เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1293

บทที่1292 เรื่องกินเป็นเรื่องสำคัญ

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูอาหารรสเลิศที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเริ่มกลืนน้ำลาย

เพราะวันนี้เธอถูกลากออกมาทันทีที่ตื่นขึ้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยแม่แต่คำเดียว เธอหิวแทบตายแล้วจริงๆ

ดังนั้นเธอก็เลยดึงมือของตู้เซียวหยู่มา “คุณแม่คะ อาหารเตรียมพร้อมเสิร์ฟแล้ว พวกเราไปนั่งกินอาหารก่อนดีกว่าค่ะ อาหารรสเลิศต้องมาก่อน อย่างอื่นไม่สำคัญหรอกค่ะ”

พอตู้เซียวหยู่หันไปมอง ก็พบว่าบนโต๊ะเพิ่งจะมีอาหารเพียงสองสามอย่างเท่านั้น เลยหันไปถลึงตาใส่เธอทีหนึ่ง

“อาหารยังเสิร์ฟไม่ครบเลยลูกก็เป็นเสียแบบนี้แล้ว ลูกเป็นหมูหรือไง เก็บสีหน้าของลูกหน่อย อีกเดี๋ยวตอนกินข้าวก็ห้ามกินเยอะเกินไปนะ”

เจียงเสี่ยวไป๋แววตาเศร้าสร้อย “หรือว่าเรื่องกินไม่ใช่เรื่องที่สำคัญที่สุดของวันนี้เหรอคะ”

“......เสี่ยวไป๋ แฟนของลูกมานะ”

อ๋อ แฟนปลอมๆนี่เอง

เจียงเสี่ยวไป๋แอบเสริมในใจคำหนึ่ง ตอนที่นั่งลงเธอก็หยิบตะเกียบก่อนเป็นอย่างแรก เป็นเพราะทุกคนอยากจะนั่งใกล้กับโต๊ะหลัก ดังนั้นโต๊ะของพวกเธอก็เลยคนน้อยจนน่าเวทนา ตอนที่เจียงเสี่ยวไป๋กับตู้เซียวหยู่นั่งลง ทั้งโต๊ะก็มีแค่พวกเธอแค่สองคน

เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารทานทันทีอย่างไม่ลังเล

แววตาของตู้เซียวหยู่เปลี่ยนไปทันที รีบกดมือเธอไว้อย่างแน่นหนาทันทีหลังจากที่เธอทานเนื้อเสร็จไปชิ้นหนึ่ง “หยุดกินได้แล้ว คนยังมาไม่ครบเลยนะ”

“คุณแม่คะ อย่ามาห้ามหนูเลยค่ะ คนไปทางนั้นกันหมดแล้ว พวกเขาไม่มีทางมาที่โต๊ะของพวกเราหรอกค่ะ โต๊ะนี้อยู่ห่างเกินไป จากนี้พวกเราก็นั่งกินอย่างสบายใจก็พอค่ะ”

ตู้เซียวหยู่มองดูสภาพของลูกสาวตัวเอง ก็รู้สึกว่าไม่ได้ดั่งใจเอาเสียเลย

เธอหวังว่าลูกจะหาแฟนได้โดยเร็ว แต่ว่าลูกกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เซียวซู่คนนี้ก็จริงๆเลย แฟนของตัวเองอยู่ตรงนี้แท้ๆ เขามองไม่เห็นเลยหรืออย่างไร

หรือว่ามองเห็นแล้ว แต่ไม่ปฏิกิริยาใดๆเลย

ไม่ได้ ตู้เซียวหยู่คิดไปคิดมา แต่ก็กลืนความโกรธนี้ลงไปไม่ได้จริงๆ

ถ้าหากว่าเป็นตัวเธอเองเธอสามารถอดทนได้ แต่นี่คือเสี่ยวไป๋ ลูกสาวของเธอ เธอจะปล่อยให้ลูกสาวตัวเองต้องถูกรังแกแบบนี้ได้อย่างไร ดังนั้นตู้เซียวหยู่ก็เลยลุกขึ้น แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับดึงเธอเอาไว้

“คุณแม่จะไปไหนคะ ที่นี่ไม่มีใครมาจริงๆนะคะ นั่งกินข้าวตรงนี้อย่างสบายใจเถอะค่ะ อีกอย่างถึงจะมีคนมาแล้วยังไง ถ้าจะมีคนมาหลังจากนี้อีกครึ่งชั่วโมง จะให้พวกเราไม่กินจนถึงตอนนั้นเลยเหรอคะ จะนั่งรอพวกเขาถึงครึ่งชั่วโมงเลยเหรอ”

ตู้เซียวหยู่ “ลูกกินไปก่อน”

“แล้วคุณแม่จะไปไหนคะ”

“แม่จะไปห้องน้ำก่อน”

เจียงเสี่ยวไป๋เองก็ไม่ได้สงสัยเรื่องอื่นอีก เพียงแค่พยักหน้าแล้วพูดว่า “โอเคค่ะ งั้นแม่รีบไปรีบกลับนะคะ ถ้าแม่กลับมาช้า หนูไม่รับประกันนะว่าของบนโต๊ะนี้จะถูกหนูกินหมดหรือเปล่า”

ตู้เซียวหยู่ “......”

เธอจ้องมองลูกสาวตัวเองอย่างหมดคำพูด

ทั้งๆที่แฟนหนุ่มอยู่ตรงนั้น เธอไม่ไปหาเขา เขาก็ไม่มาหาเธอ แต่เธอยังจะนั่งทานอาหารอยู่ตรงนี้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก

น่าเวทนาเสียจริง

แต่ว่าเจียงเสี่ยวไป๋กลับไม่รู้ว่าในหัวของแม่ตัวเองนั้นมีความคิดเหล่านี้อยู่ ถ้าหากเธอรู้ จะต้องกรีดร้องเสียงดังออกมาเป็นแน่ว่า “คุณแม่คะ หนูไม่ได้ทำ หนูไม่ได้ทำจริงๆนะคะ”

ตู้เซียวหยู่แสร้งทำเป็นอ้อมไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็แอบเปลี่ยนเส้นทางระหว่างทาง แล้วพุ่งตรงไปทางโต๊ะหลัก

เพราะว่าเจียงเหย็นเคออยู่ตรงนั้น ดังนั้นตอนที่ตู้เซียวหยู่เดินไป พอเขาเห็นภรรยาของตัวเองเข้า ก็รีบลุกขึ้นยืนทันที

“ที่รัก ผมว่าจะอยู่คุยกับคุณแม่สักหน่อย จากนั้นค่อยไปหาพวกเธอ แล้วเสี่ยวไป๋ล่ะ ?”

ตู้เซียวหยู่เผยรอยยิ้มบาง กล่าวทักทายกับทุกคนก่อน จากนั้นจึงตอบคำถามของเจียงเหย็นเคอ

ไม่น่าแปลกใจเลย เขาจ้องมองชาวบ้านอยู่ตั้งนานเสียขนาดนั้น แถมแววตากับมุมปากยังเผยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ส่วนตัวเขาเองก็ยังไปถามชาวบ้านอย่างซื่อๆว่า ให้เขาช่วยแนะนำให้ไหม

ทันใดนั้นเอง ประธานจ้าวก็รู้สึกว่าตัวเองช่างซื่อบื้อเหลือเกิน

แต่ก็ยังโชคดีอยู่บ้าง ที่ตัวเองลากเขามาดื่มเหล้าด้วยกัน

“เพื่อน ?” ประธานจ้าวยิ้มอย่างมีเลศนัย “เป็นแค่เพื่อนเท่านั้นจริงหรือ ?”

คนอื่นๆบนโต๊ะบางคนก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ เพราะเซียวซู่ถูกลากมาที่โต๊ะหลัก ก็เห็นว่าเขาน่าจะฐานะและอำนาจ แต่ตอนนี้กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะรู้จักกับเสี่ยวไป๋ด้วย

เจียงโย่วเลื่อนสายตาไปมา จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันก็ว่าทำไมเสี่ยวไป๋ถึงไม่ยอมหาแฟนเสียที ที่แท้......”

“อาโย่ว！” ลูกคนโตตระกูลเจียงรีบเรียกหยุดเขาเสียงดัง “ไม่ได้ยินที่คุณเซียวเขาพูดว่าเป็นเพื่อนกันหรือไง อย่าพูดจาเรื่อยเปื่อย เดี๋ยวจะทำให้คนอื่นเขาอึดอัดเปล่าๆ”

เพื่อน ? เจียงโย่วไม่อยากจะพูดเลยแม้แต่น้อย ไม่เห็นหรืออย่างไรว่าตอนที่เขาพูดว่าเพื่อนนั้นมีชะงักไปครู่หนึ่ง สองคนนี้จะต้องมีลับลมคมในอะไรแน่

ส่วนตู้เซียวหยู่นั้นพอได้ยินคำตอบของเซียวซู่แล้ว ก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ต่อหน้าคนของตระกูลเจียง เขากลับไม่กล้ายอมรับว่าตัวเองเป็นแฟนของเสี่ยวไป๋ นี่มันหมายความว่าอย่างไร

รังเกียจเสี่ยวไป๋ของเธออย่างนั้นหรือ ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ตู้เซียวหยู่ก็หัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง แล้วพูดประชดออกมา “อย่าเลยดีกว่าค่ะ เสี่ยวไป๋ของพวกเรานั้นบุญน้อย จะมีบุญไปเป็นเพื่อนกับคุณเซียวเขาได้ยังไง”

พอพูดจบ ก็ไม่สนว่าคนตรงนั้นจะมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างไร หันหลังเดินจากไปทันที

คนที่เหลือนั้นต่างก็มองหน้ากัน ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เจียงเหย็นเคอนั้นไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย ดังนั้นตอนที่ทุกคนมาถาม เขาเองก็มีสีหน้ามึนงงเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาเองก็ไม่เข้าใจรายละเอียด

เจียงเสี่ยวไป๋หยิบปีกไก่นั่งแทะอยู่ตรงนั้น แล้วก็เห็นว่าแม่ของตัวเองเดินกลับมาด้วยท่าทางโมโหสุดขีด