เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 630

บทที่ 629 รู้รึเปล่าว่าเธอเหมือนอะไร

คิดไม่ถึงว่าเย่หลิ่นหานจะดับไฟลง และเดินตามหล่อนไป

หานมู่จื่อรู้สึกประหลาดใจ “ประธานหาน?”

“ไปส่งคุณข้างบนดีกว่า” เย่หลิ่นหานยิ้ม “เห็นคุณไม่ค่อยมีชีวิตชีวา ถ้าให้คุณขึ้นไปคนเดียว ผมไม่สบายใจ”

หานมู่จื่อ : “…”

หล่อนยกมือขึ้นมาหยิกแก้มตัวเอง สภาพหล่อนในตอนนี้แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

เย่หลิ่นหานเห็นท่าทางของหล่อนกลับทำให้เขารู้สึกว่าหล่อนน่ารักผิดปกติ เป็นถึงแม่คนแล้ว แต่การกระทำบางอย่างที่ไม่ได้ตั้งใจก็ดูใสซื่อดี

เย่หลิ่นหานอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมา แต่เมื่อคิดดูดีๆ ก็หยุดความคิดนั้นไป

“ไปกันเถอะ ผมไปส่งคุณ”

เขาเพิ่งเดินออกไป ก็มีใครบางคนรีบวิ่งตรงเข้ามา

เขาคือเยาเยา หล่อนรีบเดินตรงเข้ามาทางด้านข้างของหานมู่จื่อ : “มู่จื่อ ในที่สุดเธอก็กลับมา ฉันมีธุระจะคุยกับเธอ”

“ธุระอะไรเหรอ?”

เยาเยาเหลือบมองเย่หลิ่นหาน หานมู่จื่อเข้าใจขึ้นมาทันที จากนั้นหันไปพูดกับเขา : “วันนี้ขอบคุณการต้อนรับอย่างดีจากประธานหานนะคะ หากมีโอกาสฉันของเลี้ยงคืนนะคะ”

ด้านข้างหล่อนมีเยาเยาเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน คงไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่เย่หลิ่นหานจะไปส่งหล่อนด้านบน จึงทำได้เพียงยิ้ม และพูดขึ้น “โอเคครับ ผมจำคำพูดของคุณไว้แล้วนะ ต้องมีสักวันแน่นอน เย็นนี้ผมมารับคุณ? และจะได้ไปรับเสี่ยวหมี่โต้วด้วย?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย : “ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ฉัน...”

“ตามนี้แล้วกันนะครับ เลิกงานแล้วผมมารับคุณ”

จากนั้นเย่หลิ่นหานไม่เปิดโอกาสให้หล่อนได้ปฏิเสธ พูดจบก็เดินออกไปทันที

หลังจากที่เขากลับไป หานมู่จื่อมองเขาขึ้นรถไปด้วยความปวดหัว จากนั้นเพิ่งนึกถึงเยาเยาขึ้นมาได้ จึงหันไปมอง : “เธอมีธุระอะไรกับฉันงั้นเหรอ?”

เยาเยาส่ายหน้า : “ฉันไม่ได้มาหาเธอ แต่คุณชายเย่มาหาเธอต่างหาก”

“อะไรนะ?”

คุณชายเย่? หล่อนหมายถึงเย่โม่เซิน?

เยาเยากระแอมขึ้น มองดูเย่หลิ่นหานที่ขับรถออกไป ถามด้วยความมึนงง : “มู่จื่อ เธอกับ...เป็นอะไรกันเหรอ? เขาจีบเธออยู่เหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานมู่จื่อขมวดคิ้วขึ้น ยังไม่ทันได้ตอบอะไร เยาเยาก็พูดขึ้นต่อ : “เห้อ ตอนนี้ไม่พูดเรื่องนี้กับเธอก่อนดีกว่า เรื่องนี้ก็สำคัญ เธอรีบขึ้นไปหาเขาที่ห้องทำงานก่อนเถอะ คุณชายเย่รออยู่ที่ห้องทำงานของเธอ”

เยาเยาพูดพลาง ผลักหล่อนเข้าไปในลิฟต์

“เดี๋ยวก่อน ที่เธอพูดว่าคุณชายเย่ก็คือเขาใช่ไหม?”

เขาไปทำงานต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ๆถึงกลับมาแล้วล่ะ? อีกอย่างยังมาที่บริษัทหล่อนด้วย?

คนที่ไม่พูดคุยอะไรกันสักคำมาหลายวัน มาถึงที่นี่ทำอะไรกัน?

“ยังมีคุณชายเย่ไหนอีกล่ะ?” เยาเยาย้อนถาม จากนั้นหันไปมองหานมู่จื่อพูดขึ้น : “เขารอเธอมานานมากแล้ว ประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้วล่ะ”

หนึ่งชั่วโมงเหรอ?

หรือเขาจะมาตั้งแต่ตอนที่หล่อนเพิ่งออกไปเย่หลิ่นหาน?

“ฉันไปก่อนนะ!”

หลังจากที่ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก เยาเยาก็กลับไปทำงานที่ชั้นของตัวเอง ประตูลิฟต์ถูกปิดลงอีกครั้งจากนั้นขึ้นไปด้านบนต่อ

นั่นเป็นห้องทำงานของตัวเองแท้ๆ แต่ตอนนี้หานมู่จื่อกลับรู้สึกหายใจหอบด้วยความตื่นเต้น หล่อนที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูแต่ไม่ผลักประตูเข้าไป กลับยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น

ไม่รู้ว่ายืนอยู่นานเท่าไหร่ จนสุดท้ายหานมู่จื่อถอนหายใจออกมา จากนั้นยื่นมือผลักประตูเข้าไป

เดิมที่คิดว่าจะเห็นเย่โม่เซินนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของหล่อน สายตากวาดมองไปทั่วห้อง กลับคิดไม่ถึงว่าเมื่อเปิดประตูออกมา ภายในห้องกลับว่างเปล่า

“ชอบไหม?” ริมฝีปากอันเรียวบางของเย่โม่เซินค่อยๆเผยอขึ้น ปิดตาลงและลูบหน้าผากของหล่อน จากนั้นรดลมหายใจอุ่นๆลงบนใบหน้าของหานมู่จื่อ

จากนั้นหานมู่จื่อก็ได้ยินเขาพูดบ่นน้อยใจด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ผมตั้งใจเลือกมาให้คุณเลยนะ ผมอดนอนตั้งสองวันเพื่อที่จะรีบมาหาคุณ”

หานมู่จื่อ: “…”

เมื่อฝ่ายชายพูดจบ ก็ซบลงที่ไหล่ของหล่อนจากนั้นหลับตาลง

หานมู่จื่อ: “คุณจะทำอะไรน่ะ?”

หรือเขาคิดจะพิงไหล่หล่อนที่ยืนอยู่และหลับไปแบบนี้? หานมู่จื่อผลักเขาออก แต่กลับถูกเขาโอบเอวไว้แน่น จากนั้นไซร้ซอกคอ พูดกระซิบ : “อย่าขยับ ให้ผมได้พิงสักพักเถอะนะ”

ห้องขนาดเล็กที่อยู่หลังประตูบ้านนี้ บรรยากาศทั้งหมดกลับตกเป็นของเย่โม่เซินที่คละคลุ้งไปด้วยลมหายใจความหื่นกระหายของผู้ชาย หานมู่จื่อถูกเขากอดไว้เช่นนี้ ทำให้นึกถึงเรื่องตอนที่โทรหาเขาเมื่อคืนวันนั้นขึ้นมาทันที

หล่อนกระพริบตาขึ้นลง ทนไม่ไหวจนเบี่ยงหัวออกมา ดมกลิ่นบนเสื้อของเย่โม่เซิน

สะอาด และเป็นกลิ่นเฉพาะที่เป็นของเขาเพียงคนเดียว

หานมู่จื่อไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก จึงสูดดมดูอีกครั้ง และยังคงเป็นกลิ่นของเย่โม่เซินเพียงคนเดียว

ไม่ใช่สิ ผู้หญิงคนนั้นรับโทรศัพท์แทนเขา ทั้งยังบอกว่าเขากำลังอาบน้ำอยู่ ทั้งสองน่าจะอยู่ในห้องเดียวกัน แต่ทำไมถึงไม่มีกลิ่นบนตัวของเขาบ้างเลยล่ะ?

หรือว่า...เขาเปลี่ยนเสื้อมาก่อนแล้ว?

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ มีเสียงหัวเราะขึ้นมาจากคอของหล่อน : “คุณกำลังดมอะไรอยู่?”

หานมู่จื่อตกใจชะงัก รู้สึกลังเลพลางสบสายตาที่ยิ้มมองมา

เขาโอบเอวของหล่อนไว้แนบแน่น พูดด้วยความพึงพอใจ : “รู้ไหมว่าตอนนี้คุณเหมือนอะไร?”

เหมือนอะไร?