจบการศึกษาแบบไม่เป็นทางการของเธอ

ฟาเรนที่อยู่ในชุดช็อปวิศวะเดินตรงกลับมาทางน้ำขิงหลังจากที่เขาไล่ตามไรอันไปไม่ทันจริง ๆ

กร๊อบ~ รองเท้าผ้าใบแบรนด์เหยียบลงที่ช่อกุหลาบนั้นทันที ฟาเรนก้มเก็บมีดพกและสนับมือของไรอันพร้อมกับกัดฟันแน่น

"สาบานได้เลยว่าถ้าฉันเจอมันอีก…มันตายแน่" จอมโหดเอ่ยขึ้นอย่างเลือดเย็น

เขาเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าของตัวเองทันที แววตาดุดันละสายตาจากไรอันและตวัดกลับมามองน้ำขิงแทน

"ถ้าฉันไม่มารับที่นี่ ป่านนี้เธอคงไปเปิดห้องเอากับมันสินะ"

ฟาเรนตะคอกเสียงดังลั่น ก่อนจะกระชากแขนของเธอขึ้นมาจากพื้นทันที

เขาโกรธจัดจนเลือดขึ้นหน้าแดงไปหมด เลือดที่ข้างแก้มยังไหลซึมออกมาไม่หยุด

"ฉันไม่ได้เหี้ยเหมือนนายนะฟาร์"

น้ำขิงตอบกลับไปเสียงสั่น

เธอกลัวเวลาที่เขาขาดสติแบบนี้มากที่สุด เพราะฟาเรนมักจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

"เพราะฉันกับไรอันแค่นั่งคุยกันจริง ๆ…

ไม่ได้เหมือนนายที่ไม่รู้ว่าไปเอามากี่คนต่อกี่คนแล้ว"

น้ำขิงอธิบายไปตามความจริง

"ใช่ ฉันมันเหี้ยไง"

ฟาเรนยกเท้าเหยียบช่อดอกกุหลาบสีแดงที่เขาถือมาแสดงความยินดีให้เธอ

เขาขยี้ซ้ำจนดอกกุหลาบแหลกละเอียดคาเท้าของเขาไปในชั่วพริบตา

"ฉันเคยบอกตอนไหนว่าฉันเป็นสุภาพบุรุษที่แสนดีอะ… ฮะ?" ฟาเรนตะคอกใส่หน้าของเธอจนน้ำขิงตกใจกลัวแทบสะดุ้ง

"แล้วคนเหี้ยอย่างฉันเนี่ยแหละที่เป็นผัวเธอ!"

ฟาเรนกระชากลากตัวของน้ำขิงกลับเข้าไปในตึก และพาขึ้นไปที่ดาดฟ้าของตึกคณะนิเทศอย่างทุลักทุเล

"จะทำอะไรอะ?"

น้ำขิงพยายามรั้งตัวเองเอาไว้แต่มันก็เปล่าประโยชน์จริง ๆ เธอไม่สามารถต้านทานแรงคนที่กำลังคลั่งอย่างฟาเรนได้เลย

-บนดาดฟ้าตึกนิเทศ-

"ปล่อยนะ ปล่อยสิ!"

น้ำขิงร้องดังลั่น และพยายามเรียกหาคนช่วย แต่ทั้งตึกเหมือนไม่เหลือใครเลยด้วยซ้ำไป

ฟาเรนเอามือปิดปากของเธอเอาไว้ น้ำขิงยังคงพยายามดิ้นไปดิ้นมา ในอ้อมแขนของเขา

ฟาเรนกดล็อกประตูชั้นดาดฟ้าจากด้านนอกทันที ก่อนที่เขาจะถอดกุญแจที่ใช้ไขออกมาถือเอาไว้กับมือ

"จะทำอะไรอะ?"

น้ำขิงเห็นฟาเรนล็อกประตูดาดฟ้าก็เริ่มกังวัลใจกับความคิดบ้า ๆ ของเขา

"ทำในแบบที่เธออยากจะทำกับมันไง?"

เขากัดฟันพูดออกมาด้วยความโมโห

"อย่านะฟาเรน นายเป็นบ้าเหรอ?"

น้ำขิงวิ่งตามฟาเรนที่ถือกุญแจไขของประตูดาดฟ้าเดินไปใกล้ ๆ กับระเบียงแล้ว

ฟุ่บ!

ฟาเรนขว้างกุญแจนั้นไปสุดแรงจากตึกอาคารเรียนสูงเกือบสิบชั้นแห่งนี้

"ทำบ้าอะไรของนาย แล้วเราจะลงไปยังไง?"

น้ำขิงหันไปตำหนิเขา

"เธอก็...กระโดดลงไปสิ!"

ฟาเรนตอบกลับเพียงเท่านั้น ก่อนที่เขาจะเหยียดยิ้ม

เขาโน้มใบหน้าเขาไปหาเธอ ซึ่งน้ำขิงก็เอนตัวหนีจากเขาจนเธอชนเขากับขอบกั้นระเบียงดาดฟ้าสูง

"อะ..."

น้ำขิงร้องขึ้นอย่างตกใจกลัว เมื่อเธอเหลือบไปมองดูความสูงจากทางด้านล่างนั้น ฟาเรนกระชากใบหน้าของเธอกลับมากระแทกปากจูบอย่างป่าเถื่อนทันที

"อื้อ…อ่อย (ปล่อย)"

น้ำขิงพยายามร้องห้าม

ขณะที่เขาบดขยี้รสจูบอย่างบ้าคลั่งและเขากัดเข้าที่ริมฝีปากล่างของเธออย่างตั้งใจ

ฝ่ามือลูบเรือนร่างของเธอซ้ำไปซ้ำมา เพราะเขาไม่ได้มีอะไรกับเธอมาหลายวันแล้ว เพราะน้ำขิงเอาแต่อ่านหนังสือสอบ ๆ

"ไหน ๆ ก็เรียนจบแล้ว ชุดนักศึกษาเธอคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ" ฟาเรนกระชากเสื้อนักศึกษาของน้ำขิงอย่างแรง

"ใส่แค่เสื้อในกางเกงในที่ฉันซื้อให้ก็พอ"

เขากระชากทั้งเสื้อทั้งกระโปรงนักศึกษาออกเป็นชิ้น ๆ

ยิ่งเสียวเขาก็ยิ่งบีบเคล้นหนักขึ้น ๆ

"อื้อ~"

เธอครางขึ้น เพราะมันเจ็บเหลือเกิน ร่องสวาทตอดรัดแก่นกายของเขาจนในที่สุดแล้วฟาเรนก็ทนไม่ได้

ตับ ตับ ๆ

เขากระแทกหนักขึ้นสองสามครั้งและเสียบท่อนรักคาร่องสวาทเพื่อปลดปล่อยน้ำกามของเขาใส่ไปในตัวของเธอเหมือนเช่นเคย

พรวบ!

ทันทีที่ฟาเรนถอนแก่นกายออกมาจากร่องรักร้อนระอุที่บวมช้ำของเธอ น้ำขาวขุ่นก็ไหลย้อยลงมาตามเรียวขาบาง ๆ ที่ยังคงสั่นเทาด้วยความเสียว

"แค่รอบเดียวเข่าอ่อนเลยเหรอ?"

ฟาเรนเอ่ยถามน้ำขิงที่ยืนพิงระเบียงอย่างขาสั่น ๆ เธอค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างจุก ๆ และหายใจอย่างหอบเหนื่อย

น้ำขิงนั่งลงช้า ๆ โดยมีน้ำรักของฟาเรนไหลหยดย้อยออกมาจากร่องรักที่บวมช้ำจากการกระแทกของเขา

ฟาเรนยืนมองนิ่ง ๆ มือของเขายังคงรูดชักท่อนรักตัวเองและปาดน้ำกามหยดสุดท้ายออกจากปลายหัวเห็ดบาน พร้อมกับนั่งลงตรงหน้าน้ำขิงอีกครั้ง

ฟาเรนมองที่น้ำกามของเขาที่ไหลออกมาจากร่องของเธอ เขาดันตัวของน้ำขิงให้นอนลงกับพื้นทันที

"พอแล้ว…พอสักที"

น้ำขิงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ฟาเรนแสยะยิ้มออกมาก่อนสอดใส่ท่อนรักของเขาเข้าไปในร่องสวาทของเธออีกเป็นครั้งที่สองแบบติด ๆ กัน น้ำกามรอบแรกยังคงไหลทะลักออกมา ขณะที่เขาเริ่มสอดใส่และกระแทกเข้าหาเธอ

ตับ ตับ ตับ ตับ

"อื้อส์..อ่าส์..อ่ะ"

น้ำขิงกัดฟันทนต่อไป เพราะไม่มีแรงจะขัดขืนอยู่ดี

เมื่อคืนเธอก็นอนไม่พอ และยังสอบตั้งแต่เช้าถึงเย็น

ตับ ตับ ตับ ตับ

"เป็นไง ของขวัญวันเรียนจบจากผัว?"

เขากระแทกเข้าหาเธออย่างป่าเถื่อนอยู่แบบนั้น ไม่ยอมหยุดยั้ง

"พอ…พอแล้ว"

น้ำขิงดันแผ่นอกของเขาออกไป

"ฉันไม่ไหวแล้วฟาเรน"

เธอพยายามพูด เพราะเขาทารุณเธอมากเกินไปแล้วจริง ๆ

แต่น้ำขิงก็ยังคงถูกฟาเรนกระหน่ำกระแทกแก่นกายใส่ร่องสวาทอย่างต่อเนื่อง กลีบกุหลาบแดงผลุบเข้าผลุบออกตามแรงดันของท่อนรักขนาดใหญ่

เต้าอวบแดงฉาน มีรอยนิ้วมือทั้งห้าของเขาบีบขยำจนขึ้นสีแดงช้ำไปหมดทั้งตัว

บนดาดฟ้าอากาศเริ่มเย็นมากขึ้นเรื่อย ๆ

เขาลากเธอขึ้นมาตั้งแต่ช่วงเย็น จนถึงตอนนี้ดึกมากแล้ว คนตัวเล็กก็ยังคงต้องทนรองรับความโกรธและความหื่นกามวิตถารของเขาอย่างไม่รู้เลยว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่

น้ำขิงเองเธอไม่รู้ว่าเขาเอาเธอไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง น้ำรักของเขากระเด็นเลอะเทอะตามหน้าท้องแบนราบ และโคนขาเหนียวเหนอะ ไม่รวมกับน้ำรักที่กระฉูดน้ำเข้าไปเต็ม ๆ ในร่องรักของเธอ

เธอถูกจอมโหดถ่างขาและจับกระแทกซ้ำ ๆ จนร่องสวาทเริ่มหลวม ๆ และคายน้ำกามขาวขุ่นไหลย้อยออกมาจากร่องรักเลอะลงไปถึงพื้น

และในครั้งสุดท้ายที่เธอยังรับรู้ได้

คือเธอจ้องมองปลายหัวแก่นกายของฟาเรนที่มีคราบเลือดติดอยู่ด้วย หลังจากที่เขาถอนแก่นกายออกมาจากร่องรักของเธอ และหลังจากนั้นสติของน้ำขิงก็ดับวูบไปในทันที

"เลือด?"

ฟาเรนชะงักไปเล็กน้อย เพราะเลือดจากร่องรักติดออกมาที่ท่อนเอ็นของเขาหลังจากที่เขามีอะไรกับเธอมาหลายครั้งติดกันด้วยความโกรธ

"ขิง ~"