เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 631

บทที่ 630 แค่มาร่วมสนุกด้วยแค่นั้น

หานมู่จื่อจ้องมองหน้าเขาด้วยความสงสีย เย่โม่เซินยิ้มอย่างมีเลศนัย

“เหมือนภรรยาที่จ้องจับกิ๊ก”

คำพูดของเขาทำให้หานมู่จื่อนิ่งเกร็งไปในทันที หล่อนสบตามองสายตาของเย่โม่เซิน “คุณอยากจะบอกฉันว่า คุณมีกิ๊กให้จับงั้นเหรอ?”

เย่โม่เซินไม่ได้ทำอะไรผิด ทว่าสิ่งที่หานมู่จื่อถามขึ้นเพียงเพื่อลองเชิงเขาดู แต่เขาฟังไม่เข้าใจ เพราะเขาไม่เห็นประวัติการโทร และไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงที่ชื่อว่าตวนมู่เสว่

ดังนั้นเขาจึงไม่มีความผิดอะไร

“งั้นเหรอ?” เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร หานมู่จื่อจึงย้ำถามอีกครั้ง แต่กลับไม่รู้ว่าท่าทางของตัวเองทำให้เย่โม่เซินเห็นแล้วร้อนใจขนาดไหน

แววตาของเย่โม่เซินค่อยๆก้มมองลง “คุณดมไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? หื้ม?”

หานมู่จื่อ : “…”

แน่นอนว่า บนตัวเขามีเพียงแค่กลิ่นเดียว ไม่มีกลิ่นอื่นแอบแฝงเลยแม้แต่น้อย

แต่ทว่า เป็นเพราะเขาดูสะอาดสะอ้านบริสุทธิ์เกินไป รวมถึงหานมู่จื่อที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นแล้ว

เสียงของผู้หญิงคนนั้นอ่อนหวานกว่าหล่อนมาก แค่ฟังก็พอคาดเดาได้ว่าหล่อนเป็นสาววัยรุ่น

เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อก็นึกถึงเรื่องสำคัญมากขึ้นมาได้

เวลาผ่านไปถึงห้าปีแล้ว หล่อนไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไป

สำหรับผู้หญิงแล้ว วัยอย่างหล่อนถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่เย่โม่เซินกลับไม่เหมือนกัน ตอนนี้เขากำลังอยู่ในช่วงรุ่งเรืองของชีวิต ต่างกับหล่อนสิ้นเชิง

สายตาของหานมู่จื่อเย็นชาขึ้นทันที จากนั้นผลักเขาออก

ดูเหมือนอารมณ์ของหล่อนเริ่มจะแย่ลง เย่โม่เซินรู้สึกได้ทันที เมื่อเห็นว่าหล่อนกำลังจะกลับหลังหันเดินกลับไป เขาจึงรีบโอบกอดหล่อนจากด้านหลัง ซบไหล่ของหล่อน

“ไม่เชื่อผม?”

หานมู่จื่อหันข้างมาเล็กน้อย สายตาของหล่อนเหลือบมองไปที่หน้าของเย่โม่เซินที่ซบอยู่ที่ไหล่ ในที่สุดริมฝีปากสีแดงของหล่อนขยับขึ้น

“คุณรู้จักคำพูดที่กล่าวว่า ยิ่งสมบูรณ์แบบมากเท่าไหร่ ยิ่งมีพิรุธมากเท่านั้นไหม?”

เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้น: “คำพูดนี้เป็นของใคร?”

“คุณไม่ต้องสนใจว่าเป็นของใคร เปลี่ยนเสื้อมาแล้วใช่ไหม? อาบน้ำมาแล้วล่ะสิ? ฆ่าเชื้อมาทั้งตัวแล้วด้วยใช่ไหม?”

เมื่อหานมู่จื่อพูดเรื่องพวกนี้จบ หัวเราะเย้ยเขา : “ทำลายร่องรอยหลักฐานทั้งหมดทิ้งแล้ว ทำให้ตัวเองดูดีไร้ที่ติ ในขณะที่หลอกคนอื่นก็หลอกตัวเองด้วยเช่นกัน ดีนักหรือไง?”

เดิมทีเพียงแค่คิดว่าหล่อนกำลังล้อเล่น แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่หล่อนพูดประชดประชัน เย่โม่เซินกลับรู้สึกว่าหล่อนกำลังจริงจังอยู่

จากนั้น คิ้วของเย่โม่เซินไม่ได้ดูผ่อนคลายเหมือนก่อนแล้ว กลับเลิกคิ้วมากขึ้น ถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ : “คุณไม่เชื่อผม?”

“ฉันเชื่ออะไรคุณ?” เพียงแค่หานมู่จื่อคิดถึงเสียงอ่อนหวานของผู้หญิงคนนั้นก็โมโหขึ้นทันที เริ่มเดือดดาลขึ้นมากเรื่อยๆ เหมือนต้นเพลิงไฟที่มาจากยอดหญ้า เมื่อไฟลุกขึ้นแล้วก็ไม่สามารถหยุดได้

นอกเสียจากว่า ฝนตกห่าใหญ่

หานมู่จื่อผลักสองมือใหญ่ที่โอบเอวหล่อนไว้ จากนั้นหันหลังไปมองเย่โม่เซิน หัวเราะเยาะเย้ย

“ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน บอกว่าไปทำงานต่างประเทศ แต่ฉันว่าคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ”

เย่โม่เซินจ้องมองหล่อนด้วยความตั้งใจ ขมวดคิ้วมากขึ้น ท่าทีเย็นชา จนไม่รู้ว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

หล่อนโมโหอะไรขนาดนี้?

เป็นเพราะผลของการห่างกัน?

คำพูดของลุงอ้วนคนนั้นได้ผลขึ้นมา?

แม้ว่าอารมณ์ของหานมู่จื่อดูประชดประชันเยาะเย้ย และการแสดงออกทางใบหน้าของหล่อนซึ่งมีเพียงอย่างเดียว นั่นคือเธอโกรธ

หล่อนตกใจจนเงยหน้าขึ้น แต่กลับถูกเขาจับเอวไว้แน่น

“เพราะผมไม่ได้ติดต่อคุณ คุณก็เลยไม่พอใจผม? หรือว่า ไม่ชอบสร้อยที่ผมให้?”

หานมู่จื่อ: “…คุณปล่อยฉันนะ”

“ถ้าไม่พูดกันให้รู้เรื่อง ผมก็จะไม่ปล่อย” เมื่อพูดจบ เขาก็โอบเอวของหล่อนแน่นขึ้น

หานมู่จื่อเห็นท่าทางของหล่อนในตอนนี้ จู่ๆกลับคิดถึงตอนที่เขากำลังกอดกับผู้หญิงคนอื่น และผู้หญิงคนนั้นก็ทั้งสวยและเด็กกว่าหล่อน

ความโกรธทวีคูณมากขึ้น หานมู่จื่อผลักเขาออกหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ จากนั้นจึงพูดขึ้นด้วยความประชดประชัน

“ปกติคุณก็ทำกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้งั้นเหรอ?”

เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้น “หมายความว่ายังไง?”

“ฉันก็หมายความว่า” หานมู่จื่อเข้าใกล้เขา ใช้นิ้วชี้เช็ดลิปสติกสีแดงที่ติดอยู่บนริมฝีปากของเขาออก มองดูนิ้วที่ติดสีแดงของตัวเอง หัวเราะเยาะเย้ย: “ตอนที่คุณอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ก็ทำตัวปลิ้นปล้อนแบบนี้? เวลาห้าปี คุณทำแบบนี้มาตลอด?”

ในที่สุดเย่โม่เซินก็เข้าใจความหมายของหล่อน

หากเป็นก่อนหน้านี้เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของหล่อนเลยสักนิด แต่ตอนนี้เมื่อคิดไปคิดมากลับรู้สึกว่ามีปัญหาแฝงอยู่ในทุกคำพูด

หล่อนพูดอย่างนั้น อย่างนี้ มีคำพูดไหนบ้างที่ไม่ได้หลอกถามหรือประชดว่าเขามีใครอื่น?

เย่โม่เซินไม่เข้าใจ เขาหายไปแค่ไม่กี่วัน ทำไมหล่อนถึงคิดแบบนี้?

เหมือนจะคิดอะไรขึ้นได้ เขาหรี่ตาลงครุ่นคิด

“มีคนบอกอะไรกับคุณรึเปล่า?”

เมื่อเห็นเขาหรี่ตาลงกะทันหัน มองตัวเองด้วยสายตาเฉียบคม หานมู่จื่อคิดว่าตัวเองเดาถูกแล้ว กัดฟันพูดขึ้น : “คุณไม่ต้องสนว่าใครบอกฉัน เย่โม่เซิน คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้!”

หล่อนออกแรงผลักเขาออก พลางด่าเขา : “คุณไม่ขยะแขยงบ้างเหรอ? ไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแล้วยังมากอดมาจูบฉัน นิสัยรักสะอาดของคุณหายไปไหนแล้วล่ะ? เสียดายที่ฉันคิดว่าคุณรักสะอาดจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าคุณแค่แสร้งทำเป็นเรื่องสนุกแค่นั้น ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”