เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2088

ประเทศเฟิ่งหยุนเป็นประเทศที่มีวิวทิวทัศน์งดงาม เต็มไปด้วยหญ้าวิเศษ

ผ่านอากาศเวิ้งว้าง ก้าวผ่านม่านของพลังฟ้าดิน เจ้าสำนักหลีพาพวกลู่ฝานมาถึงในประเทศเฟิ่งหยุน

สิ่งแรกที่ปรากฏในสายตาคือสัตว์อสูรบินเต็มฟ้า ธรรมชาติราวกับภาพวาด ทิวทัศน์งดงามมาก

หนีเอาชีวิตรอดมาตั้งหลายวัน จู่ๆ ได้มาเห็นประเทศที่งดงามขนาดนี้ ทำให้ทุกคนจิตใจผ่อนคลายไม่น้อย

ลู่ฝานมองซ้ายมองขวา เห็นเขาเขียวน้ำใส เห็นสัตว์บกสัตว์ปีก สีหน้าเขาดูผ่อนคลายขึ้นเยอะ

พูดตามตรง แม้ประเทศเฟิ่งหยุนเป็นเพียงประเทศเล็กๆ

แต่ประเทศเล็กๆ ก็มีเสน่ห์ของมัน อย่างเช่น ประเทศหลิงที่ลู่ฝานเคยไปตอนนั้น แม้เป็นประเทศเล็กๆ แต่กลับดีมากเลย

ทุกคนลงมาบนพื้นท่ามกลางการคุ้มครองของสัตว์อสูรนับไม่ถ้วน สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือเมืองหินประหลาดของประเทศเฟิ่งหยุน

ไม่มีกำแพงเมือง ไม่มีประตูเมือง มีเพียงรูปปั้นสัตว์ต่างๆ ล้อมรอบเป็นกำแพงเมือง

กลุ่มคนประเทศเฟิ่งหยุน สวมชุดผ้าดิบแบบธรรมดาสุดๆ หรือไม่ก็เสื้อหนังสัตว์กับกระโปรงที่ทำจากใบไม้ ยืดคอยาวเงยหน้ามองพวกลู่ฝาน

เห็นเต่ามังกรที่พวกลู่ฝานกับเจ้าสำนักหลีนั่งเหาะลงมา คนพวกนี้หมอบกราบลงบนพื้นทันที พากันตะโกนเสียงดังว่า “เทพวิญญาณจุติ เทพวิญญาณจุติ!”

คนนับไม่ถ้วนเคารพบูชาด้วยใจศรัทธา ลู่ฝานพูดด้วยใบหน้างุนงง “เทพวิญญาณเหรอ”

หลีเหรินหลงที่ยืนด้านหลังเจ้าสำนักหลีอธิบายว่า “สหายลู่ฝาน นายอาจยังไม่รู้ว่าประเทศเฟิ่งหยุนเป็นประเทศที่เล็กมากๆ คนที่วิทยายุทธสูงสุดของที่นี่แค่แดนปราณฟ้าเท่านั้น ประมุขประเทศเป็นแค่เซียนบำเพ็ญชี่ อีกทั้งยังเหาะไม่เป็นด้วย คนทั้งประเทศบูชาหงส์ที่มีพละกำลังพอทัดเทียมกับเซียนบู๊ ดังนั้นเต่ามังกรที่เรานั่งอยู่ พาหงส์ต่างๆ รวมถึงเทพมังกรลงมาจากฟ้า พวกเขาเลยเข้าใจว่าเราเป็นเทพวิญญาณ ถ้าเราไม่ทิ้งผู้ดูแลสองคนของหอฝึกสัตว์รออยู่ที่นี่เป็นเวลานาน พวกเขาคงไม่มีสิทธิ์มาต้อนรับพวกเราหรอก”

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ ดูเหมือนประเทศนี้อ่อนแอใช้ได้เลย

เจ้าสำนักหลีโบกมือไปมา “ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว รีบให้พวกเขาหาที่พักให้เราเถอะ เราสามารถจัดแจงตัวเองที่นี่ได้สามวัน พวกนักบู๊ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ ผู้ฝึกชี่หาสมุนไพรมาเสริมจากที่นี่ได้ แม้ที่นี่เป็นประเทศเล็กๆ แต่มีทุกอย่างครบ มีทุกอย่างที่ต้องการ แค่มันน้อยไปหน่อยเท่านั้น!”

หลีเหรินหลงขานรับเสียงเบา เหวี่ยงมือไปทางด้านหลัง

ทันใดนั้นศิษย์ของหอฝึกสัตว์เหาะลงมาก่อน รวมตัวเป็นทีมเปิดทางให้พวกลู่ฝาน

ลู่ฝานกับเจ้าสำนักหลีเดินไปด้านหน้าช้าๆ พวกศิษย์พี่หานเฟิงที่อยู่ด้านหลังมองซ้ายมองขวา ตะโกนออกมาเป็นระยะว่า “คนประเทศนี้ดูมีน้ำมีนวลมาก แต่พละกำลังอ่อนแอเกินไป ที่นี่คือเมืองหลวงของประเทศเฟิ่งหยุนจริงเหรอ”

ศิษย์พี่ใหญ่ดึงเสื้อหานเฟิงแล้วพูดว่า “เลิกพูดมากได้แล้ว”

ศิษย์พี่ฉู่สิงพูดว่า “แต่ผู้หญิงที่นี่สวยมากเลย”

ด้านหลัง ประมุขประเทศตันเซิ่งพาศิษย์ของประเทศตันเซิ่งกับยอดฝีมืออิสระเดินตามมา

เย่หนานเทียน จั่วหยุนตงและคนอื่นอยู่ในนั้นด้วย

สีหน้าประมุขประเทศตันเซิ่งไร้อารมณ์ เขาเห็นประเทศเล็กๆ แบบนี้มากี่ครั้งแล้วไม่รู้ จึงไม่มีความสนใจอะไรเลย

แต่สภาพแวดล้อมของที่นี่ไม่เลวจริงๆ เป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การเลี้ยงสัตว์อสูร

หอฝึกสัตว์ตั้งใจเอาที่นี่เป็นสถานที่ปลอดภัย ต้องมีความหมายอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ

เจ้าสำนักหลีทำอะไรเหนือความคาดหมายตลอด เขาตั้งใจให้ทุกคนหยุดพักที่นี่สองสามวัน น่าจะมีจุดประสงค์อื่นด้วย

แต่ประมุขประเทศตันเซิ่งไม่ได้พูดอะไรมาก เดินตามไปข้างหน้าเรื่อยๆ

เมื่อพวกประมุขประเทศตันเซิ่งออกไป ผู้หญิงชุดดำกลุ่มสุดท้ายเดินลงมาจากหงส์น้ำแข็ง

แววตาพวกเธอดูงุนงง เหมือนกล้าๆ กลัวๆ

ของพวกนี้กองรวมกันแบบสะเปะสะปะ ถือว่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเมืองหลวงประเทศเฟิ่งหยุน

ประชากรเยอะมาก ลู่ฝานและคนอื่นเดินเข้าไป เห็นกลุ่มคนมากมายกราบไหว้อยู่ด้านบนและด้านล่างต้นไม้

ลู่ฝานยังคงมองรอบๆ จู่ๆ เจ้าสำนักหลีพูดกับหลีเหรินหลงที่อยู่ด้านหลังว่า “ส่งข่าวออกไปหรือยัง มีการตอบกลับอะไรหรือเปล่า”

หลีเหรินหลงพยักหน้าเบาๆ “เจ้าสำนัก ส่งข่าวไปถึงหมดแล้ว น่าจะกำลังเดินทางมาที่นี่”

ลู่ฝานได้ยินบทสนทนาของเจ้าสำนักหลีกับหลีเหรินหลง เขาขมวดคิ้วพูดว่า “ข่าวอะไร เจ้าสำนักหลีมีแผนอะไรอีกเหรอ”

เจ้าสำนักหลียิ้มแล้วพูดว่า “แผนอะไรกันล่ะ แค่ความคิดไม่เข้าท่าเท่านั้น อีกสองวันนายก็รู้ว่าเรื่องอะไร พักผ่อนให้เต็มที่ก่อนเถอะ!”

ลู่ฝานมองรอยยิ้มของเจ้าสำนักหลีซี รู้สึกถึงอะไรแปลกๆ

ลู่ฝานรีบจับรถเข็นไม้ของเจ้าสำนักหลีแล้วพูดว่า “เจ้าสำนักหลีบอกแผนให้ฉันรู้ก่อนเถอะ ฉันไม่อยากโดนยอดฝีมือแบบราชาปีศาจผู้ปราบมังกรซัดอีกแล้ว เจ็บปวดสุดๆ”

ลู่ฝานยิ้มอย่างชั่วร้าย แล้วก็มองหลีเหรินหลงแวบหนึ่ง

หลีเหรินหลงรีบยกมือสองข้างขึ้นมาแล้วไปยืนอีกด้าน ตอนนี้หลีเหรินหลงไม่กล้าสู้กับลู่ฝานอีกแล้ว

ลู่ฝานในตอนนี้ คงซัดขุนพลังสุดเหนือฟ้าธรรมดาทั่วไปได้แล้วมั้ง

เจ้าสำนักหลีซีมองมือลู่ฝานที่จับรถเข็นไม้ของเขาอยู่ ยิ้มแหยแล้วพูดว่า “เรื่องครั้งก่อนเป็นเหตุสุดวิสัย ฉันมั่นใจแค่ 50-60 เปอร์เซ็นต์ว่าราชาปีศาจผู้ปราบมังกรจะไปไล่ฆ่านาย เอาล่ะ อันที่จริงฉันก็อยากเห็นว่าพละกำลังของนายพัฒนาขึ้นยังไงบ้าง”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องครั้งก่อนแล้ว เจ้าสำนักหลี บอกแผนครั้งนี้ให้ฉันรู้เถอะ ไม่งั้นถ้าฉันปล่อยมือ เจ้าสำนักอาจปลิวออกไปก็ได้นะ ไอ้ตายน่ะไม่ตายหรอก แต่ถ้าล้มหัวคะมำคงน่าอับอายมาก”

เจ้าสำนักหลีสีหน้าประหลาด ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เอาเถอะ ฉันบอกนายก็ได้ ลู่ฝาน สนใจเป็นผู้นำเล่นๆ ดูไหมล่ะ”