เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 212

บทที่211 มานี่

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ห่างจากวันนั้นที่เสิ่นเฉียวทิ้งไป ตั้งแต่ตอนที่เย่โม่เซินตบหน้านั้น ก็ผ่านไปเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้ว เสิ่นเฉียวตั้งแต่ตอนที่ยอมรับต่อหน้าหานเส่โยวว่าตัวเองชอบเย่โม่เซิน และต้องการจะปกป้องเขาในวันเวลาที่เหลืออยู่

หัวใจของเธอก็ค่อยๆ สงบลง

บางที ตอนแรกอาจจะเพราะว่าตัวเธอเองคิดมากเกินไป ขออะไรมากเกินไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมระหว่างทั้งสองคนถึงได้มีเรื่องขัดแย้งกันมากมาย

ถ้าเกิดว่าเธอไม่สนใจอะไรสักอย่าง อะไรก็ได้ บางทีในช่วงเวลาที่เหลืออยู่ไม่มาก เธอกับเย่โม่เซินอาจจะได้เป็นคู่สามีภรรยาที่ธรรมดาๆ ไม่ได้สลับซับซ้อนอะไรก็ได้

เพราะฉะนั้นเสิ่นเฉียวก็เลยเข้าใจแล้ว การอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข ดีกว่าการมานั่งถือสากันในเรื่องเล็กๆ น้อย ๆ เยอะเลย

เธอไม่เอาเรื่องสบายใจมาใส่ใจได้แล้ว แต่ว่าเย่โม่เซินกลับโดนเธอทำให้สับสนงุนงงไปหมด

เขาเป็นคนที่หยิ่งยโส เมื่ออยู่ต่อหน้าเสิ่นเฉียวก็ไม่เคยยอมรับเลย หรือบางทีเขาอาจจะยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าสรุปแล้วเขารู้สึกยังไงกับเสิ่นเฉียวกันแน่ ตอนแรกเธอเป็นแค่เหยื่อสังเวยในการแต่งงานเพียงเท่านั้น แล้วมันก็ค่อยๆ ……เหมือนกับว่าเรื่องราวมันจะไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกแล้ว

แต่ว่าถ้าจะให้พูดอย่างอื่น ก็เหมือนจะไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว

ตอนแรกก็อยากจะเห็นเธอหึงอย่างบ้าคลั่ง แต่ใครจะไปรู้ว่าหลังจากผ่านวันนั้นไปเธอจะกลายเป็นคนสงบนิ่งไม่เหมือนคนปกติ ตอนตื่นนอนก็เห็นเธอ แถมเธอยังทักทายเขาอีกด้วย

หลังจากนั้นก็ลงจากเตียงไปอาบน้ำอย่างเมินเฉย ที่บริษัทก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรอีก ทุกวันต่างก็ตั้งใจทำงาน ตั้งใจกินข้าง ตั้งใจเลิกงาน

หลังจากเลิกงานแล้วก็ตั้งใจไปห้างสรรพสินค้าเพื่อวิจัยรูปแบบตลาด

ทั้งหมดนี่ เย่โม่เซินเห็นอยู่ในสายตาตลอด ดวงตาที่มีสีเหมือนน้ำหมึกก็หนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ

“เธอเป็นบ้าไปแล้วหรอ? ” จู่ๆ เย่โม่เซินก็ถามประโยคนี้ออกมา

เซียวซู่ที่ยืนอยู่ด้านหลังเย่โม่เซินก็ตะลึงไปนิดหน่อย ไม่เข้าใจว่าประโยคนี้ของเย่โม่เซินหมายความว่ายังไง หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ตอบสนอง เธอถามออกมาเสียงเบาๆ “ คุณชายเย่หมายถึงคุณนายน้อยสองหรอครับ ？”

เย่โม่เซินตอบกลับอย่างรำคาญ “หรือว่ามีคนอื่นอีกล่ะ? ”

“เอ่อ” อารมณ์ฉุนเฉียวที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันนั้นทำให้คนกลัว

เซียวซู่กลับไปย้อนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นพักนี้แล้วก็ลูบหัวของตัวเอง “เปล่านิครับช่วงนี้คุณนายน้อยสองปกติดีไม่ใช่หรอครับ? ”

ทุกวันก็พูดคุยกับเย่โม่เซินสงบนิ่ง ต่อให้เย่โม่เซินถากถางเธอ เธอก็ไม่ได้ไปโต้เถียงกับเย่โม่เซินเลย แต่ว่าเธอกลับกลายเป็นอ่อนโยนอย่างมาก เพราะฉะนั้นเซียวซู่ถึงได้รู้สึกว่าแบบนี้ดีมากเลย

ถ้าเกิดว่าทั้งสองคนอยู่ร่วมกันด้วยความเคารพกันในฐานะสามีภรรยาแบบนี้ไปเรื่อยๆ มันก็จะเกิดความรู้สึกต่อกันขึ้นได้

ใช่ไง ปกติจะตาย

สายตาของเย่โม่เซินเย็นชาขึ้น ก็เพราะว่ามันปกติเกินไป มันถึงได้ผิดปกติ

“ปกติ? ” เย่โม่เซินถามอย่างไม่พอใจ

เซียวซู่อึ้งไป “หรือว่าไม่ธรรมดาหรอครับ? ”

“……สมองหมู”ดูเหมือนว่าจะพูดอะไรไม่ออกเวลาคุยกับเขา เย่โม่เซินหรี่ตาลงขี้เกียจจะไปสนใจเขาแล้ว

หลังจากนั้นเซียวซู่ก็คิดอยู่กับตัวเองสักพัก ถึงได้พูดออกมาว่า “คุณชายเย่กำลังโกรธที่คุณนายน้อยสองไม่ทะเลาะกับคุณหรอครับ? ”

เย่โม่เซิน：“……”

เซียวซู่ลูบคางของตัวเองพลางไตร่ตรอง “ยังไงซะเมื่อก่อนเธอก็ทะเลาะกับคุณบ่อย แล้วจู่ๆ ช่วงนี้ก็ไม่ตอบโต้คุณชายเย่แล้ว เพราะฉะนั้นคุณชายเย่ก็เลยไม่ชินหรอครับ? ”

เย่โม่เซิน “นายหุบปากได้แล้ว”

เซียวซู่ท่าทางเงอะงะ แต่ว่าเย่โม่เซินก็ไม่อนุญาตให้เขาพูด เขาก็ไม่พูด ได้แต่รู้สึกหดหู่ คิดอยู่ว่าควรจะพูดถึงเสิ่นเฉียวต่อมั้ย

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเจอมา มันไม่ใช่ความเต็มใจของเธอเองด้วยซ้ำ ได้แต่โทษโชคชะตา หรือบางที……อาจจะเป็นเพราะว่าเธอตาบอดเอง

ในห้องทำงาน

ด้านหน้าหน้าต่างแนวฝรั่งเศส เย่โม่เซินนั่งอยู่บนรถวีลแชร์แล้วมองไปที่วิวทิวทัศน์นอกหน้าต่าง เหมือนกับว่าดวงตาสีน้ำหมึกของเขาจะมองไปด้านล่าง แต่ว่าถ้าเกิดว่าสังเกตอย่างละเอียดละก็ จะสังเกตได้ว่าตอนนี้สายตาของเขาไม่ได้โฟกัสอยู่กับอะไรเลย

ตั้งแต่หลังจากที่เสิ่นเฉียวเปลี่ยนเป็นปกติ เขาก็พบว่าตัวเองกลับเปลี่ยนไปไม่ปกติ ทุกวันต่างหาเรื่องไปทิ่มเทเธอ แต่ว่าปฏิกิริยาโต้ตอบของเธอทุกครั้งได้บอกเขาว่า การที่เขาตีต้นฝ้ายแบบนี้ มันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย

ก๊อกๆ ——

ประตูถูกเปิดออก เสิ่นเฉียวถือกาแฟเข้ามา เธอเดินไปที่โต๊ะทำงานโดยที่ไม่ได้เหล่มองอะไร วางกาแฟลง หลังจากนั้นก็พูดออกมาอย่างสงบ “คุณชายเย่ กาแฟของคุณค่ะ ถ้าเกิดว่าไม่มีอะไรแล้ว ฉันออกไปก่อนนะคะ”

หลังจากพูดจบ เสิ่นเฉียวก็เดินออกไปด้านนอก

เย่โม่เซินเหล่มองเธอ ยังคงทำตามหน้าที่จริงๆ เลย

“หยุดก่อน”

เสิ่นเฉียวหยุดเดิน แล้วก็หันหน้ามา “คุณชายเย่ยังมีอะไรจะสั่งอีกหรอคะ? ”

“มานี่”

ขนตาของเสิ่นเฉียวขยับ ฝีเท้าไม่ได้ขยับเลยแม้แต่นิดเดียวเหมือนกับว่ามีรากงอกอยู่ตรงนั้น ผ่านไปซักพักเธอถึงได้ถามออกมาอีกครั้ง “คุณชายเย่ มีอะไรจะสั่งหรอคะ? พูดมาได้เลยค่ะ”

“ให้เธอมาตรงนี้ ต้องพูดอะไรให้มากมายขนาดนั้นด้วยรึไง? ” น้ำเสียงของเย่โม่เซินเยือกเย็น หรี่ตาจ้องหน้าเธออย่างอันตราย

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา ก็พบว่าตอนนี้ท่าทางของเขาเหมือนกับสัตว์ป่าที่กำลังจ้องมองเหยื่อของตัวเองอยู่ สายตานั้นเหมือนกันเป๊ะเลย ช่วงนี้……เธออยู่กับเขาอย่างสงบสุข แต่ไม่คิดเลยว่าวันนี้……เขาจะเริ่มเกิดโทสะขึ้นอีกแล้วหรอ?

ไม่มีทางเลือก เสิ่นเฉียวก็จำเป็นต้องก้าวเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขาช้าๆ “คุณชายเย่ ฉันมาแล้วค่ะ มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ? ”