เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 591

บทที่590 ทำไมต้องรู้สึกผิด

หานมู่จื่อไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับอีกฝ่าย เธอลืมแม้กระทั่งทักทายด้วยซ้ำ เอาแต่นั่งอึ้งอยู่แบบนั้น

อีกฝ่ายก็เงียบไปเหมือนกัน หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง หานมู่จื่อก็ได้ยินเสียงเย่หลิ่นหานหัวเราะเบาๆ

“เฉียวเฉียวเหรอ？”

หานมู่จื่อ“……นายเรียกชื่อผิดแล้ว”

เธอไม่ได้ใช้ชื่อนี้ตั้งนานแล้ว แต่ว่าเย่หลิ่นหานเจอหน้าเธอกี่ครั้งก็ยังเอาแต่เรียกเธอด้วยชื่อนี้?

พอได้ยินเธอตอบแบบนั้น เย่หลิ่นหานก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไม่ว่าฉันจะเรียกชื่อถูกหรือผิด แต่สิ่งที่สำคัญก็คือ สุดท้ายเธอก็ติดต่อฉันมาแล้ว”

หานมู่จื่อ ：“……”

“ตั้งแต่หลังจากที่เจอเธอที่ซูเปอร์มาร์เก็ตนั้น ที่เธอไม่ยอมรับเพื่อนเก่าอย่างฉัน ฉันเก็บไว้ในใจมาตลอด ดังนั้นฉันก็เลยเอาแต่รอเธอติดต่อมา ตอนนี้สุดท้ายเธอก็ติดต่อมาจนได้”

รอให้เธอติดต่อเขาไปงั้นเหรอ?

หานมู่จื่อหัวเราะเยาะ “เพราะฉะนั้นที่นายพยายามหนักขนาดนี้ ก็เพื่อที่จะให้ฉันเป็นคนติดต่อนายไปก่อนงั้นเหรอ? ”

“เฉียวเฉียว เธอคิดว่าฉันเลวทรามมากเลยใช่ไหม? ”

แค่เลวทรามงั้นเหรอ?

หานมู่จื่อเก็บคำพูดนี้ไว้ แล้วก็พูดอย่างไม่มีความสุขว่า “นายคิดจะทำอะไรกันแน่? จุดประสงค์คืออะไร? ”

อีกฝ่ายเงียบไปอยู่นาน แล้วสุดท้ายเย่หลิ่นหานก็พูดอย่างไม่มีทางเลี่ยง

“ฉันอยากเจอเธอ”

“พรุ่งนี้มาเจอกันที่ร้านกาแฟหัวมุมถนนซินหยู่หน่อยได้ไหม? ”

เธอจะตกลงงั้นเหรอ? หานมู่จื่อนึกถึงเรื่องที่วันนี้เธอรับปากกับเย่โม่เซินไป เธอบอกเขาว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุด ให้เขาเข้านอนให้เร็วหน่อย เธอจะไม่ออกไปไหน

ไม่ได้รับคำตอบของเธอสักที แต่เย่หลิ่นหานก็อดทนมาก เขาเงียบเพื่อรอฟังคำตอบจากเธอ

ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหน ตอนที่เย่หลิ่นหานนึกว่าหานมู่จื่อจะไม่ตอบนั้น เธอก็ตอบพอดี

“เจอกันหน่อยก็ได้ ฉันก็มีเรื่องอยากจะถามนายพอดี”

หลังจากวางสายแล้ว หานมู่จื่อก็นอนค้นหาเกี่ยวกับบริษัทแอลทีอยู่บนเตียงของเธอ

เมื่อดูอย่างละเอียดแล้วก็พบว่าบริษัทนี้จดทะเบียนตั้งแต่สามปีก่อน ถึงแม้ว่าจะพึ่งก่อตั้งได้แค่สามปี แต่เพราะว่าคนที่จดทะเบียนบริษัทนี้คือเย่หลิ่นหาน ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นการดำเนินงานของบริษัท หรือเรื่องอื่นๆ ก็ทรงพลังมาก

ตอนที่กำลังสืบค้นอยู่นั้น หานมู่จื่อถึงได้เห็นว่า เย่หลิ่นหานใช้นามสกุลอื่นในการจดทะเบียนบริษัท ไม่ได้ใช้นามสกุลเย่ในการจด สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เมื่อปีนั้นตอนที่เธอแต่งงานเข้าตระกูลเย่นั้น ก็พบว่าเย่โม่เซินกับเย่หลิ่นหานไม่ใช่คนที่อยู่เรือลำเดียวกับนายท่าน และพอเธอแต่งงานกับเย่โม่เซิน ก็เลยอยู่เรือลำเดียวกับเขาโดยอธรรมชาติ

แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากนั้นเย่หลิ่นหานจะทำเรื่องอะไรหลายอย่างเพื่อเธอขนาดนั้น

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าการหลังจากที่เธอกลับมาแล้วไม่ยอมรับเพื่อนเก่าอย่างเขามันเป็นเรื่องที่มากเกินไปหน่อย แต่ว่า……ยอมรับแล้วมันจะยังไงกันล่ะ?

เธอไม่ใช้น้องสะใภ้เขา และเขาก็ไม่ใช่พี่ใหญ่ของเธออีกต่อไปแล้ว

เธอยิ่งไม่อยากจะคบค้าสมาคมกับเขาในฐานะของผู้ชายและผู้หญิง

พอคิดได้แบบนี้ หานมู่จื่อก็ปิดโน๊ตบุ้ค และหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

ควรจะนอนได้แล้ว

วันถัดมา หานมู่จื่อพลิกตัวและตื่นขึ้นมา ตอนที่ลืมตาขึ้นมานั้นก็พบว่าหน้าผากของเธอมันเต็มไปด้วยเหงื่อ

เมื่อคืนเธอฝัน

เพราะว่าจู่ๆ เย่หลิ่นหานก็ปรากฏตัวขึ้นในชีวิตเธอ เพราะฉะนั้นในฝันของเธอก็เลยไม่ได้มีแค่เย่โม่เซินเพียงเท่านั้น ยังมีเย่หลิ่นหานเพิ่มขึ้นมาด้วย

แต่ว่าตอนที่หยิบโทรศัพท์นั้นก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็รู้สึกว่า……ถ้าเกิดว่าเวลานี้เย่โม่เซินกำลังพักผ่อนอยู่ ถ้าเธอส่งข้อความไปจะเป็นการปลุกให้เขาตื่นรึเปล่า?

คิดไปคิดมา หานมู่จื่อก็เก็บโทรศัพท์ ไม่ได้ส่งข้อความหาเขา เธอเปลี่ยนรองเท้าแล้วก็ออกจากบ้านไป

ไม่รู้ว่าเพราะว่ารู้สึกผิดรึเปล่า ตอนที่หานมู่จื่อออกจากบ้านนั้น เธอชำเลืองมองไปที่ประตูฝั่งตรงข้ามอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็ปิดประตูเบามากๆ

ตอนที่เธอเดินมาถึงหน้าลิฟต์นั้น หานมู่จื่อถึงได้รู้ว่า ท่าทางของเธอตอนนี้เหมือนขโมยเลย

เธอกลั้นหายใจรอลิฟต์ ระหว่างนั้นเธอกังวลและกลัวว่าจู่ๆ เย่โม่เซินจะเปิดประตูออกมา แต่ว่าหลังจากเธอเข้าลิฟต์ไปแล้วก็ถือว่าเธอไม่มีโชค

เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยเกิดเหตุการณ์ที่เย่โม่เซินรอเธออยู่ที่ชั้นล่าง เพราะฉะนั้นหานมู่จื่อก็กังวลว่าจะเจอเย่โม่เซินที่ชั้นหนึ่ง

จนถึงตอนที่เธอเดินออกมานอกชุมชน ขึ้นแท็กซี่ ก็ไม่ได้เจอเย่โม่เซิน หานมู่จื่อถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังนอนอยู่จริงๆ

หานมู่จื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอินเทอร์เฟซวีแชทของเย่โม่เซิน ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

ทำไมเธอถึงแคร์เขาขนาดนี้ด้วย? ต่อให้เธอออกมาข้างนอกจริงๆ แต่ก็เพราะว่าเธอจะคุยเรื่องงาน แล้วอีกอย่างต่อให้มันไม่ใช่เรื่องงาน มันก็เป็นเสรีภาพส่วนบุคคลของเธอ

ทำไมเธอต้องกลัวว่าเย่โม่เซินจะจับได้ด้วย?

พอคิดได้แบบนี้ หานมู่จื่อก็เลยเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไป

น่าจะเพราะว่าช่วงนี้เย่โม่เซินดีกับเธอมากจริงๆ เลยทำให้เธอเกิดความเคยชิน เธอต้องเปลี่ยนความเคยชินนี้ไปให้ได้

เพราะว่าเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ดังนั้นเวลานี้รถก็เลยไม่เยอะ แต่ว่าก็ไม่ได้ถือว่าน้อยมาก ระหว่างเธอรอไฟแดงนานมาก ตอนที่ไปถึงสถานที่นัดนั้น หานมู่จื่อเกือบจะสายเข้าให้แล้ว

โชคดีที่เธอออกมาก่อนเวลา

หลังจากเข้าไปในร้านกาแฟแล้วนั้น หานมู่จื่อก็เห็นร่างที่คุ้นเคยนั่งอยู่ในมุมไกลๆ

พอเห็นเธอ ร่างนั้นก็ลุกขึ้น ร่างกายที่ซูบผอมอ่อนโยนราวกับหยก ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มพร้อมกับโบกมือให้เธอ