เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 371

บทที่ 370 เขาต้องการให้หม่ามี๊มีความสุข

หลังจากบรรลุข้อตกลงกับหานชิง เสี่ยวหมี่โต้ว ก็เดินกลับห้องด้วยขาสั้นๆ ของตนอย่างมีความสุข จากนั้นเขาก็ปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ และเงยหน้าขึ้นและเปิดสวิตช์โน้ตบุ๊กด้วยมือป้อมๆ

ในปกติ เสี่ยวหมี่โต้ว นั้นทั้งดูไร้เดียงสาอย่างยิ่ง เมื่ออยู่ต่อหน้า หานมู่จื่อก็ว่าง่ายเป็นพิเศษ ถึงแม้ว่าเขาจะฉลาด แต่เขากลับรู้จักแยกแยะเรื่องราว ไม่เคยถูกเปิดโปงอะไรใดๆ มาก่อน และไม่เล่นโน๊ตบุ๊คนานจนเกินไปต่อหน้ามีหานมู่จื่อ

แต่ตอนนี้ท่าทางของเขาต่อคอมพิวเตอร์นั้นชำนาญเป็นอย่างยิ่ง

หน้าต่างสนทนาเตือนขึ้นมาทันทีที่เขาเพิ่งจะเข้าสู่ระบบซอฟต์แวร์สำหรับการแชท

{พระเจ้าในที่สุดเสี่ยวหมี่โต้วนายก็มาแล้ว นายไม่รู้หรือไงว่ามีพี่ๆ ทั้งหลายหานายอยู่ตลอด? หลายวันมานี้นายไม่ออนไลน์เลย? }

เสี่ยวหมี่โต้ว อ่านข้อความอย่างใจเย็น จากนั้นเปิดกลุ่มเพื่อเรียกดู

หลังจากพบว่าไม่มีเรื่องใหญ่อะไร เขาก็ยื่นนิ้วออกไปพิมพ์

เต้าเจี้ยว: {กลับมาแล้ว }

เทพลม: {แม่เจ้าโว้ย โต้วจื่อกลับมาแล้ว! นายไปไหนมาทำไมถึงมาเอาป่านี้? หายไปเกือบสามวันเต็มๆ! }

เผือก: {โต้วจื่อ!! }

ไอ้อ้วน: {โต้วจื่อมาแล้ว! @ สมาชิกทุกคน! }

หลังจากนั้นต่อๆ มาก็เป็นการกรีดร้องเรียกโต้วจื่ออย่างบ้าคลั่ง เสี่ยวหมี่โต้ว มองดูอย่างปวดหัว จากนั้นจึงปิดหน้าต่างแชทลง

ดูเหมือนเขาจะชินกับสถานการณ์แบบนี้แล้ว

จากนั้นประมาณสองนาทีต่อมา เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ค่อยเปิดหน้าต่างอีกครั้ง

เต้าเจี้ยว: {พูดอะไรหน่อยสิ! }

ไอ้อ้วน: {ดูสิ ฉันบอกแล้วว่าโต้วจื่อไม่อ่านข้อความของพวกเราแน่ ทุกครั้งเขาก็เป็นแบบนี้ สองนาทีผ่านไปถึงค่อยมาตอบ! }

เทพลม: {หรือว่าเวลาที่พวกเราเห่าหอนจะเป็นสองนาทีพอดี? }

เผือก: {หุบปาก เข้าเรื่อง! }

มีคนตะโกนและเอ่ยห้ามขึ้นมาในกลุ่ม จากนั้นจึงบอก เสี่ยวหมี่โต้ว เกี่ยวกับปัญหาล่าสุดที่พวกเขาเจอ

เผือก: {แค่สองวันเองนี่? มีคนบังเว็บไซต์ของเรา พวกเราติดตาม IP ไปเพื่อหาแต่กลับไม่พบว่าคนๆ นั้นเป็นใคร อีกทั้งยังถูกถล่มยับด้วย พวกเราโกรธแทบแย่แล้ว ไม่กี่วันมานี้นายไม่อยู่ ทุกคนล้วนหาวิธีมาไม่น้อย แต่กลับไม่มีทางเพื่อสัมผัสอดีตกำจัดเว็บไซต์ของอีกฝ่ายได้ แต่พวกเราก็ทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เซิร์ฟเวอร์ยังคงล่มอยู่! }

ผู้ดูแลระบบหลายคนก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน

เทพลม: {ใช่ ใช่ คิดไปคิดมาเรื่องนี้มีแค่โต้วจื่อที่สามารถทำได้! }

มันฝรั่งทอด: {โต้วจื่อ รีบออกโรงเร็วเข้า! การกู้คืนเว็บไซต์ขึ้นอยู่กับนายแล้ว! }

เสี่ยวหมี่โต้ว: “.....”

ที่แท้ก็ถูกโจมตี เขาเปิดระบบหลังบ้านของเว็บไซต์อย่างใจเย็น และพบว่าแม้แต่หลังบ้านก็ถูกถล่มจนล่มไปด้วยเช่นกัน พวกคนเหล่านี้...เขาแค่หายไปเพียงสองวัน เว็บไซต์กลับกลายเป็นสภาพแบบนี้ไปแล้ว

เสี่ยวหมี่โต้ว วางมือของเขาลงบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ความเร็วมือเร็วมากจนแทบมองไม่ชัด

และฝูงชนยังคงเดือดดาลต่อ

เทพลม: {พวกนายว่าโต้วจื่อเห็นข้อความของพวกเราไหม? เห็นและไปจัดการแล้ว หรือว่าไม่เห็นกันแน่? }

เผือก: {นิสัยของเขานายไม่รู้จักเหรอ? คงจะไปจัดการกับมันแล้วล่ะ โต้วจื่อก็เป็นแบบนี้ เยือกเย็นไม่พูดมาก! }

ใช่! แม้ว่า เสี่ยวหมี่โต้ว จะเป็นเด็กที่น่ารักและไร้เดียงสาต่อหน้า หานมู่จื่อ เสี่ยวเหยียน และผู้อาวุโสคนอื่นๆ แต่บนอินเทอร์เน็ตเขาเป็นบุคคลลึกลับเย็นชาอีกทั้งยังเย่อหยิ่งและพูดน้อยอย่างยิ่ง!

ทุกคนในกลุ่มรู้จักเพียงโต้วจื่อรู้แค่ว่าเขาเก่งกาจอย่างยิ่ง แต่กลับไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา

หากพวกเขารู้ คนที่พวกเขาชื่นชอบนั้นแท้จริงแล้วเป็นเพียงเด็กน้อยอายุห้าขวบ คาดว่าคงจะโกรธจนแทบอยากจะมุดกลับไปที่ครรภ์มารดาเพื่อเกิดใหม่อีกครั้งแน่!

เด็กที่มีพรสวรรค์ไม่มาก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มี!

อีกทั้งเสี่ยวหมี่โต้ว ยังเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง! น่าเสียดายที่พวกเขายังไม่รู้ความจริง

คนในกลุ่มยังคงพูดคุยกัน และมีคนทักขึ้นมา

มะเขือเทศเน่า: {แย่แล้วฉันเปิดเว็บไซต์ได้แล้ว เร็วขนาดนี้เลยเหรอ? }

ในใจของหานมู่จื่อมีความสุข เธอจุ๊บ เสี่ยวหมี่โต้วกลับ จากนั้นจึงยื่นจานให้เขา "เด็กดี ไปทานเถอะ”

ดังนั้น เสี่ยวหมี่โต้ว จึงรับจานมาและเดินถือไปอีกด้านหนึ่ง

หานมู่จื่อลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เธอไปหยิบชุดนอนจากตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำไป

เมื่อได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ เสี่ยวหมี่โต้ว ก็วางจานลง จากนั้นจึงลุกขึ้นกลับไปที่โน้ตบุ๊กและเปิดหน้าจอขึ้น

จากนั้นจึงค่อยๆ กดปุ่มปิดเครื่อง

อันที่จริง เขาเองก็ไม่อยากซ่อนมันจากหม่ามี๊

แต่ว่าหม่ามี๊ไม่ชอบให้เขาเล่นคอมพิวเตอร์และโทรศัพท์มือถือมากเกินไป เพราะกลัวว่าดวงตาของเขาจะได้รับผลกระทบ อีกทั้งปกติหม่ามี๊ก็ยุ่งมาก เสี่ยวหมี่โต้ว รู้ดีว่าหม่ามี๊ต้องการให้เขามีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นดังนั้นจึงทำงานอย่างหนัก

หลายๆ ครั้งเขามักจะเห็นหม่ามี๊แอบร้องไห้มองดูเขาอยู่เงียบๆ บอกว่าขอโทษเขา ไม่ได้ดูแลเขาให้ดี

หม่ามี๊คิดว่าเขาหลับ แต่เขากลับยัง

ดังนั้นเขาจึงได้ยินคำเหล่านั้นทั้งหมด

แต่เดิม เสี่ยวหมี่โต้ว ก็เป็นคนฉลาด บวกกับเป็นลูกในครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว ดังนั้นจิตใจจึงอ่อนไหวมากยิ่งขึ้น

เขาไม่กล้าที่จะแสดงอารมณ์ใดๆ ต่อหน้าหานมู่จื่อสิ่งที่เขามอบให้ หานมู่จื่อคือรอยยิ้มที่อบอุ่นและคำพูดที่นุ่มนวลเสมอมา

เขารักหม่ามี๊มากๆ จริงๆ

เขาอยากให้หม่ามี๊มีความสุข

ดังนั้น เขาเองก็ควรพยายามหาเงิน และมีส่วนช่วยเหลือครอบครัว

รอจนเขาโตขึ้นอีกหน่อย จากนั้นหม่ามี๊ก็จะไม่ต้องทำงานหนักแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้ เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ฟื้นคืนสีหน้าดังเดิม และกลับไปที่โต๊ะเพื่อกินองุ่นต่อ

ฮิฮิ นี่เป็นความลับเล็กๆ น้อยๆ ของเขาเอง ~