เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2107

เมืองหลวงประเทศอู่อาน

ประตูเมืองสูงใหญ่เหมือนภูเขา ผลึกน้ำแข็งร่วงเต็มพื้น รูปปั้นจักรพรรดิอู่มีรอยร้าวเต็มไปหมด

วันนี้เมืองหลวงดูต่างออกไปจากปกติ

ประตูเมืองปิดสนิท ไอเย็นแผ่ซ่านไปทั่ว แม้แต่ทะเลนอกเมืองยังกลายเป็นน้ำแข็ง

นับประวัติศาสตร์ของประเทศอู่อานก็ไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อน

สภาพอากาศต้องเป็นแบบไหนกัน ถึงทำให้ทะเลนอกเมืองกลายเป็นแบบนี้ได้

หรือจะบอกว่านี่ไม่ใช่สาเหตุจากสภาพอากาศ แต่โดนคนแช่แข็งต่างหาก

บนท้องฟ้านอกเมือง แสงสองแสงสว่างวาบ

ลู่ฝานปรากฏตัวออกมา จากนั้นตามมาด้วยรถม้า

สายลมเย็นพัดผมกับเสื้อของลู่ฝานจนปลิว

ลู่ฝานหรี่ตาลงเบาๆ มองไปด้านล่าง

“กลับมาถึงแล้ว ในที่สุดก็กลับมาถึงแล้ว ศิษย์น้องลู่ฝาน ฮ่วนเย่ว์ เดี๋ยวไปตระกูลหานของเราเลย ให้เราต้อนรับพวกนายอย่างเต็มที่ ต้องจัดงานเลี้ยงต้อนรับพวกเรา สหายหนานกง นายชอบสาวงามไหม ชอบแบบไหนบอกฉันมาได้เลย สบายมาก!”

หานเฟิงเดินทอดน่องออกมาจากรถม้า

ศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่นเดินตามออกมาด้วย หนานกงสิงที่ไม่เคยมาประเทศอู่อานมองไปรอบๆ

มองกำแพงเมืองกับทะเลป้องกันเมืองส่องแสงระยิบระยับของผลึกน้ำแข็ง เขายิ้มแล้วพูดว่า “สหายลู่ฝาน ประเทศอู่อานของพวกนายดูหนาวมากเลยนะ”

ลู่ฝานตอบกลับเสียงเบาว่า “แปลกๆ เมืองหลวงไม่ใช่แบบนี้!”

ลู่ฝานมององค์ชายฉินฝานกับองค์ชายฉินอวิ่นที่ออกมาพร้อมกับทุกคน

ถ้าบอกว่าคนในที่นี้มีใครคุ้นเคยกับเมืองหลวงเป็นที่สุด คงหนีไม่พ้นองค์ชายสองคนนี้เป็นแน่แท้

ฉินอวิ่นไท่จื่อแววตาวูบไหว เขาส่ายหน้าพูดว่า “แปลกๆ เมืองหลวงไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน อีกทั้งถึงอากาศเปลี่ยนจริงๆ ใครจะกล้าทำให้รูปปั้นจักรพรรดิอู่เป็นแบบนี้!”

องค์ชายฉินฝานพูดว่า “เกิดเรื่องแล้ว พวกนายดูสิ ไม่มีใครออกนอกเมืองสักคน แม้แต่ประตูเมืองยังปิดสนิท ต้องเกิดเรื่องขึ้นกับเมืองหลวงแน่นอน”

ความคิดของทั้งสองคนเหมือนความคิดของลู่ฝานเป๊ะ

ลู่ฝานรีบพาทุกคนเหาะไปที่ประตูเมือง

เพิ่งลงมาบนพื้น ทุกคนรู้สึกถึงไอเย็นตีเข้าหน้า

ฉินฝานกับฉินอวิ่นที่วิทยายุทธอ่อนแอที่สุด หนาวจนตัวสั่นเทา

ลู่ฝานยื่นมือไปลูบน้ำแข็งบนประตูเมือง จากนั้นใบหน้าเขาเย็นยะเยือกทันที

“เขตวิถี ไม่ใช่เซียนบู๊ธรรมดา แต่เป็นขุนพลังสุดเหนือฟ้า!”

ไอ้อ้วนตงที่เงียบมาตลอดก้มลงมอง จากนั้นพูดขึ้นมาว่า “ใช่ เป็นขุนพลังสุดเหนือฟ้าแน่นอน แล้วก็เป็นยัยแก่ไร้ยางอายสุดๆ ด้วย”

ความสะอิดสะเอียนปรากฏขึ้นบนใบหน้าไอ้อ้วนตง เห็นได้ชัดว่าเขาเดาได้แล้วว่าเป็นใคร

ลู่ฝานผลักประตูเมืองขนาดใหญ่ของประเทศอู่อาน ทันใดนั้นสิ่งที่ปรากฏในสายตาคือหิมะเต็มเมือง

มีคนแข็งตายข้างถนนนับไม่ถ้วน

ไม่มีใครจัดการศพ โยนทิ้งไว้ข้างถนนแบบนั้น

คนประปรายหลบอยู่ใต้ชายคา ตัวสั่นงันงก

เมืองที่คึกคักหายไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยดินแดนร้างที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ

ลู่ฝานและคนอื่นเพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว นกหิมะ 2-3 ตัวบินลงมาจากฟ้า

ปีกสีฟ้าเหมือนน้ำแข็ง ยาวประมาณสิบเมตร ศีรษะยาว

มีชายสวมเกราะผลึกน้ำแข็ง ถือธนูยาวนั่งอยู่บนนกหิมะ

แววตาผลึกน้ำแข็งคู่นั้น ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนประเทศอู่อาน

“ประเทศเป่ยเสิน!”

ลู่ฝานพูดออกมาอย่างเย็นชา

ผู้ชาย 2-3 คนเล็งธนูมาทางพวกลู่ฝาน ชายคนที่เป็นหัวหน้าพูดเสียงดังว่า “ประชาชนต่ำต้อยของประเทศอู่อานคุกเข่าซะ!”

พวกเขายกมือจะปล่อยพลังปราณออกมาขวางลู่ฝาน แต่ต่อมาพวกเขาเห็นเลือดตัวเองพุ่งออกมาจากคอ

การเคลื่อนไหวของสิบสามดุดันและทรงพลัง เพียงพริบตาเดียวผู้ชายพวกนั้นล้มลงบนพื้น

ลู่ฝานไม่แม้แต่จะมองพวกเขา เดินไปข้างหน้าต่อ

ทุกคนด้านหลังเห็นลู่ฝานมีความอาฆาตพลุ่งพล่าน ไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลย

ผู้ชายพวกนั้นเพิ่งล้มลงบนพื้น จู่ๆ เสียงแหลมแสบแก้วหูดังขึ้นทั่วเมือง

ไอ้อ้วนตงยิ้มแล้วพูดว่า “วิธีแจ้งข่าวของประเทศเป่ยเสินจริงด้วย ลู่ฝาน นายฆ่าคนของพวกเขา อีกไม่นานพวกเขาต้องรวมตัวมาแน่นอน”

ลู่ฝานพูดว่า “มาก็ดีสิ กลัวพวกเขาจะไม่มามากกว่า!”

ยังไม่ทันพูดจบ นกหิมะจำนวนมากปรากฏขึ้นบนฟ้า

มีนักบู๊ประเทศเป่ยเสินนั่งอยู่บนนกหิมะแต่ละตัว

ลู่ฝานเงยหน้ามองพวกเขาแวบหนึ่งแล้วละสายตาออกมา

กากเดนพวกนี้ มาอีกเยอะแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์

ลู่ฝานก้าวเข้าไปในเมืองหลวง ความรู้สึกตามสัญชาตญาณเขาบอกว่าตัวการของเรื่องทั้งหมดอยู่ในเมืองหลวง อีกทั้งมีโอกาสเป็นไปได้สูงว่าอีกฝ่ายกำลังจับตามองเขาอยู่

จากนั้นนกหิมะบนฟ้าพุ่งลงมาข้างล่าง

เจ้าดำที่อยู่บนไหล่ลู่ฝานเด้งตัวออกไป ศิษย์พี่หานเฟิงและคนอื่นพุ่งออกไปด้วยความตกตะลึง

ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าต่อ คนที่คิดจะขวางทางเขาโดนเจ้าดำกับสิบสามฉีกเป็นชิ้นๆ

ลู่ฝานเงยหน้าทอดมองไปไกลๆ แล้วพูดว่า “พวกชั่วประเทศเป่ยเสิน ออกมาสู้สิ ไอ้คนอ่อนแอ!”

ในเวลาเดียวกัน นอกวังที่เมืองหลวง ผู้หญิงคนหนึ่งเห็นเงาของลู่ฝานผ่านม่านแสง

ทันใดนั้นดวงตาเธอแดงก่ำทันที

“ลู่ฝาน นายกลับมาสักที! วันนี้เลือดต้องล้างด้วยเลือด!”