เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 632

บทที่ 631 ระหว่างฉันกับคุณ เชื่อใจกันตั้งแต่เมื่อไหร่

แน่นอนว่าเย่โม่เซินไม่ปล่อยเธอ

ตอนนี้ในใจรู้ดีว่าหากยอมให้เธอผลักตนเองออกไป อย่างนั้นสิ่งที่เขาอยากจะถามให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นก็จะยิ่งยากแล้ว

ดังนั้นเขาจึงโอบเอวของเธอเอาไว้แน่น ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรกับตนเองก็ไม่สะทกสะท้านทั้งสิ้น ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยเธอ

จนกระทั่งหานมู่จื่อโวยวายจนเหนื่อย แล้วหยุดลง ตอนที่กำลังกัดฟันจ้องเขม็งไปที่เขา เย่โม่เซินจึงทอดถอนใจออกมา

“ผมไปต่างประเทศกะทันหัน เพราะที่ต่างประเทศมีข้อตกลงที่สำคัญมากต้องคุยกัน” หานมู่จื่อมองเขาอยู่ ไม่ได้ตอบรับ มีเพียงแค่สายตาที่ไม่เชื่อเขาอย่างชัดเจนคู่นั้น

เย่โม่เซินทำได้เพียงอธิบายต่อไป: “ประชุมกันค่อนข้างนาน รวมไปถึงเวลาที่ห่างกันของต่างประเทศกับในประเทศคุณก็รู้อยู่แล้ว จากนั้นผมก็ไปเลือกของขวัญมาให้คุณ แล้วคืนนั้นก็รีบกลับมาเลย”

พูดๆอยู่ เขาก็เข้าไปใกล้ๆ เพื่อให้เธอเห็นเส้นเลือดที่ดวงตาของตนเองอย่างชัดเจน

“แม้กระทั่งชีวิตของผมก็ให้คุณได้ คุณสงสัยว่าผมมีผู้หญิงอื่นเหรอ? มู่จื่อ สมองของคุณ......ทำมาจากอะไรกันแน่?”

เขาทอดถอนใจเบาๆ ก้มลงกอดเอวแน่น

“ห้าปีที่ผ่านมาก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เพื่อคุณ นิสัยที่รักความสะอาดเกินไปในชีวิตนี้นอกจากคุณแล้วก็กลัวว่าใครอื่นก็คงจะรักษาไว้อย่างดีไม่ได้”

หานมู่จื่อโดนเขากอดอยู่ ร่างกายที่อรชรอ้อนแอ้นไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด ราวกับว่าไม่สนใจคำพูดของเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เย่โม่เซินรู้สึกไม่เข้าใจ จึงค่อยๆถอยออกมามองเธอ

“ยังไม่ยอมเชื่อผม?”

หานมู่จื่อกำลังจ้องเขา ยิ้มอย่างเย็นชา

“คำพลอดรักพูดได้น่าฟังจริงๆ ไม่รู้เลยว่าห้าปีนี้คุณชายเย่ไปเรียนมาจากที่ไหน ไม่นึกว่าจะเข้าใจพูดได้น่าฟังมากขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่คิดอยู่ในใจ กับสิ่งที่พูดออกมาเป็นอย่างเดียวกันหรือเปล่า”

เย่โม่เซิน: “......”

“เมื่อคืน ไปนอนกับใครมา?”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว: “วันนี้คุณจงใจหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผลไปหรือเปล่า?”

เธอจงใจหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผล?

หานมู่จื่อเบิกตาโพลง รู้สึกตัวอย่างทันที ตนเองกับเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ท่าทางอย่างนี้ก็จงใจหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผลจริงๆ

แต่......เธอก็เจตนาจะหาเรื่องแล้วจะทำไม?

ตอนนี้เธอมองคนที่อยู่ตรงหน้า นึกถึงเมื่อคืนที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นในห้องเดียวกัน เป็นไปได้ว่าคงทำเรื่องอย่างนั้นไปแล้ว เธอก็สะอิดสะเอียนจนแทบจะทนไม่ไหว

“คุณไปให้พ้น!”

เธอว่าออกมาเสียงดังอย่างทันที: “กลับไปในโลกที่นุ่มนวลที่ต่างประเทศของคุณเถอะ”

ตั้งแต่แรกเย่โม่เซินคิดว่าเธอระแวง จึงลองหยั่งเชิงและเหน็บแนมดู แต่ตอนนี้รู้สึกแปลกใจมากๆ ถ้าเป็นการหยั่งเชิงตามปกติทำไมเธอถึงโมโหขนาดนี้?

หรือว่า??

ฉากเมื่อคืนฉากหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเย่โม่เซินทันที

เป็นฉากที่ตวนมู่เสว่กำลังถือมือถือของเขานั่งอยู่บนโซฟา ตอนนั้นมุมปากของเธอมาพร้อมกับรอยยิ้มที่กระหยิ่มยิ้มย่อง แลดูเหมือนกับรบชนะอย่างนั้น

และตอนที่ตวนมู่เสว่เห็นเขาสายตาก็ปรากฏความลนลานออกมาชั่วครู่ แต่ก็สงบลงได้อย่างรวดเร็วมาก โทรเข้าไปในมือถือของเธอ

หรือว่า......

เย่โม่เซินหรี่ตา ดวงตาแสดงความอันตราย

เป็นผู้หญิงคนนั้นที่ถือโอกาสแอบเข้ามาในห้องตอนที่ตนเองอาบน้ำ แล้วเอามือถือของเขาไปทำเรื่องไม่ดี？

ดังนั้น จึงทำให้หานมู่จื่อโมโหขนาดนี้?

ระหว่างเขากับตวนมู่เสว่ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันทั้งนั้น ต่อให้หานมู่จื่อไม่รู้ เขาก็ไม่กลัวที่จะให้เธอรู้

หานมู่จื่อรู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาคิดว่าตนเองไม่มีความเชื่อใจให้เขา เช่นนั้นเธอจึงพูดเรื่องเมื่อห้าปีก่อนขึ้นมา เพื่อให้เขาคิดอย่างเต็มที่

ปีนั้นเขาไม่เชื่อใจตนเองอย่างไร

“แต่ไหนแต่ไรก็มีแต่คุณเท่านั้นที่สงสัยในตัวฉัน” หานมู่จื่อกล่าวออกมาอย่างสงบ เสียงในตอนนี้ไม่นึกเลยว่าจะค่อนข้างสุขุม: “ตอนนี้คงจะเป็นทีของฉันบ้างแล้วสินะ? เย่โม่เซิน ไม่ต้องอวดดีกับความคิดของตนเองจนเกินไป ไม่ใช่ว่าทุกๆเรื่องคุณก็จะสามารถจัดการได้ ฉันไม่ใช่เสิ่นเฉียวเมื่อห้าปีก่อนตั้งนานแล้ว ไม่ใช่คนๆนั้นที่ต้องอยู่ในตระกูลเย่ในแต่ละวันด้วยความหวาดกลัว ไม่ใช่คนๆนั้นที่ไปบริษัทแล้วโดนคุณทำให้พนักงานบริษัททั้งหมดหัวเราะเยาะเย้ยแต่ยังต้องกล้ำกลืนความน่าอับอายเพื่อทำงานให้เสร็จ ก็ไม่รู้หรอกว่าต่อให้ในใจของคุณจะไม่มีฉัน แต่กลับยังโง่งมงายว่าเป็นผู้หญิงของคุณมาโดยตลอด”

“เธอตายไปแล้ว ตายไปตั้งนานแล้ว เวลาห้าปีผ่านไปแล้ว จนถึงตอนนี้คุณยังไม่เข้าใจอีกใช่ไหม? ตั้งแต่ได้พบกันโดยบังเอิญจนถึงตอนนี้ คุณแสดงเจตนาว่าอยากจะคืนดีกับฉันมาโดยตลอด แต่คุณเคยคิดบ้างไหม? ปีนั้นฉันได้รับความเจ็บปวดอย่างไร? แล้วปีนั้นคุณปฏิบัติกับฉันอย่างไร? มีสิทธิ์อะไรที่คุณมาบอกว่าหาไม่เจอ ฉันก็ต้องยืนตากฝนอยู่ที่ประตูทางเข้าเพื่อรอคุณจนหมดสติไป? มีสิทธิ์อะไรที่คุณอยากให้ฉันเชื่อ ฉันก็ต้องเชื่อคุณ?”

“ฉันรู้แค่ว่า ตอนที่ฉันโทรหาคุณ มีผู้หญิงคนหนึ่งรับสาย ในนั้นมีความเข้าใจผิดอะไรฉันก็ไม่อยากสืบหาความจริง ประธานเย่ที่หล่อเหลาน่าเกรงขามอย่างคุณ ไปประชุมที่ต่างประเทศ อยู่ในโรงแรมก็โดนคนหยิบคีย์การ์ดไปอย่างง่ายดายขนาดนั้น ฉันไม่กล้าเชื่อจริงๆ”

เธอผลักเขาออก หมุนตัวออกไปให้แผ่นหลังไว้กับเย่โม่เซินเท่านั้น

“หานมู่จื่อในตอนนี้ มีเกียรติ ถ้าคุณไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะให้ความสุขและความไว้วางใจอย่างยิ่งแก่ฉันได้ อย่างนั้นก็ไม่ต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก”

“ตลอดไป”

คำพูดที่ทั้งเมินเฉยทั้งตัดเยื่อใยนี้

รอจนถึงตอนที่หานมู่จื่อเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้ว เย่โม่เซินยังคงไม่มีสติกลับมา

รอจนกระทั่งหลังจากที่เขาได้สติกลับมาแล้ว จึงนึกถึงโทรศัพท์สายหนึ่งเมื่อคืนที่ทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ในทันทีสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเขียวปั๊ด มือทั้งสองข้างที่ลู่ลงมากำหมัดแน่น

ตวนมู่เสว่!

หลังจากเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้ว หานมู่จื่อพิงอยู่หลังประตูกำลังพักหายใจเบาๆ

ใจที่ตื่นเต้นในตอนนี้ยังคงไม่สามารถสงบลงได้ เธอเพิ่งจะพูดกับเย่โม่เซินอย่างแกร่งกร้าวและหยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดนั้น คิดว่าตอนนี้เขาคงมีแผนการอยู่ในใจแล้ว ถ้าจัดการปัญหาของตนเองไม่ได้ ก็คงไม่มาพบเธออีกแล้วสินะ?

ไม่เจอก็ดี อย่างไรก็ตามเธอรับมือพี่น้องสองคนนี้ก็เหนื่อยเอาเรื่องเลย ก่อนหน้านี้ก็ไปบอกเสี่ยวหมี่โต้วว่ารู้เรื่องของพ่อ ดูแล้วเธอคงต้องหาข้ออ้างดีๆพูดกับเสี่ยวหมี่โต้วให้รู้เรื่องเสียที

หานมู่จื่อหลับตาลง ค่อนข้างเหนื่อยล้า

ชีวิตหนอ......