เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2150

หนึ่งวันผ่านไป ที่บอกว่าจะมาต้อนรับ ไม่เห็นร่องรอยใดๆ

ภูเขาปี้เซียว หน้าประตูคุกเข่า

ลู่ฝานรอจนเริ่มจะใจเย็นไม่อยู่แล้ว

มันไม่ใช่เพราะความอดทนของเขาต่ำ แต่เป็นเพราะเขามีเวลาไม่มากที่จะเอามาเสียให้คนของสายเลือดเสินหวง

ข้างนอก โลกกำลังวุ่นวาย ผู้ฝึกชั่วร้ายกำลังจองหองจ้องจะทำร้าย และพร้อมที่จะกลืนโลกอยู่ตลอดเวลา

เจ้าสำนักหลี ประเทศอู่อาน พวกศิษย์พี่หานเฟิงก็กำลังรอให้เขากลับไปเร็วๆ อยู่เลย

เขาไม่สามารถมาสั่งเสียเวลาอยู่ที่นี่ มานั่งรอโดยไม่ทำอะไรเลย

มองซ้าย มองขวา

ลู่ฝานสามารถแน่ใจได้ว่า น่าจะไม่มีใครมารับเขาแล้ว

เอามือค้อยหลัง ลู่ฝานมองไปที่สุดสายตาของภูเขาปี้เซียว และเอ่ยบ่น “ไอ้เก้าเอ้ย แกว่าฉันควรรอที่นี่ต่อไปมั้ย หรือไปให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยดี ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยอยากเจอฉันเท่าไหร่นะ!”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรโผล่ออกมาจากมือของลู่ฝาน และพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ มาถึงถิ่นของท่านขนาดนี้แล้ว เราจะถอยได้ยังไงล่ะ ถ้าพวกเขาไม่ต้อนรับพวกเรา พวกเราก็ต้องทำให้พวกเขารับรู้และจ่ายค่าตอบแทนที่ทำให้เรารอ ท่านเป็นถึงเจ้าสำนักของจิ่วเซียวเลยนะ อยู่ที่ไหนก็ตามท่านจะลืมสิ่งนี้ไม่ได้ มันเป็นฐานะตำแหน่งที่ทรงคุณค่ามาก!”

ลู่ฝานหัวเราะ “พูดได้ดี ตัวตนที่มีค่าขนาดนี้ จะทำมันหายไม่ได้ ช่างเถอะ ในเมื่อไม่มีใครมาต้อนรับฉัน ฉันไปหาพวกเขาด้วยตัวเองดีกว่า ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว!”

พอพูดจบ ลู่ฝานก็รีบบินตรงไปข้างหน้า

หลังจากผ่านไปหนึ่งวันเต็ม ลู่ฝานก็เริ่มใช้ปราณชี่ของตัวเองได้บ้างแล้วนิดหน่อย

ความสามารถในการปรับตัวของเขา ก็ยังคงเร็วกว่าคนอื่น ๆ อยู่มาก

ถ้าเกิดเป็นเซียนบู๊อย่างเฟิงเสี่ยวชี่ ก็อาจจะต้องใช้เวลาประมาณสิบวันถึงครึ่งเดือนในการฟื้นตัว

แต่สำหรับลู่ฝาน หนึ่งถึงสองวันก็เพียงพอแล้ว

ความเร็วของลู่ฝานนั้นเร็วมาก อย่างน้อยก็ไม่ช้าเหมือนดาบบินที่เขานั่งมา

ทันทีที่เขาบิน บนภูเขาปี้เซียว ในราชวังจินจู ผู้อาวุโสเก้าก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรง

“ไอ้เด็กนี่ ผ่านไปแค่หนึ่งวันก็รอต่อไม่ได้แล้ว ความอดทนแค่นี้ยังหวังจะทำเรื่องใหญ่ เหอะ ไร้ประโยชน์ ยิ่งไร้อนาคตไม่สามารถทำเรื่องใหญ่ได้!”

มองดูเงาลู่ฝานที่กำลังบินในม่านแสง

รอยยิ้มของผู้อาวุโสเก้านั้นกว้างยิ่งขึ้น ในความเห็นของเขา วิทยายุทธของลู่ฝานตอนนี้ก็ยังเป็นเพียงระดับเข้าสู่อริยปราชญ์

ด้วยความสามารถนี้ แล้วยังต้องการจะวิ่งไปมาในภูเขาเสินหวง สามารถใช้สี่คำอธิบายการกระทำนี้

นั่นก็คือ รนหาที่ตาย!

“เข้ามาหน่อย ไปดักไอ้เด็กนี้ที แล้วกู่อานล่ะ ให้เขารีบตามไป เขารู้ว่าเขาต้องทำอะไร!”

ผู้อาวุโสเก้าหัวเราะมีความสุขมาก

เด็กสมัยนี้ ทำอะไรไม่ใช้สมองเลย เป็นแบบนี้ก็ดี แต่เหมือนหลานชายของเขากู่อานน่าจะโชคดีมากเกินไปแล้ว

เขาเหมือนจะเห็นภาพของกู่อานที่ชิงแหวนมาได้

ในไม่ช้า ทุกอย่างที่เป็นของพวกเขาสายเลือดเสินหวง ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าอนาคตที่ดีของภูเขาปี้เซียวกำลังจะมาถึง

หากเขาเอาตำแหน่งเจ้าสำนักมาจากสายเลือดจิ่วเซียวมาได้ ในบรรดาบรรพบุรุษชื่อเสียงของเขาจะเกรียงไกรที่สุดไม่มีใครเทียบได้พอถึงเวลานั้น เขาจะเป็นเพียงผู้อาวุโสเก้าอยู่งั้นเหรอ คาดว่า เขาน่าขึ้นไปเป็นผู้อาวุโสรองได้แล้วแหละ

ผู้อาวุโสเก้าแทบจะรอไม่ไหว อยากจะเห็นภาพนี้ใจจะขาดแล้ว

ความเร็วของลู่ฝานนั้นเร็วมาก ไม่นาน เขาก็บินขึ้นไปถึงภูเขาปี้เซียว

หลังจากที่เท้าแตะพื้น ลู่ฝานก็รู้สึกถึงพลังอันแรงกล้าของฟ้าดินที่ห่อหุ้มเขา

พลังฟ้าดินของที่นี่ค่อนข้างจะแรงกล้า ทำให้ลู่ฝานรู้สึกประหลาดใจ และเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมียอดคนจริงๆ ตอนอยู่ประเทศฉิงเทียน เขารู้สึกว่าพลังของฟ้าดินที่นั่นแรงกล้าที่สุดแล้ว

ตอนนี้ปรากฏว่า ในโลกไม่มีคำว่าที่สุด ไม่มีดีที่สุด มีแต่ดีกว่าเท่านั้น!

สูดลมหายใจเข้าอย่างละโมบโลภมาก ลู่ฝานรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของตัวเองกลับมาได้เล็กน้อย สภาพจิตใจของเขาก็ดีขึ้นกว่าเดิม

ลู่ฝานได้พลังเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย ครั้งนี้ควบคุมมันได้ดียิ่งขึ้น ด้วยพลังนิ้วเดียว ครั้งนี้ใบไม้ที่อยู่รอบ ๆ ไม่ล่วงเลยสักใบ เพียงแต่เหล่าลูกศิษย์ของสายเลือดเสินหวงไม่สามารถขยับได้ และพลังของพวกเขาก็หายไปในอากาศอย่างไร้ร่องรอย

“ทุกคน ฉันต้องขอโทษด้วย ฉันรีบ ไม่มีเวลามาพูดคุยกับทุกคน ในเมื่อทุกคนไม่เต็มใจที่จะบอกฉัน งั้นฉันคงต้องไปตามหาเอาเอง”

ลู่ฝานยกมือไหว้คนเหล่านี้ แม้ว่าพวกเขาจะมองลู่ฝานเป็นศัตรู แต่ลู่ฝานมองพวกเขาเป็นพี่น้อง

ทุกคนต่างก็เป็นคนของสำนักจิ่วเซียวไม่ใช่เหรอ ในมุมมองของลู่ฝาน ไม่ว่าจะเป็นสายเลือดจิ่วเซียว หรือสายเลือดเสินหวง ก็คงไม่มีความแตกต่างกัน

เป็นเหมือนกับพี่น้องที่ทะเลาะแล้วงอนกัน ถึงแม้จะไม่ถูกกัน ดูถูกกันและกัน แต่ถึงยังไงสุดท้ายเลือดก็ข้นกว่าน้ำ

ลู่ฝานเดินขึ้นภูเขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับรอยยิ้ม ผ่านจุดนี้ไป ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้

“อื้ม วิทยายุทธไม่เลว ดูเหมือนว่าวิชาของจิ่วเซียว เขาฝึกซ้อมมาอยู่บ้าง ไม่ได้ทำให้คนของสำนักจิ่วเซียวอับอาย!”

ผู้อาวุโสเก้ากำลังเฝ้าดูลู่ฝานที่กำลังเดินทางสูงขึ้นเรื่อยๆ อยู่ตลอดเวลาในม่านแสง

แม้แต่เขาก็ต้องยอมรับว่า วิทยายุทธของลู่ฝานนั้นดีมากไม่ได้แย่

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ลู่ฝานยังคงปีนขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นบนท้องฟ้า

เงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าเป็นกู่อาน

ลู่ฝานหัวเราะ “สหายกู่อาน นายเพิ่งมารับฉันตอนนี้เหรอ มันไม่สายไปหน่อยเหรอ”

กู่อานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ลู่ฝาน ฉันไม่นึกว่านายจะกล้าบุกเข้ามาถึงที่นี่ นายนี่มันสร้างปัญหารนหาที่ตายจริงๆ ฉันมาเพื่อจับนาย ยอมมอบตัวให้ฉันจับดีๆ เถอะ”

ลู่ฝานยกมือกอดอกมองกู่อาน และพวกคนมากฝีมือที่อยู่ข้างหลังแล้วพูดว่า “งั้นก็มาจับสิ”

กู่อานหัวเราะ “ลู่ฝาน นายนี่หยิ่งผยองและอวดเก่งมากนะ!”

ลู่ฝานส่ายหัวและพูดว่า “นี่ยังไม่ถึงกับหยิ่งผยองและอวดเก่ง งั้นเอาแบบนี้ ฉันจะไม่ใช้มือ ถ้านายสามารถทำให้ฉันบาดเจ็บได้ ฉันจะยอมไปกับนาย!”