เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 522

บทที่521 เปลี่ยนกลยุทธ์

เสี่ยวหมี่โต้วกับเสี่ยวเหยียนออกไปแล้ว

หานมู่จื่อเหนื่อยจริงๆ เมื่อวานก็ไม่ได้นอนหลับดีๆ แถมวันนี้ตอนงีบตอนบ่ายก็ยังตกหมอนอีก ตอนนี้ยังปวดคออยู่เลย

หลังจากรอบๆ ข้างเงียบลง หานมู่จื่อนอนลงบนโซฟา ไม่นานก็หลับไปสู่ห้วงความฝัน

ในความฝันนั้นเธอเดินเข้าไปในป่า

ในป่านั้นเต็มไปด้วยเมฆหมอก มองไม่เห็นทางที่มา แล้วก็มองไม่เห็นทางข้างหน้าเหมือนกัน

หานมู่จื่อยืนอยู่ตรงกลาง สับสนงุนงงไปหมด

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

“เด็กคนนั้น เป็นลูกของใคร? ”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่เย็นชาของผู้ชายดังขึ้นมาทั่วทุกทิศทาง ทำให้หานมู่จื่อตกใจ เธอหันหลังไปมองทันทีเพื่อที่จะตามหาที่มาของเสียงนั้น

แต่ว่ารอบๆนี้มันว่างเปล่า มีคนอื่นที่ไหนกัน?

“5ปีมานี้ เธอแอบทำอะไรลับหลังฉัน? ”เสียงของผู้ชายคนนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เต็มไปด้วยพลังที่มากมายมหาศาล กดขี่จนเธอแทบจะไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้

ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด แต่หานมู่จื่อกลับไม่รู้ว่าทำไม เธอถอยหลังอย่างรู้สึกกดดันมาก

ทันใดนั้น ก็เหมือนกับว่าหลังของเธอได้กระแทกเข้ากับของแข็งบางอย่าง

หานมู่จื่อหันกลับไปมอง ก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ก็ดูเย็นชาและดูเด็ดเดี่ยวในเวลาเดียวกัน

“เอ้ะ! นายนั่นเอง! ” หานมู่จื่อร้องออกมาด้วยความตกใจ หันหลังเตรียมจะหนี

มือของผู้ชายคนนั้นรัดเหมือนกับโซ่เหล็ก ตรึงไว้ตรงที่เอวที่เรียวบางของเธอ หลังจากนั้นก็จับไหล่ของเธอด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ผูกมัดเธอไว้ระหว่างต้นไม้ใหญ่และอ้อมกอดของเขา

เย่โม่เซินในฝันนั้นไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่นิดเดียว

แตกต่างกับเขาที่อยู่ใต้ต้นไม้ตรงประตูทางเข้าโรงพยาบาลอย่างสิ้นเชิง

หานมู่จื่อรู้สึกได้ว่าหลังของตัวเองชนกับลำต้นของต้นไม้ที่ขรุขระ เปลือกไม้ถูหลังของเธอทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก และดวงตาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ก็เต็มไปด้วยพยับเมฆ ทั่วทั้งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยอากาศสีดำ

“ตอบคำถามที่ฉันถามไปเมื่อกี้! ” เขาตำหนิด้วยเสียงต่ำ

หานมู่จื่อหุบตาลง เครียดจนไม่กล้าจะพูดอะไร

เขาบีบคางของเธอ เย่โม่เซินบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

“ตอบ! เด็กคนนั้นเป็นลูกใคร? 5ปีมานี้! เธอแอบไปมีลูกกับใครลับหลังฉัน? ”

“ปล่อยฉันนะ! ”หานมู่จื่อโกรธจนอยากจะผลักเขาออก แต่ว่าผลักยังไงก็ผลักไม่ออก มือของผู้ชายคนนั้นโอบรัดเธอแน่นมากเหมือนกับผีอำ ในช่วงเวลาที่สำคัญหานมู่จื่อก็ตะโกนออกมา “นี่นายความจำเสื่อมงั้นเหรอ? ที่ฉันท้องเมื่อ5ปีก่อน ตอนนั้นนายเองก็รู้ เด็กคนนี้……”

เธอยังพูดไม่จบ เหมือนกับว่าผู้ชายตรงหน้ามองหน้าเธออย่างประหลาดใจเพราะว่าเธอหยุดพูด

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เขาก็ขบกรามแน่นแล้วก็บีบคางเธออีกครั้ง “ลูกของชายชู้คนนั้นน่ะเหรอ? สมควรตาย! เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมาจริงๆ เหรอ! ทำไมเธอถึงได้ไร้ยางอายขนาดนี้? ”

หานมู่จื่อ“……ปล่อยฉันนะ!

ฝ่ายตรงข้ามไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ริมฝีปากบางที่เย็นชาและไร้อารมณ์กดลงมาโดยไม่เตือนก่อน

เขาจูบค่อนข้างแรง ฟันของเขากระแทกริมฝีปากของเธอจนแตก

จูบของทั้งสองคนเปื้อนเลือด

จูบนี้……ไม่ได้อ่อนโยนเลยแม้แต่นิดเดียว

สิ่งที่มี ก็คือความหยาบคาย! บ้าบิ่น เธอไม่ต้องการ!

“อย่า! ”

หานมู่จื่อกรีดร้องพร้อมกับลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็นได้ชัด ก็คือเพดานเกล็ดหิมะ โคมไฟคริสตัลที่แขวนอยู่ไม่ไกลก็เข้ามาในสายตาของเธอ

หลังจากสมองหยุดนิ่งไป10วินาที หานมู่จื่อก็เอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของตนเอง

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้……

เธอฝันถึงเย่โม่เซินโดยไม่คาดคิด แถมยังเป็นฝันร้ายที่น่ากลัวขนาดนี้อีกต่างหาก

ที่แท้ตอนนี้สำหรับเธอแล้ว เย่โม่เซินก็คือฝันร้ายยังงั้นเหรอ?

5ปี……

5ปีแล้วนะหานมู่จื่อ

เธอยังเดินออกมาจากจิตใจที่ชั่วร้ายของตัวเองไม่ได้อีก

พอได้ยินดังนั้น เย่โม่เซินก็หยุดครู่หนึ่ง เขาคิดว่าวิธีนี้ก็เป็นวิธีที่ดี

แต่ว่า……

“ให้เวลาคุณหานได้พักผ่อนสักสองสามวันก่อนเถอะครับ ยังไงหลายวันมานี้ที่เธอมาดูแลคุณชายเย่ที่โรงพยาบาลก็เหนื่อยมากแล้ว ถ้าเกิดว่าเอาแต่ให้เธอวิ่งไปวิ่งมาแบบนี้จะร่างกายของเธอจะทนไม่ไหวเข้า อาศัยช่วงเวลาที่เธอพักผ่อน คุณชายเย่เองก็พักฟื้นให้เต็มที่ หลังจากนั้นก็ออกจากโรงพยาบาล…..”

พอฟังถึงตรงนี้ เย่โม่เซินก็เหมือนจะเข้าใจความหมายของเซียวซู่แล้ว

เขาหรี่ตาลง พร้อมกับประเมินเขา

เซียวซู่โดนสายตาประเมินของเย่โม่เซินมองมาจนเท้าเย็นไปหมด เขาเริ่มสงสัยว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรผิดไปรึเปล่า ไม่ยังงั้นทำไมคุณชายเย่ถึงมองเขาด้วยสายตาแบบนี้?

“คือว่าคุณชายเย่ครับ ถ้าเกิดว่าคุณรู้สึกว่าสิ่งที่ผมพูดไปมันใช้ไม่ได้ ถ้ายังงั้น……”

“ก็ได้” ใครจะไปคิดว่าพึ่งจะพูดไปได้แค่ครึ่งเดียว เย่โม่เซินก็ตัดบทเขา “ให้คนทำกับข้าวมา”

ในเมื่อต้องฟื้นฟูร่างกาย เขาก็ต้องทานข้าวเยอะๆ จะเสื่อมโทรมแบบนี้ต่อไปไม่ได้

แล้วอีกอย่างตอนนี้เขาก็เป็นผู้เล่นในเกม ดังนั้นก็เลยมองได้ไม่ชัด

ช่วงนี้เพราะว่าหานมู่จื่อต้องดูแลเขา ก็เลยต้องทำงานอย่างหนัก ตอนนี้เธอกลับไปก็ต้องจัดการกับงานที่กองไว้ แต่ว่าเขากลับอยู่ที่นี่แล้วคิดถึงแต่วิธีที่จะเรียกเธอมา

เห็นได้ชัดว่ากลางดึกแบบนี้เธอได้หลับไปแล้ว แต่ก็ยอมมุดออกมาจากผ้าห่ม สวมใส่เพียงแค่เสื้อโค้ตแล้วก็ตรงมาที่นี่เพื่อเขา

นึกถึงท่าทางตอนที่เธอสวมใส่ชุดนอนเมื่อคืนนี้ เย่โม่เซินถึงได้พึ่งรู้ว่าตัวเองทำเรื่องที่เลวร้ายไปมากแค่ไหน

เซียวซู่ตะลึงไป “คุณชายเย่ ให้คนทำอาหารมาส่งจริงๆ เหรอครับ? ”

“อืม”เย่โม่เซินพยักหน้า

“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”พอได้ยินว่าเย่โม่เซินจะทานอาหารแล้ว เซียวซู่ก็รีบออกไปโทรศัพท์ด้านนอกทันที

ในขณะเดียวกันก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง ดูเหมือนว่าคำแนะนำจากเซียวซู่ก็ค่อนข้างจะมีประโยชน์ ท้ายที่สุดเขาก็สามารถเยียวยาให้ตรงกับโรคได้

แต่ว่า……ทั้งหมดนี้ก็ยังคงเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น

สำหรับเย่โม่เซินแล้ว ผู้ช่วยอย่างเขาไม่มีตำแหน่งอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

ช่างเถอะ เขาเซียวซู่ไม่ใช่คนขี้งกถึงขั้นอยากจะแย่งตำแหน่งจากผู้หญิงคนหนึ่งหรอกนะ