เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 523

บทที่522 คนจากไปแล้ว สถานที่นี้ว่างเปล่า

หลายวันมานี้ วันเวลาของหานมู่จื่อผ่านไปอย่างมีความสุข

เพราะว่า ตั้งแต่คืนนั้น เย่โม่เซินก็ไม่ได้ส่งข้อความมาหาเธอกวนให้เธอไปที่โรงพยาบาลอีก บัญชีวีแชทของเขา เงียบเหมือนกับไม่เคยปรากฏมาก่อน

บางที หานมู่จื่อก็รู้สึกเหมือนกับว่าเธอค้างจ่ายค่าโทรศัพท์ หรือว่าWIFIที่บ้านเสีย ไม่ยังงั้น……ทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงไม่ได้รับข้อความจากวีแชทของเย่โม่เซินเลย

แต่อย่างไรก็ตาม นอกจากเขาที่ไม่ได้ส่งข้อความมานั้น คนอื่นๆ ก็ยังคงส่งหาเธอได้ตามปกติ

รวมทั้งโทรศัพท์ด้วย

นี่มันก็หมายความว่าเธอไม่ได้ค้างค่าโทรศัพท์ และWIFIที่บ้านก็ไม่ได้เสียด้วย

แต่ว่าเย่โม่เซินไม่ได้ติดต่อเธอจริงๆ

เธอคิดในใจว่า หรือบางที……เขาเบื่อหน่ายแล้ว เขาคิดว่าการที่ส่งข้อความมาขอให้เธอไปที่โรงพยาบาลทุกวันมันไม่ได้มีความหมายอะไร ยังไงก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะเอาแต่ยืนอยู่ที่เดิมเพื่อตามตื๊อและรอเธอเสมอไปอยู่แล้ว ตอนนี้เขาก็แค่กลับไปยังเส้นทางที่ถูกต้องเท่านั้นเอง

แบบนี้ดีมากเลย

ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิต

เพียงแค่ว่า……ทำไมในใจเธอถึงได้รู้สึกว่างเปล่า

หานมู่จื่อพิงโซฟา มือกำโทรศัพท์แน่น

ช่องว่างในหัวใจของเธอทำให้หานมู่จื่อรู้สึกรังเกียจตัวเอง

หลายวันมานี้คนที่เอาแต่ปฏิเสธก็คือตัวเธอเอง เธอคือคนที่ต้องการตัดการติดต่อกับเขามาโดยตลอด ไม่ต้องการติดต่อกันอีกต่อไป แต่ว่าพอตอนนี้เขาไม่ติดต่อเธอจริงๆ ทำไมในใจเธอถึงได้รู้สึกว่างเปล่าขนาดนี้กัน?

ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างถูกพรากออกไป

หรือว่า มันคือความเคยชิน?

เพราะว่าตั้งแต่ตอนที่เจอกับเขานั้น เขาก็ปรากฏตัวในชีวิตของเธอเสมอ บุกรุกชีวิตในช่วงนี้ของเธอ

คนเราก็เลยเคยชินกับคนๆหนึ่ง

เธอเคยชินกับการมีอยู่ของเขา ถ้ายังงั้นต่อไปนี้……เธอก็แค่ต้องเคยชินกับการที่ไม่มีเขาก็พอแล้ว

พอคิดถึงแบบนี้ หานมู่จื่อก็สงบนิ่งลงมากกว่าเดิม คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างชัดเจนแล้ว

ต่อไปก็เอาแบบนี้แล้วกัน

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ หานมู่จื่อก็นอนอยู่ที่บ้าน คอกลูกกับแม่แมวที่ได้พากลับมาก็ได้ถูกย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของพวกเธอแล้ว

วันนั้นหลังจากเสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวหมี่โต้วพาไปฆ่าเชื้อโรคและถ่ายพยาธิในร้านขายสัตว์เลี้ยงแล้วนั้น ก็ซื้อกรงเล็กๆ แล้วก็นำแมวทั้งหมดกลับบ้าน

ลูกแมวถูกแม่แมวดูแลอย่างดี มาอยู่บ้านนี้ได้เกือบหนึ่งอาทิตย์ แต่ละตัวก็อวบอ้วนแล้วเรียบร้อย

น่าจะเพราะว่าได้เจอบ้านแล้ว ดังนั้นแม่แมวก็สนิทกับพวกเธอมาก และก็ยอมให้คนในบ้านได้จับลูกแมวตัวน้อยด้วย

ทุกครั้งหลังจากให้นมเสร็จ มันก็จะวิ่งไปกลิ้งไปกลิ้งมาภายใต้แสงแดดที่ระเบียง นอนหรี่ตาอย่างขี้เกียจอยู่ตรงนั้น ดูสบายอกสบายใจเป็นอย่างมาก

ลูกแมวกลุ่มหนึ่งวิ่งไปมาบนพรมที่บ้าน เพราะว่าอายุยังไม่ถึงเดือน ดังนั้นบางทีตอนเดินขาหน้าก็เตะกับขาหลัง สะดุดบ้าง แต่ว่าก็ดื้อมาก พอล้มลงแล้วก็พยายามลุกขึ้นมาเดินอีก

ถ้าเกิดว่าเห็นคนเดินผ่านหน้าพวกมันไป พวกมันก็จะเดินตามตลอด

สรุปแล้ว พอมีแมวมาอยู่ด้วยเพิ่มขึ้น หานมู่จื่อรู้สึกว่า……ทุกครั้งที่เธอจะเดินไปไหนมาไหนต้องระมัดระวังมาก

เพราะว่า……พวกลูกแมวตัวเล็กมาก แถมยังวิ่งรวดเร็วอีก ก็กลัวว่าจะเหยียบพวกมันโดยบังเอิญ

“เมี๊ยว……”หานมู่จื่อนอนลงบนโซฟาด้วยอารมณ์ที่ตกต่ำ ทันใดนั้นก็มีเสียงออดอ้อนของแมวดังขึ้นตรงเท้าของเธอ เธอมองไปทันที ก็พบว่าลูกแมวได้วิ่งออกมาจากกรง ตอนนี้ยืนอยู่ตรงเท้าของเธอ จ้องมองมาที่เธออย่างอยากรู้อยากเห็นด้วยดวงตาสีเข้ม

หานมู่จื่อสบตากับมันครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็โค้งตัวแล้วยื่นมือไปอุ้มแมวน้อยตัวนั้นมาไว้ในอ้อมแขน

ใช้3นิ้วลูบหัวเล็กๆ ของมัน หานมู่จื่อพูดไปด้วย “แกว่า……ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่เหรอ? ”

“ฉัน……ฉันควรไปดูเขาที่โรงพยาบาลหน่อไหม? ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้อาการบาดเจ็บของเขาเป็นยังไงบ้าง”

“หม่ามี๊ อาการบาดเจ็บใครเป็นยังไงบ้างเหรอ? ” เสี่ยวหมี่โต้วที่กำลังวิ่งลงมาจากบันไดได้ยินประโยคนี้พอดี ก็เลยออกปากถาม

ยังจะมาเยี่ยมเขาอีกยังงั้นเหรอ?

มันจะทำให้เขารู้สึกว่า……ตัวเองแสร้งปล่อยไปเพราะต้องการจะจับให้อยู่หมัดรึเปล่า?

ช่างเถอะ ไม่สนใจแล้ว

ยังไงเธอก็มาแล้ว ก็เข้าไปดูหน่อยแล้วกัน

เรื่องอื่นเดี๋ยวถึงเวลาค่อยว่ากันอีกที

หานมู่จื่อถือผลไม้เดินไปยังห้องผู้ป่วยที่คุ้นเคย

เธอยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นก็ผลักประตูเข้าไปข้างใน

หลังจากผลักประตูเข้าไปแล้ว หานมู่จื่อก็ต้องตะลึงไป ยืนอึ้งพร้อมกับมองเข้าไปข้างใน

ห้องผู้ป่วยนั้นว่างเปล่า ผ้าปูเตียงก็ถูกถอดออกหมดเช่นกัน เปลี่ยนเป็นอันใหม่ พับอย่างเรียบร้อย มีเงาของคนอยู่ที่ไหนกันล่ะ?

ในตอนนั้น หานมู่จื่อนึกว่าตัวเองเข้าผิดห้อง ดังนั้นก็เลยถอยออกมาดู แต่ก็พบว่ามันไม่ได้ผิด

แล้วในตอนนั้นก็มีพยาบาลเดินผ่านมาพอดี หานมู่จื่อก็เลยขวางเธอไว้

“ขอโทษด้วยนะคะ ขอรบกวนหน่อย ขอถามว่าคุณผู้ชายที่อยู่ห้องนี้……”

“อ้อ คุณคือคนที่มาดูแลเขาก่อนหน้านี้ตลอดใช่ไหมคะ? ทำไมเขาออกจากโรงพยาบาลไปแล้วคุณยังไม่รู้อีกล่ะ? ”

“ออก ออกจากโรงพยาบาลงั้นเหรอคะ? ” หานมู่จื่อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ทำไมเขาถึงออกจากโรงพยาบาลได้เร็วขนาดนี้?

“ใช่ค่ะ เขาพึ่งออกไปวันนี้เอง พวกเราพึ่งทำความสะอาดห้องผู้ป่วยเสร็จ”

“แบบนี้นี่เอง ขอบคุณนะคะ”

หลังจากพยาบาลคนนั้นเดินไปแล้ว หานมู่จื่อก็ยังคงยืนบื้ออยู่ตรงนั้น

หลังจากผ่านไปนาน เธอก็ก้มมองดูถุงผลไม้ในมือ แล้วก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้