เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 515

บทที่514 ฉันไม่ใช่แม่นมของคุณ

แต่ต่อหน้าเธอ เขายังคงแข็งกร้าวแม้ว่า...เห็นได้ชัดว่าเขานั้นขอร้องให้เธอมาในตอนนี้ เขาก็ยังคงแข็งกร้าวอยู่เช่นนั้น

แต่อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาพูดนั้นช่างต่ำต้อยเหลือเกิน

มันไม่เหมือนตัวเขาเลย

หรือเป็นเพราะเธอ?

หานมู่จื่อหลับตาลง ดูเหมือนว่าจะมีไฟลุกโชนในหัวใจของเธอ ท้ายที่สุดเธอก็หลับตาลงและยื่นมือทั้งสองออกไปและกอดตอบเย่โม่เซิน

สิบนาทีหลังจากนั้น

ทั้งสองกลับไปที่ห้องผู้ป่วยด้วยกัน

ภายในห้องพักผู้ป่วยอากาศอบอุ่น หานมู่จื่อพาเย่โม่เซินไปยังเตียงนอนจากนั้นก็หมุนตัวกลับเพื่อจะไปเอาน้ำ แต่ทันทีที่เธอหันกลับเธอก็ถูกเย่โม่เซินคว้าตัวเอาไว้ “จะไปไหน?”

มีความกังวลในน้ำเสียงของเขา เขาขมวดคิ้วและจ้องมองเธอ

หานมู่จื่อมองเขาอย่างระอา “มือคุณเย็นมาก ฉันจะไปเอาน้ำมาให้”

“ไม่ไปไหนนะ?”

เขาเหมือนจะไม่เชื่อเธอและถามอีกครั้ง

หานมู่จื่อส่ายหน้า “ไม่ไป”

คุณเป็นแบบนี้ ถ้าฉันจะไป คุณคงจะไม่ไปออกไปตากลมหนาวข้างนอกอีกหรืออย่างไร?

แน่นอนว่านี่คือคำพูดเชิงจิตวิทยาของหานมู่จื่อแต่เธอไม่ได้พูดมันออกมา

“ปล่อยมือเถอะ” หานมู่จื่อผลักมือของเขาออกไป แต่เย่โม่เซินไม่ยอมปล่อย หานมู่จื่อพูดด้วยท่าทางโกรธ “ไม่ปล่อยมือใช่ไหม? งั้นคุณลุกมาไปเอาน้ำกับฉัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ริมฝีปากของเย่โม่เซินก็โค้งงอและปล่อยอิสระให้กับเธอ

หลังจากได้รับอิสระ หานมู่จื่อก็สามารถรินน้ำให้เขาได้ในที่สุด เธอรินน้ำอุณหภูมิปานกลางและส่งมันให้กับเย่โม่เซิน “ดื่มเร็วเข้า คุณรออยู่ด้านนอกเป็นเวลาหลายชั่วโมง อากาศด้านนอกนั้นหนาวขนาดนั้น ร่างกายคุณเองก็บาดเจ็บ ไม่รู้จักเข้ามารอด้านในหรือไง?”

เย่โม่เซินรับแก้วน้ำมา จิบน้ำสองสามครั้งแล้วเงยหน้าขึ้นมองเธออีกครั้ง

ดวงตาคู่นั้นร้อนรุ่ม ราวกับว่าเธอจะหายไปในวินาทีถัดไป

หานมู่จื่อถูกเขามองเธอรู้สึกไม่เป็นตัวเองเล็กน้อย เธอมองไปตรงอื่นและกล่าวว่า “ดื่มน้ำของคุณไป”

เขาก้มหัวลงเพื่อดื่มน้ำอีกครั้ง หานมู่จื่อจึงหันหน้ากลับมาจ้องมองไปยังศีรษะของเย่โม่เซินและกล่าว “หลังจากนี้คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้กลอุบายที่น่ารันทดแบบนี้มาโกหกฉันอีก ฉันบอกคุณไปแล้วว่าฉันไม่มีเวลาว่างมาแล้ว ในเวลานี้คุณควรหาอะไรกินด้วยตัวเองได้แล้ว แล้วคุณก็ไม่ใช่ว่าไม่มีญาติ คุณเป็นถึงประธานของบริษัทตระกูลเย่ แค่อยากกินอะไรก็แค่บอก?”

“แต่ฉันต้องการเธอ” เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นและมองเธออย่างจริงจัง

หานมู่จื่อ “………”

“ฉันไม่ใช่แม่นมของคุณ เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะมาส่งอาหารให้คุณทุกวัน” เธอกล่าวอย่างจริงจัง “คุณเข้าใจไหม? ฉันไม่ใช่แม่นมของคุณเลย ก่อนหน้านี้ที่ฉันส่งข้าวส่งน้ำเพราะว่าฉันต้องการดูแลคุณ แต่...ฉันไม่สามารถทำแบบนี้ทุกวันได้ ฉันก็มีงานของฉัน”

“ฉันรู้” เย่โม่เซินพยักหน้าริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อย “จริงๆแล้วเธอมาก็ดีแล้ว ไม่ต้องเอาอาหารมาหรอก”

หานมู่จื่อ “แบบนั้นได้อย่างไร ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น”

“งั้นฉันไปหาเธอเอง” เย่โม่เซินจัดการหาทางออกอย่างรวดเร็ว

หานมู่จื่อหมดคำจะพูดกับเขา เธอกระพริบตารัวและอ้าปากค้าง “นั้นก็ไม่ได้”

“ทำไมล่ะ?” เขาจ้องมองเธอและถามอย่างไร้เดียงสา

หานมู่จื่อเองก็จ้องมองเขา อยากถามเขาจริงๆว่าคุณทำอะไรไว้ในตอนนั้นคุณจำไม่ได้หรืออย่างไร? ทำไมคุณสามารถมาก่อกวนฉันอย่างไม่รู้สึกรู้สาได้อย่างนี้?

แต่ก่อนที่เธอจะพูดคำเหล่านี้ ใบหน้าของเย่โม่เซินนั้นก็ซีดลง จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปเพื่อปิดตำแหน่งท้องของเขาและส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

เมื่อคิดได้แบบนี้ หานมู่จื่อก็ไม่ได้สนใจเขา

เมื่อรอจนอาการของเขาบรรเทาลง หานมู่จื่อก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อสั่งอาหาร

“ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ฉันจะกลับไปทำอาหารก็คงไม่ทันดังนั้นฉันจะสั่งโจ๊กให้กับคุณ”

เนื่องจากมีร้านค้าจำนวนมากเปิดในตอนกลางคืนและร้านโจ๊กก็มากเช่นกัน หานมู่จื่อจึงเลือกไปเลือกมา ในที่สุดก็พบร้านหนึ่งที่ดูดีเธอสั่งโจ๊กและเครื่องเคียงสองสามอย่าง เมื่อเห็นว่าผู้ขายรับออเดอร์เธอก็โทรหาเจ้าของร้านเป็นการส่วนตัวเพื่อที่จะให้ทำรสชาติเบาบางและเครื่องเคียงไม่ต้องใส่น้ำมันมากมาย ทางร้านก็ตอบตกลง หานมู่จื่อจึงวางสายอย่างโล่งใจ

หลังจากที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน หานมู่จื่อก็รู้สึกเหนื่อยล้าหลังจากนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเธอก็หยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็พบว่าเย่โม่เซินกำลังจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ร้อนเป็นไฟ

เห็นๆอยู่ว่าเขาป่วยแต่ยังคงทำตัวเป็นผีบ้า

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะกัดฟันและกล่าวว่า “มองหาอะไร? ไปนอนพักผ่อนซะ เดี๋ยวโจ๊กมาแล้วฉันจะเอาไปให้”

ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินมีรอยยิ้มจางๆ นัยน์ตาสีดำเต็มไปด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย “เธอรู้ไหม แก้วที่เธอใช้เมื่อครู่คือแก้วของฉัน?”

การกระทำหยุดลงชั่วขณะ หานมู่จื่อก้มดูแก้วในมือของตัวเองและค่อยๆตอบสนอง

ดูเหมือนว่าจะใช่...

แก้วใบนี้เป็นแก้วที่เธอเพิ่งรินน้ำให้กับเขา เนื่องจากเขามีอาการปวดท้องอย่างกะทันหัน หานมู่จื่อจึงวางแก้วน้ำไว้ข้างๆ ในตอนนี้เธอไม่ได้คิดอะไรเธอจึงหยิบมันขึ้นมาดื่ม

ไม่คาดคิดเลยว่ามันคือถ้วยที่เขาดื่มไปเมื่อครู่และเย่โม่เซินยังจับได้อีกต่างหาก

หานมู่จื่อรู้สึกภายในใจไม่สงบในทันใด เธอวางถ้วยลงบนโต๊ะและกล่าวอย่างเย็นชา “ใครบอกว่าแก้วใบนี้เป็นของคุณ? เห็นๆกันอยู่ว่าฉันเป็นคนรินน้ำแล้วฉันก็เพิ่งเปลี่ยนแก้วไปเมื่อกี้”

“โอ้ เมื่อไหร่เหรอ?” เย่โม่เซินจ้องมองเธออย่างระแคะระคาย

หานมู่จื่อยิ้มเจื่อน “ก็เมื่อกี้ตอนที่โทรศัพท์ไง”