เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 615

บทที่ 614 ผมมีเพียงแค่คุณ

ดูคนไปพลาง ทานอาหารไปพลางเหรอ?

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่อยากจะกลอกตาใส่เย่โม่เซิน แต่การกระทำนี้จะทำให้ภาพลักษณ์ของเธอหมดไป ช่างมันไปเถอะ ดังนั้นเธอจึงอดทนอดกลั้นและสุดท้ายก็ไม่พูดอะไร

หลังจากนั่งลงได้สักพักหนึ่ง บริกรก็เดินมาพร้อมกับเมนูอาหาร สาวน้อยมองไปที่ดวงตาของเย่โม่เซินเกือบจะเป็นประกายแล้ว

"สวัสดี สวัสดีค่ะ สั่งอะไรดี？" หญิงสาววางเมนูลงตรงหน้าเย่โม่เซินอย่างประหม่า มองเขาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

หานมู่จื่อที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่สนใจมันอย่างสิ้นเชิง เธอเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวหนึ่งครั้ง โดยไม่ได้มีปฏิกิริยาใด ๆเป็นพิเศษ

เย่โม่เซินผลักเมนูอาหารไปให้หานมู่จื่อ แล้วถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "อยากทานอะไร？"

หญิงสาวถึงจะพบว่ามีใครบางคนอยู่ตรงข้ามกับเย่โม่เซิน เธอผงะไปชั่วขณะแล้วมองไปที่หานมู่จื่อ การมองอย่างฉับพลันเช่นนี้ทำให้หานมู่จื่อกระตุกริมฝีปากด้วยความลำบากใจ แล้วพูดว่า "อะไรก็ได้"

เมื่อเห็นเธอไม่สนใจ เย่โม่เซินจึงไม่ได้ถามเธออีก และเขาก็ตัดสินใจเองโดยสั่งสเต๊กสองชิ้นและไวน์แดง จากนั้นจึงเก็บเมนูอาหารให้กับอีกฝ่าย

หลังจากที่หญิงสาวหยิบเมนูขึ้นมาแล้วนั้น เธอก็แอบเหลือบมองไปที่เย่โม่เซินหนึ่งครั้ง จากนั้นก็เดินถือเมนูอาหารกลับไป

หานมู่จื่อมองไปที่ด้านหลังของหญิงสาว จากนั้นมองไปทางเย่โม่เซินที่อยู่ตรงกันข้ามท่าทางสุขุม และอดไม่ได้ที่พูดเหน็บแนมเขาหนึ่งประโยค "เสน่ห์ของนายยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน"

เมื่อได้ยิน เย่โม่เซินก็หยุดกะทันหัน แล้วเลิกคิ้วขึ้น ราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง

"หึงเหรอ?"

หานมู่จื่อ "... "

เธอสามารถเพิกเฉยต่อเขาได้แล้วจริงๆ หานมู่จื่อมองออกไปทางข้างนอก ไม่พูดไม่จา แต่เย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวไปข้างหน้า และกระซิบว่า "ไม่ต้องกังวล ในใจของผมมีเพียงแค่คุณคนเดียว"

เมื่อได้ยินหานมู่จื่อก็จ้องเขาอย่างดุร้ายหนึ่งครั้ง แต่กลับเห็นแค่รอยยิ้มแคบ ๆ บนริมฝีปากของเขา

*

"กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด ฉันจะบอกพวกเธอให้ มีผู้ชายที่หล่อเหลาไร้ที่เปรียบมาอยู่ที่ร้านของพวกเรา เขามองมาที่ฉันแค่ครั้งเดียวก็รู้สึกว่าฉันแทบจะหลงในสายตาของเขาแล้ว ฉันรู้สึกว่าฉันไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อขนาดนี้ในโทรทัศน์มาก่อนเลย "

หญิงสาวชื่อซู่ฉินเมื่อเธอถือเมนูอาหารไปทางด้านหลังก็อดไม่ได้ที่จะซุบซิบกับเพื่อนร่วมงานของเธอ

เสิ่นอีอีมองไปที่เธออย่างแปลกประหลาดหนึ่งครั้ง "หล่อขนาดนั้นเลยเหรอ? ถึงได้ทำให้เธอหลงใหลถึงขนาดนี้"

ซู่ฉิน พยักหน้าอย่างแรง "จริงๆ หล่อมากๆ! ไม่ใช่หล่อแบบธรรมดา เป็นคนที่แบบมีเสน่ห์มากๆ และลักษณะท่าทางทั้งหมดก็ดูมีราศีมากๆด้วย"

“ ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ดูเหมือนว่าจะหล่อจริงๆด้วย ถ้าไม่อย่างนั้น... เดี๋ยวฉันจะไปเสิร์ฟให้เธอเอง”

ซู่ฉิน มองไปที่ใบหน้าแดงระเรื่อของ เสิ่นอีอีหนึ่งครั้ง ทั้งสองคนเพื่อนสนิทกันนี่นา ซู่ฉิน ก็เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยังไม่โต คิดดูแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที "งั้นก็ได้ ให้เธอเสิร์ฟแทนฉัน ตอนเธอกลับมาเธอต้องแบ่งปันประประสบการณ์ของเธอด้วยนะ”

"ไม่มีปัญหา"

เสิ่นอีอีลูบหน้าอกตอบรับโดยทันที

หลังจากนั้นก็นำเมนูอาหารส่งไปให้พ่อครัว รอให้พ่อครัวทำสเต๊กเสร็จ ตอนที่เสิ่นอีอีจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อเสิร์ฟอาหารนั้น ทว่ากลับชนคนคนหนึ่งเข้าอย่างรุนแรง

เพล้ง!

เสิ่นอีอีล้มลงกับพื้นโดยทันที ร้องด้วยความเจ็บปวด และไม่มีการตอบสนองเป็นเวลานาน

"อีอี!" ซู่ฉินที่อยู่ข้างๆเมื่อเห็นสถานการณ์นี้เข้า ก็อุทานและเข้ามาประคองเธอ "เธอโอเคไหม?"

“ อย่าไปอีอี เธอจะตกงานนะ พวกเราหางานทำมันไม่ง่ายนะ ถ้าหากพวกเราตกงานไป ค่าเช่าห้องจะทำอย่างไร？”

"ปล่อยฉัน หางานทำมันไม่ง่าย หล่อนก็สามารถปฏิบัติกับฉันแบบนี้ได้เหรอ？วันนี้ฉันต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องให้ได้"

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เสิ่นอีอีก็ถูก ซู่ฉิน จับไว้แน่นอยู่ตลอด และคนข้างๆที่มองมาเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

"ยังไงซะเธอก็ช่างมันไปเถอะ ก็นับว่าเธอจะไปคุยกับหล่อนให้รู้เรื่องก็ไม่ได้หรอก ถึงอย่างไรก็ตามใครๆก็รู้ว่าผู้จัดการเข้าข้างทางหล่อน ถ้าเธอไปอย่างมากก็ทำได้แค่ให้เธอโกรธมากๆ ในความเป็นจริงไม่มีข้อดีใดๆเลย "

"ถูกต้อง ถูกต้อง และหล่อนก็คว้าจานนำออกไปเสิร์ฟ นี่คือการแย่งงานของเธอทำ เธอทำไมคิดไม่ออกล่ะ？ ดูคนหล่อไง พวกเราไม่ต้องเสิร์ฟอาหารก็ดูได้นี่ เดี๋ยวอีกสักพักหนึ่งหาข้ออ้างออกไปเช็ดโต๊ะข้างๆก็ดูได้แล้วไม่ใช่เหรอ？”

"ใช่อีอีพวกหล่อนพูดถูก เธอคิดให้กว้างๆหน่อยสิ"

เสิ่นอีอีถูกเธอทำให้ล้ม แล้วก็ถูกเตะอีกหนึ่งครั้ง เลือดของความโมโหพุ่งขึ้นตรง หลังจากที่ฟังคำพูดของพวกเธอนี้ ก็ยังไม่สามารถระงับไฟความโมโหลงได้

เธอกัดริมฝีปากล่าง "ฉันจะต้องตอบโต้สำหรับความเกลียดชังนี้ หล่อนคิดว่าตอนนี้ตัวหล่อนเองอยู่เหนือกว่าแล้วเหรอ？รอให้หล่อนตกมาจากหลังม้าก่อน ฉันจะบอกให้หล่อนรู้ว่า เสิ่นอีอีไม่ใช่ยั่วยุได้ง่ายๆ"

เมิ่งเส่โยว รู้สึกภาคภูมิใจในหัวใจ และแม้แต่รอยยิ้มตรงมุมริมฝีปากของเธอก็กว้างขึ้นเล็กน้อยเช่นกัน และท่าทางในการเดินไปเสิร์ฟ์จานอาหารนั้นก็เปลี่ยนเป็นมีเสน่ห์สวยงามขึ้นมา

แม้ว่าทุกคนจะสวมชุดทำงาน แต่ชุดทำงานของเธอก็ได้รับการปรับเปลี่ยนเป็นพิเศษเพื่อเธอ กระโปรงสั้น เสื้อคอกว้าง รองเท้าส้นสูง ถุงน่องสีดำลายดอก ล้วนแต่ดึงดูดใจเป็นอย่างมาก

สิ่งที่เธอคิดในใจในตอนนี้ ก็ล้วนแต่เป็นตอนที่จะพบเจอกับหนุ่มหล่อ จะต้องแสดงออกให้ดีที่สุดอีกครั้งหนึ่งแน่ๆ

ในไม่ช้า เมิ่งเส่โยว ก็เดินมาถึงข้างๆโต๊ะอาหารหมายเลข 8 ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่แผ่นหลังร่างสูงตรงของชายคนนั้นอย่างแน่น และเธออดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง

ทำไมรู้สึกว่าแผ่นหลังนี้ ... คุ้น ๆ เล็กน้อย? ดูเหมือนว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน？

แน่นอนว่า ในตอนนี้สายตาของ เมิ่งเส่โยว มีเพียงผู้ชายคนนี้คนเดียว และไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนอยู่ฝั่งตรงข้ามของเย่โม่เซิน