เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 521

บทที่520 ทันเวลา

หลังจากทั้งสองฝ่ายนั่งลง เสี่ยวเหยียนนั้นยืนอยู่ข้างหลังหานมู่จื่อ เธอมองไปที่ หลินชิงชิงอย่างใจเย็น

เธอจ้องมองเธออยู่เรื่อยๆ เพราะกลัวว่าจู่ๆหลินชิงชิงจะลุกขึ้นมาและหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วเทใส่หานมู่จื่อ

ครั้งที่แล้วเย่โม่เซินอยู่ ครั้งนี้เย่โม่เซินไม่อยู่ หากมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆจะมีใครกันมู่จื่อไว้?

ดังนั้นเธอต้องปกป้องดูแลมู่จื่อ

สายตาของเธออาจจะร้อนแรงเกินไป หลินชิงชิงจึงเหลือบมองเธออย่างแปลกๆแล้วบ่นว่า “มีอะไรหรือเปล่า? ฉันบอกแล้วว่าฉันจะไม่จัดการเธอ ถ้าหากฉันจะจัดการเธอฉันขอให้ฟ้าผ่าลงมาเลย ฉันสาบานแล้ว เธอยังไม่เชื่ออีกหรือไง?”

หานมู่จื่อ “……”

เสี่ยวเหยียน “เหอะ สาบานไปใครจะเชื่อเธอ? ก่อนหน้านี้เธอสามารถลงมือทำเรื่องแบบนั้นได้ ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าเธอจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้วก็เป็นเพราะว่ามู่จื่อของเรานั้นจิตใจดีเธอจึงไว้ชีวิตเธอเอาไว้แบบนี้”

เธอกล่าวอย่างไม่เกรงใจกัน เมื่อหลินชิงชิงเจอกับคำพูดของเสี่ยเหยียน สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป หานมู่จื่อเองก็ไม่ได้หยุดเหตุการณ์นี้เธอเพียงแค่มองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หลินชิงชิงโกรธเคือง แต่สุดท้ายเธอก็อดทนไม่ลงมือใดๆและกล่าวอย่างเย็นชา “เธออยากพูดอะไรก็พูด ฉันไม่สามารถหยุดเธอได้ ฉันพิสูจน์ทุกอย่างด้วยการกระทำของฉันเท่านั้น!”

หลังจากพูดแล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนและมองไปที่หานมู่จื่อที่อยู่ตรงข้าม

ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกตื่นตระหนก “เธอจะทำอะไร? เธอ...”

เป็นผลให้ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

เพราะว่าหลินชิงชิงที่ยืนตัวตรงนั้นได้โค้งคำนับให้กับหานมู่จื่อ เธอก้มตัวโค้งลงอย่างจริงใจ

แม้แต่คุณแม่หลินก็ตกใจกับการกระทำของเธอและมองไปที่เธอด้วยความงุนงง เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนไม่ได้คุยกันมาก่อน

“ขอโทษด้วย ฉันขอโทษคุณสำหรับพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมก่อนหน้านี้ของฉัน ฉันสัญญาว่าพฤติกรรมนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก เพราะมันส่งผลกระทบต่อคุณอย่างมากดังนั้นฉันยินดีที่จะทำตามเงื่อนไขข้อตกลง ไม่ว่าคุณพูดอะไรฉันก็ยินดีจะทำ!”

เสี่ยวเหยียนเองก็ตกใจเช่นกัน คาดไม่ถึงเลยว่าหลินชิงชิงจะเปลี่ยนพฤติกรรมไปขนาดนี้

แววตาของคุณแม่หลินมีความยินดีมาก “คุณหาน ในครั้งนี้ชิงชิงนั้นเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ นี่ไม่ ...ครั้งนี้ตั้งแต่เธอออกมา หลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวแล้วเธอก็เร่งรัดให้ฉันออกไปซื้อสิ่งของทันทีและบอกว่าจะมาขอโทษคุณ ก่อนหน้านี้ ชิงชิงเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว”

หานมู่จื่อมองด้วยสายตาที่สงบดูเหมือนว่าไม่ได้ตกใจหรือแปลกใจกับการกระทำของ หลินชิงชิง

ท่าทางที่เรียบสงบทำให้คุณแม่หลินรู้สึกได้ในทันทีว่าทำไมลูกสาวของเธอจึงแพ้ให้กับเธอ

พฤติกรรมของทั้งสองไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันจริงๆ

แม้ว่าลูกสาวของเธอจะสวย แต่ความงามของหานมู่จื่อเองก็ไม่แพ้ หลินชิงชิงในทางกลับกัน...เธอเองก็ยังคงเจ้าอารมณ์อยู่มาก

ในเรื่องของอารมณ์ มีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับการปลูกฝังและเลี้ยงดูในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

พูดได้ว่าหลินชิงชิงไม่มีในสิ่งที่หานมู่จื่อมี

และความมีชีวิตชีวาของ หลินชิงชิงคือสิ่งที่หานมู่จื่อไม่มี

อาจเป็นไปได้ว่าก่อนหน้านี้ที่หานมู่จื่อและเย่โม่เซินรู้จักกัน นั่นอาจเป็นเพราะว่าเขาเคยเห็นตัวตนของหานมู่จื่อมาก่อน ในเวลานี้...รักที่มีให้หานมู่จื่ออาจจะตกผลึกไปแล้วก็ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น ภายในใจของคุณแม่หลินก็กระจ่างขึ้น

“ถ้าหากว่าฉันไม่ยกโทษให้เธอ ตอนนี้เธอคงไม่มีโอกาสยืนอยู่ตรงหน้าฉันหรอก สิ่งของไม่จำเป็น ส่วนเรื่องเงื่อนไขนั้น ฉันหวังว่าหลังจากนี้..เธอจะไม่มาวุ่นวายในชีวิตของฉัน แค่นั้นก็พอ”

หลินชิงชิง “เอางั้นเหรอ?”

“อืม?”

“เธอจะไม่...หาโอกาสเอาคืนฉันเหรอ? ทั้งที่ก่อนหน้านี้ฉันตั้งใจทำลายใบหน้าของเธอ”

หานมู่จื่อยิ้มอย่างสงบ “อย่างแรก เธอทำร้ายคุณเย่ไปแล้วไม่ใช่ฉัน สอง ในเมื่อฉันอภัยให้เธอแล้ว แล้วฉันยังจะไปทำร้ายเธออีก นั่นไม่ใช่คนผิดคำพูดหรอกเหรอ”

ทั้งสองหายไปจากห้องทำงาน

หานมู่จื่อมองไปยังเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนยังคงยืนอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้างุนงงจนกระทั่งหานมู่จื่อหรี่สายตามองเธอเสี่ยวเหยียนก็ตอบสนองในทันที

“โอ้ ฉันจะไปส่งพวกเธอเดี๋ยวนี้”

เมื่อทุกคนออกไป หานมู่จื่อจึงกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอ

เธอเหนื่อยมาก พักในช่วงบ่ายเสียหน่อย

ดังนั้นหานมู่จื่อจึงลุกขึ้นไปเก็บเอกสารข้อมูลและเข้าไปพักในห้องรับแขก

วันทั้งวันใช้ไปกับตารางงานที่วุ่นวาย เมื่อถึงเวลาหานมู่จื่อและเสี่ยวเหยียนก็ไปรับเสี่ยวหมี่โต้วกลับบ้าน ทั้งวันนี้หานมู่จื่อเหนื่อยมาก เมื่อกลับบ้านเธอก็ถอดรองเท้าส้นสูงและทิ้งตัวลงบนโซฟา

เมื่อเอนกายลงโทรศัพท์ก็สั่นขึ้น

หานมู่จื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาดูและพบว่าเป็นวีแชทจากเย่โม่เซิน

{เมื่อไหร่คุณจะมา?}

หานมู่จื่อ “……….”

เจ้าคนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้เวลาที่ควรส่งข้อความหาเธอ?

หานมู่จื่อขี้เกียจเกินกว่าจะตอบวีแชทเขา เธอจึงวางโทรศัพท์เอาไว้ เสี่ยวหมี่โต้วนั้นวางกระเป๋านักเรียนลงและก้าวเข้ามา

“หม่ามี๊ วันนี้พวกเราเอาเจ้าเหมียวไปตรวจที่โรงพยาบาลกันเถอะ”

ทันทีที่เสี่ยวหมี่โต้วเตือนเธอ หานมู่จื่อก็จำเหตุการณ์นั้นได้และพยักหน้า “ใช่ เราไปกัน”

“ช่างเถอะ ให้น้าเสี่ยวเหยียนไปกับคุณเถอะ” เสี่ยวเหยียนคว้าคอเสื้อของเสี่ยวหมี่โต้วมาไว้ข้างกายเธอจากนั้นมองไปที่หานมู่จื่ออย่างดูแคลน “ดูท่าทางที่ไร้เรี่ยวแรงของแม่คุณ ฉันคิดว่าวันนี้เธอคงเหนื่อยกับงานมากแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วเด็กดี เราไปเอาแมวกันเถอะ ปล่อยให้แม่ของเธอพักผ่อนเถอะ”