เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 668

บทที่ 667 ฉันไม่อยากโกหกนาย

ในห้องที่เงียบสงบ เวลานี้หากว่ามีเข็มแท่งหนึ่งตกบนพื้น ก็เดาว่าสามารถได้ยินถึงเสียงได้

หานมู่จื่อได้นั่งคนเดียวอยู่บนโซฟา ขดตัวอยู่ตรงนั้นไม่มีเสียงดังจนเหมือนกับตายแล้ว

จางเสี่ยวเหยียนนั่งอยู่ที่ทางด้านหนึ่ง แววตากับการแสดงออกก็ซับซ้อนมาก

มู่จื่อไม่พูดอะไร เธอก็ไม่กล้าที่จะพูดตามใจ เกรงกลัวว่าเมื่อตัวเองเปิดปากพูดแล้วละก็จะกระทบกับอารมณ์ของเธอ

ชั้นล่างก็ไม่รู้ว่ามีสถานการณ์อะไร แต่ว่าตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้ก็ได้ผ่านไปนานมากแล้ว พวกเธอที่อยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้ยินเสียงที่น่าสงสัยอะไร อยากจะไปดูแต่ก็กลัวว่าจะทำลายสภาพการณ์อะไร

ดังนั้นเวลาตอนนี้สามารถพูดได้ว่าเป็นช่วงที่ยากลำบากที่สุด

เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาที จางเสี่ยวเหยียนได้นั่งคงสภาพไว้ไม่ได้ขยับ และตอนที่รู้สึกว่ามือเท้าทั้งสี่ของตัวเองใกล้จะแข็งทื่อแล้ว ในที่สุดเธอก็กลั้นไว้ไม่ไหวได้ลุกขึ้นมา

“ไม่ดีไปกว่าฉันลงไปดูๆเถอะ”

เธอเพิ่งจะเดินไปได้สองก้าว ก็ได้ยินถึงหานมู่จื่อเปิดปากอย่างจืดจาง

“ห้ามไป”

“มู่จื่อ?”สายตาของจางเสี่ยวเหยียนไปมองไปทางเธอด้วยความประหลาดใจ: “ในใจตอนนี้ที่ประหลาดใจควรจะเป็นเธอนี่ พวกเราก็ขึ้นมาได้พักหนึ่งแล้ว เธอไม่อยากรู้ว่าพวกเขาอธิบายกันยังไงแล้วเหรอ?”

หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงส่ายหัวไปมาอย่างจืดจาง

ที่จริงไม่ต้องคิด ประมาณว่าเธอก็รู้ว่าพวกเขาจะคบค้าสมาคมกันยังไง ใบหน้านั้นของเสี่ยวหมี่โต้วกับเย่โม่เซินเหมือนกันเช่นนั้น ยึดตามนิสัยของเย่โม่เซิน เขาจะเดาไม่ได้ได้ยังไง

เธอเพียงแค่กำลังคิด หลังจากที่เย่โม่เซินคาดเดาถึงความจริงได้แล้ว จะปฏิบัติต่อเธอยังไง?

ความจริงเรื่องนี้ ประมาณว่าได้ปิดบังเขามาแล้วเป็นเวลา5ปีเต็ม

เขาในเวลานี้ จะโกรธเธอ? รังเกียจเธอ? แค้นเธอ?

เห็นเธอยังคงไม่มีการเคลื่อนไหว จางเสี่ยวเหยียนก็ได้กัดฟันแล้วกัดฟันอีก: “ฉันลงไปดู เธอไม่ต้องห้ามฉัน”

“จางเสี่ยวเหยียน!”

หานมู่จื่อเรียกเธอไว้อย่างเสียงดัง ฝีเท้าของจางเสี่ยวเหยียนได้หยุดชะงัก และได้หันหัวมองมาทางเธอ

“ดึกมากแล้ว เธอกลับห้องของตัวเองไปมาสก์หน้า หลังจากนั้นอาบน้ำนอน ไม่ต้องสนใจเรื่องทางด้านนี้”

“แต่ว่าเธอ......”

“วางใจ ตัวฉันเองมีการลำดับความสำคัญ ฉันรู้ว่าจะจัดการยังไง”

“มู่จื่อ!!”

“กลับไป!” น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจนเคร่งขรึมขึ้นมาของหานมู่จื่อ ได้มองจางเสี่ยวเหยียนราวกับผู้อาวุโสคนหนึ่ง

จางเสี่ยวเหยียนไม่เคยเห็นหานมู่จื่อปรากฏท่าทางที่เคร่งขรึมเช่นนี้ออกมากับตัวเอง แววตานั้นได้บอกชัดเจนก็คือไม่ต้องการให้เธอแทรกเข้ามา หากว่าเธอยังไม่รู้จักดีเลวละก็ เกรงว่ามู่จื่อจะต้องโกรธตัวเองเป็นอย่างมากแน่ๆ

“เช่นนั้นก็ได้ ฉันไม่เข้าไปแทรก และก็ไม่สนใจพวกเธอแล้ว ฉันกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนแล้ว”

เมื่อพูดจบจางเสี่ยวเหยียนก็ได้หมุนตัวเดินไปตรงๆ

รอหลังจากที่เธอจากไปแล้ว หานมู่จื่อก็ได้หล่นกลับไปในโซฟาอีก และเธอได้ปิดตาลง

ตรงประตูได้มีเสียงการเคลื่อนไหวดังขึ้นเบาๆ หานมู่จื่อมีความจนปัญหาอยู่บ้าง คิดว่าเป็นจางเสี่ยวเหยียนกลับมาอีกแล้ว จากนั้นก็ได้พูดส่งเสียง: “ฉันไม่ได้พูดแล้วว่าฉันจะจัดการด้วยตัวเองเหรอ? เธอกลับไปนอนเถอะ อย่ามารบกวนฉันแล้วจริงๆ”

หลังจากที่เธอพูดจบทางด้านนอกก็ไม่ได้มีเสียงตอบกลับ หานมู่จื่อจึงคิดว่าจางเสี่ยวเหยียนก็จากไปแล้ว แต่เมื่อคิดๆก็ไม่ถูก เมื่อกี้เธอได้โมโหแล้ว จางเสี่ยวเหยียนรู้จักอารมณ์ของเธอ เวลานี้ก็น่าจะไม่กลับมาอีกแล้ว

ถ้าเช่นนั้นเสียงดังตรงประตูเมื่อกี้คือ?

หานมู่จื่อได้งุนงงแล้วงุนงงอีก จากนั้นก็ได้เปิดตาออก หลังจากนั้นจึงได้เข้าไปดูตรงประตู

เงาของร่างกายที่สูงตรงเงาหนึ่งยืนอยู่ข้างประตู และมองเธอไว้ด้วยสายตาที่เหมือนกับไม้ฉาก

เย่โม่เซิน……

เมื่อเห็นถึงเย่โม่เซิน ริมฝีปากของหานมู่จื่อก็ได้ขยับไปแล้วครู่หนึ่ง จิตใต้สำนึกทำให้ได้ปีนขึ้นมาจากบนโซฟา หลังจากนั้นก็ได้นั่งมองเขาอยู่ตรงนั้น

“ไม่ใช่แบบนี้!”

“ไม่ใช่แบบนี้? ฉันก็ถูกปิดบังมาห้าปีเต็มแล้ว หากว่าฉันไม่มาหาเธอ เธอก็จะไม่อยากพบฉันตลอดไป และก็พาลูกชายของฉัน ก็หลบซ่อนไปแบบนี้ทั้งชีวิตใช่ไหม? หลังจากนั้นฉันก็ถูกปิดบังไปชั่วชีวิต?”

ดูเหมือนว่าเย่โม่เซินตรงหน้าจะเปลี่ยนไปจนไม่มีเหตุผลจนเกินไปขึ้นมา ที่จริงหานมู่จื่อสามารถอธิบายได้ ก่อนหน้าที่จะไม่ได้คืนดีกับเขาเธอก็เป็นกังวลว่าเย่โม่เซินจะพาลูกไป แต่หลังจากที่คืนดีกับเขาแล้ว เธอก็ได้เริ่มกังวลเรื่องที่เย่โม่เซินจะผิดหวังจะโกรธแล้ว

เป็นไปตามคาด เขาคือผิดหวังแล้วจริงๆ

หานมู่จื่อมองคนตรงหน้า มือได้ถูกเขาบีบจนเจ็บมากแล้ว เธอต้องการจะอธิบายกับเขา และทำได้เพียงพูด: “เจ็บมาก นายปล่อยฉันก่อน ฉัน......”

“เธอก็รู้จักเจ็บ?”เย่โม่เซินได้ส่งเสียงหัวเราะเยาะออกมา: “ถ้าเช่นนั้นเธอคิดว่าฉันล่ะ?”

หัวคิ้วที่สวยงามของหานมู่จื่อได้ย่นไว้ “ฉันรู้ว่าตอนนี้ในใจของนายยากจะรับได้ แต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังนาย นายปล่อยฉันก่อน ฉันอธิบายกับนายดีไหม?”

เย่โม่เซินได้เงียบไว้ ไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้รับปาก เพียงแค่ใช้ลูกตาดำคู่ที่ดำขมับเฉียบแหลมจ้องเธอเอาไว้

นานมาก เขาถึงได้ปล่อยมือช้าๆ หลังจากที่หานมู่จื่อได้รับอิสระแล้ว ก็ได้ลูบไปยังข้อมือของตัวเองที่ถูกบีบจนเจ็บไว้ จากนั้นก็ได้กัดริมฝีปากล่างลูกตาดำได้มองไปทางเย่โม่เซิน

“ตอนนี้ฉันมีเพียงคำถามหนึ่งที่ต้องการจะรู้”

“นายพูด”

“หานชิงกับเย่หลิ่นหานก็รู้เรื่องนี้?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในใจของหานมู่จื่อก็ได้เต้นตึกตัก ในใจได้ประหลาดใจทำไมเย่โม่เซินถามเช่นนี้อย่างกะทันหัน แต่ไม่ช้าก็ได้มีท่าทางโต้ตอบกลับมาแล้ว

เขานี้คือกำลังประลองฝีมือกันกับเย่หลิ่นหานใช่ไหม?

เธอมองเย่โม่เซินไว้ แววตามีความลังเลอยู่บ้าง

ช่วงเวลาหลังจากนั้นเธอถึงได้เอ่ยเสียงเบาๆ

“ฉันไม่อยากโกหกนาย”

“หากประมาณการแล้วละก็ เย่หลิ่นหาน……ก็คือรู้”