เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 516

บทที่515 เขาได้ยินแล้ว

เห็นได้ชัดว่า เย่โม่เซินไม่เชื่อเธอ

เมื่อเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หานมู่จื่อก็ลุกขึ้นยืน "ฉันจะไปห้องน้ำ"

จากนั้นเธอก็เข้าไปในห้องน้ำเป็นเวลานาน จนกระทั่งพนักงานส่งอาหารโทรมาหานมู่จื่อจึงออกจากห้องน้ำ เมื่อออกมาแล้วเธอก็รับรู้ถึงสายตาของเย่โม่เซินจากนั้นเธอก็เดินไปยังประตูห้องพักผู้ป่วยและรับอาหาร

ทันทีที่เธอออกไป พนักงานส่งอาหารก็มองเห็นเธอและส่งอาหารให้กับเธอ

เพราะมันเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วดังนั้นพนักงานส่งอาหารจึงวางตัวอย่างระมัดระวังต่อหานมู่จื่อ “พี่สาวคนสวย ทานอาหารอย่างมีความสุข หากว่าพี่สาวมีเวลาก็ช่วยคอมเมนต์แสดงความเห็นดีๆให้กันด้วยครับ”

หานมู่จื่อพยักหน้า

ทันทีที่เธอพยักหน้า เธอก็รู้สึกถึงแรงแห่งฆาตกรรมที่อยู่ข้างหลังเธอ

ที่แท้เย่โม่เซินก็กำลังจ้องมองมานี่เอง

เด็กชายส่งอาหารนั้นสัมผัสได้ว่าสีหน้าของเย่โม่เซินนั้นไม่ต้อนรับแขกจึงรีบส่งยิ้มให้หานมู่จื่อและรีบจากไป

หานมู่จื่อปิดประตูห้องผู้ป่วยด้วยมือข้างเดียวจากนั้นก็หมุนตัวกลับมาวางอาหารไว้บนโต๊ะ

ร้านที่เธอเลือกนั้นคอมเมนต์ดีและการห่อสิ่งของนั้นก็ดีด้วย กล่องบรรจุนั้นได้มาตรฐาน ไม่ใช่ร้านข้างถนนที่เป็นหน้าร้านและไม่มีที่นั่งแบบนั้น หานมู่จื่อเคยได้ไปกินที่ร้านของเขาครั้งหนึ่งและรู้สึกว่ามันไม่เลวเลย

เธอนำโจ๊กออกมาตั้งไว้ให้เย็นก่อนจากนั้นก็ย้ายไปวางบนโต๊ะตรงหน้าเย่โม่เซิน

“กินโจ๊กหน่อย”

เธอจ้องมองไปที่เย่โม่เซินด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อยและกล่าว

เย่โม่เซินนั่งอยู่เช่นนั้นหน้าซีดๆจ้องมองเธอ “ป้อนฉัน”

หานมู่จื่อ “?”

เธอคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป

“ฉันปวดท้องและไม่มีแรง”

หานมู่จื่อ “คุณล้อฉันเล่นหรือเปล่า?”

“เมื่อกี้ฉันไปรอด้านนอกนานเกินไป ตอนนี้รู้สึกไม่สบาย เหมือนกับว่ายกมือไม่ขึ้นเลย”

หานมู่จื่อไม่เพียงแต่ไม่สงสารเขาเท่านั้นและยังยิ้มหน้าตาย “คุณแน่ใจเหรอว่าไม่มีแรง?”

รอยยิ้มของเธอนั้นเหมือนกับว่าในวินาทีถัดมาสามารถหยิบชามโจ๊กร้อนๆที่อยู่ตรงหน้าเย่โม่เซินขึ้นมาและโยนมันใส่หัวของเขา เย่โม่เซินครุ่นคิดสักพักแกล้งยื่นมือออกไปและพยายามหยิบช้อน

หานมู่จื่อยืนอยู่ตรงหน้าเขา เธอเพียงแค่ยืนกอดอก สีหน้าเคร่งขรึมและจ้องมองเขา “กินดีๆ มืออย่าสั่น ถ้ามือสั่นขึ้นมา อย่าได้คิดว่าจะได้กินอะไรอีกในคืนนี้และฉันจะไปในทันที”

ขู่ นี่เป็นการข่มขู่เขาโดยเจตนา

แต่เย่โม่เซินจะทำอะไรได้? เพื่อที่จะให้เธออยู่ต่อ การเคลื่อนไหวของเขานั้นมั่นคงและไม่อะไรหกตกหล่นออกมาเลย

จนกระทั่งถึงก้นชาม หานมู่จื่อมองเขาโดยไม่มีรอยยิ้มและพูดอย่างเย็นชา “นี่เรียกว่ามีแรงมากเลยนะ?”

เย่โม่เซินคิดอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเขาสบกับใบหน้าที่บอบบางของเธอ เขาขยับเข้าไปใกล้เธอและพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “มู่จื่อ ฉลาดเกินไปไม่ดีเลย”

ระยะห่างระหว่างริมฝีปากกับริมฝีปากนั้นห่างกันเพียงสองถึงสามเซนติเมตร ขนตาของหานมู่จื่อสั่นไหว เธอแทบจะสัมผัสริมฝีปากของเย่โม่เซินได้ด้วยการขยับเพียงครั้งเดียว ด้วยอาการมึนงง เธอก็นึกถึงฉากจูบอันร้อนแรงจากเขาเมื่อตอนที่อยู่ใต้ต้นไม้ตรงหน้าโรงพยาบาล

เมื่อนึกเช่นนั้นแล้วใบหน้าของหานมู่จื่อก็ร้อนผ่านเธอก้าวถอยหลังในทันที

“คุณกินโจ๊กเสร็จแล้ว ก็นั่งพักเสียก่อน”

หลังจากพูดเสร็จเธอก็ทำความสะอาดของบนโต๊ะและนำขยะไปทิ้งด้านนอก

ในขณะที่กำลังล้างมือหานมู่จื่อก็มองตัวเองในกระจกอย่างสับสน

เห็นได้ชัดว่า ... เธอตัดสินใจที่จะไม่สนใจเขาอีกต่อไป แต่เมื่อเธอเห็นข้อความที่เขาส่งถึงตัวเอง เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะรีบมาเช่นนี้

มู่จื่อ หานมู่จื่อ

เธอดูสภาพตัวเธอเองในตอนนี้

สวมเพียงชุดนอน ทับด้วยเสื้อคลุม ผมกระเซอะกระเซิง

เหมือนแมวตัวน้อยที่น่าสงสาร

“หม่ามี๊!”

หานมู่จื่อได้ยินเสียงของเขา รอยยิ้มที่จริงใจก็ปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“เสี่ยวหมี่โต้ว ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอไม่หลับไม่นอน?”

“หึ หม่ามี๊เที่ยงคืนไปแล้วคุณไปไหน เสี่ยวหมี่โต้วเห็นคุณไม่อยู่ในบ้าน!”

“เกิดเรื่องขึ้นกะทันหันดังนั้นเลยต้องออกมา เห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วกำลังหลับฝันอย่างสบายดังนั้นก็เลยไม่ได้ปลุกเธอ เธอจะมาโทษหม่ามี๊ไม่ได้นะ?”

“เชอะ ถ้าหากว่าเป็นเรื่องสำคัญ งั้นเสี่ยวหมี่โต้วจะไม่โทษหม่ามี๊ก็ได้ หม่ามี๊ คุณต้องดูแลร่างกายตัวเองไม่ให้เป็นหวัดนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดที่ลูกชายเป็นห่วงและกังวล จิตใจของหานมู่จื่อจึงสั่นไหวและพยักหน้าอย่างสุดแรง “เธอสบายใจได้เลย!”

หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็คุยกันอยู่พักหนึ่งจึงวางสายไป

หลังจากวางสายแล้ว หานมู่จื่อก็จ้องมองหน้าจอและยิ้ม จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงและหันกลับเพื่อเดินออกไปข้างนอก

ทันทีที่เธอหันกลับ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ค่อยๆจางลง

เธอจ้องมองคนตรงหน้าเธออย่างว่างเปล่า

เย่โม่เซิน

เขามาได้อย่างไร?

หานมู่จื่อกังวลมากเกี่ยวกับคำถามนี้ เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่? คำพูดเธอเมื่อครู่นั้นเขาได้ยินทั้งหมดหรือเปล่า?

เมื่อคิดเช่นนั้นสีหน้าที่สดใสของหานมู่จื่อก็กลายเป็นซีดจาง

สายตาที่เย่โม่เซินจ้องมองเธอนั้นเฉียบคม เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เมื่อกี้คุยกับใคร?”

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง จิตใจของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง

เขาได้ยินทั้งหมดหรือเปล่า? งั้นเขาจะ...

“สนิทสนมขนาดนั้นเลย?” เย่โม่เซินหรี่ตาลงอย่างอันตรายและร่างสูงของเขาก็เบียดเข้ามา เดิมทีห้องน้ำก็คับแคบอยู่แล้วด้วย