เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 614

บทที่ 613 คุณจะต้องผิดหวัง

คำพูดของเขาพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว ก่อนหน้านี้หานมู่จื่อเคยสงสัยครึ่งหนึ่ง แต่ตอนนี้มั่นใจได้แล้วว่า เธอเหล่ตาพินิจพิเคราะห์มองเขา

"ผมตรวจสอบเจอแล้ว แต่ไม่คิดจะบอกฉันเหรอ？"

สายตาของเย่โม่เซินจ้องมองเธออย่างสงบ "การรู้มากเกินไป มันจะไม่ดีสำหรับคุณ"

“ แต่ก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับฉันนะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้ไม่ใช่เหรอ?”

“ แล้วอย่างไร？ รู้แล้วคุณจะทำอะไรได้ในอนาคต？ จะเผชิญหน้าหรือแก้แค้น？”

คำพูดเหล่านี้ปิดกั้นจนทำให้หานมู่จื่อไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เธอกับเย่โม่เซินมองหน้ากันเป็นเวลานานอย่างลึกซึ้ง และก็ถูกทำให้โกรธจนหัวเราะออกมาอย่างกะทันหันแล้ว

"ดังนั้น นายคิดว่านายทำเพื่อฉัน เพราะการรู้มากเกินไปมันไม่ดี ดังนั้นนายจึงเลือกที่จะปิดบังฉันและไม่บอกความจริงกับฉัน ใช่ไหมล่ะ？"

“ มู่จื่อ”

"นายแค่บอกฉันว่า การวิเคราะห์นี้ของฉันถูกหรือไม่？"

เย่โม่เซินกลัวเธอมากขึ้นแล้วจริงๆ ถอนหายใจออกมาและเอนตัวเข้ามา "คุณอยากรู้ขนาดนี้เลยเหรอ？สมมุติว่าปัญหาจะได้รับการแก้ไขแล้ว คุณก็ยังอยากรู้อีกใช่ไหม?"

หานมู่จื่อกำหมัดแน่น และพยักหน้าอย่างแน่วแน่: "ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้"

แน่นอนว่าเธอจะต้องรู้ว่าเป็นใคร

ถ้าไม่อย่างนั้นวันปกติธรรมดาๆที่ไม่มีศัตรูใดๆถูกทำให้ตกใจบ่อยครั้งขนาดนั้น ผลสุดท้ายขนาดอีกฝ่ายเป็นคนหรือเป็นผีก็ยังไม่รู้อย่างนั้นเหรอ？

เมื่อเห็นว่าดวงตาของเธอแน่วแน่ และใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้น เย่โม่เซินก็รู้ดีว่าถ้าตัวเขาเองไม่พูดละก็ เธอจะต้องไปตรวจสอบอย่างแน่นอน

หลังจากคิดไปสักพักหนึ่ง เขาก็ให้คำใบ้กับเธอ

"อันที่จริงคนคนนี้ เป็นคนที่คุณรู้จัก"

"พูดอะไรไร้สาระ ถ้าไม่รู้จัก อีกฝ่ายจะมาทำร้ายฉันทำไม？"

เย่โม่เซิน "... เป็นเพื่อนเก่าในอดีตของคุณ"

"เพื่อนเก่า?" หานมู่จื่อยังคิดว่า เพื่อนเก่าของตัวเธอเองมีใครบ้าง? ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีเพื่อนเก่ามากมายนัก เธอคิดเป็นเวลาแล้วก็คิดไม่ถึงว่าจะมีใครร้ายกาจขนาดนั้น และจะทำร้ายเธอแบบนี้ได้

"คิดไม่ถึง?" เย่โม่เซินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขายื่นมือออกไปเล่นกับผมสีดำของเธอ "ถ้าคุณรู้เข้า คุณจะต้องผิดหวัง เลยเป็นเหตุผลที่ผมไม่บอกคุณ"

“ ถ้าหากคุณคิดไม่ออกและอยากรู้จริงๆละก็ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไป และคุณจะเข้าใจเองเมื่อคุณเห็นมัน”

หานมู่จื่อ "... "

หลังจากที่เย่โม่เซินออกไปแล้วนั้น หานมู่จื่อก็นั่งอยู่ในห้องคนเดียวพลางนึกถึงสิ่งที่เขาพูดกับตัวเองก่อนจะออกไป

เพื่อนเก่า ถ้ารู้ว่าแล้วจะต้องผิดหวังในอนาคต

คือใคร?

ทันใดนั้น ก็มีคนปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ แต่ในไม่ช้าเธอก็เรียกสติกลับมาและส่ายศีรษะอย่างแรง

ไม่สิ ก่อนที่เธอยังไม่เห็นว่าบุคคลนั้นเป็นใคร เธอไม่สามารถคิดมั่วซั่วที่จะโยนความผิดไปให้คนอื่นได้

เพื่อระงับความคิดที่ยุ่งเหยิงสมอง หานมู่จื่อจึงลุกขึ้นและไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟันโดยทันที

เปิดฝักบัว ปล่อยให้น้ำร้อนชำระร่างกายของตัวเอง ความร้อนสูงขึ้น และหัวใจของหานมู่จื่อก็ค่อยๆสงบลงด้วยเช่นกัน

*

วันที่สอง

เย่โม่เซินมาเพื่อพาหานมู่จื่อออกไปข้างนอก

เมื่อเข้าไปในลิฟต์ หานมู่จื่อก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า "หลังจากวันนี้พบเจอคนคนนั้นแล้ว นายก็ไม่ต้องตามฉันอีก ยุ่งงานของตัวเองเถอะ"

เย่โม่เซินมองไปที่เธออย่างลึกซึ้งหนึ่งครั้ง และหัวเราะเบา ๆ "ผู้หญิงไร้ความรู้สึก ใช้ประโยชน์เสร็จแล้วก็จะทิ้งมันงั้นเหรอ?"

หานมู่จื่อ "... "

เธอมองเขาด้วยความรำคาญเล็กน้อย "ไม่ได้บอกว่าจะให้เวลาฉันหนึ่งเดือนเหรอ？"

“ ผมพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าจะให้เวลาคุณหนึ่งเดือน?” เย่โม่เซินเลิกคิ้ว รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาดูชั่วร้ายเล็กน้อย “ ผมเต็มใจที่จะให้เวลาและพื้นที่ส่วนตัวในการพิจารณาแก่คุณ แต่ว่า... ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะพบเจอกันไม่ได้”

*

หานมู่จื่อไม่รู้ว่าตัวเธอเองหลับไปนานแค่ไหนแล้ว ในห่วงแห่งความฝันนั้นจู่ๆเธอก็รู้สึกว่ายังมีเรื่องที่ต้องทำ ดังนั้นเธอจึงตื่นขึ้นมาทันที หลังจากนั้นก็ลืมตาขึ้น

ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นก็สังเกตเห็นว่ารถหยุดแล้ว เธอมองไปที่บริเวณรอบ ๆ ประประสบดวงตาของเย่โม่เซินพอดี

"นอนหลับเพียงพอแล้ว?"

หานมู่จื่อรู้สึกอายเล็กน้อย ตอนที่เธอขึ้นรถเธอง่วงนิดหน่อย คิดว่าจะพักสายตาสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะนอนหลับนานขนาดนี้

"เช็ดน้ำลาย" เย่โม่เซินพูดอย่างกะทันหัน

น่าจะเป็นเพราะเพิ่งตื่น สมองจึงตกอยู่ในความสับสน เมื่อได้ยินหานมู่จื่อก็ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากของตัวเองอย่างคิดไม่ถึง

แห้งนี่

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว และบังเอิญไปชนเข้ากับดวงตาของเย่โม่เซินที่ดูเหมือนจะยิ้ม แต่ไม่ยิ้มพอดิบพอดี

"นาย!"

“หลอกง่ายจัง ดูเหมือนว่าน้ำลายจะไหลบ่อยสินะ？”

"นายต่างหากที่น้ำลายไหล" หานมู่จื่อหันหน้าหนีทันที ขี้เกียจที่จะเถียงกับเขา และมองออกไปทางนอกรถ "ถึงแล้วเหรอ？ที่นี่ก็คือที่ที่ทำให้รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร？"

"อืม" เย่โม่เซินพยักหน้าลึก ๆ เดินลงจากรถก่อน จากนั้นก็เปิดประตูให้เธอ "ลงจากรถเถอะ ก็คือร้านอาหารร้านนี้แหละ เข้าไปก็จะรู้เอง"

เมื่อหานมู่จื่อลงจากรถมือของเย่โม่เซินยังคงปิดบังเธอ ในใจของเธอซาบซึ้งใจอย่างแปลก ๆ และรู้สึกว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ

เย่โม่เซินในเมื่อก่อนก็ช่วยเธอทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อเธอ เพียงแค่เย่โม่เซินในตอนนั้นเป็นคนที่พูดจาไม่เป็น เมื่อเธอถามเขาว่ารู้สึกดีกับเธอหรือไม่ เขาก็ปฏิเสธอย่างภาคภูมิใจ

ไม่เหมือนในตอนนี้ ...

เย่โม่เซินส่งรถให้กับพนักงานไปจอดรถ แล้วพาหานมู่จื่อเข้าไปในร้านอาหาร

มองหาตำแหน่งที่มีแสงสว่างเพียงพอและนั่งลง หลังจากที่นั่งลงแล้วนั้น หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "นายหมายความว่าอย่างไร？นายพาฉันมาดูคน หรือพาฉันมาทานอาหารตะวันตก?"

เย่โม่เซินเหลือบมองเธอหนึ่งครั้ง "รีบร้อนอะไร？ดูคนไปพลาง ทานอาหารไปพลาง มีปัญหาเหรอ?"