เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1449

บทที่1448 ไม่เกี่ยวกับฉัน

ในการจูงใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนของหานชิงนั้น ทำให้สติของเสี่ยวเหยียนก็ค่อยๆคืนกลับมาเล็กน้อย แต่จิตวิญญาณยังคงเหนื่อยล้าอยู่ ก็เลยแนบอิงอยู่ในอ้อมแขนของหานชิงอยู่ได้ไม่นาน ก็ได้นอนหลับไปเงียบๆ

รอจนหลังจากที่เธอหลับไป หานชิงก็เฝ้าเธออยู่ตลอด ในระหว่างที่เขาคิดจะโทรไปแจ้งพ่อตาแม่ยายเพื่อให้สบายใจกันนั้นเอง ทันทีที่วางเสี่ยวเหยียนกลับลงไปบนเตียง เธอก็ตกใจตื่นขึ้นมาทันที ดึงมือของหานชิงแน่น

“ไฟ ไฟไหม้ คุณ คุณอย่าเข้ามา รีบออกไป”

“ไม่ อย่านะ”

เธอไม่ได้ลืมตาออกมา เพียงแค่จับมือของหานชิงพร้อมกับร้องอยู่ในลำคอด้วยความหวาดกลัว เห็นได้ชัดว่ากำลังฝันร้ายอยู่นั่นเอง

หานชิงนอกจากจะปลอบเธอแล้ว ก็ยังเช็ดเหงื่อเย็นตรงหน้าผากให้เธอด้วย แต่อาการของเสี่ยวเหยียนไม่ได้ดีขึ้นเลย คิดฟุ้งซ่านต่างๆนานา ดึงมือหานชิงไม่ให้เขาไปไหนเลย ปากก็พร่ำพูดออกมาก็หนีไม่พ้นกับคำว่าไฟไหม้สองคำนี้

ดูไปแล้วเธอดูกลัวมากจริงๆ

ระหว่างนั้นคุณหมอก็มาดูอาการครั้งนึง บอกว่านี่เกิดจากการที่เธอหวาดกลัวเกินที่จะรับไหว อยากจะฉีดยาระงับประสาทให้เธอสักเข็ม แต่เพราะเนื่องด้วยเสี่ยวเหยียนตั้งครรภ์อยู่ สุดท้ายแล้วก็เลยต้องยอมแพ้ไป ทำได้เพียงให้หานชิงดูแลเธอให้มากๆ พูดปลอบประโลมอารมณ์ความรู้สึกของของเธอให้มากๆ

เป็นสถานการณ์อย่างนี้ ต่อเนื่องมาจนถึงบทที่หลัวหุ้ยเหม่ยกับพ่อจางมา เสี่ยวเหยียนยังนอนหลับไม่สนิทอยู่เลย

หลัวหุ้ยเหม่ยกังวลแทบไม่ไหว “อย่างนี้ต่อไปจะเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า? เหยียนเหยียนยังท้องอยู่นะ”

คำพูดตรงท่อนหลังเธอไม่พูดอยู่แล้ว แต่คนในที่แห่งนั้นหลังจากที่ได้ยินคำพูดเธอแล้วก็เข้าใจความหมายของเธอ หานชิงเฝ้าอยู่ข้างเตียงมาโดยตลอด ได้ยินคำพูดนั้นก็เงียบอยู่นานกว่าจะเงยหน้าขึ้นมาพูดใหม่

“ผมพาเหยียนเหยียนกลับบ้านไปดีกว่า”

ได้ยินอย่างนั้น หลัวหุ้ยเหม่ยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “กลับบ้านไปตอนนี้?”

เธอไม่อาจเข้าใจคำพูดของหานชิงได้เลย เพราะถึงยังไงเสี่ยวเหยียนก็เพิ่งเข้าโรงพยาบาล กลับบ้านไปในตอนนี้ ได้ยังไง?

“ใช่ครับ” หานชิงลุกขึ้น มองหลัวหุ้ยเหม่ยไปด้วยความจริงจังพร้อมพูดอธิบายออกไป “อาการตอนนี้ของเธออยู่โรงพยาบาลไปไม่แน่ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก ผมพาเธอกลับบ้าน เชิญคุณหมอส่วนตัวมา เปลี่ยนบรรยากาศให้เธอ พ่อแม่วางใจเถอะครับ ผมจะเฝ้าเธออยู่ไม่ห่างเลย”

หลัวหุ้ยเหม่ยเดิมทีอยากจะพูดอะไรออกไปอีก แต่พอได้คิดดีๆแล้วนั้น หานชิงนั้นเป็นคนที่ได้รับการอบรมสั่งสอนระดับสูง และอีกอย่างเขาก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ความคิดความอ่านก็มีวุฒิภาวะ คงจะไม่มีทางทำเรื่องที่ไม่มั่นใจหรอก ดังนั้นแล้วก็เลยยอมรับขึ้นมาได้

“งั้นก็ได้ เธอเตรียมพร้อมสักหน่อยแล้วรับเหยียนเหยียนกลับไปเถอะ”

คุณหมอได้ข่าวว่าพวกเธอจะออกจากโรงพยาบาล ตอนแรกก็ไม่เห็นด้วย แต่ในตอนหลังได้ฟังหานชิงอธิบาย จึงได้อนุมัติไป ดังนั้นแล้วบ่ายวันนั้นหานชิงก็ได้พาเสี่ยวเหยียนออกจากโรงพยาบาล

บทที่หานมู่จื่อหิ้วของเตรียมที่จะเข้ามาเยี่ยม แต่ข่าวที่ได้มากลับเป็นข่าวที่ว่าผู้ป่วยได้ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว

“ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว? เร็วขนาดนั้นเลยหรอ?”

ภายใต้ความสงสัยของหานมู่จื่อนั้น ทำได้เพียงโทรหาพี่ชายของตน ถึงได้ถามไถ่สถานการณ์กันจนแน่ชัดแล้วจึงได้กลับไป

ในขณะเดียวกัน คนที่หานชิงส่งไปสืบเรื่องนี้ เย่โม่เซินเองก็หาคนมายืนยันเรื่องนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็หลบเคาะคีย์บอร์ดโน๊ตบุ๊คอยู่ในห้องตัวเองเหมือนกัน

ได้ยินอย่างนั้น ช่างแต่งหน้าก็เขวไปเล็กน้อย จากนั้นก็ปฏิเสธออกไปทันที

“เป็นไปไม่ได้ ฉันจะใส่อะไรไปในมาส์กหน้าได้ยังไงกัน”

“ถ้าคุณไม่ได้ทำจริงๆ คุณจะถามว่าใส่อะไร แทนที่จะปฏิเสธออกมาเสียรวดเร็วปานนั้น คุณกังวลขนาดนี้ ยังคิดจะบอกว่าคุณไม่ได้ทำอะไรเลยได้อีกหรอ?”

ช่างแต่งหน้าเหมือนถูกเหยียบเท้าออกมาไม่มีผิด ส่ายหน้าออกมาไม่หยุด “ฉันไม่ได้ทำจริงๆ ไม่ได้ทำจริงๆ พวกคุณจับผิดคนแล้ว วันนั้นนอกจากมาส์กหน้าให้เธอแล้ว เรื่องอื่นฉันไม่รู้อะไรเลย อีกอย่างวันนั้นหลังจากที่ฉันพบว่าเรื่องมันผิดปกติก็ยังไปหาผู้จัดการมาเลย ถ้าฉันคิดอยากจะทำร้ายเธอ ทำไมฉันต้องไปหาเขาอีกล่ะ?”

“เพราะว่าคุณกำลังแสดงภาพลักษณ์ที่ดูเป็นผู้บริสุทธิ์ของคุณอยู่ คุณคิดว่ามาส์กหน้าได้ถูกทำลายไปแล้วใช่มั้ย? งั้นคุณก็ต้องผิดหวังแล้วล่ะ พาตัวเข้ามา”

ไม่นาน ผู้ช่วยช่างแต่งหน้าก็ถูกพาตัวมาตรงด้านหน้าของช่างแต่งหน้า

ผู้ช่วยช่างแต่งหน้ามีหน้าเศร้าออกมา ไม่รู้เลยว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่พอเห็นช่างแต่งหน้าแล้ว ก็รีบเอ่ยออกมาทันที “พี่เสีย ตกลงว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ? ทำไมพวกเราถึงได้เกี่ยวข้องกับคดีในครั้งนี้กัน? ทั้งๆที่วันนั้นฉันก็ลงไปเอาของกินที่ชั้นล่างตามที่พี่บอกนี่นา ตอนหลังลิฟต์ก็เสีย ฉันก็ขึ้นไปไม่ได้อยู่สักพัก แล้วทำไมหลังจากนั้นถึงได้...”

ช่างแต่งหน้าไม่ได้ตอบกลับไป

“มาส์กหน้าที่ให้เจ้าสาวใช้วันนั้น เธอยังมีอยู่ใช่มั้ย?”

ผู้ช่วยช่างแต่งหน้าตอนแรกก็ลังเลสับสนอยู่บ้าง แต่หลังจากนั้นก็ได้พยักหน้าออกมา “มีค่ะ บทที่ฉันทำความสะอาดแทนพี่เสียก็ได้ใส่ในขวดเล็กๆไป เพราะว่านี่เป็นการปรับเองของพี่เสียของพวกเรา ปกติแล้วการแต่งหน้าให้เจ้าสาวจะต้องทำการรักษาความชุ่มชื้นก่อน นั่นก็คือมาส์กหน้าที่ช่วยเติมน้ำให้กับผิวที่ธรรมดามาก ทุกครั้งฉันก็คิดว่ามันได้ผลดีมาก ทุกครั้งฉันก็เลยเก็บเอาไว้ใช้เองสักหน่อยด้วย”

ได้ยินอย่างนั้น ช่างแต่งหน้าก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ “แกนังสารเลว ไม่คิดว่าแกจะขโมยมาส์กหน้าของฉัน!”