เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1479

บทที่1478ให้เธอตัดสินใจ

เธอรู้สึกเบ้าตาตัวเองค่อนข้างร้อน แม้แต่เธอเองก็ยังไม่ชอบตัวเองที่สำออย ดังนั้นเจียงเสี่ยวไป๋จึงรีบหลบสายตา ไม่ไปมองดวงตาของเซียวซู่

จากนั้นได้ดึงมือกลับด้วยและหัวเราะเยาะเซียวซู่ไปด้วย: “คุณพูดอะไร? ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ จะเกิดเรื่องได้ยังไง? ยังมีอีก ใครให้คุณมายุ่ง?”

ถึงแม้ท่าทางของเจียงเสี่ยวไป๋ว่องไว แต่ตอนที่เธอหันหน้า เซียวซู่สังเกตเห็นหางตาที่แดงก่ำของเธอ เขานึกว่าตัวเองตาฝาด แต่อยากแน่ใจ จึงได้ใกล้เข้าไป

“เป็นอะไรไป?”

“ไม่ได้เป็นอะไร” เจียงเสี่ยวไป๋เพื่อหลบเขา ถึงขั้นได้เอามือบังเขาไว้ “คุณอย่าดู”

เสียงของเธอเหมือนแฝงด้วยเสียงนาสิก นี่ทำให้เซียวซู่ขมวดคิ้วขึ้นมา และจับข้อมือของเธอไว้ จากนั้นให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง

เจียงเสี่ยวไป๋คิดไม่ถึงจู่ๆเขาจะทำแบบนี้ เลยสบตากับเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว หลังจากเธอตะลึงงันไปครู่นึง ก็ได้ก้มหน้าลงทันที

“คุณร้องไห้เหรอ?”

“เปล่า” เสียงของเจียงเสี่ยวไป๋อู้อี้ “ยังนอนไม่ตื่น เลยง่วงเหงาหาวนอน ร้องไห้อะไรกัน?”

ถึงแม้เวลาที่เซียวซู่กับเจียงเสี่ยวไป๋พักอาศัยอยู่ด้วยกันไม่นาน แต่ก็ถือว่าเข้าใจเจียงเสี่ยวไป๋ดีอยู่

เขารู้นิสัยของเจียงเสี่ยวไป๋ เธอเป็นคนที่ถ้าดูละครแล้วร้องไห้จริงๆล่ะก็ งั้นเธอจะร้องไห้ต่อหน้าให้คุณดู แม้กระทั่งร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังมาก ไม่ถือสาที่ถูกคนอื่นพบเห็นเลย

แต่ถ้าหากจู่ๆเธอเสียใจล่ะก็ เธอกลับเงียบกริบไม่ส่งเสียง ไม่อยากให้คนอื่นพบเห็น

เพราะฉะนั้นครั้งนี้เซียวซู่ก็ตระหนักได้อย่างไวว่าเจียงเสี่ยวไป๋มีเรื่องไม่สบายใจจริงๆ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“เปล่า ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรค่ะ” เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหัว ตอนนี้เธอยังไม่ได้คิดว่าจะบอกกับเซียวซู่ยังไง อีกอย่างเธอไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเซียวซู่ได้บอกกับเขาไปหรือยัง

“เสี่ยวไป๋” น้ำเสียงของเซียวซู่ค่อนข้างจนปัญญา เขาถอนหายใจทีนึงแล้วพูด: “หน้าตาตอนนี้ของคุณ บอกกับผมว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น คุณคิดว่าผมจะเชื่อเหรอ?”

ก็ใช่น้อ เดิมทีเธอไม่อยากแสดงออกมา แต่ไม่รู้เพราะอะไรเห็นใบหน้าและดวงตาของเซียวซู่ เธอถึงกับอดเผยความกล้ำกลืนที่อยู่ลึกๆในใจตัวเองออกมาไม่ได้

เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย? ทำไมกลายเป็นคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ขนาดนี้?

ถูกเขาดูออกแล้ว ปฏิเสธอีกต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไร

เจียงเสี่ยวไป๋ก็เลยยอมรับโดยตรงเลย: “ใช่ คุณพูดถูก ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีจริงๆ”

“เป็นอะไร?”

เจียงเสี่ยวไป๋สังเกตสีหน้าเขาไปครู่นึง พบว่าเขายังไม่รู้อะไรจริงๆ

“เสี่ยวไป๋?”

“ก็ไม่มีอะไรค่ะ” เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหัว: “ฉันก็แค่นึกถึงเรื่องที่อารมณ์ไม่ค่อยดี ตอนนี้ยังไม่อยากบอกคุณค่ะ”

คำสุดท้ายคำนั้นทำให้เซียวซู่หมดคำพูดเล็กน้อย แต่ไม่คล้อยตามเธอก็ไม่ได้ จึงยื่นมือโอบเธอมา

“เสี่ยวไป๋ อย่าร้องนะ น้าพูดพวกนี้กับหนู ไม่ใช่กำลังบีบบังคับให้หนูตัดสินใจอะไร แค่รู้สึกทั้งชีวิตของลูกผู้หญิงก็ไม่ใช่ง่ายๆ ไม่เหมือนผู้ชาย วัยสาวของพวกหนูก็มีแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆ เลือกคนต้องเลือกดีๆ อย่าเลือกคนผิดเด็ดขาด น้าก็เป็นผู้หญิง เพราะฉะนั้นเลยเข้าใจดีมาก และอย่าโทษแม่ของหนูเลยนะ แม่ของหนูก็หลังคิดไตร่ตรองดีแล้วถึงเลือกที่จะบอกกับหนู”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดไม่ออก กัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้แน่น

“ไม่ต้องรีบตอบหรอก น้ามีเวลาถมเถไป เรื่องนี้น้าจะไม่บอกกับเซียวซู่ ให้หนูเป็นคนเลือกเอง ถ้าหนูรู้สึกไม่โอเค งั้นก็ให้น้ามาเป็นคนชั่วคนนี้เอง ไม่ให้เซียวซู่แต่งงานกับหนู ถ้าหนูรู้สึกว่าโอเค งั้นเราก็ถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ใช้ชีวิตต่อไปอย่างรักใคร่ปรองดองก็พอแล้ว”

หลังจากวางสาย เจียงเสี่ยวไป๋ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างสิ้นเชิง เธอร้องไปนานมาก ต่อมาถึงจัดการตัวเองเสร็จ ไปล้างหน้าสงบอารมณ์ตัวเอง พอเธอสงบสติลงมา ก็ใกล้ถึงเวลาเลิกงานของเซียวซู่แล้ว

ตอนนี้เซียวซู่ถามตัวเอง เผชิญกับแววตาของเขา เจียงเสี่ยวไป๋นึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่เหลียงหย่าเหอพูดกับตัวเองอีก

ลูกของคนอื่นก็เป็นลูกเหมือนกัน ถึงแม้ความรักครั้งนี้ตอนแรกไม่ใช่มีใจให้กันทั้งสองฝ่าย แต่คบกันจนถึงตอนนี้ เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกเซียวซู่ทุ่มเทให้ตัวเองเยอะมากจริงๆ

ที่เธอหมายถึงไม่ใช่ทุ่มเทประเภทเงินทอง แต่เป็นใจของเซียวซู่ที่มีต่อตัวเอง เขากำลังทำการเปลี่ยนอย่างจริงจัง และคำนึงถึงความคิดของเธอ

เฉพาะจุดนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึก ถ้าไม่บอกผลนี้กับเซียวซู่ งั้นระหว่างเธอและเขายังถือว่าเท่าเทียมกันอยู่เหรอ?

เขาเป็นคน มีความคิดมีความรู้สึกมีเลือดเนื้อ เขามีสิทธิ์รู้ความจริงของเรื่องนี้

คนที่ทำการตัดสินใจ ไม่ควรจะมีแค่ตัวเธอเอง

คิดถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไป๋เม้มริมฝีปากแดง จากนั้นได้จ้องมองเซียวซู่ไว้

“ฉันมีเรื่องอยากจะบอกกับคุณค่ะ”

เซียวซู่แทบจะพริบตาเดียวก็รู้สึกได้ถึงแววตาและท่าทางที่จริงจังสุดๆของเธอ เขาก็ตื่นเต้นตามเหมือนกัน “เรื่องอะไรครับ?”